Αυταρχικοί, τυραννικοί, πιεστικοί, βασανιστικοί άνθρωποι πάνω από το κεφάλι μας. Όλοι έχουμε κατά καιρούς τέτοιους στη ζωή μας. Δεν είναι απαραίτητο όμως να μας τρελαίνουν. Μπορούμε να μάθουμε να μην τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν.
Ο Δρ. Πολ Χοκ, διάσημος ψυχοθεραπευτής στις Η.Π.Α., αγγίζει αυτό το καυτό θέμα και δίνει εφαρμόσιμες συμβουλές που θα διευκολύνουν τη ζωή μας. Μέσα από τα σαραντάχρονη εμπειρία του ως κλινικός ψυχολόγος, σκιαγραφεί τα πορτραίτα των πιο δύσκολων ανθρώπων που μπορεί να τύχουν στη ζωή μας και μας προτείνει πώς να τους αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. (Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενάλιος).
Το νόημα είναι, όπως λέει ο Δρ. Χόκ να μην επιτρέπουμε σε αυτούς τους ανθρώπους να μας αναστατώνουν, γιατί έτσι τους δίνουμε την ευκαιρία να μας ελέγχουν. Από τη στιγμή που αφήνουμε να μας δημιουργούν συναισθήματα ενοχής, οργής, θλίψης, οίκτου για τον εαυτό μας, έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι. Το μυστικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε κυρίαρχοι των συναισθημάτων μας.
Γνωρίζοντας τους μηχανισμούς με τους οποίους αυτά δημιουργούνται, θα μπορούμε να επιδράσουμε πάνω τους προτού αυτά δημιουργηθούν.
Βασική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να αναγνωρίσουμε την ευθύνη που έχουμε ως προς τον έλεγχο των συναισθημάτων μας. Έτσι αν αλλάξετε τον τρόπο που μιλάτε και σκέφτεστε από 3ο ή 2ο ενικό σε 1ο ενικό, θα κάνετε το πρώτο μεγάλο βήμα αλλαγής.
Δεν “με πρόσβαλε”- “Προσβλήθηκα”. Δεν “με πλήγωσε” - “Τον άφησα να με πληγώσει”. Αυτά είναι και η αρχή του NLP (νευρογλωσσικού προγραμματισμού).
Ο τρόπος που μιλάμε προγραμματίζει τον εγκέφαλό μας για δράση. Επομένως, αν θέλουμε να αλλάξουμε τα αποτελέσματα στη ζωή μας που δεν μας αρέσουν, θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και κατ’ επέκταση που μιλάμε.
Έχει ενδιαφέρον η ταξινόμηση που κάνει ο Δρ. Χόκ ως προς τους 7 βασικούς τύπους ανθρώπων που μας τρελαίνουν. Μανιακοί του ελέγχου, νταήδες, κακομαθημένοι, αποτυχημένοι, τσαπατσούληδες, τακτικοί και παράσιτα.
Ομολογώ, ότι με εξέπληξε το γεγονός ότι κατατάσσει τουςτσαπατσούληδες και τους τακτικούς σε αυτή την κατηγορία. Παρ’ όλα αυτά, το τεκμηριώνει μέσα από την εμπειρία του με δεκάδες ζευγάρια που έφτασαν στα πρόθυρα διαζυγίου, επειδή ο κάθε σύντροφος άνηκε στη μια από τις δύο κατηγορίες. Αν δεν αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου, μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα.
Το κυρίαρχο μήνυμα του βιβλίου που αξίζει να σας μείνει, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν 100% ευθύνη μόνο αν σας πονέσουν σωματικά, γιατί τότε σας προκαλούν πόνο άμεσα.
Για να σας πονέσουν όμως συναισθηματικά, θα πρέπει να τους αφήσετε εσείς. Άρα, σας προκαλούν πόνο έμμεσα. Επομένως, έχουν ευθύνη κατά 49% και το 51% ανήκει σε εσάς. Αυτό είναι θετικό νέο, γιατί αυτό το 1% πάνω από το 50% είναι που σας δίνει ελπίδα να τους νικήσετε.
Το παράδειγμα είναι ακριβώς το ίδιο με τον ηθικό και το φυσικό αυτουργό σε ένα έγκλημα. Αν κάποιος πείσει έναν άλλο να διαπράξει φόνο, είναι ηθικός αυτουργός. Ό φυσικός αυτουργός είναι ο δολοφόνος και εννοείται τιμωρείται πιο αυστηρά από τη δικαιοσύνη. Μήπως τελικά είμαστε φυσικοί αυτουργοί που αφήνουμε τους άλλους να μας τρελάνουν και δεν το έχουμε καταλάβει;
