Ο φόβος για τις συνέπειες έτσι κι ακολουθήσουμε το κάλεσμα της καρδιάς
μας. Ο φόβος της πτώχευσης, ο φόβος της φτώχιας, ο φόβος της χρεοκοπίας.
Ο φόβος ότι θα συντριβούμε αν προσπαθήσουμε κάτι μόνοι μας, κι ότι θα
συντριβούμε αν τα παρατήσουμε και συρθούμε πίσω στο σημείο απ’ όπου
ξεκινήσαμε. Ο φόβος ότι είμαστε εγωιστές, ότι είμαστε άπιστοι σύζυγοι∙ ο
φόβος μήπως αποτύχουμε να συντηρήσουμε την οικογένειά μας, μήπως
θυσιάσουμε τα όνειρά τους για τα δικά μας. Ο φόβος ότι προδίδουμε τη
φυλή μας, τους δικούς μας, τους κολλητούς.
Ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος μήπως γελοιοποιηθούμε.
Ο φόβος μήπως πετάξουμε στα σκουπίδια την εκπαίδευση, την μαθητεία, την
προετοιμασία εξαιτίας των οποίων όσοι αγαπάμε θυσίασαν τόσα, και που
εμείς φτύσαμε αίμα για να τα αποκτήσουμε. Ο φόβος για το άλμα στο κενό,
μήπως βρεθούμε πολύ μακριά εκεί έξω∙ ο φόβος μήπως περάσουμε ένα σημείο
χωρίς επιστροφή πέρα απ’ το οποίο δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ό,τι
κάναμε, δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε, δεν μπορούμε να ακυρώσουμε μια
απόφαση αλλά πρέπει να ζήσουμε με τη χάλια επιλογή μας για το υπόλοιπο
της ζωής μας. Ο φόβος της τρέλας. Ο φόβος της παράνοιας. Ο φόβος του
θανάτου.
Σοβαροί όλοι οι παραπάνω φόβοι. Αλλά δεν αποτελούν τον πραγματικό φόβο.
Τον Άρχοντα των Φόβων, τον Πατέρα όλων των Φόβων, που βρίσκεται τόσο
κοντά μας ώστε, ακόμα και όταν τον διατυπώνουμε φραστικά, δεν το
πιστεύουμε.
Ο Φόβος Ότι Θα Πετύχουμε.
Ότι θα μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση στις δυνάμεις που ξέρουμε μυστικά ότι κατέχουμε.
Ότι θα γίνουμε το άτομο που βαθιά μέσα μας διαισθανόμαστε ότι είμαστε πραγματικά.
Είναι η πιο τρομακτική προοπτική που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας
άνθρωπος, επειδή τον αποβάλλει με μια κίνηση (όπως φαντάζεται) από κάθε
φυλετική δραστηριότητα για την οποία ο ψυχισμός του έχει
προγραμματιστεί εδώ και πενήντα εκατομμύρια χρόνια.
Φοβόμαστε να ανακαλύψουμε πως είμαστε κάτι περισσότερο απ’ ότι
πιστεύουμε πως είμαστε. Κάτι περισσότερο απ’ ότι πιστεύουν οι γονείς, τα
παιδιά, οι δάσκαλοί μας. Φοβόμαστε ότι κατέχουμε στ’ αλήθεια το ταλέντο
που η μικρή, αδύναμη φωνή μέσα μας λέει ότι έχουμε. Ότι στην
πραγματικότητα έχουμε τα κότσια, την επιμονή, την ικανότητα. Φοβόμαστε
ότι μπορούμε πραγματικά να οδηγήσουμε το σκάφος μας, να υψώσουμε τη
σημαία μας, να φτάσουμε στη δική μας Γη της Επαγγελίας. Και το φοβόμαστε
επειδή, αν ισχύει, τότε αποξενωνόμαστε από οτιδήποτε ξέρουμε. Περνάμε
τη μεμβράνη. Γινόμαστε τερατώδεις.
Ξέρουμε πως, αν ασπαστούμε τα ιδεώδη μας, πρέπει να αποδειχτούμε
αντάξιοί τους. Κι αυτό μας τρομάζει διαολεμένα. Τι θα απογίνουμε; Θα
χάσουμε τους φίλους και την οικογένειά μας, που δεν θα μας αναγνωρίζουν
πια. Θα καταλήξουμε μόνοι, στο παγωμένο κενό του έναστρου διαστήματος,
χωρίς τίποτα και κανέναν για να κρατηθούμε.
Φυσικά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αλλά να ποιο είναι το κόλπο: καταλήγουμε
στο διάστημα αλλά όχι μόνοι. Αντίθετα συνδεόμαστε με μία ακατάσβεστη,
αμείωτη, ανεξάντλητη πηγή σοφίας, συνείδησης, συντροφικότητας. Ναι,
χάνουμε φίλους. Αλλά βρίσκουμε κιόλας, σε μέρη που δεν σκεφτήκαμε ποτέ
να κοιτάξουμε. Και είναι καλύτεροι φίλοι, πιο αληθινοί. Και είμαστε
καλύτεροι και πιο αληθινοί απέναντί τους.
Με πιστεύετε;
Steven Pressfield – Ο πόλεμος της τέχνης
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
πηγή : Ξάνθη Φιλοσοφείν
