Είναι φυσιολογικό να θυμώσουμε ή να στεναχωρηθούμε με τη συμπεριφορά κάποιου, αλλά δεν είναι ποτέ αυτό που προτιμούμε! Η εργαλειοθήκη της ψυχής μας διαθέτει σωρό από προσωρινές λύσεις για να διαχειριστούμε την κατάσταση ομαλά, να την αγνοήσουμε… ή να υποκύψουμε στην έκρηξη του συναισθήματος με έντεχνο ή άτεχνο τρόπο. Ποιο είναι όμως εκείνο το κόλπο που θα μπορούσε να χλιάνει μια σύγκρουση;
Λένε πως σε κάθε περίπτωση είναι ωφέλιμο να έχουμε ως γνώμονα για την επικοινωνία μας την αναγνώριση των θετικών χαρακτηριστικών του άλλου. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί εποικοδομητικό περιβάλλον για το διάλογο, αλλά και για τα συναισθήματά μας. Ένα συκώτι το έχουμε κι αυτό χρειάζεται φροντίδα!
Όμως, πώς είναι δυνατόν να μαζέψω τα νεύρα ή τα κλάματα όταν αισθάνομαι ότι ο άλλος διατηρεί μια στάση που εγώ δεν ανέχομαι; Εκεί, υπάρχει ένα κόλπο! Ρωτώ αληθινά τον εαυτό μου γιατί τσιμπάω στην πρόκληση του άλλου. Και, μάλιστα, υποψιάζομαι ότι για να τσιμπάω… μοιραζόμαστε το ίδιο πρόβλημα. Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, άρα κάτι τρέχει και με μένα:
Ίσως, ο άλλος να έχει το ίδιο αρνητικό χαρακτηριστικό που φέρω κι εγώ.
Ίσως να έχουμε κοινές θετικές ποιότητες και γι’ αυτό να κινούμαστε στον ίδιο χώρο.
Ίσως να συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δυο. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, λέει η παροιμία.
Αναγνωρίζοντας τα κοινά συν και πλην με τους άλλους, απλά εντοπίζουμε τις άκρες του δικού μας πάζλ που κουμπώνουν στους γύρω μας. Αναγνωρίζουμε το κοινό θετικό μας κομμάτι με τον άλλο, που είναι τόσο ισχυρό ώστε να μας κάνει να τον δούμε σαν μια όψη του εαυτού μας.
Έτσι, γινόμαστε οι γνώστες του παιχνιδιού και οι υπεύθυνοι της κατάστασης. Αν θέλουμε, οι συναναστροφές μας θα γίνουν η αφορμή να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να διορθώσουμε τα κενά μας και να πετάξουμε ψηλά!
Λένε πως σε κάθε περίπτωση είναι ωφέλιμο να έχουμε ως γνώμονα για την επικοινωνία μας την αναγνώριση των θετικών χαρακτηριστικών του άλλου. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί εποικοδομητικό περιβάλλον για το διάλογο, αλλά και για τα συναισθήματά μας. Ένα συκώτι το έχουμε κι αυτό χρειάζεται φροντίδα!
Όμως, πώς είναι δυνατόν να μαζέψω τα νεύρα ή τα κλάματα όταν αισθάνομαι ότι ο άλλος διατηρεί μια στάση που εγώ δεν ανέχομαι; Εκεί, υπάρχει ένα κόλπο! Ρωτώ αληθινά τον εαυτό μου γιατί τσιμπάω στην πρόκληση του άλλου. Και, μάλιστα, υποψιάζομαι ότι για να τσιμπάω… μοιραζόμαστε το ίδιο πρόβλημα. Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, άρα κάτι τρέχει και με μένα:
Ίσως, ο άλλος να έχει το ίδιο αρνητικό χαρακτηριστικό που φέρω κι εγώ.
Ίσως να έχουμε κοινές θετικές ποιότητες και γι’ αυτό να κινούμαστε στον ίδιο χώρο.
Ίσως να συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δυο. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, λέει η παροιμία.
Αναγνωρίζοντας τα κοινά συν και πλην με τους άλλους, απλά εντοπίζουμε τις άκρες του δικού μας πάζλ που κουμπώνουν στους γύρω μας. Αναγνωρίζουμε το κοινό θετικό μας κομμάτι με τον άλλο, που είναι τόσο ισχυρό ώστε να μας κάνει να τον δούμε σαν μια όψη του εαυτού μας.
Έτσι, γινόμαστε οι γνώστες του παιχνιδιού και οι υπεύθυνοι της κατάστασης. Αν θέλουμε, οι συναναστροφές μας θα γίνουν η αφορμή να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να διορθώσουμε τα κενά μας και να πετάξουμε ψηλά!
