Έρχονται στιγμές που σε βασανίζουν τα μυστήρια του υπερπέραντου. Ο Slender Man ζει; Οι εξωγήινοι άραξαν στις Βερμούδες; Και, το πιο σημαντικό, υπάρχει μαλακομαγνήτης;
Ελα τώρα που δεν την ξέρεις. Κάθε γυναίκα έχει στην παρέα της μια πονεμένη που παρουσιάζεται με τα Zewa τα χαρτομάντιλα σε λαθραίες κούτες, ουρλιάζοντας για τον τελευταίο Φώντα ή Μήτσο ή Μπάμπη που την έκανε κομμάτια. Είναι το γύναιο αυτό το απεχθές που θα βάλει Άντζελα στις τρεις, την ώρα που κοιμάσαι μετά από ρακόμελα, θα ουρλιάξει «γιατί ρε πούστη» μεσούσης εξεταστικής, μεσοτοιχία με το διαμέρισμά σου και θα λέει στο iphone σε ανοιχτή ακρόαση τον πόνο της, σε ντεσιμπέλ ικανά να επισκιάσουν έκρηξη βυτιοφόρου.
Η αγαπημένη της ατάκα: «Πώς πέφτω σε όλους αυτούς, τον μαλακομαγνήτη έχω;» Καταρχάς, ας δούμε το κόνσεπτ Μαλακομαγνήτης. Καταλαβαίνεις πως μου λες, εγωπαθές πλάσμα, ότι υπάρχει συνομοταξία αντρών που τραβιούνται πάνω σου σαν τις μύγες, χωρίς καμία, μα καμία, μα καμία εξαίρεση; Σιγά ρε Μπριζίτ Μπαρδό, μην μας πάθεις τίποτα από την πετυχεσά. Κούκλα μου, ο ανδρικός πληθυσμός είναι μεγάλος.
Το ποσοστό στα καθάρματα ασύλληπτο. Δεν μπορεί να έχεις απήχηση στον καθένα. Δεν είσαι αρκετά σημαντική. Αν δεν έχεις παίξει σε ταινία με οκταψήφιο μπάτζετ, αν δεν έχεις γεμίσει την Όπερα του Σίδνεϋ ή αν δεν έχεις θεραπεύσει τον καρκίνο, πίστεψέ με, είσαι υπερβολικά μέτρια για να μαγνητίζεις ένα τόσο μεγάλο κοινό. Και μιλώντας για μετριότητα, έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αφού έχεις τόσα χαρίσματα, γιατί μόνο μια κατηγορία; Μην ξεχνάς, ένας όμορφος άνθρωπος είναι ένας όμορφος άνθρωπος. Και πριν γνωρίσεις τον οποιονδήποτε, δεν μπορείς παρά να τον δεις σαν ένα δίποδο κρέας.
Πώς γίνεται, λοιπόν, κάθε φορά που τα κάλλη σου τρελαίνουν κάποιον δύσμοιρο, αυτός να βγαίνει πότης, βιαστής και χαρτοπαίκτης; Αν όντως είχες τόσο μεγάλη απήχηση, αυτή θα έπρεπε να είναι στατιστικά κατανεμημένη: Στους εκατό, δέκα δημόσιοι υπάλληλοι, οκτώ χοντροί, τρεις αρχιτέκτονες και ένας μπάι. Δεν γίνεται στους εκατό να βγαίνουν και οι εκατό μαλάκες. Τέτοια ποσοστά δεν πιάνεις ούτε στο μπάσκετ, καθισμένος πάνω στο στεφάνι. Πολύ απλά, εσύ τρέχεις και κολλάς με κάθε σιχαμένο υποκείμενο, ενώ υπέροχα καλά παιδιά ξεροσταλιάζουν για πάρτη σου. Βλέπεις τον μπλαζέ λεχρίτη στη γωνία του μπαρ. Τον γνωρίζεις. Και μετά αρχίζεις την αυτάρεσκη μπουρδολογία. Υποθέτεις πως κρύβει πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Πως θα κάνει τα πάντα για σένα, παρ?όλη την καφρίλα του. Πως θα αλλάξει και θα γίνει οικογενειάρχης μόνο για την πάρτη σου. Και σου κάνει και εντύπωση, όταν δεν βγαίνει η φαντασίωσή σου. Όχι, αγάπη μου.
Δεν είναι αυτός μαλάκας. Εσύ είσαι τσιμεντόλιθος. Πήγες να τον αλλάξεις, και όπως περιμέναμε όλοι, έφαγες τα μούτρα σου. Μην αγχώνεσαι όμως. Δεν φταις εσύ, η ήρεμη, ήσυχη, λευκή ζωή σου τα φταίει όλα. Όταν μεγαλώνεις στα πούπουλα, με τον μπαμπά να σε πληρώνει και την μαμά να τσοντάρει για τον γκόμενο, είναι λογικό να ξενερώσεις. Δεν παλεύεις και για τίποτα. Ψάχνεις αυτό που δεν έχεις, λοιπόν, όπως κάθε άνθρωπος. Αλλά αυτό δεν είναι τα λεφτά, ούτε το κύρος, ούτε η αγάπη. Όλα αυτά στα δίνουν από μωρό. Αυτό που θες εσύ, είναι μερικά προβλήματα, για να έχεις κάτι να μαστορεύεις στη ζωή σου.
Έτσι βρίσκεις τον κάγκουρα τον στόκο με την εξάτμιση μπουρί σόμπας, που σε ταρανδιάζει κάθε φορά που βγαίνει για ποτό, και μετά με κλαίγεσαι στο άγριο το χάραμα. Βρες καμιά πραγματική δουλειά, λέω γω, και δες πόσο γρήγορα θα θες να ξεφορτωθείς ο,τι δεν χρειάζεσαι στη ζωή σου. Ή απλώς μείνε όπως είσαι.
Μας βολεύεις απίστευτα. Μικρότερη κατανάλωση αλκοόλ μέχρι να μας κάτσεις, λιγότερες δεσμεύσεις, και πάνω από όλα, μεγαλύτερη ευκολία στο να σου φερθούμε απαίσια, χωρίς συνέπειες.
