Φοράς μια πολύ βαριά και δυνατή πανοπλία. Σε βαραίνει σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση. Πιέζει το στήθος και την καρδιά σου, εμποδίζει την αναπνοή σου, την απόλαυση σου...
Όμως δεν την αφήνεις, δεν την αποχωρίζεσαι. ¨Τρέφεσαι¨ από αυτήν και συγχρόνως την τρέφεις, την δυναμώνεις.
Νομίζεις
ότι σε προστατεύει από τους κινδύνους; Από τους ανθρώπους που θεωρείς
απειλή; Από τις πράξεις των άλλων κι από τα συναισθήματα που αυτές σου
γεννούν;
Δεν
μπορεί να σε προστατεύσει μάτια μου μια πανοπλία. Δεν μπορεί να σε
προστατεύσει το ¨εν ζωή φέρετρο¨ σου. Δεν μπορεί να σε προστατεύσει
τίποτα που είναι νεκρό....
Μόνο η αγάπη μπορεί. Η Αγάπη που είναι ζωντανή, που πάλλετε και σε καλεί να πάρεις μέρος στο χορό της...
Μην αντιδράς.
Μη λες η αγάπη αυτό, η αγάπη εκείνο...
Δεν το 'χεις μάθει ακόμα;
Την αγάπη δεν την χαρακτηρίζει η χειριστικότητα, η παρεμβατικότητα, η κριτική και ο έλεγχος, μόνο η ελευθερία. Η ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Αυτή η ελευθερία θα σε προστατεύει από όλους κι από όλα. Απλά χρειάζεται να μάθεις, να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου...
Κι
ευτυχώς η πανοπλία, δεν είναι κολλημένη πάνω σου. Εσύ έχεις κολλήσει
πάνω της. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, όταν αρχίσεις να γνωρίζεις τον
εαυτό σου και να τον εμπιστεύεσαι θα μπορέσεις με ευκολία να την
παρατήσεις. Αν δεν την κουβαλάς εσύ, αυτή απλά θα εξαφανιστεί. Και
τότε μάτια μου θα γνωρίσεις τι θα πει να ανασαίνεις ελεύθερα, να
κινείσαι ελεύθερα, να γελάς ελεύθερα, να αγαπάς ελεύθερα, να είσαι ο
εαυτός σου ελεύθερα...
Πόσοι από μας θέλουν να ζήσουν μια απλή ζωή;
Το
Εγώ γεννιέται όταν σε μια οργιασμένη συνουσία τα πρέπει, τα στερεότυπα,
οι υποχρεωτικοί στόχοι, οι πρωτιές και τα υψωμένα δάχτυλα βιάζουν την
παιδική μας αθωότητα. Εγκαθίσταται με θράσος στη παρθένα γη του μυαλού
μας και τρέφεται από τα μπράβο, τα μετάλλια, τη δύναμη, την εξουσία, την
ανάγκη...
Μεγαλώνοντας,
όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές στη
ζωή μας, γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για εσωτερική γαλήνη. Όμως
δυστυχώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το
μυαλό μας, με τις σκέψεις μας δίνοντας περισσότερο χώρο στο Εγώ να
απλώσει τις ρίζες του στη συγχυσμένη γη του μυαλού μας.
Αν
θέλουμε γαλήνη, αν αναζητάμε την χαλαρότητα στη ζωή μας αυτό που
χρειάζεται να κάνουμε για να ξεριζώσουμε όλες οι ρίζες του Εγώ από το
μυαλό μας ώστε να μπορέσουμε να το αντικρύσουμε και να το κατανοήσουμε.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να σταματήσουμε να το τρέφουμε.
Αν
μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να παίρνουμε
επιβεβαίωση ασκώντας εξουσία σε ανθρώπους ή καταστάσεις...
Αν
μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να χρειάζεται
να κάνουμε οτιδήποτε για να μας πουν ευχαριστώ ή για να μας
επιβραβεύσουν ή για να μας έχουν ανάγκη...
Αν
μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς
να έχουμε ανάγκη να μας χρειάζονται τότε μπορούμε να γκρεμίσουμε το εγώ
μας από το θρόνο και να ζήσουμε μια απλή ζωή.
Το ερώτημα όμως είναι, πόσοι από μας θέλουν να ζήσουν μια απλή ζωή;
Εγκαταλείποντας τους καθρέφτες
Εγώ, τόσο μικρή λέξη με τόσο μεγάλο βάρος.
Σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι μου για να δυσκολεύει το κάθε μου βήμα. Πως μπορώ άραγε να ελευθερωθώ;
Σταμάτα να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων μου φωνάζει μια φωνή.
Σταμάτα να καθρεφτίζεσαι μέσα στους άλλους...
Σταμάτα να ζητιανεύεις αποδοχή, αναγνώριση, δεν την χρειάζεσαι.
Σταμάτα να εξαρτιέσαι από τον θαυμασμό των άλλων.
Σταμάτα να ζεις με την ψευδαίσθηση του ποιος είσαι και του πως πρέπει να είσαι. Δεν πρέπει τίποτα.
Εγκατέλειψε τους καθρέφτες, (φιλικά μάτια, αδιάφορα μάτια, εχθρικά μάτια, επικριτικά μάτια) και ζήσε τη ζωή σου χωρίς αυτούς.
Κάνε
αυτό που κάνω εγώ, συνεχίζει η φωνή και παρουσιάζεται μπροστά μου
εκείνο το πλάσμα μέσα μου που άλλοτε ξεχνώ, άλλοτε θυμάμαι.Το εσωτερικό μου παιδί.
Μου κλείνει το μάτι, μου χαμογελά και μου λέει:
Ζήσε παίζοντας....
namaste
despoina palamari
