«Ο Δρόμος της Φώτισης και η Εσωτερική Ζωή»
Για ένα σούφι υπάρχει μόνο ένας Δάσκαλος
΄Ενας σούφι αντιλαμβάνεται ότι, αν και η πηγή όλης της γνώσης, της έμπνευσης και της καθοδήγησης είναι ο Θεός, Εκείνος επιλέγει τον άνθρωπο ως διάμεσο για να μεταβιβάσει τη γνώση Του στον κόσμο. Τούτο συντελείται με τη βοήθεια εκείνου που είναι άνθρωπος στα μάτια του κόσμου αλλά Θεός ως προς τη συνείδηση. Η ώριμη ψυχή είναι αυτή που αντλεί τις ευλογίες των ουρανών, και από μέσα της μιλά ο Θεός. Αν και η γλώσσα του Θεού δεν παύει ποτέ να μιλά μέσα από όλα τα πράγματα, εν τούτοις, για να μπορέσει ο Θεός να ακουστεί από τα κωφεύοντα αυτιά πολλών από εμάς, Του είναι απαραίτητο να μιλήσει μέσα από ανθρώπινα χείλη. Τούτο έγινε σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. ΄Ολοι οι μεγάλοι δάσκαλοι του παρελθόντος υπήρξαν αυτό το Καθοδηγητικό Πνεύμα που ζούσε με ανθρώπινο χιτώνα τη ζωή του Θεού.
Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη περιβολή των δασκάλων του παρελθόντος υπήρξε μια σειρά από χιτώνες που φορούσε το ίδιο πάντα άτομο, για να μοιάζει κάθε φορά με κάποιον άλλο. Ο Σίβα, ο Βούδας, ο Ράμα, ο Κρίσνα από τη μια, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς, ο Μωάμεθ από την άλλη, και άλλοι πολλοί, γνωστοί και άγνωστοι στην ιστορία, υπήρξαν πάντοτε το ίδιο και το αυτό πρόσωπο.
΄Οσοι είδαν τον άνθρωπο γνωρίζοντας ήδη Εκείνον, Τον αναγνώρισαν με οποιαδήποτε μορφή ή περιβολή. ΄Οσοι μπορούσαν να δουν μόνο την περιβολή, χάθηκαν στο δρόμο. Συνεπώς, για ένα σούφι υπάρχει μόνο ένας Δάσκαλος, όσο διαφορετικά ονόματα και αν παίρνει σε διάφορες στιγμές της ιστορίας. Εκείνος είναι που έρχεται σταθερά για να ξυπνήσει την ανθρωπότητα από το λήθαργο αυτής της απατηλής ζωής και να καθοδηγήσει τον άνθρωπο προς την θεία τελείωση. Καθώς αυτή η αντίληψη ωριμάζει μέσα του, ένας σούφι αναγνωρίζει το Δάσκαλό του όχι μόνο στο θεόπνευστο άνθρωπο αλλά και στον σοφό, τον ανόητο, τον άγιο και τον αμαρτωλό, και δεν αφήνει πια να χαθεί από τα μάτια του ο Δάσκαλος, ο ΄Ενας και Μοναδικός που μπορεί να υπάρξει, ή που θα υπάρξει ποτέ.
Ο εραστής του Θεού και όχι ο μελετητής της φύσης Του
Το πρώτο και τελευταίο μάθημα που παίρνει ο άνθρωπος όταν εξετάζει τον αντικειμενικό κόσμο και συνειδητοποιεί το έσω ον, είναι ότι το σύνολο των εκδηλώσεων της ζωής δημιουργήθηκε από την αγάπη. Η αγάπη είναι ζωή, και με το χρόνο θα απορροφηθούν μέσα της τα πάντα.
Μόνο εκείνος που αγαπά το Θεό και έχει καρδιά γεμάτη αφοσίωση μπορεί να κοινωνήσει μαζί Του και όχι όσοι προσπαθούν να αναλύσουν το Θεό με τη λογική. Με άλλα λόγια, είναι ο εραστής του Θεού που μπορεί να κοινωνήσει μαζί Του και όχι ο μελετητής της φύσης Του. Το «εγώ» και το «εσύ» που διαχωρίζουν, αποτελούν αυτά τα ίδια τις απαραίτητες προϋποθέσεις της αγάπης. Μπορεί το «εγώ» και το «εσύ» να χωρίζουν τη ζωή στα δύο, όμως η αγάπη τα ενώνει, δημιουργώντας ένα ρεύμα αναμεταξύ τους.
Αυτό το ρεύμα που ονομάζεται μέθεξη είναι το ίδιο που ενώνει τον άνθρωπο και το Θεό. Τίθεται το ερώτημα τι είναι ο «Θεός» και τι ο «άνθρωπος». Λοιπόν, «άνθρωπος» είναι η ψυχή που συνειδητοποιεί την περιορισμένη της ύπαρξη, ενώ «Θεός» είναι ο αντικατοπτρισμός που δέχεται η ψυχή όταν κοιτά το άπειρο.
Δεν είναι φρόνιμο να ξυπνάμε μικρά παιδιά...
΄Ενα φρούτο για να γλυκάνει στη γεύση, πρέπει πρώτα να έχει ωριμάσει αρκετά. ΄Ετσι και η ψυχή : για να αντιμετωπίσει τη σοφία με σοφία, πρέπει πρώτα να έχει φτάσει σε ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης. Η εξελιγμένη ψυχή δείχνει το άρωμά της με την ατμόσφαιρά της, το χρώμα της, την έκφραση του προσώπου της και τη γλυκύτητα της προσωπικότητάς της. Μοιάζει με ένα λουλούδι που σκορπίζει γύρω του το άρωμά του ή με ένα φρούτο που, όταν ωριμάσει, αλλάζει χρώμα και γλυκαίνει.
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί αυτοί που έχουν ξυπνήσει δεν σηκώνουν και τους άλλους ανθρώπους του κόσμου από τον ύπνο της σύγχυσης. Η απάντηση είναι ότι δεν είναι φρόνιμο να ξυπνάμε μικρά παιδιά που ο ύπνος, από τον οποίο εξαρτάται η ανάπτυξή τους, είναι η μόνη τους ευτυχία. Αν έμεναν κάθε νύχτα ξύπνια ως αργά, θα αρρώσταιναν και, όταν μεγάλωναν, δεν θα ήταν τόσο χρήσιμοι στις υποθέσεις της ζωής. Η παιδική ηλικία χρειάζεται περισσότερο ύπνο και τα παιδιά οφείλουν να κοιμούνται.
Παρόμοια είναι και η φύση των ανώριμων ψυχών. Είναι παιδιά, όσο γερασμένο κι αν μοιάζει το σώμα τους. Οι προτιμήσεις τους, οι χαρές και οι τέρψεις τους είναι για ασήμαντα πράγματα στη ζωή. Μοιάζει σε αυτό με τη ζωή των παιδιών που περιστρέφεται γύρω από τα γλυκά και τα παιχνίδια. Επομένως, όσοι έχουν ξυπνήσει, βαδίζουν αργά και προσεκτικά από φόβο μήπως διαταράξουν με τα βήματά τους τον ύπνο όσων κοιμούνται. Ξυπνούν στο πέρασμά τους μόνο όσους βρίσκουν να στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους. Σε αυτούς οι ταξιδιώτες στον εσωτερικό δρόμο δίνουν σιωπηλά το χέρι. Αυτός είναι ο λόγος που ο εσωτερικός δρόμος αποκαλείται ατραπός του μυστικισμού. Δεν είναι από σκληρότητα που αυτοί που έχουν ξυπνήσει σηκώνουν μερικούς και αφήνουν τους πολλούς να κοιμούνται. Αντιθέτως, είναι η μεγάλη τους καλοσύνη που τους κάνει να αφήνουν όσους χρειάζονται ύπνο να κοιμηθούν.
Ο άνθρωπος που ζει την εσωτερική ζωή
Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τύπος εξωτερικής εμφάνισης που να αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος ζει την εσωτερική ζωή, υπάρχει, όμως, κάτι άλλο. ΄Οταν ένα παιδί πλησιάζει τη νεανική ηλικία, βλέπει κανείς να διαχέεται ένα φως από την έκφρασή του, να αναδύεται μια καινούργια συνείδηση και να έρχεται μια καινούργια γνώση, που το παιδί δεν κατείχε προηγουμένως. Αυτά είναι τα σημάδια της νεότητας, όμως, δεν το λέει αυτό το παιδί. Εκείνο δεν μπορεί να μας το πει, δεν θα μπορούσε να μας το εξηγήσει, ακόμα και αν το ήθελε. Παρόλα αυτά, μπορεί να το διακρίνει κανείς σε κάθε του κίνηση, φαίνεται από κάθε του έκφραση ότι τώρα κατανοεί τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή : όταν αρχίζει να κατανοεί τη ζωή που είναι πάνω και πέρα από αυτήν τη ζωή, αυτό φαίνεται. Αν και ο άνθρωπος που του συμβαίνει αυτό μπορεί να αποφεύγει να το επιδεικνύει, εν τούτοις, από την έκφρασή του, την κίνησή του, το βλέμμα του, τη φωνή του, την κάθε του κίνηση και από τη στάση του απέναντι στη ζωή, μπορεί ο σοφός να αντιληφθεί και οι άλλοι άνθρωποι να διαισθανθούν ότι έχει συνειδητοποιήσει κάποιο μυστικό.
Η εσωτερική ζωή είναι μια γέννηση της ψυχής. Ο Χριστός λέει ότι η ψυχή, αν δεν ξαναγεννηθεί, δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών. Συνεπώς, κατανόηση της εσωτερικής ζωής σημαίνει την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών. ΄Οταν αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται στο ανθρώπινο ον, παίρνει τη μορφή αναγέννησης και μαζί της έρχεται η βεβαιότητα της αιώνιας ζωής.
«Το Μυστήριο του ΄Ηχου και η Αρμονία της Ζωής»
Η φωνή του είναι το όργανο, το βαρόμετρο
Για κείνους που βρίσκονται στην πνευματική ατραπό - τους στοχαστές, τους μαθητές και τις διαλογιζόμενες ψυχές - έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζουν την κατάσταση του πνεύματός τους από καιρό σε καιρό, συμβουλευόμενοι τη φωνή τους. Αυτή είναι το βαρόμετρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον καιρό που δημιουργεί ο ίδιος, αν είναι ζεστός ή κρύος, αν είναι άνοιξη ή χειμώνας. Η φωνή του είναι το όργανο, το βαρόμετρο που δείχνει τι πρόκειται να έλθει, γιατί εκείνο που έρχεται είναι η αντίδραση, το αποτέλεσμα εκείνου που δημιούργησε και η φωνή του το υποδηλώνει. Εκείνοι που σκέφτονται ακόμη βαθύτερα το θέμα, θα είναι ικανοί, αν συμβουλεύονται απλώς τη φωνή τους, να δουν πώς βήμα με βήμα προχωρούν πάνω στην πνευματική ατραπό. Κάθε βήμα στην πνευματική ατραπό επιφέρει μια μικρή αλλαγή. ΄Οταν τη μελετάτε, θα καταλαβαίνετε μέσω της αλλαγής στη φωνή σας ότι έχετε προχωρήσει περισσότερο, ή ότι έχετε πισωγυρίσει΄ θα σας το λέει η φωνή σας.
Αν η φωνή έχει αναπτύξει μια πνευματική ποιότητα και αργότερα το άτομο δει ότι η ποιότητα αυτή έχει χαθεί, δεν πρέπει να απογοητεύεται ή να απελπίζεται. Πρέπει να διορθώσει τον εαυτό του και να προσπαθήσει να προχωρήσει ξανά και να νιώσει θλίψη που πισωγύρισε. Αλλά ποτέ να μη χάνει το θάρρος του, ποτέ να μη μένει χωρίς ελπίδα, γιατί υπάρχει΄ το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό άγγιγμα.
Είναι σαν ένα κερί που έχει σβήσει μόλις βρείτε ένα σπίρτο, μπορείτε να το ανάψετε ξανά, γιατί πάντα παραμένει κερί όπως πριν. Η φωνή είναι ένα φως. Αν και το φως γίνεται αμυδρό, ωστόσο δεν σβήνει΄ υπάρχει. Το ίδιο και η φωνή. Αν δεν λάμπει, αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν έχει καλλιεργηθεί΄ πρέπει να την καλλιεργήσετε ξανά, και τότε θα λάμψει και πάλι.
Πώς χαλαρώνει κανείς;
Το ερώτημα είναι, πώς χαλαρώνει κανείς; Δεν γίνεται με το να κάθεσαι σιωπηλός με κλειστά μάτια, γιατί όταν ο νους δίνει προσοχή στο σώμα μέσω σκέψης ή αισθήματος, τότε το σώμα δεν χαλαρώνει, επειδή ο νους το βασανίζει. Και όταν το αίσθημα δίνει προσοχή στο νου, τότε ο νους βασανίζεται. Αυτός ο βασανισμός - ακόμη κι αν τα μάτια είναι κλειστά ή ακόμη κι αν καθόμαστε σε μια ορισμένη στάση - δεν κάνει καλό. Στη χαλάρωση πρέπει κανείς να εξετάζει τρεις όψεις: την άποψη του φυσικού σώματος, την άποψη του νου και την άποψη των συναισθημάτων. Από τη σκοπιά του φυσικού σώματος πρέπει να συνηθίσει κανείς να κυριαρχεί ή να επηρεάζει την κυκλοφορία και το σφυγμό του και αυτό μπορεί να το πετύχει με τη δύναμη της σκέψης και με τη δύναμη της θέλησης, μαζί με την αναπνοή.
Με τη δύναμη της θέλησης μπορεί να προκαλέσει μια ορισμένη κατάσταση στο σώμα, έτσι ώστε η κυκλοφορία να αποκτήσει έναν ορισμένο ρυθμό. Μειώνεται σύμφωνα με τη θέληση. Μπορεί κανείς να πετύχει το ίδιο και στη ρύθμιση του σφυγμού με τη δύναμη της θέλησης. Αμέσως μόλις κυριαρχήσει κανείς στην κυκλοφορία και το σφυγμό του σώματος, έχει στη διάθεσή του τη δυνατότητα πολύωρου διαλογισμού. Γι' αυτό το λόγο οι σοφοί μπορούν και διαλογίζονται επί ώρες ατέλειωτα, επειδή έχουν κυριαρχήσει πάνω στην κυκλοφορία΄ μπορούν να αναπνέουν κατά βούληση, βραδύτερα ή γρηγορότερα.
Και όταν δεν υπάρχει ένταση στο νευρικό ή στο μυϊκό σύστημα, τότε το άτομο αποκτάει τέτοια χαλάρωση, που δεν μπορούν να του φέρουν ούτε δέκα ημέρες ύπνου. Συνεπώς να είστε χαλαρωμένοι δεν σημαίνει να κάθεστε ήρεμοι, σημαίνει να είστε ικανοί να απομακρύνετε την ένταση από τον οργανισμό σας - από την κυκλοφορία, το σφυγμό και από το νευρικό και μυϊκό σύστημα.
Πώς χαλαρώνει κανείς το νου; Η μέθοδος για τη χαλάρωση του νου είναι να κάνετε πρώτα το νου να κουραστεί. Εκείνος που δεν γνωρίζει την άσκηση για την κούραση του νου, ποτέ δεν θα καταφέρει να χαλαρώσει το νου του. Η συγκέντρωση είναι η μεγαλύτερη δράση που μπορεί κανείς να αναθέσει στο νου του, επειδή ο νους συγκρατείται συνεχώς πάνω σε ένα ορισμένο πράγμα. ΄Υστερα από αυτό θα χαλαρώσει κατά φυσικό τρόπο, και όταν χαλαρώσει, θα αποκτήσει ξανά δύναμη.
Η χαλάρωση του συναισθήματος επιτυγχάνεται μέσω του βαθιού αισθήματος. Οι Σούφι της Ανατολής κατά το διαλογισμό τους παίζουν μουσική που διεγείρει τα αισθήματα σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ποίημα που ακούνε γίνεται πραγματικότητα. Τότε έρχεται η αντίδραση, που είναι η χαλάρωση. Καθετί που έχει μπλοκαριστεί, κάθε συσσώρευση διαλύεται και έτσι έρχεται έμπνευση, δύναμη και ένα αίσθημα χαράς και ανάτασης.
Μέσω αυτών των τριών ειδών χαλάρωσης προετοιμάζεται κανείς για την ανώτερη χαλάρωση, που είναι η χαλάρωση όλης της ύπαρξης: το σώμα σε ανάπαυση, ο νους σε ηρεμία, η καρδιά σε γαλήνη.
Αυτή η εμπειρία είναι που αποκαλείται νιρβάνα, το ιδανικό των στοχαστών και των διαλογιζόμενων ψυχών. Σε αυτό θέλουν να φτάσουν, γιατί εκεί υπάρχει το καθετί. Σε αυτή την κατάσταση το άτομο, έστω και για μια στιγμή, γίνεται σαν μια σταγόνα που αφομοιώνεται ή βυθίζεται στην πηγή της. Και η καταβύθιση έστω και για μια στιγμή, σημαίνει ότι καθετί που ανήκει στην πηγή έλκεται με αυτή την πτώση, επειδή η πηγή είναι ουσία των πάντων. Η σταγόνα έχει πάρει όλα όσα έχει στη ζωή από την πηγή της. Και με αυτό τον τρόπο φορτίζεται πάλι και φωτίζεται ξανά.
http://www.to-en.gr
