Είναι κάτι στιγμές που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου,
αλλά αυτές οι στιγμές είναι που γίνονται σταθμοί
για την πορεία του τρένου της ζωής σου.
Τότε παίρνεις τις αποφάσεις, τότε περιέργως ενώ θεωρείς ότι έχεις θολώσει βλέπεις πιο καθαρά, τότε ανακαλύπτεις ότι τα πόδια σου δεν πατούν πάνω στη γη, αλλά έχουν ρίζες βαθιές που πάνε μέσα της. Τότε γνώρισες το γίγαντα που έκρυβες.
Είναι κάτι στιγμές που και ένα απλό χαμόγελο φαντάζει ψέμα, αλλά αυτές οι στιγμές είναι που σου έδειξαν την αλήθεια των ανθρώπων, που έπεσαν οι μάσκες, που ένοιωσες και έμαθες τον διπλανό σου, που χαμογέλασες εσύ αληθινά επειδή έμαθες πια.
Από εκεί και μετά, έρχονται ή φεύγουν, δεν σε νοιάζει το ίδιο. Ταυτίζεσαι και αγαπάς όλο και περισσότερο τον άπειρο εαυτό σου.
Είναι κάτι στιγμές που η θλίψη σκοτεινιάζει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι, αλλά αυτές τις στιγμές βλέπεις που αληθινά πατούσες και πόσο λασπωμένο ήταν αυτό που νόμιζες υπέροχο μονοπάτι.
Τότε ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι αναπαραγωγός μιας και μόνης αλήθειας, η οποία σαν τραπουλόχαρτο καταρρέει μπρος στα μάτια σου, αλλά είσαι εκφραστής μιας υπέρτατης δημιουργίας που εξελίσσεται συνέχεια.
Εισπνέεις αέρα και εκπνέεις φωτιά.
Ελευθερώνεις το δράκο της δημιουργίας σου.
Είναι κάτι στιγμές Θεέ μου, που αμφισβήτησα την ύπαρξή μου, νοιώθοντας τόσο ασήμαντα μικρός.
Δεν έβλεπα, δεν αισθανόμουν, δεν καταλάβαινα το μέγεθός μου.
Βλέπεις κοίταζα αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που υπάρχει.
Όπως με το παγόβουνο. Όλη η δύναμή του, κρύβεται κάτω από το νερό.
Όλη η ομορφιά του, είναι στο συμπαγές της κατασκευής του.
Όλη η ιδιαιτερότητά του είναι ότι αποτελείται από το ίδιο υλικό στο οποίο επιπλέει, εκτοπίζει και κυριαρχεί, χαρίζοντας ζωή στον πλανήτη.
