Εδώ και κάτι βδομάδες έχει κοινοποιηθεί έγγραφο της Διοίκησης, το οποίο υπενθυμίζει την υποχρέωση τήρησης του ΚΟΚ από τους οδηγούς των ασθενοφόρων, με σκοπό την αποφυγή ατυχημάτων, με ασθενοφόρα εμπλεκόμενα.
Κάθε τόσο το ανακαλύπτει και κάποιος και το αναδημοσιεύει σε social media, ή σε κάποιο blog. Και κάτω από την δημοσίευση, ο καθένας γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Γράφει την "άποψή του".
Ούτε οι Δημόσιοι Οργανισμοί, ούτε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις διοικούνται με τις απόψεις, αλλά με κατευθυντήριες οδηγίες των Διοικήσεων, οι οποίες όμως κάπου στηρίζονται. Στον σωστό σχεδιασμό, την παιδεία, την εκπαίδευση.
Σχεδιασμό και παιδεία δεν έχουμε, το έχουμε πει χιλιάδες φορές και αποδεικνύεται κάθε μέρα, ακόμη και χτες, με τον θάνατο νεαρής γυναίκας στην Κοζάνη, τον οποίο τελικά θα χρεωθεί το ΕΚΑΒ. Έχουμε όμως εκπαίδευση, η οποία όμως (πάλι σε παγκόσμια πρωτοτυπία), δεν περιλαμβάνει την οδήγηση του ασθενοφόρου.
Αποτέλεσμα, όλοι οι συνάδελφοι παλιοί και νέοι, τελούν σε σύγχυση στο ζήτημα αυτό.
-"Αν πηγαίνουμε με τον ΚΟΚ δεν είμαστε ασθενοφόρο".
-"Δεν σώζονται οι άνθρωποι με το τρέξιμο".
-"Αν δεν τρέξουμε να φτάσουμε γρήγορα στο περιστατικό, πως θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε;".
Όλα σωστά τα παραπάνω, αλλά λύση δεν δίνουν, γιατί ατυχήματα με ασθενοφόρα υπάρχουν και κανένα (σχεδόν) δεν ήταν ατύχημα, αφού τα 99% περιγράφονται στα βιβλία και διδάσκονται διεθνώς, άρα θα μπορούσαν να προβλεφθούν. Ούτε το ατύχημα μπορείς να το καταργήσεις με απόφαση Προέδρου!
Είναι κοινό μυστικό, ότι κάθε φορά που "μπαίνει" σειρά στο ΕΚΑΒ, ο στόλος πάει για διάλυση. Ευτυχώς δηλαδή που έχουμε να κάνουμε πρόσληψη από το '10, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, τα ήδη ετοιμόρροπα Citroen, θα είχαν παραδώσει πνεύμα. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιοι οδηγούν τα ασθενοφόρα; Με ποια εμπειρία και ποια εκπαίδευση; Οδηγοί τρακτέρ και διπλοκάμπινων, οι οποίοι επειδή έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι, θεωρούν εαυτούς ειδικούς στην οδήγηση οχήματος επειγόντων.
Το ίδιο ισχύει και για την Πυροσβεστική, το ίδιο και για την Αστυνομία.
Σε όλον τον πολιτισμένο Πλανήτη, διδάσκεται η "Γρήγορη Αμυντική Οδήγηση". Περιλαμβάνει θεωρητική εκπαίδευση (σε ποια σημεία συμβαίνουν ατυχήματα με ασθενοφόρα, σε ποιες συνθήκες κλπ) και ασφαλώς, πρακτική εκπαίδευση σε πίστα.
Στο τέλος ο εκπαιδευόμενος, δίνει εξετάσεις και πιστοποιείται ως ικανός. Κάποια επιπλέον μαθήματα κάνουν οι Πυροσβέστες, για την ασφαλή προσέγγιση στις φωτιές και κάποια επιπλέον οι Αστυνομικοί, για καταδίωξη υψηλών ταχυτήτων (στην Χώρα μας έχει απαγορευτεί. Παρακολουθούν τον κακοποιό, μέχρι να τρακάρει, να πάθει λάστιχο, να μείνει από καύσιμα, ή να εγκλωβιστεί στην κυκλοφορία. Γι' αυτό και δεν πιάνουν κανέναν με καταδίωξη). Ατυχήματα έχουν σε όλες τις χώρες, αλλά εκεί είναι ατυχήματα. Και μετά από ένα τέτοιο, ακολουθούν δεκάδες ώρες αναλύσεων και μελετών του συμβάντος, οι οποίες πολλές φορές οδηγούν σε τροποποίηση της ύλης.
Για το ζήτημα της εκπαίδευσης, δεν είμαι ο μόνος που ανησυχώ. Το έχω ακούσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον σε επίπεδο ΙΕΚ. Κανείς δεν το προωθεί, φοβούμενοι όλοι το τέρας της ΕΚΑΒίτικης γραφειοκρατίας και ανικανότητας. Γιατί η διοίκηση στο ΕΚΑΒ, είναι στημένη έτσι ώστε, όλοι να έχουν την καρέκλα τους, αλλά κανείς να μην κάνει κάτι. Για να γίνει μια καινοτομία, πρέπει να την κάνει ο Πρόεδρος. Όταν όμως ο Πρόεδρος θελήσει να προωθήσει κάτι και το αναθέσει στον αρμόδιο τμηματάρχη, θα πάρει την απάντηση ότι "αυτό δεν γίνεται". Δεκάδες άτομα δηλαδή, πληρώνονται για να βρίσκουν λύσεις και αντί γι'αυτό, μπλοκάρουν ακόμη κι αυτές οι οποίες σερβίρονται έτοιμες.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κοιτάξουμε και όχι στην ταχύτητα του ασθενοφόρου, ή οποία παίζει μικρό ρόλο (αν θα υπάρχουν θάνατοι, ή μόνον τραυματισμοί). Πως εξηγείται το φαινόμενο, ότι ακόμη και στις μικρές ταχύτητες, όσοι κάθονται πίσω, ασθενείς και συγγενείς, βγάζουν τα άντερά τους; Ότι ο Διασώστης, όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει κάποια πράξη, αλλά ούτε να σηκωθεί από την καρέκλα; Γιατί στο Εξωτερικό, το ασθενοφόρο πάει με σειρήνες και ο άλλος πίσω βάζει ορούς, κάνει καρδιογραφήματα και αερίζει;
Και στην τελική, το 50% του ηθικού του Διασώστη στηρίζεται (μεταξύ μας) στους φάρους και την σειρήνα. Είναι που είναι στα όριά του, για άλλους λόγους, να μην τον σπρώξουμε πιο κάτω!
Κάθε τόσο το ανακαλύπτει και κάποιος και το αναδημοσιεύει σε social media, ή σε κάποιο blog. Και κάτω από την δημοσίευση, ο καθένας γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Γράφει την "άποψή του".
Ούτε οι Δημόσιοι Οργανισμοί, ούτε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις διοικούνται με τις απόψεις, αλλά με κατευθυντήριες οδηγίες των Διοικήσεων, οι οποίες όμως κάπου στηρίζονται. Στον σωστό σχεδιασμό, την παιδεία, την εκπαίδευση.
Σχεδιασμό και παιδεία δεν έχουμε, το έχουμε πει χιλιάδες φορές και αποδεικνύεται κάθε μέρα, ακόμη και χτες, με τον θάνατο νεαρής γυναίκας στην Κοζάνη, τον οποίο τελικά θα χρεωθεί το ΕΚΑΒ. Έχουμε όμως εκπαίδευση, η οποία όμως (πάλι σε παγκόσμια πρωτοτυπία), δεν περιλαμβάνει την οδήγηση του ασθενοφόρου.
Αποτέλεσμα, όλοι οι συνάδελφοι παλιοί και νέοι, τελούν σε σύγχυση στο ζήτημα αυτό.
-"Αν πηγαίνουμε με τον ΚΟΚ δεν είμαστε ασθενοφόρο".
-"Δεν σώζονται οι άνθρωποι με το τρέξιμο".
-"Αν δεν τρέξουμε να φτάσουμε γρήγορα στο περιστατικό, πως θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε;".
Όλα σωστά τα παραπάνω, αλλά λύση δεν δίνουν, γιατί ατυχήματα με ασθενοφόρα υπάρχουν και κανένα (σχεδόν) δεν ήταν ατύχημα, αφού τα 99% περιγράφονται στα βιβλία και διδάσκονται διεθνώς, άρα θα μπορούσαν να προβλεφθούν. Ούτε το ατύχημα μπορείς να το καταργήσεις με απόφαση Προέδρου!
Είναι κοινό μυστικό, ότι κάθε φορά που "μπαίνει" σειρά στο ΕΚΑΒ, ο στόλος πάει για διάλυση. Ευτυχώς δηλαδή που έχουμε να κάνουμε πρόσληψη από το '10, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, τα ήδη ετοιμόρροπα Citroen, θα είχαν παραδώσει πνεύμα. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιοι οδηγούν τα ασθενοφόρα; Με ποια εμπειρία και ποια εκπαίδευση; Οδηγοί τρακτέρ και διπλοκάμπινων, οι οποίοι επειδή έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι, θεωρούν εαυτούς ειδικούς στην οδήγηση οχήματος επειγόντων.
Το ίδιο ισχύει και για την Πυροσβεστική, το ίδιο και για την Αστυνομία.
Σε όλον τον πολιτισμένο Πλανήτη, διδάσκεται η "Γρήγορη Αμυντική Οδήγηση". Περιλαμβάνει θεωρητική εκπαίδευση (σε ποια σημεία συμβαίνουν ατυχήματα με ασθενοφόρα, σε ποιες συνθήκες κλπ) και ασφαλώς, πρακτική εκπαίδευση σε πίστα.
Στο τέλος ο εκπαιδευόμενος, δίνει εξετάσεις και πιστοποιείται ως ικανός. Κάποια επιπλέον μαθήματα κάνουν οι Πυροσβέστες, για την ασφαλή προσέγγιση στις φωτιές και κάποια επιπλέον οι Αστυνομικοί, για καταδίωξη υψηλών ταχυτήτων (στην Χώρα μας έχει απαγορευτεί. Παρακολουθούν τον κακοποιό, μέχρι να τρακάρει, να πάθει λάστιχο, να μείνει από καύσιμα, ή να εγκλωβιστεί στην κυκλοφορία. Γι' αυτό και δεν πιάνουν κανέναν με καταδίωξη). Ατυχήματα έχουν σε όλες τις χώρες, αλλά εκεί είναι ατυχήματα. Και μετά από ένα τέτοιο, ακολουθούν δεκάδες ώρες αναλύσεων και μελετών του συμβάντος, οι οποίες πολλές φορές οδηγούν σε τροποποίηση της ύλης.
Για το ζήτημα της εκπαίδευσης, δεν είμαι ο μόνος που ανησυχώ. Το έχω ακούσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον σε επίπεδο ΙΕΚ. Κανείς δεν το προωθεί, φοβούμενοι όλοι το τέρας της ΕΚΑΒίτικης γραφειοκρατίας και ανικανότητας. Γιατί η διοίκηση στο ΕΚΑΒ, είναι στημένη έτσι ώστε, όλοι να έχουν την καρέκλα τους, αλλά κανείς να μην κάνει κάτι. Για να γίνει μια καινοτομία, πρέπει να την κάνει ο Πρόεδρος. Όταν όμως ο Πρόεδρος θελήσει να προωθήσει κάτι και το αναθέσει στον αρμόδιο τμηματάρχη, θα πάρει την απάντηση ότι "αυτό δεν γίνεται". Δεκάδες άτομα δηλαδή, πληρώνονται για να βρίσκουν λύσεις και αντί γι'αυτό, μπλοκάρουν ακόμη κι αυτές οι οποίες σερβίρονται έτοιμες.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κοιτάξουμε και όχι στην ταχύτητα του ασθενοφόρου, ή οποία παίζει μικρό ρόλο (αν θα υπάρχουν θάνατοι, ή μόνον τραυματισμοί). Πως εξηγείται το φαινόμενο, ότι ακόμη και στις μικρές ταχύτητες, όσοι κάθονται πίσω, ασθενείς και συγγενείς, βγάζουν τα άντερά τους; Ότι ο Διασώστης, όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει κάποια πράξη, αλλά ούτε να σηκωθεί από την καρέκλα; Γιατί στο Εξωτερικό, το ασθενοφόρο πάει με σειρήνες και ο άλλος πίσω βάζει ορούς, κάνει καρδιογραφήματα και αερίζει;
Και στην τελική, το 50% του ηθικού του Διασώστη στηρίζεται (μεταξύ μας) στους φάρους και την σειρήνα. Είναι που είναι στα όριά του, για άλλους λόγους, να μην τον σπρώξουμε πιο κάτω!
