Απολογούμαι..

Μια μέρα πολύ δύσκολη, 

γεμάτη απανωτά προβλήματα 

αλλά και ξεκαθαρίσματα για μένα. 

Μια μέρα στην οποία αναγκάστηκα να βγάλω τα ροζ γυαλιά

 που φορούσα τόσα χρόνια και να κάνω την αυτοκριτική μου.




Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει; 

Χμμμ. . . Μάλλον όχι. . . 

Στην περίπτωση μου πάντως, 

είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως. 

Από μικρή ανοιχτόκαρδη, και λίγο “ζώον” , 

μιας και ανοίγω τα χαρτιά μου κατευθείαν, 

αν σε συμπαθήσω . 

Τη χαρά μου βλέπετε 

θέλω να τη μοιράζομαι με όλο τον κόσμο. 

Και μετά έρχεται και η προδοσία από κάποιους 

που συσχετίστηκαν με τη Βίκυ . . 

Είτε σε γκομενικό επίπεδο, 

είτε σε φιλικό, 

είτε ακόμα και σε οικογενειακό επίπεδο. 

Why not? 

Και να μετά η Βίκυ στα πατώματα. . .





Όμως εκεί είναι μετά που ξινίζω, 

γίνομαι απρόσιτη, απόμακρη. 

Δεν θέλω να μου μιλάει άνθρωπος. 

Το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ 

στο δωμάτιό μου με ένα λαπτοπ, 

να ακούω όποιο λυπητερό τραγούδι υπάρχει 

και να κλάψω όσο πιο πολύ γίνεται, 

να αναλύω συμπεριφορές , 

καταστάσεις μέχρι να βάλω μέσα μου 

το Χ σε αυτό το άτομο. 

Και με πονάει όταν πρέπει να το κάνω, 

γιατί είχα επενδύσει σε αυτό το Χ. . .

Τι γίνεται όμως όταν τις “κλεισούρες” μου 

και τις μιζέριες μου έχουν την τιμή να τις απολαμβάνουν 

οι “κολλητοί φίλοι” και οι γονείς ή τα αδέρφια; 

Πόσες φορές μου έχουν δώσει οι καημένοι 

το χέρι τους να με βοηθήσουν 

κι εγω είτε τους φωνάζω είτε απλά 

δεν σηκώνω τηλέφωνα και εξαφανίζομαι; 

Πολλές...Κάποιοι με άντεξαν, 

κάποιοι άλλοι όχι. 

Είναι άσχημο το ξέρω 

αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. 

Δεν μπορω να υποκριθώ. 

Και τα προτερήματα μου 

και τα μειονεκτήματά μου 

είναι φανερά σε εμένα μονιμώς.

Δεν γίνεται με τίποτα να κρυφτώ. 

Αυτή είμαι καλώς ή κακώς 

και μου είναι υπερβολικά δύσκολο να αλλάξω, 

όσες φορές και αν έχω προσπαθήσει 

να φερθώ διπλωματικά δεν γίνεται. 

Το αίμα της Ελληνίδας παραβράζει μέσα μου θα έλεγα.




Και μιας και κάθε μέρα που περνάει 

κάνω προσωπικά έναν απολογισμό των πράξεων μου 

έχω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ 

σε όσους εξακολουθούν και με ανέχονται 

ακόμα και με τα στραβά μου, 

ακόμα και στις μίζερες στιγμές μου, 

ακόμα και όταν ξινίζω τα μούτρα μου και μου φταίνε όλα, 

ακόμα και όταν τους διώχνω. 

Και μετά από αυτή την ενδοσκόπηση 

κατάλαβα πως διώχνω συνειδητά ανθρώπους από κοντά μου, 

κάποιοι φεύγουν εύκολα, κάποιοι δύσκολα, 

κάποιοι μένουν με πείσμα... 

Αυτούς τους ευχαριστώ, τους εκτιμώ, τους αγαπώ, 

θα είμαι ΕΚΕΙ σε όλα . . .

via