Πες μου, πως γίνεται και ακόμα περιμένεις το αναπάντεχο,
όταν έτσι το έχεις βαφτίσει;
Πες μου πως είναι δυνατόν να λες ότι πιστεύεις στο θαύμα,
όταν κάθε φορά που ακούς για θαύματα χασκογελάς;
Πες μου σε παρακαλώ, τι περισσότερο περιμένεις
από το Θεό σου να σου δώσει,
όταν τον θυμάσαι μόνο παραμονές της ανάγκης σου;
Πες μου λοιπόν, πως ποτέ είναι δυνατόν να φτάσεις αυτό που θες,
όταν για συμβουλάτορες έχεις αυτούς που ποτέ δεν έφτασαν εκεί;
Πες μου, θέλω να ακούσω,
πως θα αποκτήσεις μια καινούργια εικόνα για τη διαδρομή σου,
όταν δεν είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις αυτή που κουβαλάς,
και την υπερασπίζεσαι και με τη ζωή σου;
Πες μου, αν δεν γίνεις νερό,
να γεμίζεις το δοχείο που σε περιβάλλει,
να ξεχειλίζεις από όλες τις χαραμάδες για να ελίσσεσαι,
να μην μπορεί τίποτα να σε συμπιέσει,
και να αυξάνεται ο όγκος σου με κάθε τι που πέφτει μέσα σου,
αλλά μένεις ακλόνητος βράχος πεποιθήσεων και κριτικής,
γιατί η ζωή να σου φερθεί σαν να είσαι νερό;
Πες μου, είσαι ποτέ έτοιμος,
ή πάντα οχυρώνεσαι πίσω από “αν”;
Πες μου τώρα,
ξέρεις ότι ο χρόνος σου κυλάει
και το να περιμένεις την ευκαιρία να περάσει
αραγμένος πίσω από το παράθυρο,
στο τέλος το μόνο που θα σου φέρει
θα είναι μια ωραία παραθυρέ κορνίζα για το προφίλ σου
με την οποία απλά θα σε θυμούνται!
