Το ερώτημα για τη σχέση πίστεως και
γνώσεως είναι πολύ παλιό. Από τα πρώτα κιόλας βήματά της η Εκκλησία το
αντιμετώπισε σ’ αυτή ή σ’ εκείνη τη μορφή του. Και ήταν πολύ φυσικό να
αναρωτιούνται οι άνθρωποι ποιά σχέση είχε η αποκάλυψη του Θεού, που
αποκτούσαν με την πίστη, με τη γνώση τους για τον κόσμο και τον άνθρωπο
που είχαν πριν προσχωρήσουν στο λαό του Θεού. Ήταν και η πίστη κατά
κάποιο τρόπο μια νέα γνώση για το Θεό και τον άνθρωπο. Ποιά σχέση είχε
με όσα γνώριζαν μέχρι τότε; Τί το καινούριο έδινε στον πιστό και μέχρι
ποιό σημείο υποκαθιστούσε, αχρήστευε ή συμπλήρωνε την ανθρώπινη γνώση; Η
αποκάλυψη απαιτούσε περαιτέρω πρόοδο των ανθρωπίνων προσπαθειών για
γνώση ή μήπως συνδεόταν με μια παραίτηση από κάθε παραπέρα ενασχόληση με
την έρευνα;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν ήταν
μονοσήμαντη ούτε πάντα ή ίδια. Η ζωή της Εκκλησίας παρουσιάζει στο
σημείο αυτό όλες τις δυνατές απαντήσεις, ανάλογες με τις πολιτιστικές
προϋποθέσεις και το βαθμό αφομοιώσεως του Ευαγγελίου από τους νέους
πιστούς. Προσωπικές εμπειρίες, πολιτιστικό κλίμα και παιδεία έπαιξαν το
ρόλο τους στη διαμόρφωση μιας απαντήσεως και στην πρακτική της στην
καθημερινή ζωή των πιστών.
Έτσι στη Κόρινθο, λίγο μετά την ίδρυση
της Εκκλησίας, ο Απ. Παύλος αντιμετωπίζει στην Α’ επιστολή του προς την
τοπική εκκλησία μια ομάδα χριστιανών που έδειχνε ολοφάνερη προτίμηση
προς τη γνώση. Γι’ αυτούς η πίστη ήταν μια προβαθμίδα, που έπρεπε να
ξεπεράσει ο άνθρωπος, για να φτάσει τελικά στη γνώση των μυστηρίων της
πνευματικής ζωής και να γίνει έτσι τέλειος, πνευματικός. Την άποψη αυτή
εκπροσωπούσαν και πρακτικά οι «γνωστικοί» της Κορίνθου, θεωρώντας τον
εαυτό τους σπουδαίο και ξεχωριστό και υποτιμώντας τους άλλους, αυτούς
που περιορίζονταν στην πίστη για να πετύχουν τη σωτηρία. Ο Απ. Παύλος
φυσικά δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο, γιατί και θεωρητικά ήταν
εσφαλμένο και πρακτικά δημιουργούσε απαράδεκτους διαχωρισμούς στους
κόλπους της κοινότητας, θυμίζει κατ’ επανάληψη στους Κορινθίους, πως «η
γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί». Είναι χαρακτηριστικό, πως δεν
αντιπαραθέτει στο φούσκωμα, στην αλαζονεία των «γνωστικών» την πίστη,
αλλά τήν καθημερινή έκφραση της, την αγάπη, θέλει έτσι να δείξει πως δεν
πρόκειται για ένα θεωρητικό πρόβλημα, αλλά για μια επικίνδυνη πρακτική
που μεταβάλλει την ίδια τη καρδιά του χριστιανισμού.
Οι απόψεις του Παύλου όμως δεν εμπόδισαν
τον Β΄ και Γ΄ αιώνα πλήθος ανθρώπων να βαδίσει τον ίδιο σφαλερό δρόμο,
με μεγαλύτερη μάλιστα επιμονή και φυσικά μεγαλύτερο ξεστράτισμα από την
ευαγγελική οδό. Η αίρεση των γνωστικών πήρε το όνομά της από την
εκτίμηση προς τη γνώση σαν οδό σωτηρίας, συνδυασμένη βέβαια με μια
ολοκληρωτική μεταμόρφωση του χριστιανικού Ευαγγελίου. Η αποδοχή της
γνώσεως ως της μόνης βαθμίδας πνευματικής τελειότητας, γρήγορα
δημιούργησε κάστες μέσα στους κόλπους των γνωστικών. Έτσι άλλαξε
ουσιαστικά ο χαρακτήρας του χριστιανισμού και οι γνωστικοί βρέθηκαν
αυτόματα έξω από την Εκκλησία, αφού πηγή της διδασκαλίας τους είχαν τα
δικά τους ανθρώπινα κατασκευάσματα και όχι την αποκάλυψη του Θεού εν
Χριστώ. Η γνώση είχε καταπιεί τελείως την πίστη…
Τον ίδιο σφαλερό δρόμο ακολούθησαν και
οι αιρετικοί της αρχαίας Εκκλησίας, ο Άρειος, ο Μακεδόνιος και οι
υπόλοιποι. Δέχτηκαν βέβαια την αποκάλυψη του Θεού ως βάση της πίστεως,
θέλησαν όμως να ερμηνεύσουν τη Γραφή με τα κριτήρια της φιλοσοφικής
γνώσεως, όπως τα καταλάβαιναν αυτοί, αδιαφορώντας για την πίστη της
Εκκλησίας όπως είχε διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων μέσα στην
Παράδοσή της.
Και έτσι έκαμαν την υποκειμενική γνώση
τους κριτήριο για την αλήθεια της πίστεως. Έβαλαν στη θέση του
Ευαγγελίου τον ορθό λόγο μιας φιλοσοφικής σχολής, με αποτέλεσμα να
φύγουν από την ορθή οδό.
Φυσικά δεν έλειψαν και οι διαμετρικά
αντίθετες απόψεις. Άνθρωποι άγευστοι από φιλοσοφική παιδεία, με το ζήλο
του νεοφώτιστου έσπευσαν να υποστηρίξουν μια ριζική λύση. Αρνήθηκαν κάθε
σχέση ανάμεσα στην αποκάλυψη που εκφράζεται με την πίστη και στη γνώση
που παρέχει στον άνθρωπο η εμπειρία και η λογική του. Απέρριψαν βιαστικά
κάθε σχέση της πίστεως με τη φιλοσοφία, που άλλωστε ελάχιστα γνώριζαν.
Έφτασαν έτσι σε σχήματα, που αν επικρατούσαν θα απομόνωναν τον
χριστιανισμό από την ίδια τη ζωή. Γιατί πίστη ξεκομμένη από τις
πνευματικές αναζητήσεις του ανθρώπου, δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στις
ανθρώπινες καρδιές και προπαντός απήχηση στους ηγέτες, σ’ αυτούς που
στέκονται σαν παράδειγμα για τον κοινό άνθρωπο.
Η Εκκλησία όμως δεν παρασύρθηκε στο
αδιέξοδο της φανατικής αρνήσεως, όπως δεν είχε αποδεχτεί ούτε τη
μεταβολή της γνώσεως σε κριτήριο της ορθότητας της πίστεως. Και δεν
απομακρύνθηκε από τη σωστή οδό, γιατί οι Πατέρες ήταν άγιοι και
φωτισμένοι άνθρωποι, με μεγάλη παιδεία και γνήσιο ορθόδοξο αισθητήριο.
Σπουδασμένοι στα καλύτερα σχολεία της εποχής, κάτοχοι της φιλοσοφίας όσο
και της αγίας Γραφής, με γνώμονα την οικοδομή της Εκκλησίας στις
ενέργειές τους, με κριτήριο την αποκάλυψη του Θεού στα μεγάλα θέματα και
με στόχο την εξάπλωση του Ευαγγελίου, χρησιμοποίησαν τη γνώση για να
περιχαρακώσουν την πίστη από τους αιρετικούς και την πίστη για να δώσουν
σωστό προσανατολισμό στην ανθρώπινη γνώση. Ο άγιος Αθανάσιος, ο
Γρηγόριος ο θεολόγος, ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ήταν όλοι τους
βαθειά μορφωμένοι άνθρωποι, κάτοχοι όχι μόνο της θεϊκής, αλλά και της
ανθρώπινης σοφίας. Γι’ αυτό βρήκαν τη χρυσή τομή στο πρόβλημα:
χρησιμοποίησαν τη γνώση για να υπερασπιστούν τη σωστή πίστη, για να τη
συστηματοποιήσουν, για να την κάνουν προσιτή στον πνευματικό κόσμο της
εποχής τους. Κι από την άλλη, με τη βαθειά πίστη τους μπόρεσαν να
εντάξουν τη γνώση στην υπηρεσία της αγάπης, δείχνοντας έτσι το δρόμο σ’
όλους τους μεταγενέστερους χριστιανούς.
Δεν ακολουθήθηκε όμως πάντα η γραμμή
των Πατέρων στην πορεία της Εκκλησίας. Στη Δύση κυρίως, που οι επιδρομές
των βαρβάρων και η ιστορική πορεία στη συνέχεια διέκοψαν την ομαλή
συνέχιση της πνευματικής προόδου, η καλλιέργεια των γραμμάτων ατόνησε
και ο κόσμος πέρασε σε μια ταύτιση του παρελθόντος με το χριστιανικό
θεολογικό σύστημα. Έτσι, όταν με την αναγέννηση πέρασε η Δύση σε μια νέα
άνοδο της φιλοσοφίας και της επιστήμης, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν
παρακολούθησαν την πρόοδο για πολλά χρόνια. Ξεκομμένοι οι ίδιοι από τα
νέα πνευματικά ρεύματα και άμοιροι της νέας παιδείας, δεν μπόρεσαν να
αφομοιώσουν τη νέα γνώση. Κι άρχισαν να την πολεμούν, στηριζόμενοι
βασικά σε μια γνώση κληρονομημένη από το παρελθόν, που στα μάτια τους
όμως είχε ταυτιστεί με την παράδοση της Εκκλησίας. Έτσι αυτόματα
υποχρέωσαν τους άμοιρους θεολογικής παιδείας σοφούς της εποχής να πάρουν
εχθρική στάση απέναντι στην Εκκλησία, αφού την έβλεπαν σαν τροχοπέδη
της γνώσεως του άνθρωπου. Σ’ αυτή την άτυχη ιστορική αντίθεση βρίσκεται η
ρίζα του κακού, που αν δεν σταματήσει, μπορεί να οδηγήσει στο μαράζωμα
του δυτικού πολιτισμού, αφού του κόβει τις μεταφυσικές του ρίζες, το
ίδιο το θεμέλιο της πνευματικής υποστάσεώς του.
Παρότι στην Ανατολή ποτέ η Εκκλησία δεν
έφτασε σε τέτοιες ακρότητες, η ιστορική εξέλιξη του δικού μας χώρου, η
τάση να μεταφέρονται άκριτα στο τόπο μας όλα όσα συμβαίνουν στη Δύση και
η τελική σύνδεση των ακραίων θέσεων με κοινωνικοπολιτικές θεωρίες
δημιούργησαν και σ’ εμάς ένα πρόβλημα ανύπαρκτο για όποιον γνωρίζει τη
παράδοσή μας. Έτσι εξακολουθούν και σήμερα να εμφανίζονται άνθρωποι που
υποστηρίζουν πως η πίστη είναι ασυμβίβαστη με τη γνώση, πως η γνώση θα
καταστήσει τελικά άχρηστη την πίστη και άλλα ηχηρά παρόμοια. Πρόκειται
για τον απόηχο μιας υπεραισιόδοξης εκδοχής ενός επιστημονισμού, που δεν
υποστηρίζεται πια πουθενά σ’ αύτη την αφελή, απλοϊκή του μορφή. Γιατί
σήμερα ξέρουμε όλο και περισσότερο τα όρια της δυνατότητάς μας για
γνώση. Και πάνω απ’ όλα γνωρίζουμε πως τα μεγάλα ερωτήματα για τη ζωή
δεν είναι δεμένα με την απάντησή μας στα επιμέρους επιστημονικά
ερωτήματα. Ακόμη αρχίζουν να αναγνωρίζουν οι επιστήμονες τη θετική
συμβολή της πίστεως στην εξήγηση του κόσμου, αφού η χριστιανική πίστη,
πρώτη αυτή, έβγαλε μέσα από τον άνθρωπο όλες τις προλήψεις και
δεισιδαιμονίες που ήταν ανασχετικός παράγοντας για την έρευνα του
κόσμου, Και πάνω από όλα: η γνώση μπορεί να φτάσει μέχρις ένα σημείο,
Από κει και πέρα αρχίζει μια νέα δουλειά, η δημιουργία μιας συνολικής
εικόνας για τον κόσμο, τον άνθρωπο και την πορεία του. Η απάντηση σ’
αυτά τα ερωτήματα δεν είναι πια γνώση, αλλά έκφραση πίστεως ή απιστίας. Η
επένδυση μιας κοσμοθεωρίας με ψευτοεπιστημονικά επιχειρήματα δεν μπορεί
να ξεγελάσει πια κανένα σήμερα. Γιατί είναι διαφανής ο
ψευτοθρησκευτικός χαρακτήρας της, όσο και αν επικαλείται μεγάλα ονόματα.
Η άρνηση της χριστιανικής πίστεως στο όνομα κάποιας γνώσεως είναι μια
χονδροειδής απάτη, που δεν ξεγελά πια. Θα ήταν πιό έντιμο να αρνηθεί
κανείς την πίστη στο όνομα της νέας πίστεώς του. Έτσι τουλάχιστο δεν θα
κινδύνευε να χαρακτηριστεί ως ανειλικρινής…
Το σημείο όμως που φαίνεται πως η γνώση
έχει τα όριά της και που αφήνει μόνη τη πίστη να συντροφεύσει τον
άνθρωπο, είναι η αξιολόγηση των πράξεών του και η λήψη αποφάσεων που
καθορίζουν τη σχέση του με τους συνανθρώπους. Εδώ φαίνεται πως η πορεία
από τη γνώση στη πρακτική αξιολόγησή της και στην εφαρμογή της δεν
εξαρτάται από μια άλλη γνώση, αλλά από μια βασική πίστη που έχει ο
άνθρωπος διαμορφώσει από πριν και ανεξάρτητα από τη γνώση του. Η
χρησιμοποίηση των αποκαλύψεων για πολεμικούς σκοπούς λ.χ. όπως και η
ίδια η απόφαση για τον πόλεμο, αποτελούν ενέργειες της ηθικής βουλήσεως
του ανθρώπου που ανάγονται σε έσχατη ανάλυση στη πίστη του για την αξία
της ανθρώπινης ζωής και το σκοπό του ανθρώπου πάνω στη γη. Το ίδιο και
στις διαπροσωπικές σχέσεις, η αντιμετώπιση του άλλου ως αδελφού ή ως
εχθρού, ως μέσου για την ικανοποίηση του Εγώ μας ή ως αδελφού «δι’ ον
Χριστός απέθανε», απηχεί τη βασική, πρωταρχική πίστη του ανθρώπου, που
δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανενός είδους γνώση. Όπου μπαίνει στη
μέση η ηθική απόφαση μετά από αξιολόγηση των πραγμάτων – κι αυτό
συμβαίνει σ’ όλες τις μεγάλες στιγμές, ατομικές ή συλλογικές -αποφασίζει
η πίστη του ανθρώπου, ενώ η γνώση του παρέχει μόνο τα μέσα για την
υλοποίηση των αποφάσεών του.
Το συμπέρασμα μας είναι πολύ απλό και
ξεκάθαρο: η γνώση δίνει στον άνθρωπο τα μέσα για τον εξανθρωπισμό της
ζωής του, τις δυνατότητες να βρεθεί πιο κοντά στο συνάνθρωπο. Την
απόφαση όμως για τη σωστή χρησιμοποίηση της γνώσεως την παίρνει κανείς
με βάση τη πίστη του, τη βασική θεώρηση και αξιολόγηση της δικής του
ζωής και της ζωής των άλλων. Η πίστη δεν υποκαθιστά τη γνώση στην
εξήγηση του κόσμου, ούτε θέλει κάτι παρόμοιο. Δίνει όμως η πίστη πάντα
το θεμέλιο για μια πραγματικά ανθρώπινη ζωή και συνύπαρξη των ανθρώπων
στο κόσμο. Και στο σημείο αυτό είναι αναντικατάστατη, όπως είναι οι
ρίζες του δέντρου…
(Βασ.Π.Στογιάννου,
«Η Εκκλησία στην ιστορία και στο παρόν»)
«Η Εκκλησία στην ιστορία και στο παρόν»)
