«Αφήστε λοιπόν όσους θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους στον κόσμο. Δεν παραπονιέμαι αφού βλέπω να γεννιέμαι»
Αρκεί ένα μόνο φως να λάμψει, και ξεχειλίζω από μια συγκεχυμένη και μεθυστική
χαρά. Αυτό το απόγευμα με φέρνει έτσι απέναντι στην ανάποδη μεριά του
κόσμου. Μα η ατμόσφαιρα παραμένει κρύα. Παντού ένα αραχνοΰφαντο πέπλο
ήλιου που κι ένα νύχι θα το ‘σχιζε, μα που ντύνει τα πάντα μ’ ένα θαλερό
χαμόγελο. Ποιος είμαι εγώ και τι άλλο
μπορώ να κάνω παρά να συμμετέχω στο παιχνίδι του φωτός μέσα στα
φυλλώματα; Να είμαι αυτή η αχτίδα που καίει το τσιγάρο μου, αυτή η
γλυκύτητα κι αυτό το διακριτικό πάθος που ανασαίνει με τον αέρα.
Κι αν προσπαθήσω να βρω τον εαυτό μου, το πετυχαίνω μόνο χάρη στο φως. Κι
αν επιχειρήσω να καταλάβω και να δοκιμάσω τούτη τη λεπτή γεύση που μου
φανερώνει το μυστικό του κόσμου, μόνο τον εαυτό μου ανακαλύπτω στο βάθος
του σύμπαντος. Τον εαυτό μου, δηλαδή αυτή την ακραία συγκίνηση που με
λυτρώνει απ’ το σκηνικό.
Άλλοι αφήνουν ένα λουλούδι ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου, φυλακίζουν εκεί
έναν περίπατο όπου τους άγγιξε ο έρωτας. Κι εγώ κάνω περιπάτους, μα με
χαϊδεύει ένας θεός. Η ζωή είναι σύντομη κι
είναι αμαρτία να χάνεις τον καιρό σου. Λένε πως είμαι δραστήριος. Αλλά
το να είσαι δραστήριος σημαίνει να χάνεις τον καιρό σου, εφόσον χάνεσαι ο
ίδιος.
Το σήμερα είναι μία στάση και η καρδιά μου φεύγει να συναντήσει τον εαυτό της. Αν
με πνίγει ακόμα μια αγωνία, είναι γιατί αισθάνομαι τούτη την αψηλάφητη
στιγμή να γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλά μου όπως οι σταγόνες του
υδράργυρου. Αφήστε λοιπόν όσους θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους στον κόσμο. Δεν παραπονιέμαι αφού βλέπω να γεννιέμαι.
Τούτη την ώρα, όλο μου το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτός ο ήλιος κι
αυτές οι σκιές, αυτή η ζέστη κι αυτό το κρύο που έρχονται απ’ το βάθος
του αέρα: ν’ αναρωτηθώ αν κάτι πεθαίνει κι αν οι άνθρωποι υποφέρουν αφού
τα πάντα γράφονται σ’ αυτό το παράθυρο όπου ο ουρανός σκορπίζει την
πληρότητά του που έρχεται να σμίξει με τον οίκτο μου. Μπορώ
να πω και θα το πω αμέσως ότι αξίζει να είναι κανείς αληθινός, κι αυτό
τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα.
Και πότε λοιπόν είμαι αληθινός, αν όχι όταν είμαι ο κόσμος; Η επιθυμία μου
εκπληρώνεται πριν προλάβω να την εκφράσω. Η αιωνιότητα είναι εδώ κι εγώ
την περίμενα με ελπίδα. Τώρα δεν εύχομαι πια να είμαι ευτυχισμένος αλλά
να έχω συνείδηση της πραγματικότητας.
Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο
του: πώς να τους ξεχωρίσω; Τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά
να το μειδίαμα του ουρανού. Το φως δυναμώνει και μήπως έρχεται
σε λίγο το καλοκαίρι; Αλλά να τα μάτια και η φωνή εκείνων που πρέπει ν’
αγαπώ. Είμαι δεμένος με τον κόσμο με όλες μου τις κινήσεις, με τους
ανθρώπους, με όλο τον οίκτο και την ευγνωμοσύνη μου. Ανάμεσα σε τούτη
την καλή και την ανάποδη του κόσμου, δεν θέλω να επιλέξω, δεν μου αρέσει
να επιλέγω. (…)
Το πραγματικό θάρρος είναι ακόμα να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως
όπως και στον θάνατο. Άλλωστε, πώς να εκφράσω αυτό που συνδέει την
τρομερή αγάπη της ζωής μ’ εκείνη τη μυστική απελπισία; Αν
δεχτώ την ειρωνεία, κρυμμένη στο βάθος των πραγμάτων, εκείνη τότε
αποκαλύπτεται αργά. Κλείνοντας το μικρό και φωτεινό μάτι της, λέει:
«Ζήστε σαν…» Παρά τις τόσες έρευνες, η γνώση μου σταματά εδώ.
_________
~ Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ Η καλή και η ανάποδη, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδ. Καστανιώτη.
Ο Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913-4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, περιλαμβάνονται τα μυθιστορήματα Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά Καλλιγούλας και Οι Δίκαιοι, αλλά και τα φιλοσοφικά δοκίμια Ο Μύθος του Σίσσυφου και Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1957 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Πηγή: www.doctv.gr
