Δεν με ξέρει κανείς. Δεν μου συμπαραστάθηκε ποτέ κανένας επώνυμος.
Δεν φτιάχτηκαν για μένα στιχάκια με ομοιοκαταληξία.
Δεν μου σφίξανε αδερφικά το χέρι, δεν με χτύπησαν στον ώμο με νόημα.
Δεν πέσανε πάνω μου τα φώτα της δημοσιότητας, δεν με κοίταξε κανείς στα μάτια με κατανόηση.
Δεν έκανα κατάληψη. Δεν εναντιώθηκα....
Ένας ακόμα άνεργος είμαι, που μόλις τελείωσα τις σπουδές μου
Μαθαίνω να ψάχνω για δουλειά, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει μονιμότητα.
Να στέλνω αριστογραμμένα βιογραφικά, να διεκδικώ.
Δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Είμαι συνεργάσιμος, φιλικός,
Δεν προδίδω τα πιστεύω μου και δεν απλώνω το χέρι ν΄αρπάξω.
Βοηθώ και δίνω... όπου και όταν μπορώ...
Σπούδασα με Ατελείωτες θυσίες και τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι είναι ματαιότητα του να σπαταλάς χρόνο και ενέργεια για να μοιραστείς με κάποιους τρίτους όλα όσα σκέφτεσαι και σε προβληματίζουν.
Ακόμα περισσότερο, είχε αρχίσει να με παρασέρνει μέσα μου το ένστικτο της παραίτησης από κάθε προσπάθεια και κάθε δημιουργική ιδέα που πίστευα μέχρι πρότινος ότι μπορεί -έστω και στο ελάχιστο- να έχω για τη χώρα μου.
Το μεγαλύτερο για μένα δυστύχημα όμως ήταν ότι υπήρξαν στιγμές που συνέλαβα ασυνείδητα τον εαυτό μου να δηλώνει μέσα του συμβιβασμένος με την άποψη, που διακινούν πολλοί, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.
Ότι ο ατομισμός των Ελλήνων και η απελπισία όλων μας στον αγώνα να επιβιώσουμε και να κρατηθούμε σήμερα όρθιοι, μάς έχει κλείσει ερμητικά πόρτες και παράθυρα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ήταν ανοιχτά για να εμπνεύσουμε αλλήλους, να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου, να δώσουμε και να πάρουμε ενέργεια για να ξεκινήσει και πάλι κάτι νέο, θετικό και ελπιδοφόρο για αυτή τη χώρα.
Έτσι... Γράφτηκα στον ΟΑΕΔ... τι ελπιδοφόρο... δεν βρίσκετε;
Πες μου έχεις πάει κανένα πρωί έξω από τον ΟΑΕΔ;
Να δεις πόσα όνειρα και βιογραφικά λιώνουν στα βρώμικα σκαλιά του.
Ξέρω πως δεν θα μου δωθεί ο λόγος ποτέ. Ξέρω πως δεν θα βρεθώ σε κανένα παράθυρο και πως θα με γράφουν κάτω κάτω στα ονόματα των κομπάρσων μιας ιστορικής ταινίας, που άλλοι την έγραψαν, άλλοι την σκηνοθέτησαν, άλλοι πρωταγωνίστησαν, άλλοι την διηύθυναν και άλλοι την αποτελείωσαν.
Δεν θα γίνω γιγαντοοθόνη. Για μένα δημόσια συμπαράσταση δεν θα υπάρξει ποτέ.
Σαν να είμαι ένα λάθος, ένας αποσιωπημένος αριθμός, ένα στατιστικό στοιχείο..
Αυτό όμως, άργησα αλλά το κατάλαβα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα μου, η δική μου και όλων αυτών που βρέθηκαν στην θέση μου και στην 1η του μήνα δεν έχουν πληρωθεί για αρκετούς προηγούμενους μήνες.
Πάντα μου άρεσε να πατώ τα πόδια μου στην πραγματικότητα και να μην ονειροβατώ.
Από το πόσο γερά πατάς τα πόδια σου στην πραγματικότητα και το πόσο την αντέχεις, κρίνεται και όλη η αντίσταση σου στο κύμα της παραίτησης και της άρνησης στην ζωή που ακολουθεί αυτή την βία που έχει το όνομα ανεργία.
Η ανεργία αποτυπώνει την ύπαρξη της στους αριθμούς και στα στοιχεία.
Ο άνεργος στην ψυχή του.
Δεν το βάζω κάτω.
Μπορεί γι΄αυτή την χώρα να είμαι αποπαίδι, δεν θα σταθώ όμως ούτε άδειος, ούτε γυμνός, να με πάρει το κύμα.
Θα γίνω «μάνα» του εαυτού μου. Θα με θρέψω.
Τα όνειρα είναι δωρεάν.
Συμπαραστέκομαι σε όλους τους τίμιους, άνεργους ανθρώπους και σε κανέναν άλλο χαραμοφάη.
Δεν θα πάψω να νιώθω χρήσιμος, γιατί είμαι χρήσιμος, εδώ ή ακόμα και σ' έναν εργοδότη κάπου στο εξωτερικό.
Έχω σκέψη, ιδέες, ταλέντα. Δεν ήμουν ποτέ μονάχα η δουλειά μου.
Αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά σιγά γιατί πάντα μου άρεσαν τα ανεξήγητα, τα ανείπωτα, τα άμορφα. Όλα όσα δεν χωράνε, όσα περισσεύουν, όσα κρύβουν μυστικά.
Σαν το λευκό πανί που περιμένει να φυσήξει ο αέρας για να φουσκώσει και να ξεκινήσει.
Και όπως πιστεύω στην ποίηση, στους άγραφους νόμους, πιστεύω και στην δύναμη της ψυχής.
Αυτό είναι. Πιστεύω.
Θα τα καταφέρω... έχω ψυχή...
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν μου σφίξανε αδερφικά το χέρι, δεν με χτύπησαν στον ώμο με νόημα.
Δεν πέσανε πάνω μου τα φώτα της δημοσιότητας, δεν με κοίταξε κανείς στα μάτια με κατανόηση.
Δεν έκανα κατάληψη. Δεν εναντιώθηκα....
Ένας ακόμα άνεργος είμαι, που μόλις τελείωσα τις σπουδές μου
Μαθαίνω να ψάχνω για δουλειά, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει μονιμότητα.
Να στέλνω αριστογραμμένα βιογραφικά, να διεκδικώ.
Δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Είμαι συνεργάσιμος, φιλικός,
Δεν προδίδω τα πιστεύω μου και δεν απλώνω το χέρι ν΄αρπάξω.
Βοηθώ και δίνω... όπου και όταν μπορώ...
Σπούδασα με Ατελείωτες θυσίες και τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι είναι ματαιότητα του να σπαταλάς χρόνο και ενέργεια για να μοιραστείς με κάποιους τρίτους όλα όσα σκέφτεσαι και σε προβληματίζουν.
Ακόμα περισσότερο, είχε αρχίσει να με παρασέρνει μέσα μου το ένστικτο της παραίτησης από κάθε προσπάθεια και κάθε δημιουργική ιδέα που πίστευα μέχρι πρότινος ότι μπορεί -έστω και στο ελάχιστο- να έχω για τη χώρα μου.
Το μεγαλύτερο για μένα δυστύχημα όμως ήταν ότι υπήρξαν στιγμές που συνέλαβα ασυνείδητα τον εαυτό μου να δηλώνει μέσα του συμβιβασμένος με την άποψη, που διακινούν πολλοί, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.
Ότι ο ατομισμός των Ελλήνων και η απελπισία όλων μας στον αγώνα να επιβιώσουμε και να κρατηθούμε σήμερα όρθιοι, μάς έχει κλείσει ερμητικά πόρτες και παράθυρα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ήταν ανοιχτά για να εμπνεύσουμε αλλήλους, να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου, να δώσουμε και να πάρουμε ενέργεια για να ξεκινήσει και πάλι κάτι νέο, θετικό και ελπιδοφόρο για αυτή τη χώρα.
Έτσι... Γράφτηκα στον ΟΑΕΔ... τι ελπιδοφόρο... δεν βρίσκετε;
Πες μου έχεις πάει κανένα πρωί έξω από τον ΟΑΕΔ;
Να δεις πόσα όνειρα και βιογραφικά λιώνουν στα βρώμικα σκαλιά του.
Ξέρω πως δεν θα μου δωθεί ο λόγος ποτέ. Ξέρω πως δεν θα βρεθώ σε κανένα παράθυρο και πως θα με γράφουν κάτω κάτω στα ονόματα των κομπάρσων μιας ιστορικής ταινίας, που άλλοι την έγραψαν, άλλοι την σκηνοθέτησαν, άλλοι πρωταγωνίστησαν, άλλοι την διηύθυναν και άλλοι την αποτελείωσαν.
Δεν θα γίνω γιγαντοοθόνη. Για μένα δημόσια συμπαράσταση δεν θα υπάρξει ποτέ.
Σαν να είμαι ένα λάθος, ένας αποσιωπημένος αριθμός, ένα στατιστικό στοιχείο..
Αυτό όμως, άργησα αλλά το κατάλαβα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα μου, η δική μου και όλων αυτών που βρέθηκαν στην θέση μου και στην 1η του μήνα δεν έχουν πληρωθεί για αρκετούς προηγούμενους μήνες.
Πάντα μου άρεσε να πατώ τα πόδια μου στην πραγματικότητα και να μην ονειροβατώ.
Από το πόσο γερά πατάς τα πόδια σου στην πραγματικότητα και το πόσο την αντέχεις, κρίνεται και όλη η αντίσταση σου στο κύμα της παραίτησης και της άρνησης στην ζωή που ακολουθεί αυτή την βία που έχει το όνομα ανεργία.
Η ανεργία αποτυπώνει την ύπαρξη της στους αριθμούς και στα στοιχεία.
Ο άνεργος στην ψυχή του.
Δεν το βάζω κάτω.
Μπορεί γι΄αυτή την χώρα να είμαι αποπαίδι, δεν θα σταθώ όμως ούτε άδειος, ούτε γυμνός, να με πάρει το κύμα.
Θα γίνω «μάνα» του εαυτού μου. Θα με θρέψω.
Τα όνειρα είναι δωρεάν.
Συμπαραστέκομαι σε όλους τους τίμιους, άνεργους ανθρώπους και σε κανέναν άλλο χαραμοφάη.
Δεν θα πάψω να νιώθω χρήσιμος, γιατί είμαι χρήσιμος, εδώ ή ακόμα και σ' έναν εργοδότη κάπου στο εξωτερικό.
Έχω σκέψη, ιδέες, ταλέντα. Δεν ήμουν ποτέ μονάχα η δουλειά μου.
Αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά σιγά γιατί πάντα μου άρεσαν τα ανεξήγητα, τα ανείπωτα, τα άμορφα. Όλα όσα δεν χωράνε, όσα περισσεύουν, όσα κρύβουν μυστικά.
Σαν το λευκό πανί που περιμένει να φυσήξει ο αέρας για να φουσκώσει και να ξεκινήσει.
Και όπως πιστεύω στην ποίηση, στους άγραφους νόμους, πιστεύω και στην δύναμη της ψυχής.
Αυτό είναι. Πιστεύω.
Θα τα καταφέρω... έχω ψυχή...
* Εύχομαι όλοι οι νέοι να βρούν το δρόμο τους...
το δρόμο που τους αξίζει...
σε μια κοινωνία που θα τους υποστηρίζει...
το δρόμο που τους αξίζει...
σε μια κοινωνία που θα τους υποστηρίζει...
Μαρία Ιωσηφίδου
