(Ένα λογοπαίγνιο περί τις δύο μέγιστες
απολαύσεις που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους αλλά εκλείπουν στις μέρες
μας εκ των πραγμάτων. Έτσι… Για να περάσουν οι δύσκολες ώρες -και- της
σημερινής ημέρας).
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι ή ξεκινάει από κει; (Ο Freud πέθανε,
ζήτω ο Freud)! Αμείλικτο ερώτημα, αναπάντητο ανά τους αιώνες! Πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο δηλαδή. Το φαγητό και ο έρωτας οφείλουν να επιτελούνται χωρίς ενοχές και προσδοκίες. Όποιος πεινάει σα λύκος ας εκτονώσει τα πιο πρωτόγονα ένστικτά του με πάθος και φαντασία. Το ίδιο ισχύει και για τους ανόρεκτους (ανέραστους). Άλλωστε τρώγοντας έρχεται η όρεξη.
Στους Γκουαγιάκι του Αμαζονίου, τίκου σημαίνει κάνω έρωτα και τρώω.
«Εσθίειν» και «γαμείν», η σοφία της ομιλουμένης γλώσσας επιτάσσει μια
βαθιά αναλογία ανάμεσα τους, απανταχού της γης. Καλά κρασιά!
Λέμε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι αν και ο Φρόιντ λέει ότι
ξεκινάει από το στομάχι. Από το μητρικό στήθος, το πρώτο ποθητό
αντικείμενο, σε ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, την καλλίγραμμη σταρ μιας
ταινίας ή το σώμα του (της) φίλου μας. Γευστικές ή σεξουαλικές
απολαύσεις. Οι αρχαίοι είχαν εκτιμήσει το συνδυασμό τους και διοργάνωναν
τα συμπόσια αλλά ας το αντιπαρέλθουμε αυτό γιατί οι πεινασμένοι (Νεοέλληνες) καρβέλια ονειρεύονται και η πεζή πραγματικότητα είναι κουκιά μετρημένα. Δεν είναι εύκολο να έχεις και το σκύλο χορτάτο και την πίτα εντάξει
και το καλομαγειρεμένο φαγητό μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν μια
σίγουρη απόλαυση μπροστά στην αβεβαιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Πάντως
αν και όποιος έχει καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι,
η τεχνική του πολλαπλασιασμού του είδους δια της μεθόδου της αμοιβάδας,
ο αυτοερωτισμός, η ελαφρότητα και η αυτάρκεια του νάρκισσου δεν είναι
πάντα ότι καλύτερο. Όταν Γιάννης πίνει και Γιάννης κερνάει, καμμιά φορά του βγαίνει και … ξινό! Είναι σαφές ότι πολύ συχνά κινδυνεύουμε να μας χορέψουν στο ταψί αλλά ήρθε ο καιρός να πάρουμε είδηση ότι για να κάνουμε ομελέτα πρέπει να σπάσουμε τ’ αυγά. Ας
αποφύγουμε εντέλει την παρανοϊκή ικανοποίηση της παντοδύναμης
αυταρέσκειας και ας μοιραστούμε τη ψυχή και τα κατσαρολικά μας σε πείσμα
της μάνας που τρώει αλλά του παιδιού της δε δίνει.
Μια γευστική πανδαισία ούτως ή άλλως δεν εξαρτάται μόνο από το φαγητό αλλά και από τους συνδαιτυμόνες. Ο οίνος ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου γιατί
είναι μέσο και πρόσχημα για συνάντηση νε τους άλλους. Σφίξιμο των
χεριών, φίλημα, αγκάλιασμα. Πολύ περισσότερο η χειρονομία της πρόσκλησης
σε δείπνο είναι μια αρχέγονη τελετουργία εγκατάστασης ανθρώπινης
σχέσης. Λέγεται ότι το να καλέσεις κάποιον σε τραπέζι στο σπίτι σου
είναι πιο σημαντικό από το να τον καλέσεις στο κρεβάτι σου. (Βέβαια,
καλό είναι να τον έχεις ταίσει κάτι προηγουμένως γιατί ως γνωστόν, νηστικό αρκούδι δε χορεύει). Εκείνος που στο τέλος αφέθηκε στο πάθος, τη δάγκωσε τη λαμαρίνα.
Ο δύστυχος! Αλλά μήπως και το καλοαλεσμένο κρέας των χάμπουργκερ είναι
καλύτερο; Οι πολτώδεις καταστάσεις δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη αλλά εν πάση
περιπτώσει καλύτερο είναι αυτό από το να φας χυλόπιτα. Ο πολιτισμός μας βέβαια, είναι πολιτισμός του επείγοντος και μάλλον αγνοεί ότι αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι ή τη θυμοσοφία του ήρωα-εραστή στον Ζορμπά του Καζαντζάκη ότι η γριά κότα έχει το ζουμί. Το φαγητό και ο ερωτισμός προσφέρονται σε πλαστική –ανακυκλούμενη ή όχι- συσκευασία μιας χρήσης.
Σπουδαία τα λάχανα θα πουν μερικοί τώρα. Κι εμείς θα συμφωνήσουμε γιατί στην εποχή της γρίπης των πτηνών δε γίνεται να στάζει το στόμα μας μέλι όταν μιλάμε για πουλερικά. Δεν είμαστε λοιπόν και πολύ μακριά από την πραγματικότητα του διαχρονικού Καραγκιόζη. «Θα φάμε θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε».
Οι καιροί αλλάζουν και όχι μόνο η συμπαθέστατη φιγούρα με τη μεγάλη
μύτη αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δε βλέπουν πια το τσουκάλι να βράζει για
ώρες πάνω από τη φωτιά.
Στις μέρες μας όποιος πεινάει σα λύκος δεν
ικανοποιεί την ανάγκη της πείνας του με ότι θα άξιζε σε έναν λαό που –αν
μη τι άλλο- ξέρει να γεύεται μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του
μάταιου τούτου κόσμου! Το καλό στιφάδο δε γίνεται από μοσχάρι γάλακτος
αλλά από βοδινό κρέας και μοιάζει σα να περνάει στη γεύση το άρωμα μιας
φύσης που της δόθηκε το δικαίωμα να αντικρύσει πράσινα λιβάδια αλλά δε
πρόλαβε να τελειώσει ποτέ τις σύντομες μέρες της στους τέσσερις τοίχους
της μονάδας εντατικής πάχυνσης του βουστασίου! Τέλος το κρέας λοιπόν! Κι
εγώ που σιχαίνομαι τα φρούτα αναγκάζομαι να τα τρώω γιατί ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα και
γιατί τέλος πάντων ακόμη δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον εφιάλτη εκείνης
της διαφήμισης «εσείς πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα; ΈΝΑ; Μόνο ένα;» που
με έκανε παιδί ενοχικό. Βαθειά ενοχικό!
Σιγά τ’ αυγά! Ας αφήσουμε τις ενοχές και ας πέσουμε
με τα μούτρα στο φαί. Οι αδύνατοι ήρθε ο καιρός να στρογγυλέψουν και οι
παχουλοί να θυμώσουν με τη μαμά τους που με το «πλάθω πλάθω κουλουράκια με τα δυο μου τα χεράκια», να πως κατάντησε κι αυτή και το παιδί της. Καθόλου εντυπωσιακό. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.
Στις μέρες μας ούτε των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν δε μαγειρεύουν.
Βγαίνουν έξω και τρώνε. (Ναι, ακόμη και στη κρίση τα μαγαζιά γεμάτα
είναι). Γρήγορο ή αργό φαγητό, ψημένο γρήγορα ή αργά, σερβιρισμένο
γρήγορα ή αργά. Αλλά όπως και στο σεξ, αργά ή γρήγορα το συναίσθημα
μετράει. Και τίποτε άλλο. Τα μεγέθη και τα τοιαύτα (της κατσαρόλας
εννοείται πονηροί), είναι μόνο παραπλανητικά. Άλλωστε όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.
Κουραστήκατε με όλα αυτά; Υπομονή. Τον φάγαμε τον γάιδαρο κι έμεινε η ουρά.
Δε γινόταν να μην επισημάνουμε την άρρηκτη σύνδεση του φαγητού και του
έρωτα. Όχι μόνο γιατί το ένα μπορεί να προκαλέσει το άλλο, ούτε γιατί οι
πιο σημαντικές αισθήσεις, η όσφρηση και η γεύση υπηρετούν απόλυτα και
τα δύο (εμείς δε ξέρουμε τίποτα, οι ειδικοί τα λένε) αλλά οι παλαιότεροι
σίγουρα κάτι θα ήξεραν όταν έλεγαν πως η γυναίκα και το κοτόπουλο θέλουν… χέρι.
Όπως υπαγορεύει και το Μεσογειακό ταπεραμέντο πάντως, ο έρωτας και το
φαγητό θέλουν πάθος και φαντασία. Πάρτε το ρίσκο και αν αντί για το
σούσι που παραγγείλατε φάτε χυλόπιτα, μην πτοηθείτε. Ο χρόνος είναι με το μέρος σας. Η εκδίκηση άλλωστε είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Το μεγάλο φαγοπότι
