Μεταξύ μας... αυτό είναι ένα ερώτημα που με βασανίζει χρόνια τώρα...
Οι καλοί καπεταναίοι... όταν φεύγουν παίρνουν και τα λιμάνια τους μαζί ???
Αλήθεια είναι πως σε κάθε λιμάνι που σταματάς δένεσαι με τη ζωή του, τους ανθρώπους του, τις συνήθειές του, τα στέκια του.
Στεριανός είναι πάντα ο άνθρωπος μέσα του, χωμάτινος, έστω κι αν αποφάσισε σε τούτη τη ζωή να θαλασσοδαρθεί για να μπερδέψει αμετάκλητα τα χώματα, με τα ρυάκια της ψυχής του.
Το βλέπεις πεντακάθαρα στα χρώματα της φωνής του, τ' ακούς πονετικά στα ραγίσματα της κάθε αφήγησής του. Φουμάροντας ασταμάτητα, τηρώντας καλά τον άνεμο, καθώς σου μιλάει σιγανά για τη ζωή του.
Τούτη η ακατάπαυστη αγάπη του για τη θάλασσα τον έκανε με το καιρό το λιμάνι τους, στη συντροφιά τους.
Τρώγοντας και πίνοντας, τσουγκρίζοντας, γελώντας, μιλώντας, δακρύζοντας δέναν όμορφα στεριά και θάλασσα με κάθε σύναξή τους.
Κι αυτή η μόνιμη στο στόμα πίκρα, έμμονη ιδέα.
Μια άλλη Πατρίδα είχαμεν όλοι εμείς κάποτε... Ωραία...
Μαζί. Εκεί έξω.... πάνω σε κείνη τη γραμμή του άτεγκτου ορίζοντα που με τόση αναλγησία χωρίζει αιώνες τώρα -Ουρανό και Γη- πρέπει να υπάρχει ...πρέπει να υπάρχει ένα τουλάχιστον ενωτικό τους σημείο που να βγάζει πέρα, σ' αυτήν.
Πάντα έφευγε χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν. Σαλπάριζε πάντα ξαφνικά με το πρώτο πρώτο φως της επόμενης αυγής.
Συντεταγμένες πορείας... πάντα ίδιες.
359 φορές χώρια.
Μία και μοναδική μοίρα κοινή.
*... Ναι... τα παίρνουν τελικά οι καλοί καπεταναίοι όταν φεύγουν τα λιμάνια μαζί τους. Και αν ..." ...la bianca scia di un elica..." δεις,
