Κάποια στιγμή οι λέξεις σταματάνε. Είναι περιττές, δεν προκύπτουν.
Κάποια στιγμή το όχι και το ναι, το ίσως και το δεν, είναι τόσο ανούσια να γεμίσουν την σιωπή, το πόνο, το μπέρδεμα, την απομάκρυνση.
Κάποια στιγμή πρέπει να παρθεί μια απόφαση.
Μια απόφαση που θα δώσει τέλος στο παλάντζο, στην αβεβαιότητα, στο ίσως, στο περίπου, στο έτσι και το αλλιώς.
Κάποια στιγμή χρειάζεται το μαχαίρι της αλήθειας να κόψει στα δυο την αμφιβολία, την αναποφασιστικότητα.
Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή μας που αναγκαζόμαστε να πάρουμε το κεφάλι με αγάπη. Να πούμε την αλήθεια μας, να απομακρύνουμε από κοντά μας ανθρώπους αγαπημένους, να πούμε όχι σε καταστάσεις που χρειαζόμαστε και έχουμε ανάγκη και να ξεβολευτούμε από συνήθειες και πρακτικές που μας προσφέρουν μια εικονική αίσθηση ασφάλειας.
Ο φόβος μεγάλος. Αυτός μας έχει συντηρήσει μια ζωή στο να ζούμε στο περίπου, στο να περιμένουμε, να υπομένουμε, να ελπίζουμε και ξανά και ξανά να κλείνουμε κύκλους με την ίδια πάντα αίσθηση απογοήτευσης.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που χρειάζεται να πάρουμε την απόφαση να βγούμε από τους κύκλους μας και να ελευθερωθούμε από αυτές τις ενεργειακές δίνες που μας ρουφάνε μέρος του δυναμικού μας, που μας ρουφάνε μέρος της δημιουργικής μας ενέργειας και μας καθιστούν αυτιστικούς και ανάπηρους. Και εκεί χρειάζεται δύναμη και ισχυρή θέληση όχι για να καταστρέψουμε, όχι για να πονέσουμε, αλλά για να απελευθερωθούμε και να απελευθερώσουμε όλα όσα μας περιορίζουν και ηδονιζόμαστε να τα κρατάμε κοντά μας.
Ναι πονάει, όμως εκείνο που πραγματικά πονάει είναι το κενό που μένει. Και το κενό αυτό μας τρομάζει, δεν έχουμε τι να βάλουμε στην θέση του και παγώνουμε. Μένουμε μετέωροι, ξεκρέμαστοι, μόνοι και χωρίς αίσθηση ταυτότητας. Αν αντέξουμε στην ύπαρξη αυτού του κενού, τότε αυτό θα γεμίσει από την ουσία του καθαρού Εαυτού μας.
Και έτσι συμβαίνει αργά και σταθερά η μεταμόρφωση. Θα την αντέξουμε;
Χρύσα Ευαγγέλου
viaΚάποια στιγμή το όχι και το ναι, το ίσως και το δεν, είναι τόσο ανούσια να γεμίσουν την σιωπή, το πόνο, το μπέρδεμα, την απομάκρυνση.
Κάποια στιγμή πρέπει να παρθεί μια απόφαση.
Μια απόφαση που θα δώσει τέλος στο παλάντζο, στην αβεβαιότητα, στο ίσως, στο περίπου, στο έτσι και το αλλιώς.
Κάποια στιγμή χρειάζεται το μαχαίρι της αλήθειας να κόψει στα δυο την αμφιβολία, την αναποφασιστικότητα.
Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή μας που αναγκαζόμαστε να πάρουμε το κεφάλι με αγάπη. Να πούμε την αλήθεια μας, να απομακρύνουμε από κοντά μας ανθρώπους αγαπημένους, να πούμε όχι σε καταστάσεις που χρειαζόμαστε και έχουμε ανάγκη και να ξεβολευτούμε από συνήθειες και πρακτικές που μας προσφέρουν μια εικονική αίσθηση ασφάλειας.
Ο φόβος μεγάλος. Αυτός μας έχει συντηρήσει μια ζωή στο να ζούμε στο περίπου, στο να περιμένουμε, να υπομένουμε, να ελπίζουμε και ξανά και ξανά να κλείνουμε κύκλους με την ίδια πάντα αίσθηση απογοήτευσης.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που χρειάζεται να πάρουμε την απόφαση να βγούμε από τους κύκλους μας και να ελευθερωθούμε από αυτές τις ενεργειακές δίνες που μας ρουφάνε μέρος του δυναμικού μας, που μας ρουφάνε μέρος της δημιουργικής μας ενέργειας και μας καθιστούν αυτιστικούς και ανάπηρους. Και εκεί χρειάζεται δύναμη και ισχυρή θέληση όχι για να καταστρέψουμε, όχι για να πονέσουμε, αλλά για να απελευθερωθούμε και να απελευθερώσουμε όλα όσα μας περιορίζουν και ηδονιζόμαστε να τα κρατάμε κοντά μας.
Ναι πονάει, όμως εκείνο που πραγματικά πονάει είναι το κενό που μένει. Και το κενό αυτό μας τρομάζει, δεν έχουμε τι να βάλουμε στην θέση του και παγώνουμε. Μένουμε μετέωροι, ξεκρέμαστοι, μόνοι και χωρίς αίσθηση ταυτότητας. Αν αντέξουμε στην ύπαρξη αυτού του κενού, τότε αυτό θα γεμίσει από την ουσία του καθαρού Εαυτού μας.
Και έτσι συμβαίνει αργά και σταθερά η μεταμόρφωση. Θα την αντέξουμε;
Χρύσα Ευαγγέλου
