Μια από τις μεγαλύτερες ασθένειες της ναρκισσιστικής εποχής που ζούμε είναι η δυσκολία να δεσμευθεί κάποιος σε μακροχρόνιες σχέσεις. Αυτή η ασθένεια πηγάζει από δύο αλληλένδετες ρίζες.
Η μια είναι η ανάγκη να αποκτήσει κάποιος μια σχέση που διαρκώς τον «τροφοδοτεί» στην προσπάθειά του να αποκτήσει εξουσία, εκτίμηση, έπαινο, τιμή και δόξα. Σε αυτή την περίπτωση, μια σχέση θα κρατήσει τόσο, όσο αυτές οι απαιτήσεις παρέχονται από τον άλλο. Όταν ο άλλος δεν παρέχει αυτά τα “αγαθά”, τότε καθίσταται απορριπτέος με θυμό, αποκόπτεται από τη σχέση και αντικαθίσταται από κάποιον άλλον.
Η άλλη ρίζα της ασθένειας της μη-δέσμευσης είναι ο φόβος της απόρριψης και της αποτυχίας. Εδώ κυριαρχεί το συναίσθημα ότι ο ένας δεν είναι αρκετά καλός για να δεσμευτεί και γι’ αυτό προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τον άλλον με ένα τρόπο μεστό φόβου. Αυτό όμως δημιουργεί θυμό και ενοχή και στα δύο πρόσωπα, προκαλώντας ακόμη περισσότερο δισταγμό στο να αφοσιωθεί κάποιος στη σχέση.
Οι αληθινές σχέσεις δεν μπορούν να υπάρχουν, όταν είναι θεμελιωμένες σε εγωκεντρικά ενδιαφέροντα, υλιστικές και ηδυπαθείς ικανοποιήσεις, προκαταλήψεις και φοβίες. Απαιτούν ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, αφοσίωση, τόλμη και σθένος τα οποία καλλιεργούν ένα αιώνιο πόθο του ενός προς τον άλλον, κάτι που με τη σειρά του ανανεώνει διαρκώς τη σχέση.
Η μια είναι η ανάγκη να αποκτήσει κάποιος μια σχέση που διαρκώς τον «τροφοδοτεί» στην προσπάθειά του να αποκτήσει εξουσία, εκτίμηση, έπαινο, τιμή και δόξα. Σε αυτή την περίπτωση, μια σχέση θα κρατήσει τόσο, όσο αυτές οι απαιτήσεις παρέχονται από τον άλλο. Όταν ο άλλος δεν παρέχει αυτά τα “αγαθά”, τότε καθίσταται απορριπτέος με θυμό, αποκόπτεται από τη σχέση και αντικαθίσταται από κάποιον άλλον.
Η άλλη ρίζα της ασθένειας της μη-δέσμευσης είναι ο φόβος της απόρριψης και της αποτυχίας. Εδώ κυριαρχεί το συναίσθημα ότι ο ένας δεν είναι αρκετά καλός για να δεσμευτεί και γι’ αυτό προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τον άλλον με ένα τρόπο μεστό φόβου. Αυτό όμως δημιουργεί θυμό και ενοχή και στα δύο πρόσωπα, προκαλώντας ακόμη περισσότερο δισταγμό στο να αφοσιωθεί κάποιος στη σχέση.
Οι αληθινές σχέσεις δεν μπορούν να υπάρχουν, όταν είναι θεμελιωμένες σε εγωκεντρικά ενδιαφέροντα, υλιστικές και ηδυπαθείς ικανοποιήσεις, προκαταλήψεις και φοβίες. Απαιτούν ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, αφοσίωση, τόλμη και σθένος τα οποία καλλιεργούν ένα αιώνιο πόθο του ενός προς τον άλλον, κάτι που με τη σειρά του ανανεώνει διαρκώς τη σχέση.
