Ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτεται ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (Ἰωάννου 5,17—30)
Ἡ Θ ε ό τ η ς του.
Ὁ Κύριος κατηγορηθείς διὰ τὴν παράβασιν τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου ἀπεκρίθη εἰς τοὺς Ἰουδαίους. «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι». Ὁ Πατὴρ, ὁ Θεὸς δηλαδή, ἂν καὶ κατέπαυσε τὸ δημιουργικόν του ἔργον καὶ ἀνεπαύθη τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, ὡς συντηρητὴς ὅμως καὶ προνοητής τοῦ κόσμου καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔπαυσε λόγω τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου νὰ ἐργάζεται προνοῶν καὶ συντηρῶν τὸν κόσμον καθ' ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος. Προνοεῖ δὲ περὶ τοῦ κόσμου, διότι ἀνατέλλει τὸν ἥλιον, τρέφει τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ αὐξάνει κ.λ.π. Τὸ ἴδιον κάμνω καὶ ἐγὼ θεραπεύσας τὸν παράλυτον κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, λέγει ὁ Χριστός.
Ὁ Χριστὸς ἐδῶ ὄχι μόνον δικαιολογεῖ τὴν παράβασιν τοῦ Σαββάτου, ἀλλὰ ὁμολογεῖ ἑαυτὸν ὅμοιον μὲ τὸν Θεόν. Τοῦτο ἐσκανδάλισε πολύ τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἐσκέφθησαν «ἀποκτεῖναι» νὰ θανατώσουν Τὸν Χριστόν. Διά τοῦτο λέγει ρητῶς ὁ Εὐαγγελιστής. «Διά τοῦτο οὒν μᾶλλον ἐζήτουν Αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι, ὅτι οὐ μόνον ἔλυε τὸ Σάββατον, ἀλλὰ καὶ Πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ».
Πρὸς τοὺς σκανδαλισθέντας Ἰουδαίους ὁ Ἰησοῦς «ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν: Ἀμήν, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ δύναται ὁ Υἱὸς ποιεῖν ἀφ' ἑαυτοῦ οὐδέν, ἐὰν μὴ τι βλέπῃ τὸν πατέρα ποιοῦντα· ἃ γὰρ ἂν Ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ Υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ». Μετὰ πάσης ἐγκυρότητος σᾶς βεβαιῶ, λέγει ὁ Χριστός, ὅτι μεταξὺ ἐμοῦ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ—Πατρὸς ἀπόλυτος σύμπτωσις καὶ ἁρμονία σχέσεων, σκέψεων ὑπάρχει καὶ ἐνεργειῶν, οἵα μεταξὺ Υἱοῦ καὶ Πατρὸς στενῶς συνδεδεμένων μεταξὺ των. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἐγὼ δηλαδή, λέγει ὁ Χριστός, ὄχι μόνον εἶμαι παντοδύναμος ἐργαζόμενος, ὅπως ὁ Πατήρ μου καὶ εἶμαι σύμφωνος πρὸς Αὐτὸν ἀλλὰ κατὰ τὸν τρόπον, κατὰ τὸν ὁποῖον ἐργάζεται ὁ Πατήρ, ὁμοίως κατὰ τὸν αὐτὸν ἐργάζομαι καὶ ἐγώ. Αἰτία δὲ τῆς στενῆς ταύτης συνεργασίας Πατρὸς καὶ Υἱοῦ εἶναι, συνεχίζει ὁ Κύριος, ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱόν του. «Ὁ γὰρ Πατὴρ φιλεῖ τὸν Υἱὸν καὶ πάντα δείκνυοιν αὐτῷ, ἅ Αὐτὸς ποιεῖ, καὶ μείζονα τούτων δείξει αὐτῷ ἔργα, ἵνα ὑμεῖς θαυμάζητε». Ἀπόδειξις δηλαδὴ τῆς στενῆς συνεργασίας ταύτης εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου, τὴν ὁποίαν ἔδειξε πρὸς αὐτὸν καὶ δι' αὐτοῦ πρὸς ὑμᾶς, λέγει ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ περισσότερον θαυμαστὰ ἔργα θὰ δείξη πρὸς ὑμᾶς, ἵνα θαυμάσητε. Τὰ μεγαλύτερα αὐτὰ θαυμαστὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα θὰ κάμῃ ὁ Υἱός, ὁ Χριστὸς μετὰ τοῦ Πατρός, τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ νεκρανάστασις καὶ ἡ δίκη τοῦ κόσμου.
Καὶ πρῶτον διὰ τὴν νεκρανάστασιν ταύτην ὁ Κύριος λέγει: «Ὥσπερ γὰρ ὁ Πατὴρ ἐγείρει τοὺς νεκροὺς καὶ ζωοποιεῖ, οὕτω καὶ ὁ Υἱὸς οὕς θέλει ζωοποιεῖ». Ἐδῶ τονίζεται ἡ ἐλευθερία καὶ παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ, ὡς Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, εἰς ἐκείνους τοὺς ὁποίους θέλει, δίδει ζωὴν φυσικὴν καὶ ὑπερφυσικὴν διὰ τῆς νεκραναστάσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος αὐτῶν. Δεύτερον εἶναι τὸ δικαίωμα τοῦ δικάζειν. «Οὐδὲ γὰρ ὁ Πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῷ». Ὁ Χριστὸς δηλαδὴ θὰ γίνῃ δικαστὴς τῶν εὐσεβῶν καὶ τῶν ἀσεβῶν ἑπομένως ὑπονοεῖται καὶ ὑμῶν τῶν Φαρισαίων. Τοῦτο δὲν σημαίνει, ὅτι ὁ Πατὴρ δὲν κρίνει, ἀλλὰ ὅτι ὁ Πατὴρ δικάζει ὡς καὶ ὁ Υἱός. Τὰ μείζονα ταῦτα ἔργα ἤτοι ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν καὶ ἡ δίκη τῶν ἀνθρώπων ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ θὰ δοθῶσιν εἰς τὸν Χριστόν, «ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν Υἱόν, καθὼς τιμῶσι τὸν Πατέρα· ὁ μὴ τιμῶν τὸν Υἱόν, οὐ τιμᾷ τὸν Πατέρα τὸν πέμψαντα Αὐτόν». Λόγια ξάστερα! Ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ δίκη τῶν ἀνθρώπων ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πρὸς δόξαν τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Κύριος κατόπιν βεβαιώνει, ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ κάμῃ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν καὶ τὴν δίκην τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνον κατὰ τὴν μέλλουσαν κρίσιν ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ τώρα, διότι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ δίκη ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ τελειώνει ἐκεῖ εἰς τὴν ἄλλην ζωήν. Διὰ τοῦτο λέγει. «Ἀμήν, Ἀμὴν» ἤτοι κατὰ τὸν πλέον κατηγορηματικὸν τρόπον, «λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Καὶ ἀκόμη σαφέστερον «λέγω ὑμῖν, ὅτι ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται». Νεκροὶ» ἐδῶ ὀνομάζονται οἱ μακράν τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ὡς μέτοχοι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος εἶναι νεκροὶ ψυχικῶς ἤτοι ἁμαρτωλοὶ καὶ θνητοί. Διὰ τῆς ἁμαρτίας εἶναι χωρισμένη ἡ ψυχὴ των ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ δὲ τοῦ θανάτου χωρίζεται τὸ σῶμα των ἀπὸ τὴν ψυχὴν των. Ἐκεῖνοι ὅμως ἐξ αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀκούσωσι καὶ θὰ πιστεύσωσιν εἰς τὴν φωνὴν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Χριστοῦ «ζήσονται» ἤτοι θὰ συγχωρηθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ θὰ ἑνωθῆ ἐδῶ ἡ ψυχὴ των μετ' Αὐτοῦ καὶ μετὰ τῶν σωμάτων των εἰς τὴν ἄλλην ζωήν. Ἑπομένως ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ διὰ τοῦτο λέγει «καὶ νῦν ἐστὶ» καὶ θὰ συνεχισθῆ εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, διὰ τοῦτο λέγει «ἔρχεται ὥρα».
Κατόπιν ὁ Κύριος βεβαιοῖ, ὅτι τὴν διπλῆν ἐξουσίαν ταύτην ἀναστάσεως καὶ κρίσεως δὲν ἔχει μόνον ὡς Υἱὸς Θεοῦ (ἀφοῦ δι' αὐτοῦ ὡς Υἱοῦ τὰ πάντα ἐγένετο καὶ ἄνευ αὐτοῦ οὐδὲ ἕν γέγονε ἄρα εἶναι πηγὴ ζωῆς) ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος, ἔλαβε δὲ ταύτην ἐκ τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, τοῦ Πατρός του καὶ λέγει « Ὥσπερ γὰρ ὁ Πατὴρ ἔχει ζωὴν ἐν ἐαυτῷ, οὕτως ἔδωκε καὶ τῷ Υἱῷ ζωὴν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ καὶ ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ καὶ κρίσιν ποιεῖν, ὅτι Υἱὸς ἀνθρώπου ἐστί». Ὁ Κύριος ἔχει τὴν διπλῆν ταύτην ἐξουσίαν καὶ ὡς ἄνθρωπος, διότι σταυρωθεὶς «κατακρίνας δηλαδὴ τὴν ἁμαρτίαν ἐν τὴ σαρκὶ» καὶ ἀναστὰς ἐπεράτωσε τὸ ἀπολυτρωτικόν του ἔργον καὶ ἔχει δικαίωμα νὰ γίνῃ κριτὴς τῶν νεκρῶν ἀνιστῶν αὐτούς. Πλὴν αὐτοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι κεφαλὴ τῆς ἀνθρωπότητος. Τιμωρήσας τὴν ἁμαρτίαν εἰς τὸ ἀθῷον του σῶμα, ἔχει δικαίωμα νὰ καταδικάση ταύτην εἰς τὰ σώματα τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀμετανόητων.
Κατόπιν διὰ τὴν μέλλουσαν ἀνάστασιν καὶ κρίσιν τῶν ἀνθρώπων καλῶν καὶ κακῶν ὁμιλεῖ σαφέστατα λέγων. «Μὴ θαυμάζετε τοῦτο, ὅτι ἄρχεται ὥρα, ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως». Ὡς σφραγὶς τούτων τίθεται ἡ συμφωνία του μετὰ τοῦ Πατρός. «Οὐ δύναμαι ἐγὼ ποιεῖν ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐδέν· καθὼς ἀκούω, κρίνω· καὶ ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστίν· ὅτι οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με». Ἐνταῦθα ὁμιλεῖ ὡς ἄνθρωπος. Διὰ τοῦτο ὁμιλεῖ περὶ ἰδίου θελήματος. «Ἀκοὴ» ἐνταῦθα εἶναι ἡ θεία γνῶσις.
Εἰς τὸ τμῆμα αὐτὸ ἔχομεν τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἥτις φαίνεται κυρίως εἰς τὰ ἑξῆς. Εἰς τὴν γνώμην τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ὅτι ὁ Ἰησοῦς «Πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ», καὶ τὰς διαβεβαιώσεις τοῦ Χριστοῦ «Ἃ γὰρ ἂν Ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ Υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ», «Ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν Υἱὸν καθὼς τιμῶσι καὶ τὸν Πατέρα», «ὁ Υἱὸς οὕς θέλει ζωοποιεῖ».
Θέμα:Ἡ Θεότης τοῦ Χριστοῦ
Εἴδομεν, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ἠρνοῦντο τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐσκανδαλίζοντο, διότι ἐθεράπευσε τὸν παράλυτον κατὰ τὸ Σάββατον. Ὁ Κύριος βεβαιοῖ τὴν θεότητά του προσθέτων, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ δείξη εἰς Αὐτὸν μεγαλύτερα ἔργα, ὅπως εἶναι ἡ νεκρανάστασις καὶ ἡ δίκη τῶν ἀνθρώπων.
Ἀλλὰ καὶ σήμερον ὑπάρχουσιν ἄνθρωποι ἀρνούμενοι τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ πρώην ἄπιστος καὶ νῦν πιστὸς Ἰταλὸς λογοτέχνης Παππίνι συγκρίνων τὸν ψυχικὸν κόσμον τοῦ μετανοοῦντος ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ ἐξάγει τὸ ἀναμάρτητον καὶ ἑπομένως τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ διὰ θαυμάσιας ψυχολογικῆς ἀναλύσεως. Ἂς ἴδωμεν τὴν σύγκρισιν ταύτην.
1) Ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλός: Οὗτος αἰσθάνεται πόνον διὰ τὸ παρελθόν του, ἀνησυχίαν διὰ τὸ μέλλον του καὶ ποικίλα συναισθήματα διὰ τοὺς ἄλλους ἁμαρτωλούς. Καὶ συγκεκριμένως:
Πρῶτον: Πόνον διὰ τὸ παρελθόν του. Ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς δύναται νὰ ἀρνηθῆ τὸ παρελθόν του, δὲν δύναται ὅμως νὰ καταστρέψη αὐτό. Κάποια πικρὰ σταγών, ἡ ὁποία ἔμεινεν εἰς τὰ χείλη του ἀπὸ τὴν περασμένην του ζωήν, κάποια ἀπρόβλεπτη ἀμέλεια μιᾶς τῶν 600 ἐντολῶν τοῦ Ἑβραϊκοῦ νόμου, κάποιος ἀκάθαρτος ἴσκιος παλαιᾶς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἔμεινεν εἰς τὴν μνήμην του, κάποια ὑποψία ἑνὸς φανταστικοῦ ἐλέγχου συνειδήσεώς του, κάποια σχισμὴ μικρὰ εἰς τὴν τελειότητά του, ὁ ψίθυρος ἑνὸς πειρασμοῦ, εἶναι ἀρκετὰ νὰ ἀνανεώσουν τὴν ἀγωνίαν τοῦ μετανοήσαντος ἁμαρτωλοῦ.
Δεύτερον: Ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς ἔχει ἀνησυχίαν διὰ τὸ μέλλον του. Ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς γνωρίζει καλά, ὅτι δὲν ἐξεδύθη πλήρως τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, δὲν ἐνέκρωσε καὶ τὴν τελευταίαν ἐπιδερμίδα τοῦ ἐντός του κακοῦ. Ὅσον ἅγιος εἶναι, τόσον περισσότερον αἰσθάνεται τὴν ἀναξιότητά του. Δία τοῦτο ἀνησυχεῖ διὰ τὸ μέλλον του καὶ φοβεῖται μήπως πέση καὶ πάλιν εἰς τὴν ἁμαρτίαν. Γνωρίζει, ὅτι ὑπέφερε καὶ ἐπλήρωσεν ἀκριβὰ τὴν μετάνοιάν του, τὴν σωτηρίαν του. Γνωρίζει, ὅτι τὸ ἀγαθόν, τὸ ὁποῖον ἀπέκτησε διὰ τῆς μετανοίας του, εἶναι πολυτιμώτατον ἀλλὰ καὶ λίαν εὔθραυστον. Ὅταν δὲν ἀποφεύγῃ τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς πλησιάζει μὲ κάποιαν αὐθόρμητον φρικίασιν, μὲ κάποιον τρόμον, τοῦ ὁποίου πολλάκις δὲν ἔχει συναίσθησιν -τόσον βαθὺς εἶναι!- μήπως μολυνθῆ καὶ πάλιν, μήπως ἰδῆ νὰ ἀναγεννᾶται τὸ εἴδωλον τῆς παλαιᾶς του ἐντροπῆς, μὲ τὸ ὁποῖον τόσον ἐγλυκάνθη εἰς τὸ παρελθὸν καὶ πέση καὶ ἀπελπισθῆ διὰ τὴν σωτηρίαν του.
Ὁ Μετανοήσας ἁμαρτωλὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ὁμολογῇ τὴν ἁμαρτωλότητά του ὄχι μόνον καθ' ἑαυτὸν βλέπων τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον του, ἀλλὰ ὅταν εὑρίσκεται, Τρίτον : ἐνώπιον τῶν ἄλλων ἁμαρτωλῶν, τοὺς ὁποίους φροντίζει νὰ ἐπιστρέψη εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν. Καὶ ἰδοὺ πῶς. Ὅπως οἱ περισσότεροι τῶν νεοπλούτων δὲν εἶναι γενναιόδωροι εἰς τοὺς πτωχούς, κατὰ παρόμοιον τρόπον οἱ περισσότεροι τῶν μετανοησάντων ἁμαρτωλῶν στεροῦνται ἐπιεικείας, εἶναι ἀνοικτίρμονες πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, διότι καταφερόμενοι κατ' αὐτῶν φωνάζουσι: Διατὶ δὲν μετανοοῦν; Ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι δι' ὅλους εἰς διεφθαρμένους καὶ ἐσκληρυμμένους, ἡ δὲ ἀμοιβὴ των εἶναι μεγάλη. Διατὶ μένουν εἰς τὸ σκότος; Ἡ ἀνοικτιρμοσύνη αὐτὴ πόσον ὑπόλοιπον ἐγωισμοῦ ἐκ τοῦ παλαιοῦ των βίου κλείει! Διότι ἡ κρίσις αὕτη προέρχεται ἐκ τῆς συγκρίσεως πρὸς τὸν ἑαυτὸν των, ὁ ὁποῖος μετενόησεν! Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς ὁμιλῆ ἐξ ἀγαθῆς διαθέσεως πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, ὁμολογεῖ τὴν ἁμαρτωλότητά του, διότι, διὰ νὰ πείση αὐτούς, παρουσιάζει τὸν ἑαυτόν του ὡς ζωντανὸν καὶ γλυκύτατον παράδειγμα σωτηρίας τῆς θείας χάριτος. Ἰδοὺ ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς πρὸς τὸν ἑαυτόν του καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἁμαρτωλούς.
2) Ὁ ἀναμάρτητος Ἰησοῦς. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο μετανοήσας τις ἁμαρτωλός, διότι δὲν ἠσθάνθη οὔτε πόνον διὰ τὸ παρελθόν του, οὔτε ἀγωνίαν τινα διὰ τὸ μέλλον Του. Οὐδὲ εἷς ὑπαινιγμὸς ἀγωνίας του διὰ τὸ παρελθὸν καὶ μέλλον του ὑπάρχει εἰς τὰς ἐλαχίστας πράξεις του καὶ εἰς τὰ πλέον βαθυστόχαστα σκοτεινὰ λόγια του. Ὁ Βούδας δύο φορὰς ἀναφέρεται, ὅτι μετενόησε καὶ ἤλλαξε τρόπον ζωῆς. Πρῶτον ὅταν ἀφίνη τὴν οἰκογένειάν του καὶ μεταβαίνῃ εἰς τὸ δάσος καὶ ὅταν ἀφίνη τὴν ἄσκησιν καὶ ἐπιδίδεται εἰς τὴν γνῶσιν. Τοῦ Κυρίου ὅμως τὰ πρῶτα λόγια ἔχουσι τὸν αὐτὸν τόνον, τὸν ὁποῖον ἔχουσι καὶ τὰ τελευταῖα. Ἡ ψυχὴ του εἶναι τόσον παιδική, ὥστε ὑπερβαίνει τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν ἁγνότητα τῶν ἁγιωτάτων ἀνθρώπων. Τὰ λόγια του τρέχουσιν εὐθὺς ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας σὰν νὰ πηγάζουν ἀπὸ διαυγῆ καὶ κρυσταλλένια πηγή.
Δὲν ἔχουσι βάθος βορβορῶδες ἤ ἔστω καὶ ταραγμένον. Τὸ κήρυγμα ἀρχίζει μετὰ πλήρους βεβαιότητος καὶ εἶναι ἀπόλυτον: «Ἐγὼ λέγω ὑμῖν». Τὰ λόγια του ἔχουν τὴν χειροπιαστὴν αὐθεντίαν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος εἶναι καθαρός. Ἡ φωνὴ του εἶναι ὑψηλή, ἐλευθέρα, ρέουσα. Ἡ ὁμιλία του εἶναι μελῳδική, τὴν ὁποίαν δὲν μετέβαλεν ὁ ἐνθουσιασμὸς τῆς προηγουμένης ὥρας καὶ δὲν ἐμούδιασεν ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ διαφάνεια τοῦ βλέμματός του, τοῦ ὑπομειδιάματος καὶ τῆς σκέψεώς του δὲν ἔχουν τὴν γαλήνην καὶ ἠρεμίαν, ἡ ὁποία ἔρχεται ἔπειτα ἀπὸ μιὰ φουρτούνα. Δὲν εἶναι ἡ ἀνοιξιάτικη αὐγή, τῆς ὁποίας προηγήθη κακὴ νύκτα. Εἶναι γαλήνη καὶ ἁπλότης ἐκείνου, ὁ ὁποῖος μίαν φορὰν μόνον ἐγεννήθηκε καὶ ἔμεινε παιδί, ὅταν ἔγινεν ἄνδρας. Ἀγνοεῖ τὴν ἄκαμπτον αὐστηρότητα τῶν Πουριτανῶν καὶ τὴν φρίκην τοῦ ναυαγοῦ μόλις σωθέντος. Ἡ ζωὴ του ἦτο τόσον φωτεινή, διαφανής, εἰρηνικὴ καὶ ἤρεμος, ὥστε φαίνεται, ὅτι δὲν ἦτο ζωὴ ἐτῶν ἀλλὰ ζωὴ μιᾶς ἡμέρας, ἡ ὁποία εἶχε τὴν νύκτα τοῦ πάθους του χωρὶς νὰ σκοτισθῆ. Ἡ ζωὴ του ἦτο μία ἡμέρα καὶ αὐτὴ αἰωνία. Ὁ Χριστὸς οὐδεμίαν πρόοδον ἐσημείωσε, διότι ἦτο τέλειος ὡς Θεὸς ἀπὸ τῆς παιδικῆς του ἡλικίας μέχρι τοῦ θανάτου του. Πόση διαφορὰ πρὸς τὸν μετανοήσαντα ἁμαρτωλὸν !
Ἀξιοπρεπὴς εἶναι καὶ ἡ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς συμπεριφορά Του. Ὁ Χριστὸς βαδίζει πρὸς τοὺς ἀκάθαρτους καὶ μετὰ τῶν ἀκαθάρτων μὲ τὴν φυσικὴν ἁπλότητα τοῦ καθαροῦ καὶ ἀμολύντου. Βαδίζει μετὰ τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων μετὰ τῆς φυσικῆς δυνάμεως τοῦ ἀθῴου καὶ ἀπροσβλήτου. Δὲν αἰσθάνεται δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τὴν ἐπιφυλακτικότητα, τὴν ὁποίαν αἰσθάνεται ὁ μετανοήσας ἁμαρτωλὸς ἐνώπιον τῶν ἄλλων ἁμαρτωλῶν. Ρίπτει βλέμμα εὐσπλαγχνικὸν εἰς τὸν κλέπτην, ὁ ὁποῖος φεύγει εἰς τὸ σκοτάδι τῆς νύκτας καὶ εἰς τὴν γυναῖκα, ἡ ὁποία βάφει τὰ χείλη της διὰ νὰ σκεπάση τὰ ἴχνη τοῦ φιλήματος, τὸ ὁποῖον ἔδωκεν ἄνευ ἀγάπης.
Ὁ Χριστὸς ἀγαπᾷ τοὺς ἁμαρτωλοὺς χωρὶς νὰ αἰσθάνεται τὸν ὑψηλὸν ἐκεῖνον πυρετὸν τοῦ μετανοήσαντος ἁμαρτωλοῦ, ὁ ὁποῖος γενόμενος διδάσκαλος τῶν ἄλλων ἁμαρτωλῶν θέλει νὰ ἔχῃ προσηλύτους πολλούς. Διὰ τὸν Ἰησουν 12 ἀγράμματοι μαθηταὶ εἶναι ἀρκετοί! Ἡ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀγάπη του δὲν ἦτο ἐκ καθήκοντος ἀλλὰ ἐκ φύσεως. Ἠσθάνετο ἀδελφικὴν τρυφερότητα, πατρικὴν ἀγάπην αὐθόρμητον ἄνευ ὑπονοουμένων ἐπιπλήξεων οὐδὲ ἀντιπαθειῶν, τὰς ὁποίας ἔπρεπε νὰ ὑπερνικήση. Εἶχεν ἀγάπην ἀνυστερόβουλον, κλίσιν πρὸς τὸν ἀκάθαρτον, τὸν ὁποῖον δύναται νὰ καθαρίση. Εἶχεν ἀγάπην πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἄγνωστον πρὸ Αὐτοῦ, ἀγάπην τὴν ὁποίαν οἱ ἅγιοι εἰς ὀλίγας στιγμὰς τοῦ βίου των ἐδοκίμασαν καὶ ἐνώπιον τῆς ὁποίας ὅλαι αἱ ἄλλαι ὡραιότητες τῆς γῆς φαίνονται χυδαῖαι! Εἶχεν ἀγάπην θείαν, ἡ ὁποία μόνον Χριστιανικὴ δύναται νὰ ὀνομασθῆ, ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, Ἀγάπη! Πόση εἶναι ἡ διαφορά Του πρὸς τὸν μετανοήσαντα ἁμαρτωλόν!
Συμπέρασμα : Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο μετανοήσας τις ἁμαρτωλός—ποῖος τολμᾷ νὰ εἴπῃ, ὅτι ἦτο ἁμαρτωλὸς ἀμετανόητος ;—ἄρα ἦτο ἀναμάρτητος καὶ κατὰ συνέπειαν Θεὸς !
Ὁ Μέγας Ναπολέων ἐξόριστος εἰς τὴν Ἁγίαν Ἑλένην ἔλεγεν εἰς τὸν κόμητα Μουθολόν. «Ἐγνώρισα ἀνθρώπους, γι' αὐτό σοῦ λέγω, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἄνθρωπος. Ὁ Χριστὸς ὅταν μὲν ἔζη εἶχεν ὀλίγους στενοὺς μαθητάς του, ὅταν δὲ ἀπέθανε κόσμον ὁλόκληρον. Ἐγὼ ὅταν ἔζων, εἶχον πολλούς, τώρα ὅτε θὰ ἀποθάνω καὶ μετὰ τὸν θάνατόν μου κανένα».
Γιαννακόπουλος Ἰωήλ (Ἀρχιμανδρίτης)
