Ἐκεῖνο ποὺ διακρίνει τὶς ὁμιλίες τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου εἶναι ὁ θεῖος στὸ
Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἔρωτας, ἡ συχνὴ ἀναφορὰ στὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
καὶ ἡ συνεχὴς ὑπόδειξη, ὅτι σκοπὸς καὶ τέλος ὅλων τῶν ἀσκητικῶν ἔργων
εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς Θεϊκῆς Χάριτος.
Ἀλλά, ὅπως τονίζει ὁ Ἀββᾶς Μακάριος, καὶ ὅταν ἀκόμη ἀποκτήσουμε τὴ
Θεϊκὴ Χάρη, δὲν πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἀσφάλεια. Γιατὶ;
Διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι «ἔνδον ὑποκαθημένη», δηλαδὴ βόσκει ἀκόμη μέσα
μας, ὅταν δὲν ἔχουμε φτάσει ἀκόμη στὴν τέλεια ἀπάθεια καὶ δὲν ἔχουμε ἐξ
ὁλοκλήρου φωτισθεῖ ἀπὸ τὸ ἄκτιστο Φῶς.
Βέβαια, πρέπει νὰ θυμήσουμε τοὺς μελετητές μας, ὅτι ἡ διδασκαλία του
βγαλμένη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Θεοφόρου ψυχῆς του, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ
διαφέρει ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες ἄλλων μεγάλων ὁσίων Πατέρων. Ἀλλά, ὅπως
γνωρίζουμε, οἱ ἅγιοι ἔχουν καὶ τὶς ἰδιομορφίες τους καὶ τὶς ἰδιαίτερες
ἀποκλίσεις τους στὰ μὴ οὐσιώδη.
Ἔτσι καὶ ὁ Ἀββᾶς Μακάριος μεταδίδει μὲ τὸ δικό του τρόπο,
παρομοιώσεις καὶ χαριτωμένα παραδείγματα, τὶς ἀναφορές του στὶς ἅγιες
Γραφὲς μὲ μιὰ μοναδική χάρη ποὺ οἱ ἁγιορεῖτες μοναχοὶ ὁμολογοῦν ὅτι
αισθάνονται.
Πρόκειται γιὰ μιὰ μυστικὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων, γιὰ μιὰ μετάδοση χάριτος ἀπὸ τὴ χάρη τους.
Καὶ αὐτὸ συμβαίνει μὲ τὸν Ἀββᾶ Μακάριο, ὅταν μὲ ἄφατη ἀγαθότητα
ἐκθέτει τὴν πνευματοφόρα διδασκαλία του γιὰ τὶς μεταμορφωτικὲς ἐνέργειες
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὶς ψυχὲς ποὺ θὰ σκηνώσει.
Καὶ ἀκόμη ὅτι ἡ ἔλλαμψη δὲν εἶναι ἕνας φωτισμὸς μονάχα, ἀλλὰ συνεχὴς ἐνέργεια ὑποστατικοῦ φωτός.
Καὶ δὲν σταματᾶ στὸ σημεῖον αὐτό, ἀλλὰ καὶ διδάσκει, ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ
ἔλλαμψη θὰ μεταδοθεῖ κατὰ τὴν κοινὴ ἀνάσταση καὶ στὰ σώματα, ποὺ θὰ
γίνουν Φωτοφόρα!
«Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνω σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»
