Μου λέει ευγενέστατα μια κυρία στο τηλέφωνο:
- Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου δώσετε ένα ραντεβού;
- Βεβαίως! Ένα λεπτό να δω την ατζέντα μου…
- Το ραντεβού, ξέρετε, δεν το θέλω για μένα…
- Μάλιστα! Για ποίο προορίζεται;
- Για έναν φίλο μου…
- Πόσο χρονών είναι ο φίλος σας;
- …42...
- Ο φίλος σας έχει κάποιου τύπου υστέρηση, νοητική ή άλλης μορφής…;
- Όχι!
- Τότε θα προτιμούσα να σηκώσει το τηλέφωνο κι, όταν είναι έτοιμος, να ζητήσει ο ίδιος ένα ραντεβού…
(Εάν συνέχιζα την συζήτηση, θα μάθαινα από την κυρία αυτή πως ο φίλος της «ντρέπεται» να ζητήσει βοήθεια, ή να πάρει τηλέφωνο σ’ έναν άγνωστο.
Ότι δεν βλέπει με «καλό μάτι» τους ψυχολόγους.
Ότι ίσως η ίδια δυσκολεύεται να τον «πείσει» να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα ψυχοθεραπείας, αν και το έχει ανάγκη, κ.ο.κ.)
……………………………………………….
Ο φίλος της εν λόγω κυρίας ποτέ δεν μου τηλεφώνησε. Απολύτως αναμενόμενο.
Και η εμπειρία μου μου λέει πως ποτέ δεν θα το κάνει.
Κι αν το κάνει, θα έρθει σε μια συνεδρία και δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του στην ψυχοθεραπευτική αίθουσα.
Και πολύ καλά θα κάνει!
Ξέρετε, ζούμε και τρεφόμαστε μέσα σε ένα σύμπαν … παρεξηγήσεων και παρερμηνειών!
Πρώτον, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι όσους εκείνοι θεωρούν πως τους λείπει κάτι, χρειάζονται βοήθεια, θεραπευτική ή άλλη.
Λάθος.
Οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, ελλείψεις, κάνουν λάθος επιλογές καριέρας, ζωής, συντρόφων, φίλων, επειδή αυτές τις επιλογές θέλουν!
Αυτά τα λάθη θέλουν, αυτά τους ανήκουν!
Ζητάνε ολόψυχα –αν και δεν το ξέρουν οι ίδιοι- να κάνουν συνεχώς λάθη, μήπως και κάποτε ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους και μετανοήσουν για την πρότερη ζωή τους.
Ναι, οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το «σωστό», το ιδεώδες για αυτούς, γι’ αυτό κάνουν συνεχώς «λάθος» επιλογές: Για να έρθουν αντιμέτωποι με την εσωτερική τους κατάσταση, μέσα από τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν & δημιουργούν.
Για να ζητήσουν ίσως κάποτε οι ίδιοι θεραπεία, και -επειδή το θέλουν διακαώς-, να θεραπευτούν.
Δεύτερον, οι άνθρωποι θεωρούν πως έχουν υποχρέωση και το θέλουν να «βοηθήσουν» κάποιον, χωρίς εκείνος άμεσα να τους το ζητήσει.
Στην πραγματικότητα, έχοντας βαθιά οι ίδιοι την ανάγκη να εξαρτούν άλλους, πιο «αδύναμους», από πάνω τους, η άδεια τους -από επίγνωση- ζωή αποχτά νόημα, ενώ οι ιδέες μεγαλείου που τρέφουν για τον εαυτό τους γίνονται… θρεφτάρια.
Καλέ μου άνθρωπε, αυτός που δεν ζητάει ο ίδιος βοήθεια είναι επειδή δεν θέλει σήμερα και δεν μπορεί να την πάρει!
Πάψε λοιπόν να ασχολείσαι μαζί του, επικέντρωσε λίγο το βλέμμα σου στον καθρέφτη, κι άσε ήσυχο και μόνο του τον «αναξιοπαθούντα» να ασχοληθεί με τον δικό του τρόπο, με τις δικές του πληγές και την ζωή του.
Άστον επιτέλους να μεγαλώσει!
Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες τις δικές σου για την ψυχή και τη ζωή σου, ούτε εσύ μπορεί να το κάνεις αυτό για κανέναν άλλον!
Γεμάτες οι νεοελληνικές οικογένειες με ανάπηρους ψυχικά κατ’ επίφαση αναξιοπαθούντες.
Παιδιά γονιών που, επειδή με τίποτα δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος της κατά πρόσωπο αντιμετώπισης της ψυχικής τους ζωής και των επιλογών τους, έχουν οργανώσει μια ζωή πάνω στις πλάτες των «αδύναμων» παιδιών τους, καθιστώντας τα κακομαθημένα, με ασθενική έως ανύπαρκτη βούληση και πρόθεση ανάληψης ευθύνης.
Γονιών που οργάνωσαν την σκοτεινή ψυχική τους ζωή αντλώντας υπαρξιακό νόημα για τους ίδιους μέσα από την ζωή –που δεν ζουν- τα παιδιά τους.
Πόσοι και πόσοι σύντροφοι δεν στηρίζουν μια σχέση με το σύντροφο ή το παιδί τους μόνο και μόνο για να μην κυριολεκτικά καταρρεύσουν όταν η σχέση αυτή, της συνεξάρτησης, δεν θα είναι εκεί, για να τους αφήσει μόνους να δουν κατάματα τις εσωτερικές τους πληγές, τα συναισθήματα, και τις επιλογές…!
Πόσα χρόνια ακούω στην αίθουσα των συνεδριών «φιλάνθρωπους» γονείς και συντρόφους που έρχονται σ αυτήν για να βρουν «λύση» για τους «καημένους» τους δικούς τους…!
Το μέγεθος της άγνοιά τους απροσμέτρητο.
Το βάθος της υποκρισίας τους δυσθεώρητο.
Οι προθέσεις τους σαθρές και η βούληση τους αδιόρατη.
Σε αυτήν την Ελλάδα των «χαμένων οικογενειών» προσπαθώ, από τη δική μου θέση, να βάλω τα όρια που εκείνες δεν θέτουν στα μέλη τους.
Να τους δείξω τι είναι όρια, την χρησιμότητα, και την λειτουργία τους.
Να κοιτάξω κατευθείαν, αλλά με διάκριση, στα μάτια των ανθρώπων που διστάζουν να με κοιτάξουν εμένα κι αλλήλους.
Να τους θυμίσω τις ανάγκες τους που συνεχώς κι επίμονα ξεχνάνε.
Να τους θυμίσω το μέγιστο δώρο της ελευθερίας, που τόσο απροκάλυπτα έχουν εγκαταλείψει μέσα στον κυκεώνα των ατελέσφορων σχέσεων τους, μαζί με το εικόνισμα της Παναγίας και του Χριστού σε κάποιο ντουλάπι, ή ράφι του σπιτιού τους…
