Θέλω να μοιραστώ μαζί σου, περιστεράκι μου,
μια σχετικά πρόσφατη συνειδητοποίησή μου, αφότου διάβασα και κείνο το ενημερωτικό -πάνω στο νευρικό σύστημα και τις λειτουργίες τού εγκεφάλου- καλομεταφρασμένο βιβλίο με τίτλο «Συναισθηματική Νοημοσύνη» του Γκόλμαν, από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, που δεν έγινε αδίκως ευπώλητο σε πολλές γλώσσες του κόσμου...
-Γιατί άργησα τόσο πολύ να ξυπνήσω;
Εντάξει τώρα, μην τα ψάχνεις!
Είπαμε!
Πρέπει να βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει δυο πράγματα, και μέχρι να γίνει,
βασανίζομαι, σαν τυφλός που κάθε τόσο χτυπάει τα μούτρα του, σε αδιέξοδο τοίχο...
Εγωισμό το λένε, στην καλογερική ιδιόλεκτο.
Άκου, λοιπόν, αφέλεια που με έδερνε!
Φανταζόμουνα -λέει- ότι τα συναισθήματα, μέσα στην κάθε ψυχή, ότι ΔΕΝ ανακατώνονται! Φανταζόμουνα ότι τα συναισθήματα είναι υλικά -ας υποθέσουμε αιθέρια έλαια μέσα σε μπουκαλάκια μη αναμειγνυόμενα- που μπορούμε ευκολότατα να τα απομονώνουμε σε συρτάρια!
Π.χ. φανταζόμουνα ότι διέθετα ένα συρτάρι με άσχημη οσμή - συναίσθημα για κάτι παπάδες.
Ένα συρτάρι για τα συναισθήματα τα αναφερόμενα στον εξοργιστικό μου διευθυντή (κάποτε είχα έναν τέτοιο) σε χώρο εργασίας, άλλο συρτάρι για φιλενάδα με άθλια συμπεριφορά και, πάει λέγοντας.
Αυτό φανταζόμουν, και επί έτη πολλά, όποτε μου ερχόταν να βρίσω ή να μισήσω, ψιλοέβριζα ή και μισούσα με ελάχιστες τύψεις, ειδικά έναντι των υπολοίπων αγαπημένων προσώπων μου.
Δεν ένιωθα ότι μισώντας κάποιον άσχετο με αυτούς φαινομενικά, ότι αδικούσα με κάποιο τρόπο βαθύτερο και μυστικό, τους πολυαγαπημένους μου.
-Πόσο χαζός μπορεί να είναι ο καημένος ο άνθρωπος;
-Πολύ!
Προσωπικά, ήμουνα θεόχαζη, πάντως!
Έλεγα ας πούμε: τον άνδρα μου τον αγαπώ, αλλά εκείνος ο πατέρας του, μου δημιουργεί μια... δυσπεψία «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»(αξέχαστε Μητσοτάκη!)
Διαβάζοντας όμως τα σχετικά που ανέφερα στην αρχή, κατάλαβα άλλα!
Τι κατάλαβα - το βόιδι;
-Κατάλαβα ότι στεγανά συναισθηματικά δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, τελεία και παύλα και το καλό που μου θέλω, να το αφομοιώσω δια παντός, δια να μην έχουμε ντράβαλα, όταν έρθει ο άγγελος του θανάτου να με παραλάβει και γω η κουρούνα, ακόμη -ως τότε- καθεύδω ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην -πόσο μου αρέσει η εικόνα!
Αυτή η συνειδητοποίηση με ξάφνιασε ευχάριστα και ευεργετικά και φρέναρε κάμποσο τη φόρα τής -δήθεν δίκαιης- οργής, προς κάποιους, που με παράσερνε στην κατηφόρα...
Όταν ξημέρωσε το ευλογημένο πλήρωμα χρόνου, κατάλαβα -με τη φώτιση του Κυρίου, και σημαντική βοήθεια από εκλαικευμένα βιβλία νευροβιολογίας- ότι εν τέλει η ψυχή δεν διαθέτει ούτε ντουλάπια, ούτε συρτάρια, ούτε ντιβανοκασέλες!
Η ψυχή θα μπορούσε να μοιάζει σαν ένα μεγάλο δωμάτιο που οι τοίχοι του, τελειώνουν στο φραγμό των προσωπικών εμπειριών της.
Και τα συναισθήματα που έχω για τον κάθε γνωστό ή άγνωστο, θα μπορούσαν να μοιάζουν σαν μπουκαλάκια με αρωματικές ουσίες που ελευθερώνω σε κείνο το χώρο...
Ας πούμε η αγάπη για τον άντρα μου, θα μπορούσε να μοιάζει με άρωμα κόκκινου τριαντάφυλλου.
Η αγάπη για τα παιδιά, με αιθέρια έλαια γαρδένιας.
Η αγάπη για τους φίλους θα ήταν νότες γιασεμιού, η αγάπη για τους γονείς θα αισθητοποιούνταν σαν άγγιγμα υάκινθου,
μια σχετικά πρόσφατη συνειδητοποίησή μου, αφότου διάβασα και κείνο το ενημερωτικό -πάνω στο νευρικό σύστημα και τις λειτουργίες τού εγκεφάλου- καλομεταφρασμένο βιβλίο με τίτλο «Συναισθηματική Νοημοσύνη» του Γκόλμαν, από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, που δεν έγινε αδίκως ευπώλητο σε πολλές γλώσσες του κόσμου...
-Γιατί άργησα τόσο πολύ να ξυπνήσω;
Εντάξει τώρα, μην τα ψάχνεις!
Είπαμε!
Πρέπει να βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει δυο πράγματα, και μέχρι να γίνει,
βασανίζομαι, σαν τυφλός που κάθε τόσο χτυπάει τα μούτρα του, σε αδιέξοδο τοίχο...
Εγωισμό το λένε, στην καλογερική ιδιόλεκτο.
Άκου, λοιπόν, αφέλεια που με έδερνε!
Φανταζόμουνα -λέει- ότι τα συναισθήματα, μέσα στην κάθε ψυχή, ότι ΔΕΝ ανακατώνονται! Φανταζόμουνα ότι τα συναισθήματα είναι υλικά -ας υποθέσουμε αιθέρια έλαια μέσα σε μπουκαλάκια μη αναμειγνυόμενα- που μπορούμε ευκολότατα να τα απομονώνουμε σε συρτάρια!
Π.χ. φανταζόμουνα ότι διέθετα ένα συρτάρι με άσχημη οσμή - συναίσθημα για κάτι παπάδες.
Ένα συρτάρι για τα συναισθήματα τα αναφερόμενα στον εξοργιστικό μου διευθυντή (κάποτε είχα έναν τέτοιο) σε χώρο εργασίας, άλλο συρτάρι για φιλενάδα με άθλια συμπεριφορά και, πάει λέγοντας.
Αυτό φανταζόμουν, και επί έτη πολλά, όποτε μου ερχόταν να βρίσω ή να μισήσω, ψιλοέβριζα ή και μισούσα με ελάχιστες τύψεις, ειδικά έναντι των υπολοίπων αγαπημένων προσώπων μου.
Δεν ένιωθα ότι μισώντας κάποιον άσχετο με αυτούς φαινομενικά, ότι αδικούσα με κάποιο τρόπο βαθύτερο και μυστικό, τους πολυαγαπημένους μου.
-Πόσο χαζός μπορεί να είναι ο καημένος ο άνθρωπος;
-Πολύ!
Προσωπικά, ήμουνα θεόχαζη, πάντως!
Έλεγα ας πούμε: τον άνδρα μου τον αγαπώ, αλλά εκείνος ο πατέρας του, μου δημιουργεί μια... δυσπεψία «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»(αξέχαστε Μητσοτάκη!)
Διαβάζοντας όμως τα σχετικά που ανέφερα στην αρχή, κατάλαβα άλλα!
Τι κατάλαβα - το βόιδι;
-Κατάλαβα ότι στεγανά συναισθηματικά δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν, τελεία και παύλα και το καλό που μου θέλω, να το αφομοιώσω δια παντός, δια να μην έχουμε ντράβαλα, όταν έρθει ο άγγελος του θανάτου να με παραλάβει και γω η κουρούνα, ακόμη -ως τότε- καθεύδω ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην -πόσο μου αρέσει η εικόνα!
Αυτή η συνειδητοποίηση με ξάφνιασε ευχάριστα και ευεργετικά και φρέναρε κάμποσο τη φόρα τής -δήθεν δίκαιης- οργής, προς κάποιους, που με παράσερνε στην κατηφόρα...
Όταν ξημέρωσε το ευλογημένο πλήρωμα χρόνου, κατάλαβα -με τη φώτιση του Κυρίου, και σημαντική βοήθεια από εκλαικευμένα βιβλία νευροβιολογίας- ότι εν τέλει η ψυχή δεν διαθέτει ούτε ντουλάπια, ούτε συρτάρια, ούτε ντιβανοκασέλες!
Η ψυχή θα μπορούσε να μοιάζει σαν ένα μεγάλο δωμάτιο που οι τοίχοι του, τελειώνουν στο φραγμό των προσωπικών εμπειριών της.
Και τα συναισθήματα που έχω για τον κάθε γνωστό ή άγνωστο, θα μπορούσαν να μοιάζουν σαν μπουκαλάκια με αρωματικές ουσίες που ελευθερώνω σε κείνο το χώρο...
Ας πούμε η αγάπη για τον άντρα μου, θα μπορούσε να μοιάζει με άρωμα κόκκινου τριαντάφυλλου.
Η αγάπη για τα παιδιά, με αιθέρια έλαια γαρδένιας.
Η αγάπη για τους φίλους θα ήταν νότες γιασεμιού, η αγάπη για τους γονείς θα αισθητοποιούνταν σαν άγγιγμα υάκινθου,
η αγάπη για τους καλούς συνεργάτες σίγουρα ήταν λεπτή ευωδιά μενεξέδων.
Η αγάπη για το Θεό, με παρέπεμπε σε άρωμα νυχτολούλουδου.
Και το μίσος;
Το ελαφρύ μίσος -χωρίς πολλά λιπαρά αλλά πάντως, μίσος- που ένιωθα για
τον πεθερό;
Α! Η μυρωδιά του μίσους, όπου και αν αναφέρεται, είναι πάντοτε μία.
Κάτι σαν μυρωδιά από θειάφι καζανιών Κολάσεως (ναι, ναι, μη γελάς λατρεμένο μου) ή σαν βρόμα από αμπούλα που πετάνε κάποια μαθητούδια ζιζάνια προκειμένου να χάσουνε μάθημα.
Όταν, λοιπόν, τρέφω θετικά συναισθήματα, ο χώρος της ψυχής ευωδιάζει αρώματα!
Αν μισήσω όμως -έστω και έναν- και δεν έχει σημασία ο λόγος - τότε,είναι σαν να έσπασε στο χώρο, η δυσώδης αμπούλα.
Η κακοσμία, αυτόματα δ ι α χ έ ε τ α ι στο ό λ ο ν της ψυχής το δωμάτιο, ανακατώνεται με το άρωμα της αγάπης, που είχα προς τα παιδιά, προς τους γονείς, προς τους φίλους, προς το σύντροφο, και την χαρά της όσφρησης την καταστρέφει, διότι επηρεάζεται το τελικό τής οσμής αποτέλεσμα...
Το τελικό της αγάπης αποτέλεσμα.
Η αγάπη μολύνεται και καταντάει άτονη και λιγότερη.
Δεν μπορώ -το γνωρίζω τώρα με βάθος άλλης επίγνωσης- να τσακωθώ με έναν άνθρωπο άγνωστο έστω, στο δρόμο, και πηγαίνοντας στο σπίτι να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, με την ίδια θέρμη και εγκαρδιότητα που θα το έκανα άν με τον συγκεκριμένο περαστικό, δεν ήμουν εξοργισμένη.
Άρα;
Άρα, την πιάνω τη νέα εικόνα που ξεπροβάλλει μπροστά μου.
Το κατάλαβα ότι δεν με συμφέρει πνευματικά, να μισώ ούτε έναν, ούτε καν ένα ζώο ή ένα αντικείμενο. Στη Φιλοκαλία αναφέρεται από τον αββά τον Κασσιανό το Ρωμαίο.
Αν μισώ -έστω και έναν άνθρωπο, για οποιοδήποτε λόγο, όσο σοβαρός και αν φαίνεται- με το μίσος, καταστρέφεται η δύναμη, η ομορφιά, το φως, η ζεστασιά της Αγάπης...
Κάθε φορά που ψυχραίνεται η εν Κυρίω Ιησού Χριστώ, Αγάπη, χάνεται η Ζωή απ' τον κόσμο.
Χάνεται η Ελπίδα της Σωτηρίας του.
Η αγάπη για το Θεό, με παρέπεμπε σε άρωμα νυχτολούλουδου.
Και το μίσος;
Το ελαφρύ μίσος -χωρίς πολλά λιπαρά αλλά πάντως, μίσος- που ένιωθα για
τον πεθερό;
Α! Η μυρωδιά του μίσους, όπου και αν αναφέρεται, είναι πάντοτε μία.
Κάτι σαν μυρωδιά από θειάφι καζανιών Κολάσεως (ναι, ναι, μη γελάς λατρεμένο μου) ή σαν βρόμα από αμπούλα που πετάνε κάποια μαθητούδια ζιζάνια προκειμένου να χάσουνε μάθημα.
Όταν, λοιπόν, τρέφω θετικά συναισθήματα, ο χώρος της ψυχής ευωδιάζει αρώματα!
Αν μισήσω όμως -έστω και έναν- και δεν έχει σημασία ο λόγος - τότε,είναι σαν να έσπασε στο χώρο, η δυσώδης αμπούλα.
Η κακοσμία, αυτόματα δ ι α χ έ ε τ α ι στο ό λ ο ν της ψυχής το δωμάτιο, ανακατώνεται με το άρωμα της αγάπης, που είχα προς τα παιδιά, προς τους γονείς, προς τους φίλους, προς το σύντροφο, και την χαρά της όσφρησης την καταστρέφει, διότι επηρεάζεται το τελικό τής οσμής αποτέλεσμα...
Το τελικό της αγάπης αποτέλεσμα.
Η αγάπη μολύνεται και καταντάει άτονη και λιγότερη.
Δεν μπορώ -το γνωρίζω τώρα με βάθος άλλης επίγνωσης- να τσακωθώ με έναν άνθρωπο άγνωστο έστω, στο δρόμο, και πηγαίνοντας στο σπίτι να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, με την ίδια θέρμη και εγκαρδιότητα που θα το έκανα άν με τον συγκεκριμένο περαστικό, δεν ήμουν εξοργισμένη.
Άρα;
Άρα, την πιάνω τη νέα εικόνα που ξεπροβάλλει μπροστά μου.
Το κατάλαβα ότι δεν με συμφέρει πνευματικά, να μισώ ούτε έναν, ούτε καν ένα ζώο ή ένα αντικείμενο. Στη Φιλοκαλία αναφέρεται από τον αββά τον Κασσιανό το Ρωμαίο.
Αν μισώ -έστω και έναν άνθρωπο, για οποιοδήποτε λόγο, όσο σοβαρός και αν φαίνεται- με το μίσος, καταστρέφεται η δύναμη, η ομορφιά, το φως, η ζεστασιά της Αγάπης...
Κάθε φορά που ψυχραίνεται η εν Κυρίω Ιησού Χριστώ, Αγάπη, χάνεται η Ζωή απ' τον κόσμο.
Χάνεται η Ελπίδα της Σωτηρίας του.
Σχετικά με το ενιαίο της ψυχής και την αλληλοπεριχώρηση των
συναισθημάτων έχει να κάνει ο λόγος του Κυρίου που λέει ότι ο ΠΤΑΙΣΑΣ ΕΝ
ΕΝΙ, ΓΕΓΟΝΕΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΟΧΟΣ.
Κατάλαβα αυτή την συναισθηματική ενότητα όταν συνειδητοποίησα την νευρολογική ενότητα που υπάρχει μέσα στο σώμα μας.
Σκέψου: αν ένα αγκαθάκι αδιόρατο σχεδόν, σε τσιμπήσει στο μικρό σου δαχτυλάκι του ποδιού, θα νιώσεις τον πόνο, ως δυσφορία σε όλη σου την ψυχοσωματική υπόσταση...άρα;
Άρα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ.
Η παραμικρή παράβαση δίνει ενόχληση και ένδικον μισθαποδοσίαν, δηλαδή, επιφέρει συνέπειες αναπόδραστες...
Αν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, πιο φωτισμένοι θα βρισκόμασταν σε μεγάλη εγρήγορση, προκειμένου να μην απολέσουμε ούτε σταγόνα από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, με τις άνομες επιλογές μας.
Κατάλαβα αυτή την συναισθηματική ενότητα όταν συνειδητοποίησα την νευρολογική ενότητα που υπάρχει μέσα στο σώμα μας.
Σκέψου: αν ένα αγκαθάκι αδιόρατο σχεδόν, σε τσιμπήσει στο μικρό σου δαχτυλάκι του ποδιού, θα νιώσεις τον πόνο, ως δυσφορία σε όλη σου την ψυχοσωματική υπόσταση...άρα;
Άρα ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ.
Η παραμικρή παράβαση δίνει ενόχληση και ένδικον μισθαποδοσίαν, δηλαδή, επιφέρει συνέπειες αναπόδραστες...
Αν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, πιο φωτισμένοι θα βρισκόμασταν σε μεγάλη εγρήγορση, προκειμένου να μην απολέσουμε ούτε σταγόνα από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, με τις άνομες επιλογές μας.
