Η πρώτη αγάπη μένει βαθιά χαραγμένη μέσα μας αλλά το
φάντασμά της μας ακολουθεί μία ζωή στοιχειώνοντας τις επόμενες σχέσεις
μας. Μετά από σειρά μελετών, οι επιστήμονες έρχονται να επιβεβαιώσουν
αυτό που πολλοί άνθρωποι εμπειρικά ήδη ξέρουν: αν θέλει κανείς να
ευτυχήσει στη ζωή του, καλύτερα ίσως να μην είχε υπάρξει η πρώτη αγάπη. “Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα ξυπνάγαμε κατευθείαν στη δεύτερη σχέση”, δηλώνει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής ερευνητής, στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών του πανεπιστημίου του Έσεξ.
Οι σχετικές διαπιστώσεις των ερευνητών
περιλαμβάνονται στη συλλογή ερευνητικών μελετών κορυφαίων βρετανών
επιστημόνων με τίτλο “Μεταβαλλόμενες Σχέσεις”. Το βασικό συμπέρασμα: η
συναισθηματική ευφορία της πρώτης αγάπης μπορεί να κάνει σημαντική ζημιά
στις επόμενες σχέσεις. “Τελικά, φαίνεται πως το μυστικό για τη μακρόχρονη ευτυχία σε μια σχέση είναι να ‘παραλείψει’ κανείς τον πρώτο έρωτα”, δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας.
Τα έντονα συναισθήματα που βιώνουμε στον πρώτο έρωτα,
μας κάνουν να θέτουμε μη ρεαλιστικά πρότυπα σχέσης με αποτέλεσμα να
κρίνουμε – και να κατακρίνουμε- τις επόμενες σχέσεις μας χαρακτηρίζοντάς
τες βαρετές και απογοητευτικές. Αντίθετα, σύμφωνα με τους βρετανούς
ερευνητές, το κλειδί της ευτυχίας είναι να έχει κανείς μια ορθολογική
αντίληψη για το τί θέλει από μια σχέση και να μην προσπαθεί, συνειδητά ή
ασυνείδητα, να ξαναζήσει την συγκίνηση και την ένταση της “πρώτης
φοράς.
Σύμφωνα με μία Βρετανίδα κοινωνική ψυχολόγο του
πανεπιστημίου του Κεντρικού Λανκασάιρ, οι σχέσεις μεταξύ ενηλίκων
χρειάζονται όλων των ειδών τις αρετές για να επιβιώσουν, όπως την
αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση. Εντούτοις δύσκολα είναι συμβατές με την
ένταση της πρώτης αγάπης.
Από
την άλλη όμως, υπάρχει ο αντίλογος. Η καθηγήτρια ανθρωπολογίας Έλεν
Φίσερ του πανεπιστημίου Rutgers (στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο
της “Γιατί αγαπάμε;”) πιστεύει ότι το να προσπαθεί κανείς να ανακαλέσει
και να ξαναζήσει το αρχικό πάθος μιας σχέσης, συμβάλλει στη
μακροημέρευση της σχέσης. Χρησιμοποιώντας μαγνητικές τομογραφίες
εγκεφάλου, διαπίστωσε ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα στα ζευγάρια που
έχουν ένα ευτυχισμένο γάμο για πάνω από δύο δεκαετίες, είναι παρόμοια με
την εγκεφαλική δραστηριότητα όσων έχουν σχέσης πάθους διάρκειας κάτω
των έξι μηνών.
Σύμφωνα με τη Φίσερ, “έχουν πλέον βρεθεί αναμφισβήτητα φυσιολογικά στοιχεία που δείχνουν ότι η ρομαντική αγάπη μπορεί να διαρκέσει.
Φαίνεται πως η ρομαντική αγάπη δεν υπάρχει μόνο (σ.σ. από
βιολογική-εξελικτική άποψη) για να ενθαρρύνει το ξεκίνημα μίας σχέσης,
αλλά και για να διατηρεί ή να βελτιώνει τις μακρόχρονες σχέσεις”.
