Είναι εύκολες. Είναι ανήθικες, Μένουν έγκυες με όποιον να΄ναι ή αντίθετα, ικανοποιούν τον εγωισμό τους κάνοντας παιδί με δωρητή σπέρματος. Είναι άφραγκες. Ζουν από τα επιδόματα. Επιβαρύνουν τη φορολογία. Θα ‘πρεπε να εργάζονται αντί να ζουν εις βάρος της κοινωνίας και ταυτόχρονα θα ‘πρεπε να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στο σπίτι (πώς γίνεται αυτό ας μας πουν…). Δεν έσωσαν τον γάμο τους γι΄ αυτό πήραν διαζύγιο και λένε δικαιολογίες.
Ό,τι κι αν κάνουν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο καλό ή καλύτερο με ό,τι κάνει μια παντρεμένη μαμά ή μια διγονεική οικογένεια. Ποτέ. Βγαίνουν ραντεβού και διασκεδάζουν όταν ο πρώην έχει τα παιδιά. Μισούν τους άντρες ή προσπαθούν να τους κλέψουν από τις φίλες τους. Τα παιδιά τους δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο και έχουν ψυχολογικά προβλήματα χωρίς πατέρα στο σπίτι και επηρεάζουν αρνητικά τα άλλα παιδιά. Οι οικογένειες και οι ζωές τους, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένες επειδή δεν έχουν μπαμπά και μαμά να ζούν μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Και φταίνε εκείνες γι αυτό!
Φυσικά όλα ή μερικά από τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς, αλλά αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω. Μέχρι κάποιοι από αυτούς να βρεθούν σε αυτή τη θέση. Δυστυχώς.
Πέρυσι, μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Pew Research Center στην Αμερική, ζήτησε από τους συμμετέχοντες να ιεραρχήσουν κατά σειρά προτεραιότητας, τις νέες μορφές οικογένειας, ανάλογα με το πώς πίστευαν ότι επηρέαζαν την κοινωνία (θετικά, αρνητικά ή καθόλου). Οι περισσότεροι συμμετέχοντες, για την ακρίβεια, οι 7 στους 10, ιεράρχησαν τη μονογονεϊκή οικογένεια ως αρνητική επιρροή για την κοινωνία, ανάμεσα σε πολλές άλλες επιλογές.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ήταν λιγότερο αρνητικοί με τα ανύπαντρα και τα gay ζευγάρια που μεγάλωναν τα παιδιά τους μαζί, που σημαίνει ότι ο μέσος άνθρωπος πιστεύει πως δύο γονείς-οποιοιδήποτε δύο και αν είναι αυτοί-είναι πάντα καλύτεροι από έναν όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Τέλος η συγκεκριμένη έρευνα δεν ρωτούσε τη γνώμη των συμμετεχόντων για τον πατέρα- μονογονέα, επομένως δεν γνωρίζουμε αν οι συμμετέχοντες έχουν θέμα με το φύλο όσον αφορά την αντίληψη της μονογονεϊκής οικογένειας, ή δεν εγκρίνουν την ύπαρξη της μονογονεϊκής οικογένειας γενικότερα στη κοινωνία.
Τα παραπάνω λοιπόν, μας έκαναν να αναρωτηθούμε: Πώς γίνεται η κοινωνία να μην αποδέχεται τους μονογονείς όταν υπάρχουν παντού γύρω μας και τα τελευταία 30 χρόνια αυξάνονται δραματικά; Οι 7 στους 10, κατακρίνουμε τις ίδιες μας τις φίλες, τις αδερφές ίσως και τον ίδιο μας τον εαυτό ή συμβαίνει κάτι άλλο πιο βαθύ από αυτό; Είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποι αυτοί να στηρίζουν και να βοηθούν τους μονογονείς που γνωρίζουν προσωπικά, την ώρα που καταδικάζουν όσους μονογονείς δεν γνωρίζουν και που δεν ταιριάζουν με τις γενικότερες αντιλήψεις και προκαταλήψεις τους.
Επίσης είναι πιθανό αρκετές μαμάδες-μονογονείς, να απάντησαν οι ίδιες αρνητικά στην έρευνα, θεωρώντας ότι ο φίλος ή ο σύζυγός τους, δεν έπρεπε να τις αφήσει ή να πεθάνει ή να τις απειλεί σε σχέση με τη διατροφή και τα παιδιά. Οι σχέσεις , ειδικά, μιας μόνης μαμάς, οικονομικές και συναισθηματικές, είναι δύσκολες ειδικά για όσες δεν το επέλεξαν συνειδητά.
«Λόγω του ότι η σχέση άντρας-γυναίκα-παιδί, θεωρείται παραδοσιακά η μοναδική προυπόθεση σταθερότητας μέσα στην οικογένεια, οι άνθρωποι αντανακλούν τους φόβους της αποτυχίας, επάνω στις σχέσεις των άλλων, ανάλογα με τη νοοτροπία και τα πιστεύω τους. Θέλουν να ξέρουν ποιος κακοποιούσε ποιόν μέσα στο γάμο, ποιος έπινε, ποιος έπαιζε τζόγο και αν δεν υφίστανται τέτοια προβλήματα, θεωρούν ότι χώρισες επειδή δεν προσπάθησες αρκετά οπότε κάτι δεν πάει καλά με σένα.» ισχυρίζεται η νομικός Martha Albertson Fineman.
Η συγγραφέας βιβλίων για τον γάμο και την οικογένεια, Stephanie Coontz λέει «Οι περισσότερες γυναίκες που γίνονται μονογονείς, δεν ήταν προετοιμασμένες για τις νέες συνθήκες ζωής τους κι έτσι δεν έχουν τη στήριξη που χρειάζονται» .
Η Kelli Kirk, συγγραφέας και ανύπαντρη μητέρα δύο κοριτσιών αναφέρει με παράπονο: «Οι άνθρωποι μας θεωρούν μισές οικογένειες, ενώ είμαστε κι εμείς ολόκληρες απλά διαφορετικές από τα συνηθισμένα».
«Η καλύτερη στιγμή, είναι όταν οι άνθρωποι δεν με κρίνουν από την οικογενειακή μου κατάσταση και δεν βγάζουν συμπεράσματα για μένα ή τα παιδιά μου. Όταν θέλουν να με γνωρίσουν για αυτό που είμαι και μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια σαν οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι οι έννοιες «μονογονέας» και «μητέρα» είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους. Είμαι και θα είμαι καλή μητέρα, ανεξάρτητα από το αν είμαι παντρεμένη ή όχι!»
Πηγή: Singleparent.gr
Από την ιστοσελίδα: brainchildmag.com
