Τὸν νοῦ σου στὸ δίκτυ!

Πώς είναι να τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα; Πώς άραγε είναι να πηδάς απ’ το μπαλκόνι αγκαλιά με τα παιδιά σου; Ποιες να είναι οι σκέψεις σου όταν παίρνεις ένα-ένα τα μπλε και κίτρινα χαπάκια που θα σε οδηγήσουν σε έναν ήσυχο θάνατο; Ποιος άραγε να είναι οι τελευταίες εικόνες μιας ζωής που χώρεσαν σε έναν φάκελο κατασχετηρίου της εφορίας; Πόση αξία έχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια όταν το μόνο που χρωστάς σ’αυτή την ζωή είναι έξι μήνες εισφορές στο ΤΕΒΕ και στο ΙΚΑ; Προς τα που γέρνει η πλάστιγγα αυτή της μονόφθαλμης δικαιοσύνης όταν ζυγίζονται ανάσες και γραμμάτια;

Ζούμε τις μαύρες εποχές του χορού του Ζαλόγγου. Η επιδρομή των βαρβάρων έχει ξεκινήσει και από τον βράχο της ελληνικής πραγματικότητας κάνουν το τελευταίο βήμα τους άνθρωποι απλοί με αριθμημένα χρέη. Μία δακτυλογραφημένη σελίδα με αριθμούς και κωδικούς που δεν χωρούν τις αγωνίες και τα όνειρά σου αλλά τα χρέη σου. Χρέη όχι προς της αξιοπρέπεια, ούτε προς το φιλότιμο αλλά χρέη προς τους νταβατζήδες του έθνους. Αυτούς τους αλάνθαστους, τους ανελέητους, τους αιώνιους ρουφιάνο-ραγιάδες που «δόξα τω διάβολω», το ελληνικό έθνος έθρεψε και θρέφει για να στηρίζει την άπληστη Δημοκρατία, που έφεραν με τερτίπια στα μέτρα τους.

Μέσα στο τηλεοπτικό τσίρκο έστρωσαν όπως κάθε φορά το τσιμπούσι τους τα απάνθρωπα κομματόσκυλα που με τόση αναίδεια χτυπούν το χέρι στο τραπέζι, κουνούν το δάχτυλο στην κάμερα, παίρνουν εκείνο το ύφος του σκληρού κριτή των πάντων ή απλώς φέρουν τον σταυρό στο χέρι και στο άλλο έχουν κρυμμένα τα καρφιά. Πούδρες και ρουζ για τους κλόουν, ενώ οι ακροβάτες της ζωής έξω στο δρόμο πριονίζουν από μόνοι τους το σχοινί για την τελευταία τους παράσταση. Το σάλτο θα είναι αυτή την φορά χωρίς δίχτυ ασφαλείας . Η τελευταία παράσταση όσο οι κλόουν στα παρασκήνια θα βγάζουν το μακιγιάζ της πολιτικής παράστασης και θα πέφτουν με τα μούτρα στις εφημερίδες για να διαβάσουν τις κριτικές για το σόου, γραμμένες από τους αυλικούς τους. Πρωτοσέλιδο τα γελοία ανθρωπάκια σε κάθε φυλλάδα και ο δικός σου θάνατος θα μπει σε ένα μονόστυλο κάπου στην σελίδα 22. Με βαριά ψυχολογικά προβλήματα θα σε «ντύσουν» και οι αναγνώστες θα σε πουν δειλό, η εκκλησία ίσως να μην σε δεχθεί για τον τελευταίο διάβασμά σου (αυτόχειρας γαρ) και ο αριθμός φορολογικού σου μητρώου να φαγωθεί μαζί με τα χρέη σου από την σκόνη σε κάποια αποθήκη εφορίας. Απαύγασμα διαδρομής: Στη ζωή σε έτρωγαν τα τρωκτικά και στο θάνατο σου η σκόνη.

Όταν φθάνεις σε αυτό το κρίσιμο σημείο πριν το σάλτο, κοιτάς τους γύρω ακροβάτες που ακόμα αντέχουν. Τους βλέπεις που βουτούν, που καταφέρνουν να πιαστούν ή που πέφτουν και τραμπαλίζουν στο δίχτυ. Τσεκάρεις για άλλη μία φορά το δικό σου δίχτυ ασφαλείας, που δεν είναι τίποτε άλλο από το όνειρο σου. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τα τρωκτικά και που σκόνη ποτέ δεν πιάνει.

ἁπλὸς ἄνθρωπος (simple man)

filonoi