( δηλαδή Πως πρέπει κανείς να προσφέρη νοερά τον εαυτό του και κάθε του έργο στον Θεό )
Κεφάλαιο 2ΣΤ'
Γιά να είναι η προσφορά του εαυτού σου τέλεια και αξιαγάπητη στον Θεό, από όλες τις πλευρές, χρειάζεται δυό πράγματα: το ένα είναι να ενώσης την δική σου προσφορά με τις προσφορές που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του. Το άλλο είναι να είναι η θέλησίς σου και η καρδιά σου ξεκολημμένη από την αγάπη κάθε κτιστού πράγματος. Γιά το ένα γνώριζε ότι ο Υιος του Θεού ζωντας στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος, όχι μόνο τον εαυτό του και τα έργα του, αλλά και μας μαζί με τα έργα μας πρόσφερε στον ουράνιο Πατέρα του· ώστε οι δικές μας προσφορές, για να είναι θεάρεστες, πρέπει να γίνωνται με την ένωσι και με την ελπίδα των προσφορών του Χριστού.
Γιά το δεύτερο σκέψου καλά προτού να κάνης την προσφορά, αν η θέλησίς σου έχη κάποιο εμπόδιο (προσκόλημμα). Διότι αν έχης κάτι παρόμοιο, πρέπει εσύ να ξεκολλήσης από κάθε αγάπη, όσο μπορείς, και να προστρέξης στον Θεό, για να σε ξεκολλήση αυτός εντελώς με το δεξί του το χέρι και έτσι να μπορέσης να προσφέρης τον εαυτό σου στην θεία μεγαλειότητα λυμένο και ελεύθερο από κάθε πράγμα. Και πρόσεχε καλά στο σημείο αυτό. Γιατί αν προσφέρης τον εαυτό σου στο Θεό τον καιρό που είσαι προσκολημμένος στα κτίσματα, δεν του προσφέρεις τον εαυτό σου αλλά τα κτίσματα, διότι και συ τότε δεν ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά στα κτίσματα, στα οποία είναι προσκολημμένη η θέλησίς σου, πράγμα που δεν είναι αρεστό στον Θεό, και είναι το ίδιο σαν να ήθελες να τον κοροϊδέψης. Διότι όπως δεν ήταν δεκτές από τον Θεό στην Παλαιά Διαθήκη όσες θυσίες είχαν κάποιο ψεγάδι - γι αυτό και πρόσταζε ο Θεός να μην του προσφέρωνται όσα ζώα ήσαν τυφλά ή είχαν κάποιο παραμικρό ψεγάδι: «Όλα όσα έχουν ψεγάδι δεν θα τα προσφέρετε στον Κύριο, διότι δεν θα τα δεχθή» (Λευιτ. 22,20) - με τον ίδιο τρόπο δεν είναι δεκτή και η προσφορά του εαυτού μας, όταν έχη κάποιο παρόμοιο ψεγάδι και προσκόλημμα (103)· επειδή αυτά που προσφέρονται στον Θεό, πρέπει να είναι άξια του Θεού σύμφωνα με τον Σειράχ που λέγει: «Στόν Κύριο να προσφέρης αντάξιες προσφορές» (Σειρ. 14,11).
Γι αυτό το λόγο συμβαίνει οι τόσες προσφορές που κάνουμε στον Θεό, όχι μόνο παραμένουν κενές και άδικες και χωρίς κανένα καρπό, αλλά και μετά από αυτές πέφτουμε σε διάφορα ελαττώματα και αμαρτίες. Μπορούμε, ναί να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό, μολονότι είμαστε προσκολημμένοι στα κτίσματα, αλλά με σκοπό να μας λύση η αγαθότητά του από τα δεσμά εκείνα που είμαστε προσκολημμένοι, και έτσι κατόπιν, να μπορούμε να δοθούμε ολοκληρωτικά στην θεία του Μεγαλειότητα και στην υπηρεσία του. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε πολλές φορές και με μεγάλη διάθεσι και αγάπη της καρδιάς μας.
Ας είναι λοιπόν, αδελφέ, η προσφορά σου προς τον Θεό χωρίς εξάρτησι από κάπου, χωρίς κανένα δικό σου θέλημα και χωρίς να προσέχης ούτε στα επίγεια ούτε στα ουράνια αγαθά, αλλά μόνο στο θέλημα και στην πρόνοια του Θεού, στον οποίο οφείλεις να υποτάσσεσαι ολόκληρος και να θυσιάζεσαι ως θυσία παντοτινή. Και λησμονώντας κάθε κτιστό πράγμα να του λέγης: «Να, Κύριέ μου και Πλάστη μου, προσφέρω όλο και κάθε θέλημα δικό μου στο χέρι του θελήματός σου και στην αιώνια πρόνοιά σου. Κάνε λοιπόν σε μένα εκείνο που νομίζεις και σου αρέσει στη ζωή μου, στον θάνατό μου και μετά τον θάνατό μου και σε όλη μου την διαμονή και αιωνιότητα».
Αν κάνης την προσφορά σου καθαρά με τον τρόπο αυτόν (όπως θα γνωρίσης όταν σου συμβούν διάφορες αντιξοότητες σε αυτό), από επίγειος θα γίνης έμπορος του ευαγγελίου και πάρα πολύ ευτυχισμένος. Γιατί εσύ θα είσαι του Θεού και ο Θεός θα είναι δικός σου. Γιατί και αυτός είναι πάντοτε φίλος εκείνων των ανθρώπων που σηκώνουν τον εαυτό τους από τα κτίσματα (γήινα) και δίνονται ολοκληρωτικά και θυσιάζονται στην θεία του Μεγαλειότητα.
Τώρα λοιπόν, εσύ παιδί μου, βλέπης εδώ ένα τρόπο πάρα πολύ δυνατό, με τον οποίο μπορείς να νικήσης όλους σου τους εχθρούς. Διότι αν σε ενώση η προσφορά που λέχθηκε έτσι με τον Θεό, εσύ γίνεσαι όλος του Θεού και ο Θεός γίνεται όλος δικός σου. Έτσι, ποιός εχθρός και ποιά δύναμις θα μπορέση ποτέ να σε βλάψη;
Όταν πάλι θέλης να του προσφέρης κανένα σου έργο, όπως νηστεία, προσευχή, κάθε πράξι υπομονής και άλλα έργα καλά, σκέψου, όπως είπαμε προηγουμένως, την προσφορά που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του· των νηστειών του, των προσευχών του και των άλλων του έργων και έτσι με το θάρρος της δυνάμεως αυτών πρόσφερέ του και τα δικά σου. Αν πάλι θέλης να κάνης στον Ουράνιο Πατέρα προσφορά των έργων του Χριστού για τα χρέη σου, θα την κάνης με τον εξής τρόπο: Ρίξε ένα γενικό βλέμμα σε όλες σου τις αμαρτίες, και μερικές φορές σε κάθε μία σου αμαρτία και βλέποντας καθαρά ότι δεν μπορείς μόνος σου να εξιλεώσης την οργή του Θεού για τις τόσες σου αμαρτίες, ούτε να θεραπεύσης την θεϊκή του δικαιοσύνη, αναγκαστικά θα προστρέξης στη ζωή και το πάθος του Υιού του, σκεπτόμενος κάποιο έργο του (104), ή όταν νήστευε ή προσευχόταν ή βασανιζόταν ή έχυνε το αίμα του. Εκεί θα δής ότι για να καταπραύνη τον Πατέρα για το χρέος των αμαρτιών σου, του πρόσφερε εκείνα τα έργα, εκείνα τα πάθη, εκείνο το αίμα, σαν να του έλεγε:
«Να Πάτερ αιώνιε, που σύμφωνα με το θέλημά Σου αναπαύω την δικαιοσύνη σου πλούσια για τις αμαρτίες και για τα χρέη του δούλου σου αυτού: ας ευχαριστηθή λοιπόν η θεία σου Μεγαλειότητα, ας τον συγχωρέσης και ας τον δεχθής στον αριθμό των εκλεκτών σου». Τότε λοιπόν και συ πρόσφερε στον ίδιο Πατέρα αυτήν την ίδια την προσφορά και αυτές τις ίδιες τις δεήσεις για τον εαυτό σου, προσκαλώντας τον να σε ελευθερώση από κάθε χρέος δια μέσου της δυνάμεως εκείνων. Και αυτό θα ξεκινήσης να το κάνης όχι μόνον περνώντας από το ένα μυστήριο στο άλλο μυστήριο της ζωής και του πάθους του, αλλά και από μία πράξι σε κάποια άλλη πράξι του κάθε του μυστηρίου. Και όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για άλλους ακόμη μπορείς να μεταχειρισθής αυτόν τον τρόπο της προσευχής.
Γιά να είναι η προσφορά του εαυτού σου τέλεια και αξιαγάπητη στον Θεό, από όλες τις πλευρές, χρειάζεται δυό πράγματα: το ένα είναι να ενώσης την δική σου προσφορά με τις προσφορές που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του. Το άλλο είναι να είναι η θέλησίς σου και η καρδιά σου ξεκολημμένη από την αγάπη κάθε κτιστού πράγματος. Γιά το ένα γνώριζε ότι ο Υιος του Θεού ζωντας στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος, όχι μόνο τον εαυτό του και τα έργα του, αλλά και μας μαζί με τα έργα μας πρόσφερε στον ουράνιο Πατέρα του· ώστε οι δικές μας προσφορές, για να είναι θεάρεστες, πρέπει να γίνωνται με την ένωσι και με την ελπίδα των προσφορών του Χριστού.
Γιά το δεύτερο σκέψου καλά προτού να κάνης την προσφορά, αν η θέλησίς σου έχη κάποιο εμπόδιο (προσκόλημμα). Διότι αν έχης κάτι παρόμοιο, πρέπει εσύ να ξεκολλήσης από κάθε αγάπη, όσο μπορείς, και να προστρέξης στον Θεό, για να σε ξεκολλήση αυτός εντελώς με το δεξί του το χέρι και έτσι να μπορέσης να προσφέρης τον εαυτό σου στην θεία μεγαλειότητα λυμένο και ελεύθερο από κάθε πράγμα. Και πρόσεχε καλά στο σημείο αυτό. Γιατί αν προσφέρης τον εαυτό σου στο Θεό τον καιρό που είσαι προσκολημμένος στα κτίσματα, δεν του προσφέρεις τον εαυτό σου αλλά τα κτίσματα, διότι και συ τότε δεν ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά στα κτίσματα, στα οποία είναι προσκολημμένη η θέλησίς σου, πράγμα που δεν είναι αρεστό στον Θεό, και είναι το ίδιο σαν να ήθελες να τον κοροϊδέψης. Διότι όπως δεν ήταν δεκτές από τον Θεό στην Παλαιά Διαθήκη όσες θυσίες είχαν κάποιο ψεγάδι - γι αυτό και πρόσταζε ο Θεός να μην του προσφέρωνται όσα ζώα ήσαν τυφλά ή είχαν κάποιο παραμικρό ψεγάδι: «Όλα όσα έχουν ψεγάδι δεν θα τα προσφέρετε στον Κύριο, διότι δεν θα τα δεχθή» (Λευιτ. 22,20) - με τον ίδιο τρόπο δεν είναι δεκτή και η προσφορά του εαυτού μας, όταν έχη κάποιο παρόμοιο ψεγάδι και προσκόλημμα (103)· επειδή αυτά που προσφέρονται στον Θεό, πρέπει να είναι άξια του Θεού σύμφωνα με τον Σειράχ που λέγει: «Στόν Κύριο να προσφέρης αντάξιες προσφορές» (Σειρ. 14,11).
Γι αυτό το λόγο συμβαίνει οι τόσες προσφορές που κάνουμε στον Θεό, όχι μόνο παραμένουν κενές και άδικες και χωρίς κανένα καρπό, αλλά και μετά από αυτές πέφτουμε σε διάφορα ελαττώματα και αμαρτίες. Μπορούμε, ναί να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό, μολονότι είμαστε προσκολημμένοι στα κτίσματα, αλλά με σκοπό να μας λύση η αγαθότητά του από τα δεσμά εκείνα που είμαστε προσκολημμένοι, και έτσι κατόπιν, να μπορούμε να δοθούμε ολοκληρωτικά στην θεία του Μεγαλειότητα και στην υπηρεσία του. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε πολλές φορές και με μεγάλη διάθεσι και αγάπη της καρδιάς μας.
Ας είναι λοιπόν, αδελφέ, η προσφορά σου προς τον Θεό χωρίς εξάρτησι από κάπου, χωρίς κανένα δικό σου θέλημα και χωρίς να προσέχης ούτε στα επίγεια ούτε στα ουράνια αγαθά, αλλά μόνο στο θέλημα και στην πρόνοια του Θεού, στον οποίο οφείλεις να υποτάσσεσαι ολόκληρος και να θυσιάζεσαι ως θυσία παντοτινή. Και λησμονώντας κάθε κτιστό πράγμα να του λέγης: «Να, Κύριέ μου και Πλάστη μου, προσφέρω όλο και κάθε θέλημα δικό μου στο χέρι του θελήματός σου και στην αιώνια πρόνοιά σου. Κάνε λοιπόν σε μένα εκείνο που νομίζεις και σου αρέσει στη ζωή μου, στον θάνατό μου και μετά τον θάνατό μου και σε όλη μου την διαμονή και αιωνιότητα».
Αν κάνης την προσφορά σου καθαρά με τον τρόπο αυτόν (όπως θα γνωρίσης όταν σου συμβούν διάφορες αντιξοότητες σε αυτό), από επίγειος θα γίνης έμπορος του ευαγγελίου και πάρα πολύ ευτυχισμένος. Γιατί εσύ θα είσαι του Θεού και ο Θεός θα είναι δικός σου. Γιατί και αυτός είναι πάντοτε φίλος εκείνων των ανθρώπων που σηκώνουν τον εαυτό τους από τα κτίσματα (γήινα) και δίνονται ολοκληρωτικά και θυσιάζονται στην θεία του Μεγαλειότητα.
Τώρα λοιπόν, εσύ παιδί μου, βλέπης εδώ ένα τρόπο πάρα πολύ δυνατό, με τον οποίο μπορείς να νικήσης όλους σου τους εχθρούς. Διότι αν σε ενώση η προσφορά που λέχθηκε έτσι με τον Θεό, εσύ γίνεσαι όλος του Θεού και ο Θεός γίνεται όλος δικός σου. Έτσι, ποιός εχθρός και ποιά δύναμις θα μπορέση ποτέ να σε βλάψη;
Όταν πάλι θέλης να του προσφέρης κανένα σου έργο, όπως νηστεία, προσευχή, κάθε πράξι υπομονής και άλλα έργα καλά, σκέψου, όπως είπαμε προηγουμένως, την προσφορά που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του· των νηστειών του, των προσευχών του και των άλλων του έργων και έτσι με το θάρρος της δυνάμεως αυτών πρόσφερέ του και τα δικά σου. Αν πάλι θέλης να κάνης στον Ουράνιο Πατέρα προσφορά των έργων του Χριστού για τα χρέη σου, θα την κάνης με τον εξής τρόπο: Ρίξε ένα γενικό βλέμμα σε όλες σου τις αμαρτίες, και μερικές φορές σε κάθε μία σου αμαρτία και βλέποντας καθαρά ότι δεν μπορείς μόνος σου να εξιλεώσης την οργή του Θεού για τις τόσες σου αμαρτίες, ούτε να θεραπεύσης την θεϊκή του δικαιοσύνη, αναγκαστικά θα προστρέξης στη ζωή και το πάθος του Υιού του, σκεπτόμενος κάποιο έργο του (104), ή όταν νήστευε ή προσευχόταν ή βασανιζόταν ή έχυνε το αίμα του. Εκεί θα δής ότι για να καταπραύνη τον Πατέρα για το χρέος των αμαρτιών σου, του πρόσφερε εκείνα τα έργα, εκείνα τα πάθη, εκείνο το αίμα, σαν να του έλεγε:
«Να Πάτερ αιώνιε, που σύμφωνα με το θέλημά Σου αναπαύω την δικαιοσύνη σου πλούσια για τις αμαρτίες και για τα χρέη του δούλου σου αυτού: ας ευχαριστηθή λοιπόν η θεία σου Μεγαλειότητα, ας τον συγχωρέσης και ας τον δεχθής στον αριθμό των εκλεκτών σου». Τότε λοιπόν και συ πρόσφερε στον ίδιο Πατέρα αυτήν την ίδια την προσφορά και αυτές τις ίδιες τις δεήσεις για τον εαυτό σου, προσκαλώντας τον να σε ελευθερώση από κάθε χρέος δια μέσου της δυνάμεως εκείνων. Και αυτό θα ξεκινήσης να το κάνης όχι μόνον περνώντας από το ένα μυστήριο στο άλλο μυστήριο της ζωής και του πάθους του, αλλά και από μία πράξι σε κάποια άλλη πράξι του κάθε του μυστηρίου. Και όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για άλλους ακόμη μπορείς να μεταχειρισθής αυτόν τον τρόπο της προσευχής.
