Εκείνο που με λυπεί περισότερο
ω Ανθρωπε εφήμερε
αλυσοδεμένε στο πεδίο της Ύλης
που δεν άκουσες
ποτέ τον ψίθυρο της Αγάπης
την μουσική της Σιωπής
μέσα σου
και τρέχεις όλο τρέχεις να προλάβεις τι;
Όταν Εμένα δεν γνωρίζεις
όταν σου μιλώ και Συ αδιαφορείς
όταν σ’Αγγίζω
και Συ δεν αισθάνεσαι
όταν πληγωμένος
δεν με νοιάζεσαι
όταν διψασμένος
δεν μου δίνεις ένα ποτήρι δροσερό νερό
όταν πεινασμένος
δεν μου δίνεις ένα πιάτο φαγητό
την στιγμή,
που σε κάδους απορρημάττων
πετάς το φαγητό ,που περίσσεψε
την προηγούμενη μέρα…
Όταν εστιάζεσαι στο χρώμα,
στην καταγωγή
την ιθαγένεια,
στην γλώσσα,
στην ηλικία,
στο χρώμα μου,
στις ψεύτικες γνώσεις
στα αμέτρητα χαρτιά μου
δεν νοιάστηκες ποτέ
για την Ομορφιά που κρύβω μέσα μου…
Την ομορφιά σου Ανθρωπε ποτέ δεν είδες
και στέκεσαι στην διαφορετικότητα
σε όλα αυτά που μας χωρίζουν…
Μεθυσμένος από το Σκοτάδι
πως ν’αντικρίσεις το Φως;
Ρένα Τζωράκη από facebook
