"Μετά από το περυσινό μου άρθρο σχετικά με τους λόγους που έχω από καιρό αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν μου ταιριάζει ως χώρα διαμονής, πήρα και εξακολουθώ να παίρνω απαντήσεις-αφορισμούς σχετικά με το πώς είμαι υπερευαίσθητη και δειλή, που δεν έμεινα να πολεμήσω, που δεν άντεχα τις βρισιές, τη μικροπρέπεια και την έλλειψη παιδείας των γύρω μου.
Ωραία λοιπόν, ας δεχτούμε για λίγο ότι εγώ είμαι το πρόβλημα και όχι οι γύρω μου - ας δεχτούμε ότι η σωστή αντιμετώπιση θα ήταν να αρχίσω κι εγώ να απαντάω στους ανάγωγους ανάγωγα, στους προπετείς με βρισιές, στους προσβλητικούς με βωμολοχίες ή με υπεροψία. Μήπως τότε δεν θα είχα πια προβλήματα στη χώρα μας;
Σήμερα μιλούσα με μια φίλη αγαπημένη, που δυστυχώς για εκείνη έχει μείνει πίσω στην Ελλάδα να "παλεύει" ενάντια σε νοοτροπίες, ανεργία, απάνθρωπες συμπεριφορές και άλλα πολλά. Μου διηγήθηκε λοιπόν ότι το πρωί, ενώ ήταν στο αυτοκίνητο με το δύο ετών παιδί της την πήρε ένας ταξιτζής από πίσω, με βρισιές και απειλές. Μη με ρωτήσετε τι έκανε για να τον εκνευρίσει τόσο, αυτό δεν έχει καμία σημασία - εκτός κι αν πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί τον εκφοβισμό μίας μάνας με ένα παιδί σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία. Την σταμάτησε λέει κιόλας για να την εκφοβίσει καλύτερα. "Τα χρειάστηκα", μου είπε. "Είχα και το παιδί μαζί, δεν ήξερα τι να κάνω. Να πάω στην αστυνομία;"
Τι θα σου κάνει γλυκιά μου η αστυνομία; Θυμάσαι, αγαπημένη μου φίλη, όταν σε δάγκωσε το λυκόσκυλο του γείτονα; Που ενστικτωδώς έβαλες το μπράτσο σου μπροστά στο λαιμό σου, και αυτό μάλλον σου έσωσε τη ζωή - το σκυλί πήγαινε για το φονικό χτύπημα, και βρήκε ευτυχώς το μπράτσο αντί για την καρωτίδα σου. Τι έγινε με αυτήν την ιστορία; Ο γείτονας, που ατάραχα άδειαζε το πορτ-μπαγκάζ του λίγα μέτρα δίπλα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Όταν σε άφησε το σκυλί πήγες στον ιατροδικαστή, ο οποίος σου είπε ότι είχες τύχη βουνό. Πήγες και στην αστυνομία, έκανες μήνυση. Από τότε φοβάσαι κάθε φορά που περνάς μπροστά από το σπίτι του. Το μπράτσο σου, χρόνια μετά, ακόμα "τραβάει", και μάλλον δε θα αναρρώσει ποτέ πλήρως - τα δόντια του σκύλου μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά. Τιμωρήθηκε κανείς;
Επιστρέφουμε στα δικά μου. Ναι λοιπόν, είμαι αδύναμη, δειλή, υπερευαίσθητη. Για πείτε μου λοιπόν, τι ακριβώς κάνει κανείς όταν απειλείται η σωματική του ακεραιότητα, ως "αδύναμο" μέλος της κοινωνίας; Μη μου πείτε και τώρα ότι είμαι "πριγκιπέσα". Μήπως για να επιβιώσουμε στην Ελλάδα πρέπει να πάμε στα γυμναστήρια, να μάθουμε πολεμικές τέχνες και να κυκλοφορούμε με ένα ντόπερμαν και με ένα όπλο; Ή μήπως η Ελλάδα έχει χώρο μόνο για αυτούς με σωματική δύναμη, για τους χρυσαυγίτες με τα μπράτσα που μπορούν - στην ευνομούμενη κοινωνία μας - να πλακώνουν στο ξύλο κατά βούληση; Η φίλη μου εξακολουθεί - τώρα που γράφω το κείμενο - να μου στέλνει μηνύματα λέγοντάς μου ότι ο δίχρονος γιος της δεν ξεκολλάει από πάνω της γιατί έχει φοβηθεί πολύ τον κακό άντρα που τους απειλούσε όταν ήταν "στο βου-βου".
Και όχι, δεν υπερβάλλω όταν σας λέω ότι στη Γερμανία, όπου ευτυχισμένα ζω εδώ και χρόνια, αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν. Δεν αισθάνεται ο καθένας ότι έχει το δικαίωμα να ξεφορτώνει τα κόμπλεξ και τα νεύρα του πάνω στα κεφάλια μικρόσωμων γυναικών και μικρών παιδιών. Δεν μπορεί καθένας να αμολάει το σκύλο-δολοφόνο του και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν εκφοβίζει μικρά παιδιά, δε σε πετάει έξω από το μαγαζί γιατί δεν του άρεσε η φάτσα σου, δε σου μιλάει στον ενικό έτσι, επειδή εμείς "είμαστε έξω καρδιά λαός" - παίρνοντας ταυτόχρονα και όλες τις ελευθερίες που ο ενικός υποννοεί, δε σε θεωρεί φιλαράκι με το που είπατε δυο κουβέντες, δεν κοιτάζει να σε εκμεταλλευτεί με την παραμικρή ευκαιρία. Ξαναλέω, και θα το λέω ώσπου να μαλλιάσει η γλώσσα μου: είναι θέμα γενικότερης παιδείας και νοοτροπίας! Εδώ στη Γερμανία, ναι, ακόμα και εδώ, ξέρετε πόσοι Έλληνες πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από - το μαντέψατε - Έλληνες; Ανθρώπους που τους έχουν στα μαγαζιά τους να δουλεύουν με τον κατώτατο μισθό, και δεν τους δίνουν ρεπό για να μπορέσουν να μάθουν τη γλώσσα. Γιατί αν μάθουν τη γλώσσα ίσως φύγουν από το μαγαζί και βρουν καλύτερη δουλειά, όχι τη δουλειά των 800 ευρώ.
Πριν λίγο καιρό άκουσα από γνωστό μου ζευγάρι ότι χρειάστηκε να δώσουν "μίζα" στον ιδιοκτήτη για να τους επιτρέψει να νοικιάσουν ένα διαμέρισμά του. Ναι, ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας, και οι νοικάρηδες επίσης. Παίρνουμε τη νοοτροπία μας μαζί μας όπου κι αν πάμε. Και έτσι γίνεται πλέον φανερό γιατί οι Έλληνες ιδιοκτήτες στη Γερμανία νοικιάζουν διαμερίσματα κυρίως σε Έλληνες.
Ίσως θα σας φανεί ότι δεν αγαπάω τη χώρα μου. Κάθε άλλο! Τη λατρεύω την Ελλάδα. Την αγένεια όμως, την εκμετάλλευση, τον κομπλεξισμό, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, όπου ο εργοδότης σε πετάει στο δρόμο για να προσλάβει τη γκόμενά του, το δίκαιο της ζούγκλας στην τελική, το δίκαιο του ισχυρού, αυτά τα πράγματα που δυστυχώς έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της νοοτροπίας μας, να, αυτά δεν αγαπώ καθόλου. Και δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι πταίσματα. Κάνουν την επιβίωση στη χώρα μας πλέον αδύνατη - εκτός κι αν μπεις κι εσύ στο τρυπάκι να εφαρμόζεις όλα αυτά τα οποία μέχρι χθες κατέκρινες.
Κλείνω λέγοντας ότι γνωρίζω πως θα μου πείτε πάλι για τον ήλιο και τη θάλασσα. Γι' αυτό σας βάζω κι εγώ μια φωτογραφία με ήλιο και λίμνη. Καλά μπάνια σας εύχομαι!
--
Ιωάννα
http://antikleidi.wordpress.com
