Βαγγέλης Σταυρόπουλος
Στην Απόκρυφή Ιστορία του ο Προκόπιος, διαθέτει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για να αναφερθεί στις καταστροφές που ο αυτοκράτωρ- δαίμων Ιουστινιανός, είχε προκαλέσει στο έθνος των Ρωμαίων. Το παράδοξο της αναφοράς του αυτής, αφορά στην κριτική που του ασκεί εξαιτίας της επαχθούς οικονομικής του πολιτικής και των ληστρικών φορολογικών μέτρων. Στο σύνολό της η πολιτική αυτή, αποτελεί κατά τον Προκόπιο, δείγμα μιας διεστραμμένης ψυχοπαθολογίας, που κάνει τον αυτοκράτορα να φαντάζει στοιχειό δαιμονικό. Μέσα στην απεραντολογία των παραφυσικών αναφορών, που διαγράφουν τον Ιουστινιανό ως και άρχοντα των δαιμονικών ταγμάτων, δεσπόζει ο προβληματισμός του σχολιαστή σχετικά με τα μέτρα της απληστίας και τον βαθμό που κανείς ως άρχοντας χαράζει πολιτικές, όχι προς όφελος του λαού του, αλλά υπηρετώντας τον χορό των παθών του.
Ο Προκόπιος στο κεφάλαιο αυτό μας μιλά λοιπόν για την εσκεμμένη υποτίμηση του αυτοκρατορικού νομίσματος, αλλού αναφέρεται στην κατασπατάληση της κρατικής περιουσίας, ενώ σε άλλο σημείο μέμφεται τον αυτοκράτορα για μέτρα που τσακίζουν οικονομικά τους υπηκόους του. Τελικά τι μένει από όλα αυτά; Μένει η αίσθηση μιας ενός ακραίου πολιτικού ρεαλισμού, μιας βάναυσης πολιτικής παραδοχής πως η κρίση των συστημάτων είναι κρίση του έσω ανθρώπου, της αδυναμίας του να΄ναι κανείς άνθρωπος. Τα ίδια πράγματα λέει κι ο Ψελλός αργότερα στη Χρονογραφία του: άνθρωποι ανίκανοι να ορίσουν τα πάθη τους, ορίζουν τη μοίρα λαών. Ιστορίες απληστίας, μηχανορραφιών, ακολασίας, ψεύδους. Όλα όσα συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ιδανικής κρίσης, που από κρίση τύπου ατομικού μετατρέπεται ενοχικά σε λαϊκή ευθύνη. Αναρωτιόμαστε πως κανείς μπορεί να κοιτάξει μέσα του, όταν η ζωή μετριέται σε αριθμούς και όρους επιδοσιοκρατείας. Πως μπορείς να΄σαι ο εαυτός σου όταν είσαι ανυπάκουος στην ευθύνης της ανθρωπιάς σου.
Ο σκηνοθέτης Γούντυ Άλεν δήλωσε προ καιρού πως ευχαρίστως θα πίστευε στον Θεό, αν αυτός κατέθετε για λογαριασμό του ένα αξιοσέβαστο ποσό σε μια ελβετική τράπεζα. Αν λοιπόν αύριο αυτός ο Θεός- επενδυτής αποπλήρωνε το ελληνικό χρέος, ποιος θα μπορούσε να μας σώσει απ΄τον πνευματικό αυτισμό μας, ποιος θα μπορούσε να δώσει μια καλή εξήγηση στην εμμονή να μας φταίνε όλα εκτός από εμάς τους ίδιους; Για την ιστορία: η Νεαρά του 996, όπως εκδόθηκε από των αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο Β’ ανάγκαζε τους προνομιούχους να αποπληρώσουν το χρέος των αδυνάτων. Αυτό το μέτρο ονομάστηκε αλληλέγγυον. Αλληλέγγυον, μιας κι η πολιτική μετριόταν στον βαθμό της ανθρωπιάς. Ακούγεται στα ραδιόφωνο τον τελευταίο καιρό ένας στίχος του Σταμάτη Κραουνάκη: έριξα Χριστέ και Παναγιά μου ένα κλάμα, που μια ανθρωπότητα χρεώθηκε ο Ομπάμα.
πηγή: Aντίφωνο
