Η Ιδέα ενός Ανθρώπου Ανεξάρτητου

Η ιδέα ενός ανθρώπου ανεξάρτητου (όχι ελεύθερου), χωρίς δογματικές προσκολλήσεις, πεποιθήσεις και κολλήματα  δεν χωράει στο μυαλό του ανθρώπου. Κανενός ανθρώπου. Διάφορα  email που λαμβάνω  (όχι μόνον εγώ) περιλαμβάνουν και την εξής φράση: «Διαβάζω με προσοχή πολύ τα κείμενά σας, παρ’ όλο που ιδεολογικά βρίσκομαι στην άλλη πλευρά και δεν μπορείτε να με πείσετε με τα επιχειρήματα σας» σε οποιοδήποτε κείμενο κι αν απευθύνονται.

Σκέφτομαι να ρωτήσω σε ποια πλευρά είναι ο αναγνώστης μου, μπας και ανακαλύψω σε ποια πλευρά, είμαι κι εγώ. Διότι δεν νιώθω να «ανήκω» σε κάποια πλευρά ή να πιστεύω σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη ιδεολογία. Είμαι σίγουρη πως δεν πιστεύω σε τίποτε απολύτως, διότι ένα θέμα το γνωρίζεις, ή δεν το γνωρίζεις , είσαι βέβαιος για κάτι ή δεν είσαι.

Μπορείς ένα θέμα να το ερευνάς να το αναλύεις και να μην έχεις ακόμη καθαρή άποψη, μέχρι που κατασταλάζεις κάπου, για να συνεχίσεις την έρευνα και να έρθουν τα πάνω κάτω, να ξαναγυρίσεις στην αρχή, αλλά με περισσότερη γνώση και πιο καθαρή αντίληψη … Άλλωστε Αναλύω σημαίνει Αποσυνθέτω. Αυτό γίνεται τόσο συχνά που καταλήγει να είναι σχεδόν το μοναδικό σταθερό δεδομένο.

Υπάρχουν και τα θέματα που τ’ αντιλαμβάνεσαι χωρίς εξηγήσεις γιατί αν δεν τα αντιληφθείς χωρίς εξηγήσεις, όσες  λέξεις και νοήματα αν χρησιμοποιηθούν πάλι ανεξήγητα θα μείνουν. Υπάρχει κι εκείνος ο διαβολάκος με τις «έννοιες και τους ορισμούς των αφηρημένων λέξεων»  που απαιτείται να γίνουν κατανοητές …και κάμποσα ακόμη στο μονοπάτι για την ελευθερία. Υπάρχει και το ΑΡΡΗΤΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΜΗΤΟΝ που είναι απαραίτητο να συμπεριλάβεις σε κάθε εξίσωση που αναλύεις σε κάθε θέμα που ερευνάς.

Τα θέματα, τις ιδέες τα ερευνούμε, τα αναλύουμε και δεν τα πιστεύουμε. Πιστεύουν μόνον οι μάζες, ο όχλος, οι πιστοί δηλ. τα πρόβατα-αμνοί. Ένας εχέφρων άνθρωπος δεν πιστεύει, ή γνωρίζει ή τίποτα. Η λέξη «πιστεύω» και τα παράγωγα της είναι μη συμβατή για έναν άνθρωπο με έλλογο νου, όπως και κάμποσες άλλες λέξεις, όπως έχουμε ήδη αναφερθεί σχετικά.

Αλλά έχω καταλάβει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιον, που έχει μεγαλώσει πιστεύοντας ό,τι του λένε, άσχετα αν  θεωρεί δικές του τις δοξασίες του και είναι αδιανόητο για την πραγματικότητα του. Αυτόν τον άνθρωπο τον έχουν μάθει να σκέφτεται με «κουτάκια» και να ομαδοποιεί τον κόσμο γύρω του για να τον αντέξει.  Αν με κάποιον τρόπο, έφευγαν τα κουτάκια  που  του έχουν φτιάξει και ο ίδιος συμφωνεί να πιστεύει σαν αληθινά, ο περί ου ο λόγος πιστός θα τρελαινόταν, άρα θα ήταν άχρηστος για τους αφέντες του, τους Δεσμώτες κατά Πλάτωνα, αυτούς που δημιουργούν τις σκιές στον τοίχο της σπηλιάς, που ο κάθε πιστός όντας αλυσοδεμένος τις θεωρεί «αληθινό κόσμο» και είναι έτοιμος να σκοτώσει όποιον επιχειρήσει να του τις αφαιρέσει.

Προσπάθησε να πεις σε κάποιον (μη φανατικό) χριστιανό, μουσουλμάνο, καθολικό, μεθοδιστή κλπ  ό,τι ο αντίστοιχος θεός τους, είναι ένα τίποτε, κάτι ανύπαρκτο, απλώς μια εφεύρεση των δεσμωτών – επικυρίαρχων, για να κρατάει τις μάζες υπνωτισμένες και υπό έλεγχο το κοπάδι μέσα στο μαντρί και θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλώ !

Πριν 2500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» στο 7ο κεφάλαιο παρουσιάζει την Θεωρία της «Σπηλιάς» και θέτει την αμφισβήτηση της πραγματικότητας, την απατηλότητα του κόσμου, των ιδεών, των λόγων και των πραγμάτων (ύλης) έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε. Σίγουρα κάτι παραπάνω ήξερε, όμως ο άνθρωπος σήμερα ξεχνάει την σπηλιά και νομίζει πως είναι ελεύθερος επειδή απλώς δεν βλέπει τα κάγκελα της φυλακής του!

«Η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως. -Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. -Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. – Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους»

Ακόμη λέει ο Πλάτωνας, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες σαν κοσμήματα, σαν πολύτιμα εργαλεία που τους επιτρέπουν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου τους όπως τον αντιλαμβάνονται, χωρίς να βλέπουν πως είναι κάγκελα φυλακής που δεν τους επιτρέπουν να βγουν έξω και να δουν το Φως και μια άλλη πραγματικότητα ζωής, Ούτε που φαντάζονται πως υπάρχει ζωή έξω από την σπηλιά.

Παρατήρησε -δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο- οι άνθρωποι ανήκουν σε μια θρησκεία απλά επειδή η θρησκεία αυτή είναι η επικρατούσα στην περιοχή που γεννήθηκαν και κάποιοι τους εκπαίδευσαν να ανήκουν εκεί. Καμία γνώση για άλλες θρησκείες, καμία αμφισβήτηση η έστω μια Σκέψη διαφορετική. Ανήκουν σε ένα κόμμα ή μια ομάδα γιατί είναι επηρεασμένοι από το περιβάλλον που βρίσκονται,  την εφημερίδα που διαβάζουν, τις εκπομπές που βλέπουν. Υιοθετούν ιδέες και συμπεριφορές άλλων γιατί έτσι το είπε η τηλεόραση. Ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο γιατί έτσι γράφουν τα έντυπα μόδας. Αγοράζουν -με δανεικά χρήματα- αντικείμενα που δεν τα χρειάζονται και δεν τα έχουν ανάγκη γιατί αυτό κάνουν και οι άλλοι. Γίνονται Μάζα, ομαδοποιούνται και εκφυλίζονται σε πολιτισμένα προβατάκια.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών» Όσκαρ Ουάιλντ  Ακόμη και η ιδέα της ψευδαίσθησης, της απατηλότητας του κόσμου, αυτής της σπηλιάς, της φυλακής, έτσι  όπως την αντιλαμβάνεται -όποιος την αντιλαμβάνεται- ο άνθρωπος είναι ιδέα άλλου !

Πρέπει οπωσδήποτε λοιπόν ο πιστός, να σε κατατάξει κάπου, να σου κολλήσει ετικέτα. Μόνο τότε ηρεμεί. Μόνον τότε αισθάνεται σίγουρος για την εμφύτευση της μυθοπλασίας που αποκαλεί πραγματικότητα και με άκρατη μεγαλομανία «μοναδική αλήθεια».

Η ιδέα ενός ανθρώπου ανεξάρτητου από δογματισμούς, ο οποίος δεν έχει προσκολλήσεις ή τοποθετήσεις, δεν χωράει στο μυαλό του πιστού. Αν του μιλήσεις σχετικά με αυτό, καταφεύγει στην λεγόμενη«βαθύτερη ψυχανάλυση» και με το κατάλληλο ύφος του μπουρδολογείν σου λέει …

«Νομίζεις ότι είσαι αδέσμευτος, αλλά κατά βάθος είσαι Ψ». Όπου το Ψ είναι σχετικό με τη δική του τοποθέτηση, τα δικά του εμφυτεύματα, τους δικούς του δογματισμούς, αυτά που ο ίδιος πιστεύει, χωρίς όμως να γνωρίζει τίποτε … Αν είναι αριστερός, αυτόκλητα σε αποκαλεί δεξιό  ή ακροδεξιό– αν όμως είναι δεξιός, θα σου πει ότι είσαι σοσιαλιστής  ή και κατά βάθος (πολύ βάθος) αριστερός. Η πιθανότητα να μην είσαι τίποτε απολύτως απ αυτά δεν υπάρχει ούτε … σαν πιθανότητα.

Αν είναι ολυμπιακός κι εσύ δεν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο και δεν ξέρεις καν τι είναι το να «είσαι ολυμπιακός» και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να πηδάς σαν μαϊμού που κάποια ομάδα κάπου κέρδισε κάτι, θα σου πει πως είσαι σίγουρα Παναθηναϊκός ή ακόμη χειρότερα ΑΕΚ! Σύμφωνα με αυτά που συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι του «είσαι σίγουρα και οπωσδήποτε κάτι και σιγουρότατα εχθρός αν δεν είσαι το ίδιο με αυτόν»

Αν είναι ο ίδιος χριστιανός και του επισημάνεις τα αίσχη των χριστιανών στην πορεία της ύπαρξης τους πάνω στην γη και τα ανοσιουργήματα που γράφονται μέσα στο «θεόπνευστο βιβλίο τους» τότε αυτόματα είσαι δωδεκαθεϊστής !!!  Έχει γίνει η κουβέντα αυτή, ξανά και ξανά με τα ίδια αποτελέσματα. Αν δεν είσαι χριστιανός και αφού δεν είσαι άραβας, άλλα έλληνας είσαι αρχαίο-ελληνιστής  … ΝΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΠΛΑΚΑ !!!

Η πιθανότητα να μην είσαι τίποτε δεν χωράει στην εξίσωση που του έδωσαν για τον κόσμο και τους ανθρώπους.  Η πιθανότητα να ΜΗΝ είσαι οπαδός, πιστός, ψηφοφόρος να μην χρωστάς στις τράπεζες, στην εφορία, στην ΔΕΗ, να μην γκρινιάζεις και να δημιουργείς μια αξιοπρεπή εργασία σε κάνει αυτομάτως ύποπτο και επισύρεις την καχυποψία !

Φυσικό είναι, γιατί εγώ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ μια εργασία κι αυτός ψάχνει για μια δουλειά-δουλεία και παρακαλάει να του την δώσουν νοιώθοντας άχρηστος αν δεν είναι σκλάβος-υπάλληλος κάποιου !!!! Αυτό το θεωρεί φυσιολογικό και το αποκαλεί ζωή!!!  Αντί να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του, την παρέδωσε στους δεσμώτες του και βολεύτηκε να γκρινιάζει μυξοκλαίγοντας σαν φτηνιάρικο ανθρωπάκι.

«Πολύ καλή είναι, αλλά δεν ελέγχεται» είχε πει κάποτε για μένα μια ανώτερη υπάλληλος σε έναν οργανισμό-εταιρία.  Ο έλεγχος δεν γίνεται μόνο μέσα από τις πεποιθήσεις και τους δογματισμούς σου, αλλά και από όλες τις εξαρτήσεις σου, για αυτό αναφέρομαι ξανά και ξανά στην ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. 

Εξαρτήσεις από ανάγκες, χρέη, οφειλές, οικογένεια, παιδιά, γονείς, φίλοι, υποχρεώσεις, τα σωστά δόγματα, οι σωστές στάμπες και οι κατάλληλες εμφυτεύσεις, είναι προσόντα για διορισμό-υπαλλήλου σε θέση ανώτατη,  μαζί με την κατάλληλη κομματική ταυτότητα.

Είσαι Φυλακή, απλά δεν το θυμάσαι, φροντίσουν οι δεσμώτες σου, κι ΕΣΥ επαναπαύεσαι και σε βολεύει να το ξεχνάς. Ανεξάρτητος σημαίνει άνθρωπος, όχι ελεύθερος – γιατί πάλι μέσα στην φυλακή της ύλης βρίσκεται – μα ΑΝ-ΕΞΑΡΤΗΤΟΣ, άνθρωπος χωρίς εξαρτήσεις και είναι μια καλή, πολύ καλή, αρχή στο μονοπάτι για την ελευθερία.

Αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητος, είσαι άτομο επικίνδυνο. Οικονομικά ανεξάρτητος, όχι γιατί από κάπου προέκυψε, αλλά γιατί δημιουργείς μια εργασία, είναι κάτι που σαν πρόταση χρειάζεται να εξηγηθεί, να αναλυθεί, για να κατανοηθεί –δεν ξαφνιάζομαι πια- όχι στον μέσο άνθρωπο αλλά ακόμη και σε αυτούς που αποκαλούνται «μορφωμένοι» και σκεπτικιστές.

  

Όταν είσαι ανεξάρτητος, είσαι δυνατός, μπορείς να λες «όχι» να μην συμφωνείς στο παράλογο, ακόμα και να κάνεις κάτι επί καλό, χωρίς να χρειάζεσαι πιστοποίηση και έγκριση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, γεμίσαμε άχρηστους, σε κάθε κλάδο της κοινωνίας. Αρκεί να είναι κάποιος πράσινος με μπλε βούλες ή γαλάζιος με κόκκινα πουά για να γίνει ανώτερος υπάλληλος σε μια κρατική θέση!  Για να είναι «ικανός» και «άξιος» γι αυτήν την θέση … ούτε λόγος!

Χρόνια τώρα τα ίδια, αν διαβάσεις λίγη ιστορία, πάντοτε γίνονται τα ίδια και τα ίδια μέχρι σήμερα, ουδέποτε κυβερνούσαν οι ικανοί, μα οι δημαγωγοί και οι ελεγχόμενοι … Άλλωστε η μάζα αυτούς τους δημαγωγούς θέλει, αυτούς επιλέγει, γιατί αυτοί καθρεφτίζουν  τα ταπεινά κι ασήμαντα θέλω, την πίστη και τους δογματισμούς τις. 

Το να κυβερνούν οι ΑΡΙΣΤΟΙ πάντα ανάγεται στην σφαίρα της ουτοπίας, γιατί απαιτείται ένας άριστος λαός για να επιτευχθεί, κάτι που ανάγεται όχι στην ουτοπία, μα στην εξωπραγματικότητα και στην μεταφυσική. Σε άλλα σύμπαντα πιθανόν να συμβαίνει στο δικό μας όχι.  

Ώσπου το πήρα απόφαση και κατέληξα να γελάω. Μιας και μου παρέχεται δωρεάν ένα παιχνίδι για την διασκέδαση μου θα ήταν αγένεια από μέρους μου να μην το αποδεχτώ και να μην το παίξω, για όσον καιρό μου κάνει κέφι.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για να βρω τα παράθυρα.

— Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θα ναι παρηγοριά.—

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να το βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θα ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Καβάφης -Τα παράθυρα

Αυτό είναι ένα αγαπημένο ποίημα –στοχασμός του Καβάφη. Αντιλαμβάνεται τα κλειστά παραθυρόφυλλα και ξέρει πως πίσω τους υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Προβληματίζεται και λέει -Δεν μπορώ να τα ‘βρω και ίσως καλύτερα μην τα βρω.

Τα παράθυρα είναι οι περιορισμοί τα κάγκελα της φυλακής που μέσα της υπάρχουμε. Είναι τα κάγκελα της δημιουργίας του «καλού θεούλη» Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι παράθυρα. Πιστεύει με απόλυτη σιγουριά πως είναι πολύτιμα εργαλεία που τον κάνουν «πλούσιο». Αντί γι αυτό είναι αλυσίδες που τον κρατούν μπροστά σε σκιές, που τις νομίζει πραγματικές. Χάνει την ευκαιρία να γνωρίσει έναν άλλο κόσμο, κόσμο Ελευθερίας κι Αρμονίας, πιστεύοντας ακράδαντα και με επιχειρήματα «λογικά» ότι ξέρει ποιός είναι, τι είναι, ή που πάει.. Φρόντισαν οι δεσμώτες του γι αυτό, κι ο άνθρωπος ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ και βολεύτηκε.

«…Ίσως το φως θα ‘ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Αυτό φοβάται ο άνθρωπος. Το καινούργιο, το νέο και το φοβάται γιατί το νέο είναι και άγνωστο. Σαν τον φυλακισμένο, έμαθε στην φυλακή, βολεύτηκε στα έτοιμα, φοβάται την Ανεξαρτησία. Κάθε ρουτίνα, κάθε μηχανική επανάληψη  είναι και μια αλυσίδα στη ίδια φυλακή. Ζει ζωές άλλων ανθρώπων που κάποιοι του τις περιέγραψαν ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ και τις αποδέχτηκε. Οι ιδέες που έχει για τον κόσμο είναι ιδέες άλλων, αξίες άλλων, ιδανικά άλλων.

Το μόνο που κάνει ο άνθρωπος είναι να έχει την ψευδαίσθηση πως είναι δικές του. Θέλεις να δες πως γίνεται αυτό; Απλά ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ ΤΟ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ και χρησιμοποίησε την ΔΙΑΚΡΙΣΗ για να ξεχωρίσεις την φαινομενικότητα από την πραγματικότητα.

Η μόδα π.χ. αποτελεί την πιο αποτελεσματική και την πιο «ανώδυνη» μέθοδο για την χειραγώγηση των ανθρώπινων μαζών. Φαινομενικά πηγάζει από την φυσιολογική και γενικευμένη τάση των ανθρώπων να τονίζουν το ό,τι ανήκουν σε μια εθνική ή πολιτιστική ομάδα. Αρκεί να σκεφτούμε την θαυμάσια ποικιλία των τοπικών ενδυμασιών με το τοπικό χρώμα τους που βρίσκουμε στις παραδοσιακές κοινωνίες συνήθως στις ορεινές κοιλάδες, όπου η ανάγκη για να υπογραμμιστεί η παρουσία είναι πιο έντονη από αλλού.

Στις πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες των πόλεων με την μόδα, με την συγκεκριμένη ενδυμασία,  οι άνθρωποι επιδεικνύουν την «τάξη» τους, την «σειρά τους» Σε μια ομιλία του στο συμπόσιο του Ινστιτούτου Βιολογίας στο Λονδίνο το 1964 ο Τζέημς Λέιβερ απέδειξε ότι, εκείνοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας φροντίζουν με άγρυπνο μάτι να εμποδίζουν εκείνους που βρίσκονται στην κατώτερη «τάξη» να ντύνονται καλύτερα απ ό,τι επιβάλει η κοινωνική τους θέση.

Στην ιστορία του πολιτισμού η μόδα στην ενδυμασία αποτελεί χωρίς αμφιβολία τον τομέα όπου ο εκδημοκρατισμός των δημοκρατικών χωρών εκφράζεται με τον πιο διαυγή τρόπο. Αρχικά ένας από τους σκοπούς της μόδας ήταν ασφαλώς να ασκεί επίδραση σταθεροποίησης και συντήρησης των πολιτιστικών στοιχείων στην πορεία της ανάπτυξης ενός πολιτισμού. Οι νόμοι της υπαγορεύονταν από τους πατρικίους και τους αριστοκράτες.

Σήμερα το να υιοθετεί κάποιος τις τάσεις της μόδας, φαινομενικά αποτελεί σημάδι ανώτερης τάξης, στην πραγματικότητα αποτελεί σημάδι παρακμής. Άλλο που δεν ήθελαν οι μεγάλοι παραγωγοί να πιστεύει ο κάθε ηλίθιος πως ανήκει σε ανώτερη τάξη αν οδηγεί το συγκεκριμένο μοντέλο αυτοκινήτου ή αν κάνει διακοπές στο ίδιο σημείο με την τηλεπαρουσιάστρια, ξεχνώντας πως η εν λόγο παρουσιάστρια κάνει διακοπές με δικά της χρήματα ενώ ο ηλίθιος με δανεικά από την τράπεζα.

Κατάφεραν να πείσουν – γιατί είναι πιστοί, όλοι οι ηλίθιοι – ό,τι το να έχουν το τελευταίο μοντέλο επίπλων, αυτοκινήτου, κινητού, τηλεόρασης, παπουτσιών, τσάντας, πένας, γραβάτας κλπ αποτελεί αλάνθαστο τεκμήριο ανώτερης τάξης και το μέσο να επιτύχουν έτσι πιο μεγάλες δυνατότητες πίστωσης απ’ τις τράπεζες και καλύτερη υπαλληλική θέση. Μόδα είναι ό,τι οι μεγάλες παραγωγικές εταιρίες αποφασίζουν να σου πουλήσουν, ως καινούργιο ενώ κατά βάση είναι παλιό.

Ως ζώα και ως άνθρωποι είμαστε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης και της πολιτιστικής εξέλιξης. Μέρος της πολιτιστικής συνέχειας είναι η γλώσσα κάθε λαού και οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η θρησκεία (ακόμα κι αν είσαι άθρησκος), η ιστορία, οι μύθοι, η μαγειρική, η μουσική, οι δεισιδαιμονίες και οι ενδυμασίες.  Διαγράφοντας το παρελθόν χάνουμε την ουσία του παρόντος, αφού ένας άνθρωπος χωρίς ρίζες δεν είναι τίποτα άλλο από έρμαιο των εκάστοτε εξωτερικών πιέσεων και καταστάσεων.

Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, όπου όλοι οι άνθρωποι αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς νεόδμητα, τα οποία δεν έχουν καμία αναφορά και καμία σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε λαού, δεν δημιουργεί «πολίτες του κόσμου», αλλά ομοιόμορφα –και εύκολα στην προπαγάνδα και στον χειρισμό- όντα. Αυτή η ομοιομορφία, η έλλειψη ποικιλότητας και προσωπικότητας, ταιριάζει φυλογενετικά στα μυρμήγκια, αλλά όχι στους ανθρώπους.

Μόδα δεν υπάρχει μονάχα στις ενδυμασίες αλλά σε κάθε πολιτικό δρώμενο, ακόμη και στην επιστήμη. Μόνο οι ποιητές, οι καλλιτέχνες και οι  φιλόσοφοι αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με τον  «homo sapiens» τον άνθρωπο σοφό! Αλλά η φιλοσοφία και η ποίηση, κατἐχει μια κατώτερη «σειρά» στην αξιολογική κλίμακα της σύγχρονης εκφυλισμένης κοινής γνώμης και κανένας δεν φαίνεται να της δίνει σημασία ή να καταλαβαίνει σε τι αναφέρεται.

Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς την γνώμη στον χώρο των επιστημών να παρουσιάζει κι αυτή την ίδια γενικευμένη κι  εκφυλισμένη κατάπτωση που παρατηρείται στον σύγχρονο άνθρωπο των πόλεων. Η «Μεγάλη επιστήμη» δεν είναι καθόλου η επιστήμη που θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για τα σπουδαιότερα θέματα της ανθρώπινης ψυχής ή της ανθρώπινης νόησης του πλανήτη μας, αλλά είναι εκείνη που υπόσχεται αποκλειστικά πολύ χρήμα, μεγάλες ποσότητες ενέργειας, ή μεγάλη δύναμη. Ακόμη κι αν πρόκειται για την δύναμη της καταστροφής του πλανήτη και κάθε τι πραγματικά μεγάλου κι ωραίου ανθρώπινου δημιουργήματος, του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου.

Η άλλη πλευρά Ω! ΝΑΙ είναι εδώ και η άλλη πλευρά: Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν την πρόθεση και τη θέληση να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον κόσμο έξω από τη φυλακή-σπηλιά.  Ξανά εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.  Να πάνε πέρα από την «λογική» να στρέψουν το κεφάλι λίγο πιο δεξιά λίγο πιο αριστερά και να δουν τι άλλο υπάρχει λίγο πιο πέρα,  μακριά από τα καθιερωμένα, τα γνωστά και τα ίδια.

Σκέψου το «Matrix» και τον εκλεκτό τον ήρωα Neo. Πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας, λάτρη της Ανεξαρτησίας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από λαχτάρα και σίγουρα διαθέτοντας το πνεύμα του πολεμιστή, ο Neo φτάνει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας. O κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, δεν είναι αληθινός  αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» («Matrix») μια εικονική πραγματικότητα από όντα που  έχουν σκλαβώσει τους ανθρώπους. Ίσως φτιαγμένο από άλλους ανθρώπους το matrixείναι το επικυρίαρχο της ανθρωπότητας.

Η Σπηλιά του Πλάτωνα στην σύγχρονη μοντέρνα εκδοχή της. Η διαφορά ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στην «ασφάλεια» της φυλακής και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε στην περιπέτεια της ζωής του… Είναι τεράστια, δύσβατη, ανασφαλής και μακριά από κάθε εκφυλισμένο πολιτισμένο ανθρώπινο ον.

Η Απόφαση του ήρωα είναι το σημείο κλειδί που έκανε την διαφορά και τον έβαλε στην περιπέτεια της Αναζήτησης της Ανεξαρτησίας  και στο τέλος άφοβα στην Ελευθερία.. η Θέληση του μαζί με την προσήλωση του στον ΑΚΑΜΠΤΟ ΣΚΟΠΟ της Ελευθερίας, του έδωσε την δύναμη να πετύχει τον Σκοπό του.

Όταν η ΑΠΟΦΑΣΗ παρθεί, οριστεί ο ΣΚΟΠΟΣ και ξεκινήσει η ΔΡΑΣΗ προς αυτόν, τότε γίνονται τα γνωστά «θαύματα» ή διαφορετικά Κβαντικά Άλματα, μα για να επιτευχθούν αυτά τα Άλματα προαπαιτούμενο είναι να μην είσαι πιστός και δογματικός… δηλ. να μην είσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, μόνον τότε η ιδέα ενός ανθρώπου ανεξάρτητου γίνεται πραγματικότητα.

Ναι μπορεις να κανεις κατι για να μην ανήκεις στον όχλο

http://www.terrapapers.com/
 http://attikanea.blogspot.com/