Από το 2009 ζούμε τα ημαρτημένα τριάντα περίπου ετών. Δυστυχώς ακόμη δεν υπάρχει εξιλασμός και δεν φαίνεται διέξοδος. Απόδειξη όσα βιώνουμε τα τελευταία αυτά χρόνια. Αναφέρω ορισμένα από αυτά:
- Οι μισθοί και οι συντάξεις πέφτουν, η φοροδιαφυγή ακόμη δεν περιορίζεται, οι φόροι για τα ισχνά βαλάντια είναι σε υψηλά επίπεδα, η ανεργία εκτοξεύεται και, μετά από όλα αυτά, ζητούμενο παραμένουν το μηδενικό κρατικό πρωτογενές έλλειμμα, και, βέβαια, η ανάπτυξη.
- Ορισμένοι εκπρόσωποι των δανειστών, σε δημόσιες δηλώσεις τους, παραδέχονται πως ήταν λανθασμένη η συνταγή της επιβολής εξοντωτικής πίεσης των εισοδημάτων, αλλά δεν κάνουν και τίποτε για να διορθώσουν το αναγνωρισμένο λάθος. Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναγνωριστεί πως η ευνοιοκρατία και η διαφθορά στον δημόσιο τομέα δεν πήγαιναν άλλο και πως χωρίς την τρόϊκα, δυστυχώς, καμία κυβέρνηση ποτέ δεν θα ήθελε ή δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό του κράτους και ποτέ καμία αντιπολίτευση δεν θα έβλεπε με εθνική υπευθυνότητα τα αναγκαία μέτρα. Οι κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή και κυρίως του Γ. Παπανδρέου και οι τότε αντιπολιτεύσεις το αποδεικνύουν.
- Οι κυβερνητικοί παράγοντες πιέζονται από τους δανειστές να λάβουν μέτρα, δεν τα καταφέρνουν να τα πάρουν στον χρόνο που πρέπει κι έτσι αυτά, με την παρέλευση του χρόνου, γίνονται όλο και πιο αυστηρά, όλο και πιο βίαια. Η αντίληψη του "κουτόφραγκου", που μπορούμε να τον γελάσουμε με ψέματα, έχει τελειώσει και αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμη στην Ελλάδα.
- Παρά τις καταθλιπτικές αφαιμάξεις η παροχή υπηρεσιών σε κράτος και τράπεζες είναι τριτοκοσμικού χαρακτήρα, η δε διαφθορά σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα στον κόσμο. Ακόμα και στελέχη του ΣΔΟΕ αποδεικνύονται διεφθαρμένα… Συναγωνιζόμαστε την Ουγκάντα κυριολεκτικά, για να είμαστε καλύτεροι από αυτήν. Όποιος έχει πάει να εξυπηρετηθεί αυτές τις ημέρες στη ΔΕΗ, στο ΙΚΑ, σε Δημόσια Υπηρεσία, σε Τράπεζα, σε Δικαστήρια αντιλαμβάνεται το πόσο πίσω είμαστε, το πόσο ταπεινωμένος αισθάνεται ο Έλληνας μπροστά στον εξουσιαστή γραφειοκράτη. Αλήθεια οι κυβερνώντες δεν έχουν εικόνα για το τι συμβαίνει στις υπηρεσίες του Δημοσίου και των Τραπεζών; Κι αν γνωρίζουν τι κάνουν για να τις εκσυγχρονίσουν;
- Η πιο επικίνδυνη σήμερα προοπτική για την Ελλάδα είναι ο κ. Τσίπρας και η πολιτική που εκπροσωπεί. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες - με μερική επιτυχία όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις - ότι όταν πάρει την εξουσία ταχυδακτυλουργικά θα επαναφέρει τους Έλληνες στους μισθούς, στις συντάξεις, στις συνθήκες εργασίας και στην όλη κατάσταση που υπήρχε πριν από το 2009, συνθήκες που προκάλεσαν τη σημερινή κρίση. Ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως ο νέος Α. Παπανδρέου και αντί να προκαλεί γέλιο ή τρόμο σε κάποιους δημιουργεί αισιοδοξία επειδή είναι ο …κλώνος του. Κάποιοι Έλληνες ακολουθούν τον μαγεμένο αυλό του κ. Τσίπρα και το παραμύθι του, ότι μόλις ανέβει στην εξουσία οι δανειστές θα κάτσουν αμέσως προσοχή μπροστά του και έντρομοι θα υπακούσουν σε όσα θα τους διατάξει. Η "Κομμουνιστική Τάση" του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνέδριό του ανάρτησε πανό με τη φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα". Οι άνθρωποι ή δεν έχουν διαβάσει τον Έλληνα στοχαστή, ή ενσυνείδητα τον παραποιούν. Ο Καστοριάδης ήταν απόλυτος εναντίον της γραφειοκρατίας ως άρχουσας τάξης ή οργάνου της, όπως την ονειρεύονται οι συνδικαλιστές ή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τους πρασινοφρουρούς και τους γαλαζιοφρουρούς επιδιώκουν οι Ελλάδα να αποκτήσει τους "ερυθροφρουρούς"…. Τον ΣΥΡΙΖΑ θα χαρακτήριζε ο Καστοριάδης "Βαρβαρότητα"!
- Επικίνδυνος είναι και ο λαϊκισμός των Ανεξάρτητων Ελλήνων και οι απάνθρωπες ιδέες της Χρυσής Αυγής.
- Και οι συνδικαλιστές, με τις αντιλήψεις τους, δεν αφήνουν να υπάρξει αισιοδοξία για το μέλλον της Ελλάδος. Δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτε από το πού έχουν οδηγήσει τους Έλληνες με την συμπεριφορά τους κι εξακολουθούν να το παίζουν ηγεμόνες τους, αν και αποδείχθηκε ότι επί δεκαετίες ενεργούν μόνο συντεχνιακά και καθόλου υπεύθυνα. Είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο που οι συνδικαλιστές επιδιώκουν τη συνδιοίκηση και, εν τέλει την "αυτοδιαχείριση", πρακτικές που απέτυχαν παταγωδώς σε όλο τον κόσμο και πουθενά πλέον δεν υπάρχουν. Πρέπει κάποτε να εκλείψει η υποχρεωτική συνδρομή στον Συνδικαλισμό και η διαρροή εκατομμυρίων Ευρώ από το Κράτος για τη λειτουργία του, για να μετρήσει όσους πραγματικά τον ακολουθούν!
- Προβληματισμό προκαλούν και τα νέα ήθη που τείνουν να επιβληθούν στους Έλληνες. Η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη, προς την επιβολή της υλιστικής - καταναλωτικής άποψης στη ζωή.
Σε αυτή την κατάσταση οφείλουμε όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες να αντιδράσουμε. Στον κύκλο μας ο καθένας μας να συζητεί και να εκθέτει την άποψή του με ηρεμία και με επιχειρήματα. Να επισημαίνουμε τα όσα γίνονται προς τη θετική κατεύθυνση - υπάρχουν και τέτοια -, να θίγουμε όσα είναι αρνητικά, να αγωνιζόμαστε με επιμονή για τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Και ο καθένας μας να αγωνιστεί να μην ξαναδούμε μέρες Α. και Γ. Παπανδρέου. Γιατί αν συμβεί αυτό πολύ περισσότερες δεκαετίες θα χρειαστούν για να συνέλθουμε από το νέο κτύπημα στον κορμό και, κυρίως, στην ψυχή της Ελλάδας. Γιατί τότε θα κυριαρχούν οι "ονοματοδοσίες" και το όνομα "Ερνέστος".-
