Ξύπνησαν άξαφνα οι απηνείς διώκτες των Κεμαλικών στρατηγών και του "βαθέως κράτους" στην Τουρκία ανακαλύπτοντας πως ο Ερντογάν το είδε Σουλτάνος και είναι ορκισμένος αντιδημοκράτης. Οι επανειλημμένες δημοκρατικές εκλογικές αναμετρήσεις από τις οποίες έχει βγεί θριαμβευτικά κερδισμένος δεν τους λένε απολύτως τίποτα. Οπως και το ότι κατάφερε, εντελώς αναίμακτα, να ανατρέψει τις εξουσίες των στρατηγών και να φέρει κοντά στην ευημερία εκατομμύρια περιθωριοποιημένων μέχρι τώρα πολιτών της χώρας του, απασχολεί κανέναν. Οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες κάποιων μαζί και με την κινδυνολογία περί ανάδειξης ενός δήθεν σκληρού κι αποτρόπαιου Ισλάμ αρκούσαν για να ξεσπάσουν κραυγές υστερίας περί καταπίεσης του Τουρκικού λαού. Κανείς δεν μπόρεσε όμως να εξηγήσει πως μιά λαοπρόβλητη κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να αναπλάσει, κατά την άκομψη ίσως άποψή της, ένα κεντρικό πάρκο μιάς πόλης και να χτίσει ένα, αμφισβητούμενο αισθητικά, κτίριο. Και να δοκιμασθεί βέβαια στις κάλπες...
Ο στόχος όμως μπορεί να είναι διαφορετικός. Να χάσουν δηλ. την ψυχραιμία τους οι μουσουλμάνοι και να ξεχυθούν στους δρόμους υποστηρίζοντας την κυβέρνηση που έχουν ψηφίσει. Και να επέμβει βέβαια ο στρατός, για να ...επιβάλει την τάξη. Δικαιώνοντας (!) έτσι τους δημοκράτες. Δεν θυμίζει λίγο αυτό Αίγυπτο; Είναι τόσο διάφανες οι προθέσεις και τόσο ανόητες οι κραυγές που αναρωτιέται κανεί για την αφέλεια κάποιων. Και για τους ανθρώπους που κάποιοι άλλοι δεν διστάζουν να βάλουν μπροστά και να θυσιάσουν, για να προωθήσουν τους στόχους τους...
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
