Ποιος είσαι; Τι είσαι; Και γιατί είσαι αυτό που είσαι; Γιατί η ζωή σου πήγε στραβά; Γιατί οι αποφάσεις κόστισαν σε εσένα ή και στη μικροκοινωνία σου; Γιατί άρχεις; Ή γιατί άρχεσαι; Γιατί νιώθεις να καταδυναστεύεσαι; Και γιατί νιώθεις αδύναμος να αντιδράσεις; Θα σου πουν πως αποκλειστικός υπεύθυνος είσαι εσύ. Ότι ορίζεις τις αποφάσεις και τις πράξεις σου και κατά συνέπεια μη ψάχνεσαι... φταις για όσα καλά και όσα κακά σου συνέβησαν ή θα συμβούν. Θα σου πουν πως ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο είσαι εσύ ο ίδιος. Θα σε παραπέμψουν και σε λόγια μεγάλων ανδρών που είχαν την ίδια άποψη, ή ρομαντικών ψευδοεπιστημόνων που βασισμένοι σε φτηνούς συγγραφείς έκαναν τους αγαθούς να νομίσουν πως μπορούν να γυρίσουν το σύμπαν ανάποδα με μια τους σκέψη. Μην πιστεύεις κανένα, είτε περνιέται για σοφός, είτε πούλησε βιβλία και βιντεοκασέτες. Οτιδήποτε θρέφει τον υπέρμετρο εγωισμό του ανθρώπινου είδους δρα εις βάρος του. Σε μια κοινωνία που όλοι είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ο λιγότερο υπεύθυνος για τις πράξεις ενός εκ των δοχείων είναι το ίδιο το δοχείο. Ε ναι, συγνώμη για τη σκληρότητα του λόγου, αλλά για καμιά σου επιτυχία δεν είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος. Αλλά και για κανένα λάθος σου από την άλλη. Στην πραγματικότητα σε μια συλλογική κοινωνία, η προσωπική επιτυχία είναι επιτυχία κυρίως της κοινωνίας. Και η προσωπική αποτυχία, αποτυχία αυτής. Επομένως δε μπορείς να αποφασίσεις να αλλάξεις μόνος εσύ προκειμένου να αλλάξεις τον κόσμο που ζεις. Αν το προσπαθήσεις όταν κανείς άλλος δεν έχει τη διάθεση να το κάνει, υπογράφεις τη δυστυχία σου. Αλλά βέβαια, πάλι την υπογραφή την έχουν βάλει εκείνοι που σε έπεισαν να προσπαθήσεις. Μόνο το σχήμα της είναι δικό σου... Χμμ ίσως ούτε καν αυτό.
Φαίνεται ανέλπιδο, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής βασίζεται σε προσωπικές βλέψεις, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Στην καλύτερη περίπτωση, με τη βοήθεια της τύχης, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να πλάσει έναν προσωπικό κόσμο φτιαγμένο από το υπέρμετρα εγωιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο κάποιας προσωπικής επανάστασης. Ο τελευταίος εφηβικός όρος που αρέσκονται να αναπαράγουν οι υπερεγωιστές αντικοινωνικοί "επαναστάτες" ουσιαστικά εκφράζει τον πόθο μιας προσωπικής επιτυχίας μέσα σε μία χρεοκοπημένη κοινωνία που αποσυντίθεται. Το πόθο χόρτασης σε μια κοινωνία πεινασμένων. Τον πόθο ζωής σε μια κοινωνία νεκρών. Αλλά και πάλι, τον εγωισμό του προσωπικού επαναστάτη, δεν τον έκτισε ο ίδιος. Τον έκτισαν όσοι προσπαθούν να τον πείσουν πως αν θες να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να ξεκινήσεις από τον εαυτό σου. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Ο εαυτός, δεν αλλάζει κατά παραγγελία ούτε αλλάζει μετά από μια προσωπική απόφαση. Ή αλλάζει ή δεν αλλάζει. Κι αυτό έχει κυρίως να κάνει με νέες προσλαμβάνουσες και με έλλειψη εγωισμού ο οποίος υμνώντας την ωριμότητα, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των αλλαγών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η προσωπική απόφαση δεν προηγείται της αλλαγής. Έπεται αυτής. Τη στιγμή που νομίζεις πως αποφασίζεις να αλλάξεις, το έχεις ήδη κάνει.
Όταν αυτό συμβεί και αν η αλλαγή σου είναι ανιδιοτελής, μοιράσου το πριν δράσεις. Κι αν υπάρχουν συνοδοιπόροι, ένωσε τις δυνάμεις σου με αυτούς. Με όσους ακολουθήσουν και με όσους ήταν εκεί πριν από εσένα. Διαφορετικά, αν περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος επειδή άλλαξες εσύ, θα περιμένεις για πάντα. Κι αν προσπαθήσεις να τον αλλάξεις χωρίς να είναι έτοιμος, θα προσπαθείς για πάντα...
