‘’… Η ήττα του γνωστικισμού στους κύκλους της διανόησης είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της ικανότητας της αριστοκρατικής κουλτούρας κατά την ύστερη Αρχαιότητα να αναχαιτίσει ένα κίνημα που έναν αιώνα νωρίτερα φαινόταν να οδηγεί στην πλήρη προδοσία των διανοούμενων." Peter Brown, Ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μία σύνοψη της πολιτικής έκφρασης του νέο-γνωστικού ρεύματος, προσθέτοντας και στοιχεία που αφορούν την πολιτική ιστορία των μουσουλμανικών χώρων, έτσι ώστε να υπάρχει μία πλήρης εικόνα ενός τρομακτικού παγκόσμιου φαινομένου, το οποίο άλλαξε εκ θεμελίων το πολιτισμό μεγάλου μέρους του πλανήτη, και που η επίσημη ιστοριογραφία αρνείται πεισματικά να περιγράψει και να φανερώσει.
Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ
Δεν θα αναφερθούμε διεξοδικά στις πρώιμες φάσεις του γνωστικισμού, όταν δηλαδή το 70 μ.χ. μετά την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους, μία ομάδα ραβίνων αποσκίρτησε από τον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό, αναγνωρίζοντας πλέον ως αληθινό θεό μόνον τον Εωσφόρο, ξεκινώντας έτσι το έργο της διαμόρφωσης του κόσμου σύμφωνα με τις επιταγές της νέας τους πίστης. Eίναι γνωστές οι διαδρομές του Γνωστικισμού στην ελληνιστική περίοδο, όταν έλαβε επιδράσεις από διάφορα φιλοσοφικά –μεταφυσικά ρεύματα, τόσο του ελληνικού κόσμου όσο και της ανατολής, καταλήγοντας έτσι σε ένα συγκρητιστικό θρησκευτικό κίνημα, που τον μεσαίωνα θα λάβει και χριστιανικές αποχρώσεις. Πράγματι ήταν στην μεσαιωνική εποχή που οι γνωστικές σέχτες των Καθαρών, Βογομίλων, Παυλικιανών κλπ προτάσσουν με έντονο τρόπο κομμουνιστικές και αναρχικές πολιτικές θεωρίες. Τελικά, το 1500 ο Γνωστικισμός επιτυγχάνει την πρώτη μεγάλη νίκη του, αφού εισέβαλε μέσα στον θεσμοθετημένο χριστιανισμό με την δημιουργία του πουριτανικού κινήματος από τον Ιωάννη Καλβίνο.
Η πρώτη πουριτανική επανάσταση θα γίνει στην Αγγλία από τον Oliver Cromwell. Αυτή η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο μεγάλου αριθμού Εβραίων στην Αγγλία, δημιουργώντας σε αυτή την χώρα ένα πανίσχυρο πολιτικό-οικονομικό λόμπι. Η εμφάνιση του πουριτανισμού, λόγω των ιδιόμορφων κανόνων ζωής που πρότεινε, αλλά και της μεταφυσικής του θεωρίας, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του καπιταλιστικού πνεύματος, που στην συνέχεια και με την συνεισφορά των ιουδαίων, καθιέρωσε την καπιταλιστική οικονομία στην Δύση.
Εν τω μεταξύ, διάφορες μορφές του γνωστικισμού εισχωρούν στις μασονικές στοές, οι οποίες πριν το 1600 ήταν πυθαγόρειες (για παράδειγμα, ορισμένες από τις μεσαιωνικές ενώσεις των μαέστρων οικοδόμων των καθεδρικών ναών) αλλάζοντας ολοκληρωτικά το πνεύμα τους και τους σκοπούς τους. Αυτές οι νέες λοιπόν μασονικές στοές δημιουργούν το πνεύμα του διαφωτισμού και του γαλλικού εγκυκλοπαιδισμού, πνεύμα το οποίο με την σειρά του θα προκαλέσει την Γαλλική Επανάσταση, η οποία θα παρασύρει όλη την Ευρώπη και θα εγκαθιδρύσει την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ταυτόχρονα, πιο εξτρεμιστικές και μεταλλαγμένες μορφές Γνωστικισμού, καθοδηγούμενες από εβραίους φιλοσόφους και επαναστάτες, θα οδηγήσουν στην δημιουργία του κομουνιστικού κινήματος , με τις γνωστές σε όλους εξελίξεις. Τέλος, την δεκαετία του ΄60 ο Νέο-γνωστικισμός με το κίνημα της «αντί-κουλτούρας» θα κάνει μία μαζική εξόρμηση, αλλάζοντας εκ βάθρων τα κοινωνικά , εκπαιδευτικά και σεξουαλικά ήθη των δυτικών κοινωνιών.
Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
ΤΟΥΡΚΙΑ
 |
| Κεμάλ και άλλοι Ντονμέδες-Νεότουρκοι |
Το 17ο αιώνα αρχίζει την δράση του εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας ένα εξτρεμιστικό γνωστικό κίνημα με αρχηγό τον Shabbetai Zevi. Επρόκειτο για εβραίους γνωστικούς οι οποίοι είχαν ασπαστεί εξωτερικά τον Μουσουλμανισμό, έτσι ώστε να μπορέσουν να αλώσουν εκ των έσω την οθωμανική αυτοκρατορία, ήταν οι γνωστοί Ντονμέδες. Το 1908 θα δημιουργήσουν το κίνημα των νέο-τούρκων, δηλαδή Ντονμέδων, ως επί το πλείστον, αξιωματικών του τουρκικού στρατού, οι οποίοι αργότερα, υπό την ηγεσία του επίσης ντονμέ Κεμάλ Ατατούρκ, θα καταλάβουν την εξουσία στην Τουρκία. Οι ντονμέδες θα καταστρέψουν όλους τους παραδοσιακούς μουσουλμανικούς θεσμούς της χώρας αυτής, εντάσσοντας την έτσι στον δυτικό –ατλαντικό συνασπισμό. Η εξουσία των Κεμαλιστών κράτησε μέχρι το 2003, όταν οι μουσουλμάνοι επανέκτησαν το έλεγχο της χώρας, αν και όχι πλήρως.
ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
 |
| το έμβλημα του κόμματος Ba'ath |
Μέσα στους κόλπους του Σιιτικού Ισλάμ αναπτύχθηκε μία αίρεση ή καλύτερα μία διαφορετική θρησκεία ,οποία ήταν ένα κράμα ζωροαστρικών, χριστιανικών και μουσουλμανικών δοξασιών, αλλά με βασικό και καθοριστικό στοιχείο τον Γνωστικισμό μαζί με κάποια στοιχεία Ιουδαϊσμού . Αυτό το νέο θρησκευτικό ρεύμα εκφράστηκε μέσα από δύο κοινότητες, οι οποίες σχηματίστηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, τους Αλαουίτες και τους Αλεβήδες, οι οποίες ήταν εχθρικές προς όλα τα ρεύματα του Μουσουλμανισμού. Οι δύο αυτές κοινότητες έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά ο βασικός θρησκευτικός πυρήνας τους είναι ο ίδιος .Οι Αλαουίτες βρίσκονται στην Συρία, στον Λίβανο, στην Τουρκία. Οι Αλεβήδες (που έχουν και στοιχεία σουφικού Γνωστικισμού) βρίσκονται κυρίως στην Τουρκία και όπως έχουμε γράψει σε άλλο άρθρο στο Θεόδοτο, υποστήριξαν τον Κεμάλ. Την δεκαετία του ΄30 ο Σύριος Αλαουίτης Zaki al-Arsuzi θέτει τις φιλοσοφικές και πολιτικές βάσεις του κινήματος Ba'ath (Αναγέννηση) από το οποίο θα γεννηθεί το αντίστοιχο πολιτικό κόμμα. Από το αγαπημένο ρητό του Zaki al-Arsuzi που ήταν: "Οι γιοί της Γης είναι πιό ικανοί να κατευθύνουν τις υποθέσεις τους από τους γιούς του Ουρανού" μπορούμε ήδη να συμπεράνουμε ποιά ήταν η νέο-γνωστική ιδεολογία του κόμματος Ba'ath. Το σύνθημα του κόμματος: "Ενότητα, Ελευθερία, Σοσιαλισμός" ήταν εμπνευσμένο από την πολιτική ιδεολογία των Γάλλων Ιακωβίνων. Στην δημιουργία του κόμματος Ba'ath πρωτοστάτησε ο Michel Aflaq που καταγόταν από Ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια, αλλά ο ίδιος ασπάστηκε αριστερές ιδέες και επηρεάστηκε από τις θεωρίες του εβραίου φιλοσόφου Henri Bergson. Εν ολίγοις, ο Μπααθισμός ήταν ένα μίγμα εθνικισμού (όπως και ο Κεμαλισμός), αλλά με σοσιαλιστικές και παναραβικές κατευθύνσεις, και φυσικά υποστήριζε το κοσμικό κράτος.
Οι Σύριοι Αλαουίτες, αν και μειοψηφία (αποτελούν το 12% του πληθυσμού) έχουν καταφέρει να κατακτήσουν την εξουσία στην Συρία και φυσικά η οικογένεια του Ασάντ είναι όλοι Αλαουίτες. Οι Αλαουίτες δεν ήταν εχθρικοί προς το Ισραήλ, αλλά όντας μειοψηφία μέσα στην μουσουλμανική κοινωνία έπρεπε να αποκρύπτουν αυτή τη θέση τους. Στην περίπτωση του Ιράκ τα πράγματα ήταν διαφορετικά, διότι ο Σαντάμ Χουσείν αν και Μπααθιστής, δεν ήταν Αλαουίτης, προερχόταν από οικογένεια Σουνιτών μουσουλμάνων, ασχέτως αν ο ίδιος ήταν πιστός ή όχι, και έδωσε ισλαμική χροιά στο Ιρακινό Μπάαθ. [Για να μην παρεξηγηθούμε από κάποιον βιαστικό αναγνώστη, πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν υποστηρίζουμε τους μουσουλμάνους της Συρίας ή της Τουρκίας κλπ. Ο σκοπός του άρθρου είναι να αναδείξει την έκταση του γνωστικού φαινομένου.]
 |
| ο Αλαουίτης Άσσαντ |
Ο John Myhill καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Χάιφα γράφει για την σχέση Ισραήλ και Σύριων Αλαουίτων: «Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των Αλαουιτών συνηγορούν στο ότι είναι υπέρ των ιουδαίων και κατά των Σουνιτών. Πιστεύουν ότι δύο από τις ενσαρκώσεις του θεού ήταν ο Joshua Ben-Nun, ο αρχικός ιουδαίος κατακτητής της γης του Ισραήλ και ο τέταρτος χαλίφης Αλί που δολοφονήθηκε από τους Σουνίτες. Οι Αλαουίτες της Συρίας υστερούν αριθμητικώς σε σχέση με τους παραδοσιακούς και θεολογικούς τους εχθρούς τους Σουνίτες, με τους τελευταίους να αντιστοιχούν στο 70% του πληθυσμού και τους πρώτους στο 12%. Συνεπώς για να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους επί της σουνιτικής πλειοψηφίας πρέπει να προβάλλουν δημοσίως μία εικόνα προάσπισης του Αραβισμού με το να απορριπτουν αδιάκοπα το Ισραήλ και να φλερτάρουν με τους ορκισμένους εχθρούς του. Έτσι, όταν τα αραβικά κράτη είχαν κάποια ελπίδα να νικήσουν το Ισραήλ στρατιωτικά, (πριν η αιγυπτιακή κυβέρνηση μπεί σε διαπραγματεύσεις ειρήνης με το Ισραήλ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970), οι Αλαουίτες έπρεπε να πάνε σε πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ το 1973 για να κρατήσουν τα προσχήματα. Παρόλα αυτά, τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν υιοθετήσει μια πιο ασφαλή στρατηγική, αυτή της επίδειξης δημόσιας ρητορικής ενάντια στο Ισραήλ και όσων αραβικών καθεστώτων έχουν υπογράψει συνθήκες ειρήνης με αυτό, σε συνδυασμό με μία εκτενώς δημοσιοποιημένη υποστήριξη για ισλαμικές μη-κυβερνητικές οργανώσεις που αντιστέκονται στο Ισραήλ. Όμως όλα αυτά είναι απλά ένα θέατρο. Εκτός από τον πόλεμο του 1973, οι Αλαουίτες έχουν αποφύγει πλήρως οποιαδήποτε απευθείας σύγκρουση με το Ισραήλ» (Ολόκληρο το άρθρο εδώ )
Φυσικά μετά από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα: Γιατί ο Αμερικανό-ισραηλινός άξονας επιδιώκει την πτώση του Ασάντ στη Συρία; Υπάρχουν δύο υποθέσεις: Α) Διότι θέλουν να επιβάλουν δια της βίας τον κοινοβουλευτισμό δυτικού τύπου στις μουσουλμανικές χώρες, αλλά και επειδή προσπαθούν, με την δημιουργία εσωτερικών συγκρούσεων, να τις τεμαχίσουν σε μικρότερα κρατίδια(καλυτέρα ελεγχόμενα). Για παράδειγμα, συζητείται η δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου Αλαουτικού κράτους. Β) Ίσως ο Ισραηλινός παράγοντας να επιθυμεί την άνοδο φανατικών μουσουλμάνων σε κάποιες από τις Αραβικές χώρες ,έτσι ώστε να χρησιμοποιεί ως άλλοθι για τις ενέργειες του, τον «μουσουλμανικό κίνδυνο».
 |
| ερείπια σιντοϊστικου ναού στο Ναγκασάκι |
Θεόδωρος Λάσκαρης
