1.Περί Γνώσης και Πνευματικού Δρόμου
1.1 Γνώμη των Πολλών και Πραγματικότητα
Ο άνθρωπος που γίνεται σοφός συνειδητοποιεί σταδιακά ότι η πραγματικότητα είναι σχεδόν κατά κανόνα ακριβώς αντίθετη από τη γνώμη των πολλών. Ότι « η γνώμη των πολλών» είναι συνήθως « η πλάνη των πολλών » . Και τότε αρχίζει να αναρωτιέται αν αυτός είναι ο τρελός ή όλοι οι υπόλοιποι.
1.2 Η Αλήθεια είναι το αντίθετο του Κατεστημένου
Η Πλάνη είναι το αντίθετο της Αλήθειας. Γι αυτό και σε ένα σημερινό
Κόσμο βουτηγμένο στην Πλάνη, ένας τρόπος για να προσεγγίσεις την
Αλήθεια είναι να διαλογιστείς ποιο είναι το αντίθετο των κατεστημένων ανθρώπινων παραδοχών!
1.3 Η μετά θάνατον αναγνώριση
Σε ένα τρελό κόσμο όλοι οι λογικοί άνθρωποι θεωρούνται από τις μάζες σαν «τρελοί» στην εποχή τους. Το ακόμα πιο τρελό είναι ότι σε μεταγενέστερες εποχές οι λογικοί άνθρωποι του παρελθόντος ανακηρύσσονται «σοφοί» από τους ίδιους ανθρώπους της μάζας που θεωρούν και πάλι τρελούς τους λογικούς της εποχής τους.
1.4 Γέννηση και Θάνατος
Ο σοφός άνθρωπος κλαίει με κάθε γέννηση γιατί κάθε γέννηση δεν είναι παρά η αποτυχία μιας ψυχής να μείνει στον Πνευματικό Κόσμο.
Ο σοφός άνθρωπος γελάει με το θάνατο εκείνης της ψυχής που δεν έζησε ματαίως και κλαίει με το θάνατο εκείνης της ψυχής που δεν πήρε τα μαθήματα της.
1.5 Τα αντίθετα: Επιτυχία και Ευτυχία
Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι κατά κανόνα η επιτυχία είναι συνώνυμη της δυστυχίας και όχι της ευτυχίας μιας και η επιτυχία ακολουθεί συνήθως τα αρρωστημένα πρότυπα των πολλών.
Αυτοί που αναγνωρίζονται μετά θάνατο είναι τυχεροί γιατί μπόρεσαν να ζήσουν μια απλή ζωή χωρίς τις παρενέργειες της επωνυμίας-επιτυχίας.
1.6 Είναι η Αλήθεια σχετική;
Πολλοί άνθρωποι όταν συζητάς μαζί τους, σου λένε ότι «η Αλήθεια είναι σχετική». Μπορεί βέβαια αυτό να είναι αλήθεια όσον αφορά τον Κόσμο της Δυαδικότητας που ζούμε, αλλά συχνά αυτό χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για να μην παραδεχθούν ότι πέραν του Κόσμου αυτού, στον Κόσμο της Μοναδικότητας υπάρχει η απόλυτη Αλήθεια και η απόλυτη
Γνώση. Και μάλιστα αυτή η Αλήθεια μπορεί να προεκταθεί, με τη χρήση των Συμπαντικών Νόμων από τον Άνθρωπο και να γίνει η σφαιρική αλήθεια που να ισχύει και στον Κόσμο αυτό της Δυαδικότητας.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η αλήθεια είναι σχετική, το κάνουν γιατί φοβούνται τη σύγκριση της στάσης τους με την αντικειμενική αλήθεια. Γι αυτούς ισχύει το «αν η αλήθεια είναι σχετική και υποκειμενική, τότε μπορώ να κάνω ότι θέλω χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα».
Μια παρόμοια στάση κρατούν οι ίδιοι άνθρωποι συνήθως και για την ύπαρξη του Θεού. Λένε ότι «δεν υπάρχει Θεός» ή ότι «δεν ξέρουμε αν υπάρχει Θεός» και έτσι μπορούν να κάνουν άνετα ότι θέλουν χωρίς να νοιάζονται αν συνάδει με τους νόμους του Θεού και χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Αλλά, δυστυχώς, λογαριάζουν χωρίς τον Ξενοδόχο!
1.7 Η διαφορά του «Έχω» από το «Είμαι»
Παραδείγματα από τη διαφορά του «έχω» από το «είμαι»:
-Έχω διδαχθεί τη ζωή του Χριστού και πιστεύω στο Χριστό δεν σημαίνει ότι είμαι Χριστιανός. Είμαι ιερέας ή μοναχός και έχω αφιερωθεί στο Χριστό δεν σημαίνει ότι είμαι στο πνευματικό επίπεδο του Χριστού, ότι δηλαδή είμαι Χριστός!
-Έχω αυτοκίνητο δεν σημαίνει ότι είμαι και οδηγός. Έχω πάρει μαθήματα οδήγησης δεν σημαίνει ότι είμαι και οδηγός. Έχω πολλά χρόνια σαν οδηγός δεν σημαίνει ότι είμαι και καλός οδηγός
-Έχω παιδιά δεν σημαίνει ότι είμαι και γονιός, πραγματικός γονιός!
-Έχω σύντροφο δεν σημαίνει ότι είμαι συντροφικός και ότι βιώνω συντροφικότητα
-Έχω οικογένεια δεν σημαίνει ότι δεν είμαι μόνος
1.8 «Έχω» και «Είμαι»
-Το «έχω» αφορά την κατοχή υλικών αντικειμένων ή την αποθήκευση πληροφοριών στο μυαλό μου. Το «είμαι» αφορά κατάσταση μου. Το «έχω» είναι κατοχή ενώ το «είμαι» είναι ιδιότητα -«Έχω» σημαίνει «κατέχω». «Είμαι» σημαίνει «κατέχομαι», «δονούμαι», «είμαι συντονισμένος και ακτινοβολώ ». Και όσο το «είμαι» αφορά περισσότερα επίπεδα της ύπαρξης μου ή και όλα, τόσο πιο πολύ είμαι -Το «έχω» μπορούν να μου το πάρουν ενώ το «είμαι» δεν μπορούν
-Δεν είμαι πάντα άξιος αυτού που «έχω» ενώ δεν μπορώ παρά να είμαι ισάξιος αυτού που «είμαι»
-Δεν είναι πάντα δίκαιο το ότι έχω αυτό που έχω ενώ είναι πάντα δίκαιο το ότι είμαι αυτό που είμαι
-Το «έχω» είναι μια παθητική κατάσταση ενώ το «είμαι » είναι αναγκαστικά ενεργητική
-Το «έχω» αφορά μια προσωρινή επίγεια κατάσταση που χάνεται είτε στη διάρκεια της επίγειας ζωής είτε σίγουρα με το θάνατο, ενώ το «είμαι» μεταφέρεται σαν ιδιότητα και μετά το θάνατο στον Πνευματικό Κόσμο καθώς και στην επόμενη ζωή σαν μιασματικό και ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό
-Το «έχω» υπακούει στην ποσότητα ενώ το «είμαι» στην ποιότητα. Το «είμαι» δεν χρειάζεται το «έχω» για να είναι
1.9 Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας
Υπάρχουν συνήθως δύο ειδών άνθρωποι που φαίνεται να έχουν μεγάλη
ιδέα για τον εαυτό τους:
-Αυτοί που είναι ανασφαλείς όσον αφορά την αξία τους και δεν αντέχουν το να φαίνονται έτσι και γι αυτό επιλέγουν την επιθετική άμυνα
-Και αυτοί που είναι σίγουροι ότι είναι μεγάλοι και ασχολούνται συνέχεια με το να το προβάλλουν
Τελικά, παρά τη φαινομενική αντίθεση, και οι δύο ασχολούνται υπερβολικά με τον εαυτό τους, γινόμενοι εγωκεντρικοί και εγωιστές.
1.10 «Όχι» και «Ναι»
Όταν σου λένε «Όχι» έχεις συνήθως να διαχειριστείς τον άλλον και το θιγμένο σου εγωισμό. Όταν σου λένε «Ναι» έχεις να διαχειριστείς μόνο τον κολακευμένο σου εγωισμό. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι πιο δύσκολο! Γι αυτό και οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι «Το αγριότερο των θηρίων είναι ο κόλακας!»
1.11 Ποιος ακολουθεί ποιον
Η ζωή δεν ακολουθεί ούτε εσένα, ούτε και κανένα. Εσύ πρέπει να ακολουθείς τη ζωή, αν θέλεις να ζήσεις πραγματικά.
1.12 «Μνημεία Πολιτισμού» και «Μνημεία Χαράς»
Βλέπω τον Παρθενώνα ή τις Πυραμίδες ή το Σινικό Τείχος και θλίβομαι!
Αυτά δεν είναι για μένα «Μνημεία Πολιτισμού». Θα ήταν μόνο αν πίσω από αυτά υπήρχαν άνθρωποι που έδρασαν ελεύθερα και πήραν χαρά από αυτό που έκαναν ακόμα και αν δεν έμενε τίποτα από τη δράση τους.
Αντ’ αυτού πίσω από αυτά τα «Μνημεία Πολιτισμού» και τα « Επτά Θαύματα του Κόσμου» βλέπω δούλους ή κακοπληρωμένους εργάτες ή στρατιώτες που δούλεψαν για θρησκευτικές, πολιτικές ή στρατιωτικές εξουσίες και σκοπιμότητες.
Τα κάστρα στην άμμο που χτίζει ο μπαμπάς με το παιδί του και διαλύονται από το κύμα και τον άνεμο σε μερικές ώρες, αυτά θαυμάζω!
Γιατί είναι μνημεία πραγματικού πολιτισμού, γιατί είναι «Μνημεία Χαράς»!
1.13 Η «Τράπεζα της Χαράς»!
Πολιτισμός δεν είναι ένας διάσημος πίνακας του Πικάσο. Ο Πικάσο, πέρασε ώρες άγχους για να φτιάξει έναν τέλειο πίνακα και να επιτύχει.
Και μετά, αφού αναγνωρίστηκε, το έργο του έγινε εμπορικό αντικείμενο που κοσμεί σαλόνια ή μουσεία και το οποίο το βλέπεις μόνο με εισιτήριο και κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Τι ανιδιοτελή χαρά πήρε ο Πικάσο από αυτό;
Πραγματικό «Μνημείο Πολιτισμού» είναι η «μουτζούρα» που έφτιαξε ο μπόμπιρας αφού πασαλείφτηκε με λαδομπογιές και γεμάτος χαρά το έδειξε στη μαμά του και αυτή χωρίς να τον μαλώσει που λερώθηκε του είπε «Μπράβο!» και «Ευχαριστώ!» που της το δώρισε.
Τι σημασία έχει που σε μερικές ώρες ή μέρες αυτό το έργο τέχνης πετάχτηκε στο σκουπιδοντενεκέ; Μέσα στην καρδιά του παιδιού και των γονιών του έμεινε για πάντα! Στην «Τράπεζα της Χαράς» έμεινε για πάντα και συνέβαλε για ένα κόσμο καλύτερο.
1.14 Τι κρύβεται πίσω από ένα «πολιτιστικό γεγονός»
Πολιτισμός δεν είναι να βάλεις το σμόκιν σου και να πας στην πρεμιέρα της τάδε όπερας στο «Μέγαρο» δίπλα στους επώνυμους.
Αυτή το «πολιτιστικό γεγονός» των λίγων ωρών, δεν είναι παρά μια «παράσταση»!
Κρύβει από πίσω της χιλιάδες ώρες πόνου, άγχους, ανταγωνισμών και κακιών μεταξύ των «συντελεστών» της παράστασης.
Κρύβει εγωισμό και φιλοδοξίες.
Κρύβει κατεστραμμένες ζωές χάριν της επιτυχίας.
Καταπίεση από γονείς και μάνατζερ.
Χαμένες ώρες ξεγνοιασιάς.
Κρύβει, επίσης, την όλη εμπορική δραστηριότητα του «Μέγαρου»
Και, τέλος, κρύβει όλη την ψευτοδιασκέδαση των «κουλτουριάρηδων» θεατών που παρακολουθούν την «γκλαμουράτη» παράσταση για να χαριεντίζονται μεταξύ τους στη διάρκεια της και μετά για το «πόσο καλλιεργημένοι είναι» και πόσο «ιν».
Μια κιθάρα και μια χαρούμενη παρέα σε ένα σπίτι ή σε μια παραλία, με ένα ουζάκι, λίγο φαγητό και πολλή διάθεση, στην οποία συμμετέχουν όχι μόνο οι ταλαντούχοι αλλά και οι φάλτσοι της παρέας με αθώα πειράγματα και πολύ γέλιο, αυτό είναι πολιτισμός! Αυτό είναι διασκέδαση! Αυτό είναι ζωή! Γιατί ακριβώς δεν είναι μια «παράσταση»!
1.15 Ο «Πολιτισμός της Χαράς»
Σε όποιο πολιτιστικό γεγονός, χορό, τραγούδι, θέατρο, κλπ, υπάρχουν από τη μια «θεατές» και από την άλλη «καλλιτέχνες» , δεν έχεις πολιτισμό αλλά έχεις παράσταση.
Ο πολιτισμός απαιτεί την ενεργητική συμμετοχή όλων. Αν θεατές και καλλιτέχνες έδιναν ραντεβού στο θέατρο χωρίς εισιτήριο για να παίξουν ερασιτεχνικά ένα θεατρικό έργο με συμμετοχή των θεατών στα δρώμενα ως ηθοποιών, τότε αυτό θα ήταν πολιτισμός.
Η λέξη «πολιτισμός» προέρχεται από τη λέξη «πόλη». Είναι δηλαδή κάτι που αφορά τη συμμετοχή των πολιτών.
Οι μικρές «πρωτόγονες» φυλές είναι πιο κοντά στο πνεύμα αυτό. Σε κάθε τους εκδήλωση δεν υπάρχουν «αυτοί που δρουν» και «αυτοί που βλέπουν» . Όλοι συμμετέχουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Γι αυτό και όλοι παίρνουν και δίνουν χαρά, παίρνουν και δίνουν συναισθήματα.
Αυτό είναι πολιτισμός! Αυτό είναι «Ο Πολιτισμός της Χαράς»!
1.16 Η Τέχνη της Επίγειας Ζωής!
Εφόσον είσαι στη Γη θα πρέπει να ζεις με το ένα πόδι «μέσα στον κόσμο» (ανθρώπινη κοινωνία) και το άλλο «έξω από τον κόσμο».
Αν ζεις και με τα δύο πόδια μέσα στον κόσμο τότε αλλοτριώνεσαι όπως οι πολλοί και τότε αρρωσταίνεις και δυστυχείς όπως οι πολλοί.
Αν ζεις και με τα δύο πόδια έξω από τον κόσμο τότε πολύ συχνά τρελαίνεσαι ή γίνεσαι ένα δυστυχισμένος ερημίτης.
Η τέχνη της επίγειας ζωής δεν είναι παρά το να βρίσκεις τη χρυσή τομή ανά πάσα στιγμή όσον αφορά το «μέσα» και το «έξω» με το να
-Να αγαπάς τη σύντροφο, τους γονείς και τα παιδιά σου χωρίς να προσκολλάσαι σε αυτά
-Να κάνεις όνειρα χωρίς να δεσμεύεσαι από την έκβαση τους
-Να θέλεις χωρίς να στενοχωριέσαι όταν τα θέλω σου δεν γίνονται πραγματικότητα
-Να γελάς με τη ροή της ζωής που ανατρέπει όλα τα ανθρώπινα σχέδια
-Να θέλεις να αλλάξεις την ανθρωπότητα αλλά να επικεντρώνεσαι στο να αλλάξεις τον εαυτό σου
-Να ξέρεις την αλήθεια για τους άλλους και πολύ περισσότερο για τους δικούς σου αλλά να τους αφήνεις να επιλέγουν τη δική τους πορεία
-Να προσπαθείς να αλλάξεις τους άλλους μόνο με το παράδειγμα σου και να μην στενοχωριέσαι όταν δεν θέλουν να αλλάξουν
-Να αφήνεσαι στο «Γενηθήτω το θέλημα Σου» και όχι στο «Γενηθήτω το
θέλημα μου»
-Να έχεις τη δυνατότητα να διακριθείς αλλά να αρκείσαι στο να αφήσεις την ίδια τη ζωή να καθορίσει πότε θα διακριθείς και πολύ περισσότερο αν θα διακριθείς
-Να ζεις σαν ένας περαστικός διαβάτης που όμως χαίρεται κάθε στιγμή του διάβα του
-Να ξέρεις ότι δεν ανήκεις εδώ αλλά να ρουφάς κάθε « καλή» και «κακή» στιγμή χωρίς να γίνεσαι μισάνθρωπος αναχωρητής και χωρίς να γίνεσαι δούλος της «ηδονής»
-Να δέχεσαι και τα « καλά» και τα «άσχημα» αυτού του κόσμου και να διακρίνεις πίσω από τη φαινομενική αδικία και ασχήμια, τη σοφία και την ομορφιά του Σύμπαντος και την αγάπη του Θεού!
1.17 Η δουλειά του Θεού και η δουλειά του Ανθρώπου
Η δουλειά του Θεού είναι να δημιουργεί και ορίζει τόσο τον Ήλιο, όσο και τη Νύχτα και τον Άνθρωπο.
Η δουλειά του Ήλιου είναι να λάμπει όλη μέρα
Η δουλειά της Νύχτας είναι να δοκιμάζει την αρετή του Ανθρώπου
Η δουλειά του Ανθρώπου είναι να μην κρύβεται στα ανήλιαγα την ημέρα και να μην «θαμπώνεται» από το σκοτάδι το βράδυ
1.18 Μην παραπονιέσαι για τη βροχή!
Μην παραπονιέσαι για τη βροχή. Ή πάρε ομπρέλα ή απόλαυσε την.
1.19 Έχουν και άλλοι σειρά εκτός από σένα…
Μην παραπονιέσαι που δεν βρέχει. Είναι η σειρά των πλασμάτων που χρειάζονται την ξηρασία! Να κάνεις υπομονή και να είσαι έτοιμος όταν θα έρθει η δική σου σειρά.
1.20 Τα Τρία Αν…
Αν ζεις χωρίς αρχές, έχεις πρόβλημα
Αν έχεις αρχές χωρίς να τις ζεις, έχεις μεγαλύτερο πρόβλημα
Αν οι αρχές σου δεν σε αφήνουν να ζεις (χαρούμενα), ε τότε έχεις πρόβλημα και εσύ και οι αρχές σου!
1.21 Ο «γκρι» μανδύας
Επειδή ακριβώς ο Άνθρωπος έχει μέσα του τη Συνείδηση, τη
Συνειδησιακή Ψυχή, έχει την τάση να δικαιολογεί όλες τους τις αρνητικές προθέσεις, «θέλω» και δράσεις επικαλύπτοντας τα με ένα λογικό μανδύα ή ένα γκρι μανδύα καλοσύνης και θετικότητας.
1.22 Ο «κλόουν», η στρουθοκάμηλος, ο ελέφαντας και ο άνθρωπος
Έχω ένα ψάρι στο ενυδρείο μου που το λένε «κλόουν» λόγω των πολύχρωμων ραβδώσεων του. Όταν το αγόρασα ο μαγαζάτορας μου είπε:
«Θα το βάλεις στο ενυδρείο και δεν θα το ξαναδείς γιατί όλο κρύβεται ».
Πράγματι βρήκε μια τρύπα σε μια πέτρα και χάθηκε. Αλλά όλο και μεγάλωνε και κάποια στιγμή δεν το χώραγε η τρύπα. Έβαζε λοιπόν μέσα στην τρύπα μόνο το κεφάλι του ενώ όλο του το σώμα ήταν απέξω.
Μου θύμισε την ιστορία με τη στρουθοκάμηλο που λέγεται ότι όταν κινδυνεύει χώνει το κεφάλι της μέσα στην άμμο. Ή την ιστορία με τον ελέφαντα που όσο ήταν μικρός αρκούσε για την αιχμαλωσία του ένα μικρό σχοινί και ένας μικρός πάσσαλος. Μετά παρότι μεγάλωσε και δυνάμωσε αυτός ο μικρός πάσσαλος και το λεπτό σχοινί παρέμενε ικανό φόβητρο και εμπόδιο στο μυαλό του για να μην δραπετεύσει.
Έτσι γίνεται πολύ συχνά και με μας τους ανθρώπους όταν λειτουργούμε στο επίπεδο του φοβισμένου και μαντρωμένου ζώου. Μας αιχμαλωτίζουν φανερά ή κρυφά ή δενόμαστε μόνοι μας με τις « χρυσές αλυσίδες» και σταδιακά, παρότι πλέον ασφυκτιούμε, παρότι μαραζώνουμε, δεν τολμούμε να απελευθερωθούμε.
Άλλοι θεωρούν ότι «όλα είναι μάταια», άλλοι ότι «έτσι είναι η ζωή» και άλλοι ότι «δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ». Μερικοί λένε «καλά είσαι εκεί που είσαι, που θα βρεις καλύτερα» και άλλοι «το μη χείρον βέλτιστον».
Πολλοί από μας ξεχνάνε κιόλας και την αίσθηση της ελευθερίας και την ανάμνηση της.
Και όλα αυτά ισχύουν και για τις συντροφικές σχέσεις, και για τις οικογενειακές, τις φιλικές, τις εργασιακές, τις θρησκευτικές, τις πολιτικές, τις κοινωνικές και γενικότερα.
Αλλά θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία! Όχι μόνο «αρετήν» αλλά και «τόλμην».
1.23 Οι ελάχιστες δυνατές τριβές
Ότι και να κάνεις, παρέμβαση θα κάνεις! Φρόντισε μόνο οι δράσεις σου να είναι αυτές με τις ελάχιστες δυνατές τριβές.
Όχι με τις ελάχιστες τριβές αλλά με τις ελάχιστες δυνατές τριβές. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην λερωθείς σε ένα κόσμο φτιαγμένο από χώμα. Σημασία έχει να φτιάξεις τούβλα και όχι λάσπη και να θυμηθείς να πλύνεις τα χέρια σου μετά.
Ότι θα ξαναλερωθείς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο εφόσον ζεις στη Γη!
Αλλά όταν ανέβεις στο Ουράνιο Παλάτι όσο λιγότερη βρωμιά έχεις στα χέρια σου τόσο το καλύτερο.
1.24 «Να πάρεις έναν κηπουρό…»
-«Να πάρεις ένα κηπουρό να σου φροντίζει το κτήμα », μου είπε ένας προσκαλεσμένος
-«Και τότε εγώ γιατί το πήρα το κτήμα;» απόρησα
-Μα εσύ είσαι γιατρός και καλός μάλιστα. Μπορείς να αφιερωθείς αποκλειστικά στη δουλειά σου
-Ναι, αλλά τότε δεν θα είμαι καλός γιατρός!
1.25 Γέλιο ή Κλάμα;
Όταν ένα παιδί γεννιέται, κλαίει την ίδια στιγμή που οι γονείς του χαίρονται.
Το παιδί κλαίει από τον τρόμο του που βγαίνει από το γνώριμο περιβάλλον της μήτρας σε ένα άγνωστο κόσμο. Ήδη πριν από αυτό, έκλαιγε η Ατομική του Ψυχή όταν συνειδητοποίησε ότι θα ενσαρκωθεί ξανά και θα επιστρέψει στην Επίγεια Ζωή χάνοντας τη διαβίωση στον Πνευματικό Κόσμο.
Οι γονείς χαίρονται για τον εαυτό τους, για το «απόκτημα» τους, αλλά αν συνειδητοποιούσαν τι σημαίνει αυτό για το παιδί το ίδιο, τότε θα έκλαιγαν.
Έτσι ανάποδα αντιδρά ο μέσος άνθρωπος.
1.26 Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει…
Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, οι συγγενείς του κλαίνε.
Κλαίνε όχι για το νεκρό συνήθως αλλά για τη δική τους απώλεια. Αυτός που πεθαίνει συνήθως κλαίει είτε γιατί φοβάται γιατί θεωρεί ότι χάνεται η ύπαρξη, είτε γιατί φοβάται ότι θα πάει στην Κόλαση.
Αν όμως ένας άνθρωπος, δεν έζησε μάταια, αν δηλαδή προόδευσε ψυχικά και έγινε καλύτερος, θα πρέπει να γελάει γιατί είτε δεν θα ξαναγεννηθεί, είτε θα γεννηθεί σε καλύτερες συνθήκες.
1.27 Η αρετή της Διάκρισης
Η αρετή της διάκρισης, είχα διαβάσει κάποτε, ότι θεωρείται πολύ σημαντική για τους Χριστιανούς μύστες. Τότε μου φάνηκε λίγο παράξενο αυτό.
Αλλά η ζωή μου έδειξε ότι πράγματι είναι πολύ σημαντική.
-Να μπορείς να διακρίνεις τον «καλό’ από τον «κακό» άνθρωπο
-Να μπορείς να διακρίνεις πότε υπάρχει προοπτική για κάτι και πότε δεν υπάρχει
-Να μπορείς να διακρίνεις τις κακοτοπιές στην αρχή τους
-Να μπορείς να διακρίνεις το σημαντικό και το ασήμαντο, το σοβαρό και το ελαφρύ
-Να μπορείς να διακρίνεις πότε αυτό που νοιώθεις είναι του εσωτερικού σου εαυτού και πότε είναι του εξωτερικού σου εαυτού
Αλλά, όπως όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα έτσι είναι και οι αρετές.
Το επίπεδο της διάκρισης σου πάει με το επίπεδο των άλλων σου αρετών.
Και όπως όλες οι αρετές έχει να κάνει με το επίπεδο της
αποπροσκόλλησης σου από πράγματα, ανθρώπους και ιδέες. Πχ για να διακρίνεις την ποιότητα ενός ατόμου θα πρέπει να μην έχεις προσκόλληση σε αυτό το άτομο ή στις ιδέες που αυτό εκφράζει θεωρητικά.
1.28 Ο μόνος απόλυτος κανόνας!
Το να προσπαθείς να είσαι απόλυτος στον σχετικό Κόσμο της Ποικιλομορφίας σημαίνει να είσαι νευρωτικός και να χάνεις κάθε πιθανότητα γαλήνης και ευτυχίας. Γι αυτό και υπάρχει η λαϊκή σοφία που λέει ότι «η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα».
Ο μόνος απόλυτος κανόνας είναι «Να μην είσαι απόλυτος». Και αυτό ισχύει, βέβαια, όχι απόλυτα!
1.29 «Να πλένεις τα βρακιά σου»
Οι άνθρωποι εκτιμούν τον Γκάντι, όπως και πολλά μεγάλα άτομα, αλλά σίγουρα δεν εκτιμούν τις ποιότητες τους και τον τρόπο ζωής τους.
Αν αυτό συνέβαινε τότε πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα «έπλεναν τα βρακιά τους» ώστε να είναι ταπεινοί και ανεξάρτητοι. Ιδιαίτερα στις μέρες μας το να μαγειρεύεις, να φροντίζεις το σπίτι σου, να πλένεις, να μαστορεύεις ότι μπορείς, να φροντίζεις τον κήπο σου και γενικά να είσαι ανεξάρτητος και να μη φορτώνεσαι στους άλλους σε κρατάει προσγειωμένο, ανεξάρτητο και εν μέρει ταπεινό.
Εκτός και αν τα κάνεις όλα αυτά για να υπερηφανεύεσαι για ποιότητες που είναι απλώς καθημερινές και δεν εμπεριέχουν κάτι το ιδιαίτερο.
Είναι όμως η αλλοτρίωση της εποχής μας που τα κάνει αυτά ιδιαίτερα ενώ είναι από τη φύση τους καθημερινά.
Θρύψαλα από τον Καθρέφτη του Πλούταρχου, Άθως Όθωνος
ΠΗΓΗ
