Η ζωή και ο θάνατος της Πηνελόπης Δέλτα

Γράφει ο Ευστάθιος Κυριώτης

Η Πηνελόπη Δέλτα

Διάβασα
το προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου («Η Δίκη του Χριστού») και  φοβάμαι
πως ο αγαπητός φίλος Δημήτρης Μιχαλόπουλος, είτε από λεπτότητα ή από
κακώς εννοουμένη διακριτικότητα δεν εμβάθυνε στο ζήτημα της Πηνελόπης
Δέλτα. Αυτό ακριβώς το ζήτημα θέλω εγώ να διευκρινίσω σήμερα στους
συνεργάτες και φίλους του Θεόδοτου – εξ ου και ζητώ (για λίγο) την
προσοχή σας.

 
 
Μέσω του έργου της η Πηνελόπη Δέλτα έχει την ευθύνη και για τη
μυθοποίηση της ιστορίας της ελληνο-βουλγαρικής σύγκρουσης στη Μακεδονία
αλλά και για την επικράτηση της αντίληψης πως ο Ιησούς Χριστός ήταν
«Εβραίος». Το πρώτο ζήτημα ας το αναλάβουν άλλοι, επαγγελματίες
ιστορικοί, καθότι εγώ δεν είμαι ειδικός επί των βαλκανικών θεμάτων. Το
δεύτερο όμως θέμα, αυτό του Χριστού, μας ενδιαφέρει όλους, διότι ακόμη
ζούμε σε χώρα που –υποτίθεται έστω- εξακολουθεί να είναι χριστιανική.

 
    Θα έχετε παρατηρήσει με πόση μανία όλα τα τεύχη  της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως  (Καθημερινή, Βήμα, Νέα, Ελευθεροτυπία
κ.λπ.) επιχειρούν να προβάλουν αυτά τα τελευταία χρόνια την Πηνελόπη
Δέλτα και το έργο της. Αυτό δεν το κάνουν βέβαια λόγω της... σύγκρουσης
Ελλήνων και Βουλγάρων στη Μακεδονία αλλά λόγω των απόψεων που
αναπτύσσονται στον Τρελαντώνη, παιδικό βιβλίο που τώρα πια μπορεί
να το βρει κανείς ακόμη και στα... φέρρυ-μπωτ που μεταφέρουνε τους
συμπατριώτες μας στα διάφορα νησιά και τις παραθαλάσσιες πόλεις του
Αιγαίου. Γιατί ο Τρελαντώνης; Θα σας το εξηγήσω εδώ και τώρα.

το χαρακτηριστικό σκίτσο του εξωφύλλου του βιβλίου

    Ο Τρελαντώνης
ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Πρόκειται για τον Αντώνιο Μπενάκη, ιδρυτή του
Μουσείου Μπενάκη (στη συμβολή των οδών Κουμπάρη και Βασιλίσσης Σοφίας),
διευθυντής του οποίου εδώ και δεκαετίες πολλές είναι ο αρχαιολόγος
Άγγελος Δεληβοριάς, που έχει γίνει πια και καθηγητής του πανεπιστημίου
Αθηνών. Το Μουσείο Μπενάκη είναι glamorous, θεαματικό, με roof garden
εντευκτήριο (εάν με έχουν πληροφορήσει καλώς) – σημείο συγκέντρωσης, με
λίγα λόγια, της high society της δημοκρατικής μας επικράτειας. Το τι
προωθεί και διαδίδει δεν θα σας το πω εγώ. Παρακολουθήστε λίγο τις
εκδηλώσεις του (οι καθεστωτικές εφημερίδες αναφέρονται συνεχώς σε αυτές)
και θα το καταλάβετε μόνοι σας. (Για να διαβάζετε τον Θεόδοτο
αποκλείεται να είστε στο «κλαμπ των ανοήτων»).

 
    Στον Τρελαντώνη
λοιπόν, η Πηνελόπη Δέλτα αφηγείται τις «σκανταλιές» του Αντώνιου
Μπενάκη, αδελφού της. Η Πηνελόπη είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια, κόρη
του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Ο Εμμανουήλ Μπενάκης
υπήρξε χρηματοδότης (sponsor που λέμε και στο Αμέρικα) όχι μόνο του κόμματος των Φιλελευθέρων αλλά και του Ελευθέριου Βενιζέλου προσωπικώς.
Όπως μου εξήγησαν πρόσφατα, βιβλίο που εκδόθηκε στην Αγγλία ξεκαθαρίζει
πλήρως τη σχέση του Βενιζέλου με τον Εμμανουήλ Μπενάκη. (Κάποιος που να
έχει χρόνο ας πάρει το βιβλίο και ας μεταφράσει τα σχετικά κομμάτια).

 
 
Ο Μπενάκης ήταν πάμπλουτος και φυσικά συνδεδεμένος με τα συμφέροντα των
Άγγλων κυρίως αλλά και των Γάλλων. Η ζάπλουτη παροικία της Αλεξάνδρειας
ένοιωθε μάλλον μειονεκτικά για την ελληνική τους καταγωγή και η
πατριδολατρεία τους ήταν κυρίως του τύπου «κρασί και μαστίχα Χίου»,
«σύκα Καλαμών» κ.τ.λ. Η στάση τους άρχισε να αλλάζει λόγω της
ελληνο-βουλγαρικής σύγκρουσης στη Μακεδονία πρώτα και κυρίως με τον
Βενιζέλο στη συνέχεια. 

 
 
Λοιπόν στον Τρελλαντώνη η Πηνελόπη Δέλτα μας «εξηγεί» ότι: 1. Ο Χριστός
ήταν «Εβραίος». 2. Δεν τον σταύρωσαν οι Εβραίοι αλλά μόνο «μερικοί
κακοί Εβραίοι» που τον «φθονούσαν». 3. Οι πολλοί  «καλοί Εβραίοι» όμως
τον αγάπησαν  και  τον ακολούθησαν και τον «λάτρευαν». 4. Από αυτούς
τους «καλούς Εβραίους» άλλοι έγιναν Χριστιανοί και άλλοι «ίσως γιατί δεν
ήθελαν να αφήσουν την παλιά τους θρησκεία» δεν έγιναν. 5. Και οι
«Εβραίοι όμως λατρεύουν τον Θεό σαν κι εμάς (δηλαδή τους Έλληνες) μόνο
που τον Χριστό αντί για Θεό, που τον λατρεύομε εμείς, τον έχουν αυτοί
για προφήτη». (Τρελαντώνης, σελίδες 92-93).

Η διαθήκη της Π.Δέλτα

 
Ο Χριστός και οι μαθητές του ήταν «Εβραίοι»! Ο Χριστός θεωρείται από
τους Εβραίους προφήτης!  Αυτά αποτελούν κλασσική περίπτωση επαλήθευσης
της αρχής «Όσο πιο παράλογο είναι αυτό που λες τόσο ευκολότερα γίνεται
πιστευτό». Αρκεί να διαβάσει κανείς τα Ευαγγέλια του Λουκά και –κυρίως-
του Ιωάννη, για να καταλάβει πόσο «αγαπούσαν» και «λατρεύανε» οι «καλοί
Εβραίοι» τον Ιησού Χριστό, που, όπως πια είναι φανερό μόνο «Εβραίος»
δεν ήταν. Για μια σύντομη περιγραφή των απόψεων των Εβραίων για το
πρόσωπο του Χριστού, τα σχετικά χωρία του Ταλμούδ υπάρχουν στο
διαδίκτυο. Δεν τα αναπαράγω εδώ καθότι πρόκειται για τέτοιες περιγραφές
και εκφράσεις, που ο διαχειριστής του μπλογκ δεν θα επέτρεπε να
δημοσιευθούν...

 
 
Η Πηνελόπη Δέλτα είχε ταραχώδη ερωτικό δεσμό με τον Ίωνα Δραγούμη.
Παράλληλα, διατηρούσε κακές σχέσεις με τον πατέρα της και, έως ένα
σημείο τουλάχιστον, με τη μητέρα της. Αποδείξεις ότι είχε ενστερνιστεί
τη Χριστιανική Θρησκεία είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν. Ακριβώς το
αντίθετο μάλιστα! Έγραψε το ενμέρει βασισμένο στα Απόκρυφα Ευαγγέλια Η
ζωή του Χριστού, κυρίως για να ευχαριστήσει τη μητέρα της. 

 
    Όμως, τις η χρεία μαρτύρων; Αυτοκτόνησε με δηλητήριο στις 27 Απριλίου 1941 και ζήτησε, με ιδιόχειρο σημείωμά της να μην έχει ούτε κηδεία ούτε παπά.
Φυσικά έσπευσε να την κηδεύσει ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αλλά αυτό,
βέβαια, δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Ο σύζυγός της, Στέφανος
Δέλτα (προσοχή: Δέλτα και όχι Δέλτας), καταγωγής  «φαναριώτικης» βέβαια, υπήρξε πρωτεργάτης της ίδρυσης του (αμερικανικού) Κολλεγίου Αθηνών. 

Ο Στέφανος Δέλτα (τέρμα δεξιά της φωτογραφίας) στο Κολλέγιο Αθηνών

 
                                                                                                                  * * *
Γιατί
σας τα λέω όλ’αυτά; Διότι η Πηνελόπη Δέλτα είναι γιαγιά του Αντώνη
Σαμαρά... ναι, ναι, του προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας». Και επειδή ο
Αντρέας Ψυχάρης, γιος του Σταύρου Ψυχάρη, της καθεστωτικής εφημερίδας Το
Βήμα θα βάλει υποψηφιότητα για βουλευτής με τη «Νέα Δημοκρατία», θα
σπεύσει το «συγκρότημα Λαμπράκη» να «ξαναπροβάλει το έργο» των προγόνων
του Σαμαρά.
       Έτσι... για να ξέρετε τι γίνεται δηλαδή.


Σημείωση: Το υλικό για το άρθρο αυτό έχει παρθεί και από εκδόσεις  του Μουσείου  Μπενάκη που έφτασαν στα χέρια μου.

via