Μετά το τέλος του μαθήματος ο δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές του να κάνουν μια εργασία: Έπρεπε να γράψουν σε μια λίστα αυτά που κατά τη γνώμη τους ήταν τα σημερινά «επτά θάυματα του κόσμου». Όσα, δηλαδή, πίστευαν ότι υπερτερούν σε μέγεθος και αξία για τον άνθρωπο στη σύγχρονη εποχή. Το μυαλό όλων, βέβαια, -χωρίς να πολυσκεφτούν- πήγε αμέσως σε κτίρια και μνημεία που κατασκεύασαν σπουδαίοι άνθρωποι ανά τον κόσμο. Έτσι ο κάθε μαθητής ξεχωριστά ξεκίνησε την απαρίθμηση… Παρότι υπήρξαν κάποιες διαφωνίες μεταξύ των μαθητών, οι περισσότερες γνώμες των παιδιών έδειχναν να συγκλίνουν σε συγκεκριμένα «θαύματα» τα οποία αφορούσαν στα παρακάτω:
1. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου
2. Το Τaj Mahal
3. To Grand Canyon
4. Το κανάλι του Παναμά
5. To Εmpire State Building
6. Η βασιλική του Αγίου Πέτρου
7. Το Σινικό Τείχος…
Αρκετά ικανοποιημένος ο δάσκαλος από τις γνώσεις των μαθητών του άρχισε να μαζεύει τα γραπτά τους. Τότε μόνο πρόσεξε -προς μεγάλη έκπληξη όλων- ότι μια μαθήτρια δεν είχε τελειώσει ακόμη το γράψιμο. Τη ρώτησε, λοιπόν, αν είχε κάποιο πρόβλημα με τη λίστα της.
Το κορίτσι απάντησε: «Nαι, έχω ένα μικρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να αποφασίσω, γιατί είναι τόσα πολλά…»
Ο δάσκαλος απορώντας με την απάντησή της είπε: «Πες μας, λοιπόν, τι έχεις γράψει, για να δούμε αν μπορούμε να σε βοηθήσουμε.»
Το κορίτσι στην αρχή δίστασε, μα μετά διάβασε με θάρρος: «Πιστεύω τα επτά θαύματα του κόσμου είναι…
1. Να βλέπεις…
2. Να ακούς…
3. Να αγγίζεις…
4. Να γεύεσαι…
5. Να αισθάνεσαι…
6. Να γελάς… (Που είναι συνάρτηση του: Να σκέπτεσαι!)
και
7. Να αγαπάς…»
Η ησυχία στην αίθουσα ήταν τέτοια, που θα άκουγες και μια καρφίτσα αν έπεφτε…
