Είσαι Ελεύθερος και παρέδωσες την Ελευθερία σου, Είσαι Αθάνατος, μα πας και πεθαίνεις, όλη η Αφθονία του Σύμπαντος είναι δική σου και συ δουλεύεις σαν σκλάβος, Δεν έχεις ανάγκη από κανένα και τίποτα, αλλά εσύ οργανώνεσαι σε ομάδες, δουλειές, κόμματα, συλλόγους. Τι επιτέλους Είσαι; Τι στο καλό Κάνεις; Μόνο με την Σκέψη σου μπορείς να φτιάξεις -και φτιάχνεις- Σύμπαντα και Κόσμους και συ δεν μπορείς να φτιάξεις την δουλειά σου, την ζωή σου. Έπαψες να είσαι Άνθρωπος και έγινες υπάλληλος. Δεν είσαι πλέον ζωντανός, είσαι ήδη νεκρός, απλά είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και να το καταλάβεις. Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος, έγινες η Μαριονέτα της Ζωής.
Η μονιμότητα ενός εξοντωτικού ρόλου, η επανάληψη ενός άχαρου παιχνιδιού, η ρουτίνα του ατελείωτου τίποτα, η υποταγή στην εξάρτηση, η ανούσια υπομονή, η στωικότητα της αποδοχής στον πόνο, η αδιάκοπη παρέα με τον φόβο, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μεταλλαγμένη φυλή ανθρώπων. Την φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο. Είναι μια ιδιαίτερη φυλή μια νέα ράτσα ανθρώπων η φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Άνθρωποι που κινούνται και ζουν επάνω σε μια κυλιόμενη περιστροφική ταινία, χωρίς δικαίωμα επιλογής, χωρίς δικαίωμα σκέψης, πρόβατα επί σφαγή. Άνθρωποι που με την δική τους απόφαση επέλεξαν να ανήκουν στην φυλή των νέο – σκλάβων, των δούλων, στην φυλή των Υπαλλήλων.
Στην αυγή της νέας εποχής, ο άνθρωπος εξακολουθητικά βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση μιας αλλαγής της εξέλιξης του, καθόλου δημιουργικής και ευχάριστης. Να είναι εξαρτώμενος από μια δουλειά για να είναι ευτυχισμένος, για να μπορεί να αγαπάει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει. Παρέδωσε την Ελευθερία του και σε αντάλλαγμα πήρε γυάλινα καθρεφτάκια και το νερό που καίει. Δίνει την Ύπαρξη του και παίρνει θάνατο.
Μια βόλτα στα παλιά: Το παρελθόν θα φωτίσει καλύτερα την κατανόηση σου, ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή. Την πολύ παλιά εποχή των κυνηγών, των τροφοσυλλεκτών, οι άνθρωποι ζούσαν σε φυλές. Σε αυτές τις φυλές όλοι ήταν ίσοι. Ακόμα και ο αρχηγός της φυλής ζούσε με τον ίδιο τρόπο και είχε την ίδια μεταχείριση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Ο αρχηγός δεν είχε βίλα με πισίνες, γήπεδο τένις, γκολφ, ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του, η χρυσά αλεξίπτωτα. Όλοι απολάμβαναν την ζωή τους με ίσους όρους και ίσα σταθμά.
Στην αγροτική εποχή τώρα, προέκυψε μια φυλή ανθρώπων με δύο μέρη, Ο βασιλιάς και οι πλούσιοι φίλοι του βασιλιά από την μια και όλοι οι υπόλοιποι που δούλευαν για τον βασιλιά και τους φίλους του, από την άλλη. Η γη ανήκε στον βασιλιά και στους φίλους. Οι χωρικοί που δούλευαν την γη του βασιλιά πλήρωναν φόρο για να έχουν την ικανότητα να την δουλεύουν. Ανάλογα με τον βασιλιά και οι φόροι. Οι χωρικοί δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και οι ‘ευγενείς’ με τον βασιλιά είχαν τα πάντα. Ακριβώς όπως και σήμερα. Όπως γίνεται χιλιάδες χιλιάδων χρόνια τώρα.
“Από τα τέλη του 11ου αιώνα στην Ευρώπη εδραιώνεται το σύστημα της φεουδαρχίας. Αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των βασιλικών δυναστειών μετά τις τελευταίες βαρβαρικές εισβολές του 9ου και 10ου αιώνα, η φεουδαρχία χτίστηκε πάνω στην αγροτική κοινωνία και οικονομία (Γαγανάκης1999:41). Τα μέχρι τότε αποκλειστικά προνόμια της δημόσιας εξουσίας (δικαιοσύνη, επιβολή φόρων, επιβολή αναγκαστικής εργασίας, φρούρηση κ.α.), περνούν στο φεουδάρχη (Bernstein – Milza 1997:112), ο οποίος σε αντάλλαγμα καρπώνεται μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής.
Η χωροδεσποτική υποτέλεια εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, με κύριο χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση της εργασίας των υποτελών του άρχοντα και τη διαβίωση τους στα όρια της επιβίωσης. (Le Goff 1991:314)
Στη διάρκεια του 11ου αιώνα αναπτύχθηκαν από την Εκκλησία τα κινήματα της Ειρήνης του Θεού (Paix de Dieu) και Εκεχειρίας του Θεού (Treve de Dieu), που έθεσαν τους πρώτους κανόνες στη διεξαγωγή των πολεμικών συρράξεων, σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την αυθαιρεσία των πολεμιστών και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των αγροτικών εργασιών. Εξέλιξη, η οποία συνέφερε φυσικά και την Εκκλησία αφού στο πέρασμα των αιώνων και μέσα από δωρεές, είχε καταστεί κάτοχος γαιών τεράστιας αξίας τις οποίες και εκμεταλλευόταν σαν φέουδα.
Τα κινήματα αυτά, λειτούργησαν νομιμοποιητικά ως προς την εντατικοποίηση των φεουδαλικών σχέσεων εκμετάλλευσης, αφού αυτές αποτελούσαν το αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι υποτελείς σαν αντάλλαγμα της προσφερόμενης ασφάλειας και ειρήνης. Συνέβαλαν επίσης στην εδραίωση του τριμερούς διαχωρισμού της κοινωνίας σε oratores (κληρικούς), bellatores (πολεμιστές) και laboratores (εργαζόμενους), αναθέτοντας «ελέω Θεού», τη συντήρηση των δύο πρώτων στους τελευταίους. Η εκκλησία επίσης κατέστη σκόπελος οικονομικής ανάπτυξης, αφού καταδίκαζε ως τοκογλυφία, χρηματιστικές πρακτικές, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη βελτίωση της παραγωγής. (Le Goff 1991:313) @ Le Goff, J. (1991) “Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης.“
Αργότερα στην βιομηχανική εποχή το σύστημα με τον βασιλιά και τους φίλους του δεν μπορούσε να δουλεύει, και “επέτρεψαν και έγινε” μια μεγάλη επανάσταση,Γαλλική, Αμερικάνικη, Ελληνική, Ινδική, Κινέζικη, αδιάφορο, αλλά τους λαούς, τους χωρικούς, τους σκλάβους, τους επέτρεψαν ή τους προέτρεψαν, να επαναστατήσουν, ενάντια στον βασιλιά και στους φίλους του.
Τι έκαναν; Τους αντικατέστησαν, με τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους φίλους του. Αυτή κι αν ήταν πρωτοτυπία!!! Εξακολουθητικά η Γη, η αφθονία και ο πλούτος ανήκει στην άρχουσα τάξη και ο χωρικός έγινε, υπάλληλος. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά από τον παλιό χωρικό. Μια μικρή αλλά και μεγάλη διαφορά που κάνει τον παλαιό χωρικό πιο έξυπνο από τον νέο-σκλάβο.
Κάνε κλικ πάνω στις εικόνες να τις δεις μεγάλες και ΣΤΟΧΑΣΟΥ
Παλιός – Χωρικός vs. Νέο –Υπάλληλος: Ο χωρικός είχε επίγνωση της θέσης του στο σύνολο της τότε κοινωνίας. Δούλευε και ζούσε για τον βασιλιά και τους πλούσιους φίλους του. Ο Σημερινός υπάλληλος Δεν το ξέρει πως δουλεύει για την άρχουσα τάξη και τους φίλους της, θεωρεί κατόπιν της προπαγάνδαςτων ΜΜΕ πως είναι ελεύθερος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα (!!!). Ακόμη και αν το ξέρει ή το υποψιάζεται, είναι τόσο πολύ ποτισμένος από την υπαλληλική μπόχα που δεν μπορεί να την πετάξει από πάνω του. Έχει φράξει κάθε παράθυρο στο φως, στην επίγνωση και στην Ελευθερία.
Αλλά μπορεί και να το ξέρει –όσο σφαλιστό και να είναι το παράθυρο μια ακτίνα φωτός περνάει- πως είναι δούλος στους άρχοντες του πλανήτη, αλλά κάνει πως το ξεχνάει για να συνεχίσει να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και μια κάποια ψευδή αξία. Γιατί είναι αλλιώς – νομίζει ο δούλος- να νοιώθει διευθυντής ή ποιμενάρχης σε ένα τσούρμο πρόβατα και άλλο να έχει την Επίγνωση πως είναι άλλος ένας δούλος για τους αφεντάδες. Στην δεύτερη περίπτωση, αν έχει αυτή την επίγνωση και ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, να ενεργήσει, να κάνει, να δράσει, για να πάψει να ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Αυτό είναι ζόρικο και θέλει ΚΟΤΣΙΑ που δεν διαθέτει και ΜΑΓΚΙΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, που ούτε κατά διάνοια δεν ξέρει τι είναι. Ελάχιστα πράγματα “ξέρει” ή “ γνωρίζει”, συνήθως ο υπάλληλος- δούλος, “πιστεύει” ή “δεν πιστεύει”.Γι αυτό και προτιμάει τα ίχνη αξιοπρέπειας που του απέμειναν και τα σκοτώνει, να τα εξοντώνει στις πλατείες παίζοντας τον αγανακτισμένο, με κύριο όπλο του, το καλαμάκι του φραπέ. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας του υπαλλήλου είναι η ικανότητα να δέχεται με υπομονή τον αβάσταχτο πόνο της εξάρτησης. Τον βραχνά της ρουτίνας και της επανάληψης. Αυτό είναι ένας ζωντανός θάνατος, που αναπαράγεται με ευλάβεια και επιτυχία από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η κυρίαρχη φυλή της σημερινής κοινωνίας. Η φυλή των υπαλλήλων-δούλων-σκλάβων.
Επιτυχία = Καλή Δουλειά = ΧΑ τρις: Με τα χρόνια, με την υπομονή και την επανάληψη, αυτή η κυρίαρχη φυλή, η φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων, κυριάρχησε στον πλανήτη και έγινε μια αποδεχτή πραγματικότητα. Πρέπει να έχει μια καλή δουλειά κάποιος για να είναι επιτυχημένος, και ‘καλή δουλειά’ σημαίνει καλή θέση σε μια μεγάλη επιχείρηση, μια θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό μια υπαλληλική θέση και ο διευθυντής είναι υπάλληλος. Αυτό αυτόματα βάζει τον άνθρωπο που μόνος του αφήνει, να μπει σε αυτή την περιπέτεια της ολοκληρωτικής σκλαβιάς, στην τροχιά του Θανάτου. Του Ζωντανού Θανάτου. Γιατί η Ζωή δεν είναι δουλειά, είναι Ελευθερία από την δουλειά.Δεν φτάνει που έχεις αποφασίσει από Αθάνατος να πεθαίνεις, αποφάσισες να ζήσεις και πεθαμένος. Μεγαλείο σκέψης απίθανο.
Το χειρότερο δε όλων είναι πως δεν παρατηρεί τις αλυσίδες που είναι δεμένος. Γιατί ο Πολεμιστής που έχει την ικανότητα και την τέχνη να παρατηρεί τον εαυτό του, γελάει μαζί του. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Ο Παρατηρητής, ο Πολεμιστής, είναι Ελεύθερος, ποτέ δεν μπορεί να είναι υπάλληλος, ακόμη κι όταν εργάζεται σαν υπάλληλος. Η αληθινή σκλαβιά του υπαλλήλου είναι η ταύτιση του με τον έξω κόσμο. Νομίζει πως ο κόσμος που ζει είναι πραγματικός, πως υπάρχει, προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο, πιο υποφερτό για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις επόμενες γενιές, έτσι λέει. Αυτό είναι μια μεγάλη υποκρισία γιατί αν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο στ’ αλήθεια, μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό του και ο κόσμος θα άλλαζε. Αλλά δεν θέλει. Έχει βολευτεί στον ακριβό καναπέ μπροστά στην τεράστια πλάσμα τηλεόραση, στις βόλτες με το πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο, που όλα τα πήρε με δανεικά. Εξαντλεί την όποια επαναστατική του δράση -αν υπάρχει- διεκδικώντας και απαιτώντας στις πορείες, στις πλατείες, με όπλο του το γνωστό καλαμάκι. Όση ελευθερία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, έχει ένας σκλάβος, άλλη τόση έχει και όποιος ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Η Ελευθερία είναι Ευθύνη: Μεγάλη και δύσκολη Ευθύνη. Αλλά η κυρίαρχη φυλή του υπάλληλου, δεν την θέλει αυτή την ευθύνη, δεν θέλει την ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που έχει μια στάλα δύναμης, μια στάλα γνώσης μπορεί να καταφέρει να βιώσει την ελευθερία. Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, αν δημιουργούσε την εργασία του μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό, αν ήταν ερασιτέχνης της εργασίας του και όχι επαγγελματίας, αν ζούσε σε ένα μονοπάτι με καρδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι υπάλληλος ούτε της σύγχρονης κοινωνίας, ούτε του εαυτού του. Γιατί όποιος ζει σε μονοπάτι με καρδιά, όποιος είναι στοργικός, όποιος αντί να πιστεύει σαν πρόβατο, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, δεν έχει χρόνο για πούλημα. Μόνο όποιος ανήκει στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης, μπορεί να περάσει από συνέντευξη, να επιλεγεί και να δεχτεί να πουλήσει τον χρόνο του, την ελευθερία του, να μπει στην ράτσα των υπαλλήλων. Μόνο όποιος ανήκει στο κατώτερο στάδιο της αξιοπρέπειας, επιτρέπει να επιλεχθεί, να διαλεχτεί ανάμεσα σε ίδια αναξιοπρεπή τίποτα.
SOS: Αν τώρα σου έρχεται στον Νου ακούγοντας την λέξη υπάλληλος, ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις να δουλεύει στην τράπεζα, ή στο μουσικό μέγαρο, ή στο τεράστιο πολυώροφο πολυκατάστημα, ενώ εσύ είσαι ‘επιχειρηματίας’ και έχεις δική σου δουλειά, είσαι δηλ. μανάβης, βιβλιοπώλης, δικηγόρος, φυσικός, ιατρός, Ξανά Σκέψου το. Αυτό που ξεχωρίζει την υπάλληλο από την Ελεύθερο άνθρωπο είναι η ελευθερία του χρόνου.Αν δεν έχεις ελευθερία χρόνου είσαι σκλάβος του ρολογιού, τότε είσαι ένας υπάλληλος. Μπορεί απλά να πληρώνεις μόνος σου τον εαυτό σου. Αλλά ανήκεις στην φυλή των υπαλλήλων.
Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει ο υπάλληλος πως πληρώνεται για κάτι που προσφέρει, Γιατί αυτό που προσφέρει είναι η Ελευθερία του και αυτό που προσφέρει δεν πληρώνεται.Δεν προσφέρει την αξία του, τον χρόνο του προσφέρει, τον χρόνο του, αλλά πως μπορεί να προσφέρει κάτι που δεν υπάρχει? Στην πραγματικότητα αυτό που παίρνεις ως αμοιβή είναι ένα γυάλινο καθρεφτάκι για να παραδώσεις την Αθανασία σου, την Ενέργεια σου, την Ζωή σου. Η ίδια η κοινωνία που κάποτε αποδεχόταν τους σκλάβους σήμερα αποδέχεται την φυλή των υπαλλήλων, με την ίδια άνεση και ευκολία πουλάει και αγοράζει ανθρώπινες ψυχές. Αλλά πλέον με ευπρέπεια και αβρότητα το ονομάζει στέλεχος επιχείρησης. Διευθύνων σύμβουλος, προϊστάμενος μάρκετινγκ, χρυσώνοντας το χάπι του θανάτου.
Όποιος χρειάζεται με τα χέρια του να κερδίζει την ζωή του, δεν μπορεί να είναι πολίτης των Αθηνών. Ανήκει στους σκλάβους. Σωκράτης
Ακόμη και στα ζώα φαίνεται αυτή η μετάλλαξη, αυτά που είναι τα λεγόμενα κατοικίδια και έχουν χάσει την σφριγηλότατα την ζωντάνια τους,την ζωή τους. Από την στιγμή που έπαψαν να είναι κυρίαρχα και ελεύθερα αλλά εξαρτώνται από κάποιον άλλο για να έχουν τροφή και επιβίωση, έγιναν ευνουχισμένα. Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί; Τίγρη; Είναι για λύπηση. Για την ίδια λύπηση είναι και ο υπάλληλος, που σέρνεται μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό στον τροχό της ρουτίνας του θανάτου.
Χαρακτηριστικά Των μεταλλαγμένων ανθρώπων που ανήκουν στην φυλή των υπαλλήλων; Η κατάθλιψη, το μόνιμο άγχος, οι αρρώστιες, η λιπαρότητα, στο σώμα και στις σκέψεις, η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγωνία, η πλαδαρότητα του σώματος, η χοντρή κοιλιά σε ένα αδύνατο σώμα, το κιτρίνισμα και η τραχύτητα του δέρματος, η σμίκρυνση του σώματος και των άκρων, η πρόωρη γήρανση. Όλα δείχνουν έναν άνθρωπο μαριονέτα, τυλιγμένο με σχοινιά, είναι πολύ εύκολο να τον χρησιμοποιήσεις να τον χειριστείς κατά βούληση, τα σχοινιά είναι ήδη εκεί.. Αν πιστεύεις πως σου ανήκει οτιδήποτε υλικό ή πνευματικό κι αν κατέχεις, ανήκεις κι ΕΣΥ σε αυτή την φυλή των υπαλλήλων-σκλάβων.
Αυτή η πίστη σου πως έχεις ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως σου ανήκει το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, παρ ότι έχεις δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσεις, είναι που σε κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Αυτή η πίστη, πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις, – ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει και ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις – ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινό πρόβατο, ευσυνείδητος υπάλληλος και πειθήνιος σε κάθε νόμο και εντολή των αρχόντων σου, αυτή η ΠΙΣΤΗ είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων. Πάψε να πιστεύεις και άρχισε να ΞΕΡΕΙΣ, να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣχρησιμοποιώντας το δικό σου μυαλό και μετά…. θα δεις τι θα κάνεις μετά !!!
Αν ΟΛΟΙ οι πολίτες ήταν Άνθρωποι, θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχες και ολιγαρκείς ζωές κοντά στη φύση ή με φυσικούς τρόπους.Επέλεξαν (ή τους επέλεξαν) όμως να είναι μαζοποιημένοι, προβατοποιημένοι, σκλάβοι και κατ επέκταση χειρίσιμοι, ελεγχόμενοι, δουλικοί, υποτελείς, Επέλεξαν να διαμένουν εντός απάνθρωπων μεγαλουπόλεων, σε κουτιά περιτυλιγμένα από σωλήνες και ηλεκτρικά καλώδια που αποκαλούν σπίτια, να δουλεύουν –οι δούλοι- σε συνθήκες πνευματικής, ψυχικής και ενίοτε και πρακτικής σκλαβιάς, εντός εταιριών που διευθύνονται, ΣΚΟΠΙΜΑ, από βλακώδεις πρακτικές διοίκησης, να μην έχουν τις στοιχειώδεις Ανθρώπινες αξιώσεις, ελευθεριών και να περνούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε ένα κουτί.
Μέσα σε αυτό τον υλικό ή πνευματικό κόσμο που ζούμε και που τα πάντα έχουν κάποιο ακρότατο –ορατό τουλάχιστον-όριο, πώς είναι δυνατό η ανθρώπινη κακότητα, η ανθρώπινη μοχθηρία, η ανθρώπινη βλακεία,δουλικότητα, να είναι δίχως κανένα όριο; Μήπως επειδή δεν είναι ανθρώπινη;
Η μονιμότητα ενός εξοντωτικού ρόλου, η επανάληψη ενός άχαρου παιχνιδιού, η ρουτίνα του ατελείωτου τίποτα, η υποταγή στην εξάρτηση, η ανούσια υπομονή, η στωικότητα της αποδοχής στον πόνο, η αδιάκοπη παρέα με τον φόβο, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μεταλλαγμένη φυλή ανθρώπων. Την φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο. Είναι μια ιδιαίτερη φυλή μια νέα ράτσα ανθρώπων η φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Άνθρωποι που κινούνται και ζουν επάνω σε μια κυλιόμενη περιστροφική ταινία, χωρίς δικαίωμα επιλογής, χωρίς δικαίωμα σκέψης, πρόβατα επί σφαγή. Άνθρωποι που με την δική τους απόφαση επέλεξαν να ανήκουν στην φυλή των νέο – σκλάβων, των δούλων, στην φυλή των Υπαλλήλων.
Στην αυγή της νέας εποχής, ο άνθρωπος εξακολουθητικά βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση μιας αλλαγής της εξέλιξης του, καθόλου δημιουργικής και ευχάριστης. Να είναι εξαρτώμενος από μια δουλειά για να είναι ευτυχισμένος, για να μπορεί να αγαπάει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει. Παρέδωσε την Ελευθερία του και σε αντάλλαγμα πήρε γυάλινα καθρεφτάκια και το νερό που καίει. Δίνει την Ύπαρξη του και παίρνει θάνατο.
Μια βόλτα στα παλιά: Το παρελθόν θα φωτίσει καλύτερα την κατανόηση σου, ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή. Την πολύ παλιά εποχή των κυνηγών, των τροφοσυλλεκτών, οι άνθρωποι ζούσαν σε φυλές. Σε αυτές τις φυλές όλοι ήταν ίσοι. Ακόμα και ο αρχηγός της φυλής ζούσε με τον ίδιο τρόπο και είχε την ίδια μεταχείριση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Ο αρχηγός δεν είχε βίλα με πισίνες, γήπεδο τένις, γκολφ, ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του, η χρυσά αλεξίπτωτα. Όλοι απολάμβαναν την ζωή τους με ίσους όρους και ίσα σταθμά.
Στην αγροτική εποχή τώρα, προέκυψε μια φυλή ανθρώπων με δύο μέρη, Ο βασιλιάς και οι πλούσιοι φίλοι του βασιλιά από την μια και όλοι οι υπόλοιποι που δούλευαν για τον βασιλιά και τους φίλους του, από την άλλη. Η γη ανήκε στον βασιλιά και στους φίλους. Οι χωρικοί που δούλευαν την γη του βασιλιά πλήρωναν φόρο για να έχουν την ικανότητα να την δουλεύουν. Ανάλογα με τον βασιλιά και οι φόροι. Οι χωρικοί δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και οι ‘ευγενείς’ με τον βασιλιά είχαν τα πάντα. Ακριβώς όπως και σήμερα. Όπως γίνεται χιλιάδες χιλιάδων χρόνια τώρα.
“Από τα τέλη του 11ου αιώνα στην Ευρώπη εδραιώνεται το σύστημα της φεουδαρχίας. Αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των βασιλικών δυναστειών μετά τις τελευταίες βαρβαρικές εισβολές του 9ου και 10ου αιώνα, η φεουδαρχία χτίστηκε πάνω στην αγροτική κοινωνία και οικονομία (Γαγανάκης1999:41). Τα μέχρι τότε αποκλειστικά προνόμια της δημόσιας εξουσίας (δικαιοσύνη, επιβολή φόρων, επιβολή αναγκαστικής εργασίας, φρούρηση κ.α.), περνούν στο φεουδάρχη (Bernstein – Milza 1997:112), ο οποίος σε αντάλλαγμα καρπώνεται μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής.
Η χωροδεσποτική υποτέλεια εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, με κύριο χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση της εργασίας των υποτελών του άρχοντα και τη διαβίωση τους στα όρια της επιβίωσης. (Le Goff 1991:314)
Στη διάρκεια του 11ου αιώνα αναπτύχθηκαν από την Εκκλησία τα κινήματα της Ειρήνης του Θεού (Paix de Dieu) και Εκεχειρίας του Θεού (Treve de Dieu), που έθεσαν τους πρώτους κανόνες στη διεξαγωγή των πολεμικών συρράξεων, σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την αυθαιρεσία των πολεμιστών και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των αγροτικών εργασιών. Εξέλιξη, η οποία συνέφερε φυσικά και την Εκκλησία αφού στο πέρασμα των αιώνων και μέσα από δωρεές, είχε καταστεί κάτοχος γαιών τεράστιας αξίας τις οποίες και εκμεταλλευόταν σαν φέουδα.
Τα κινήματα αυτά, λειτούργησαν νομιμοποιητικά ως προς την εντατικοποίηση των φεουδαλικών σχέσεων εκμετάλλευσης, αφού αυτές αποτελούσαν το αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι υποτελείς σαν αντάλλαγμα της προσφερόμενης ασφάλειας και ειρήνης. Συνέβαλαν επίσης στην εδραίωση του τριμερούς διαχωρισμού της κοινωνίας σε oratores (κληρικούς), bellatores (πολεμιστές) και laboratores (εργαζόμενους), αναθέτοντας «ελέω Θεού», τη συντήρηση των δύο πρώτων στους τελευταίους. Η εκκλησία επίσης κατέστη σκόπελος οικονομικής ανάπτυξης, αφού καταδίκαζε ως τοκογλυφία, χρηματιστικές πρακτικές, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη βελτίωση της παραγωγής. (Le Goff 1991:313) @ Le Goff, J. (1991) “Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης.“
Αργότερα στην βιομηχανική εποχή το σύστημα με τον βασιλιά και τους φίλους του δεν μπορούσε να δουλεύει, και “επέτρεψαν και έγινε” μια μεγάλη επανάσταση,Γαλλική, Αμερικάνικη, Ελληνική, Ινδική, Κινέζικη, αδιάφορο, αλλά τους λαούς, τους χωρικούς, τους σκλάβους, τους επέτρεψαν ή τους προέτρεψαν, να επαναστατήσουν, ενάντια στον βασιλιά και στους φίλους του.
Τι έκαναν; Τους αντικατέστησαν, με τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους φίλους του. Αυτή κι αν ήταν πρωτοτυπία!!! Εξακολουθητικά η Γη, η αφθονία και ο πλούτος ανήκει στην άρχουσα τάξη και ο χωρικός έγινε, υπάλληλος. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά από τον παλιό χωρικό. Μια μικρή αλλά και μεγάλη διαφορά που κάνει τον παλαιό χωρικό πιο έξυπνο από τον νέο-σκλάβο.
Κάνε κλικ πάνω στις εικόνες να τις δεις μεγάλες και ΣΤΟΧΑΣΟΥ
Παλιός – Χωρικός vs. Νέο –Υπάλληλος: Ο χωρικός είχε επίγνωση της θέσης του στο σύνολο της τότε κοινωνίας. Δούλευε και ζούσε για τον βασιλιά και τους πλούσιους φίλους του. Ο Σημερινός υπάλληλος Δεν το ξέρει πως δουλεύει για την άρχουσα τάξη και τους φίλους της, θεωρεί κατόπιν της προπαγάνδαςτων ΜΜΕ πως είναι ελεύθερος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα (!!!). Ακόμη και αν το ξέρει ή το υποψιάζεται, είναι τόσο πολύ ποτισμένος από την υπαλληλική μπόχα που δεν μπορεί να την πετάξει από πάνω του. Έχει φράξει κάθε παράθυρο στο φως, στην επίγνωση και στην Ελευθερία.
Αλλά μπορεί και να το ξέρει –όσο σφαλιστό και να είναι το παράθυρο μια ακτίνα φωτός περνάει- πως είναι δούλος στους άρχοντες του πλανήτη, αλλά κάνει πως το ξεχνάει για να συνεχίσει να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και μια κάποια ψευδή αξία. Γιατί είναι αλλιώς – νομίζει ο δούλος- να νοιώθει διευθυντής ή ποιμενάρχης σε ένα τσούρμο πρόβατα και άλλο να έχει την Επίγνωση πως είναι άλλος ένας δούλος για τους αφεντάδες. Στην δεύτερη περίπτωση, αν έχει αυτή την επίγνωση και ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, να ενεργήσει, να κάνει, να δράσει, για να πάψει να ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Αυτό είναι ζόρικο και θέλει ΚΟΤΣΙΑ που δεν διαθέτει και ΜΑΓΚΙΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, που ούτε κατά διάνοια δεν ξέρει τι είναι. Ελάχιστα πράγματα “ξέρει” ή “ γνωρίζει”, συνήθως ο υπάλληλος- δούλος, “πιστεύει” ή “δεν πιστεύει”.Γι αυτό και προτιμάει τα ίχνη αξιοπρέπειας που του απέμειναν και τα σκοτώνει, να τα εξοντώνει στις πλατείες παίζοντας τον αγανακτισμένο, με κύριο όπλο του, το καλαμάκι του φραπέ. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας του υπαλλήλου είναι η ικανότητα να δέχεται με υπομονή τον αβάσταχτο πόνο της εξάρτησης. Τον βραχνά της ρουτίνας και της επανάληψης. Αυτό είναι ένας ζωντανός θάνατος, που αναπαράγεται με ευλάβεια και επιτυχία από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η κυρίαρχη φυλή της σημερινής κοινωνίας. Η φυλή των υπαλλήλων-δούλων-σκλάβων.
Επιτυχία = Καλή Δουλειά = ΧΑ τρις: Με τα χρόνια, με την υπομονή και την επανάληψη, αυτή η κυρίαρχη φυλή, η φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων, κυριάρχησε στον πλανήτη και έγινε μια αποδεχτή πραγματικότητα. Πρέπει να έχει μια καλή δουλειά κάποιος για να είναι επιτυχημένος, και ‘καλή δουλειά’ σημαίνει καλή θέση σε μια μεγάλη επιχείρηση, μια θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό μια υπαλληλική θέση και ο διευθυντής είναι υπάλληλος. Αυτό αυτόματα βάζει τον άνθρωπο που μόνος του αφήνει, να μπει σε αυτή την περιπέτεια της ολοκληρωτικής σκλαβιάς, στην τροχιά του Θανάτου. Του Ζωντανού Θανάτου. Γιατί η Ζωή δεν είναι δουλειά, είναι Ελευθερία από την δουλειά.Δεν φτάνει που έχεις αποφασίσει από Αθάνατος να πεθαίνεις, αποφάσισες να ζήσεις και πεθαμένος. Μεγαλείο σκέψης απίθανο.
Το χειρότερο δε όλων είναι πως δεν παρατηρεί τις αλυσίδες που είναι δεμένος. Γιατί ο Πολεμιστής που έχει την ικανότητα και την τέχνη να παρατηρεί τον εαυτό του, γελάει μαζί του. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Ο Παρατηρητής, ο Πολεμιστής, είναι Ελεύθερος, ποτέ δεν μπορεί να είναι υπάλληλος, ακόμη κι όταν εργάζεται σαν υπάλληλος. Η αληθινή σκλαβιά του υπαλλήλου είναι η ταύτιση του με τον έξω κόσμο. Νομίζει πως ο κόσμος που ζει είναι πραγματικός, πως υπάρχει, προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο, πιο υποφερτό για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις επόμενες γενιές, έτσι λέει. Αυτό είναι μια μεγάλη υποκρισία γιατί αν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο στ’ αλήθεια, μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό του και ο κόσμος θα άλλαζε. Αλλά δεν θέλει. Έχει βολευτεί στον ακριβό καναπέ μπροστά στην τεράστια πλάσμα τηλεόραση, στις βόλτες με το πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο, που όλα τα πήρε με δανεικά. Εξαντλεί την όποια επαναστατική του δράση -αν υπάρχει- διεκδικώντας και απαιτώντας στις πορείες, στις πλατείες, με όπλο του το γνωστό καλαμάκι. Όση ελευθερία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, έχει ένας σκλάβος, άλλη τόση έχει και όποιος ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Η Ελευθερία είναι Ευθύνη: Μεγάλη και δύσκολη Ευθύνη. Αλλά η κυρίαρχη φυλή του υπάλληλου, δεν την θέλει αυτή την ευθύνη, δεν θέλει την ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που έχει μια στάλα δύναμης, μια στάλα γνώσης μπορεί να καταφέρει να βιώσει την ελευθερία. Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, αν δημιουργούσε την εργασία του μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό, αν ήταν ερασιτέχνης της εργασίας του και όχι επαγγελματίας, αν ζούσε σε ένα μονοπάτι με καρδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι υπάλληλος ούτε της σύγχρονης κοινωνίας, ούτε του εαυτού του. Γιατί όποιος ζει σε μονοπάτι με καρδιά, όποιος είναι στοργικός, όποιος αντί να πιστεύει σαν πρόβατο, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, δεν έχει χρόνο για πούλημα. Μόνο όποιος ανήκει στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης, μπορεί να περάσει από συνέντευξη, να επιλεγεί και να δεχτεί να πουλήσει τον χρόνο του, την ελευθερία του, να μπει στην ράτσα των υπαλλήλων. Μόνο όποιος ανήκει στο κατώτερο στάδιο της αξιοπρέπειας, επιτρέπει να επιλεχθεί, να διαλεχτεί ανάμεσα σε ίδια αναξιοπρεπή τίποτα.
SOS: Αν τώρα σου έρχεται στον Νου ακούγοντας την λέξη υπάλληλος, ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις να δουλεύει στην τράπεζα, ή στο μουσικό μέγαρο, ή στο τεράστιο πολυώροφο πολυκατάστημα, ενώ εσύ είσαι ‘επιχειρηματίας’ και έχεις δική σου δουλειά, είσαι δηλ. μανάβης, βιβλιοπώλης, δικηγόρος, φυσικός, ιατρός, Ξανά Σκέψου το. Αυτό που ξεχωρίζει την υπάλληλο από την Ελεύθερο άνθρωπο είναι η ελευθερία του χρόνου.Αν δεν έχεις ελευθερία χρόνου είσαι σκλάβος του ρολογιού, τότε είσαι ένας υπάλληλος. Μπορεί απλά να πληρώνεις μόνος σου τον εαυτό σου. Αλλά ανήκεις στην φυλή των υπαλλήλων.
Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει ο υπάλληλος πως πληρώνεται για κάτι που προσφέρει, Γιατί αυτό που προσφέρει είναι η Ελευθερία του και αυτό που προσφέρει δεν πληρώνεται.Δεν προσφέρει την αξία του, τον χρόνο του προσφέρει, τον χρόνο του, αλλά πως μπορεί να προσφέρει κάτι που δεν υπάρχει? Στην πραγματικότητα αυτό που παίρνεις ως αμοιβή είναι ένα γυάλινο καθρεφτάκι για να παραδώσεις την Αθανασία σου, την Ενέργεια σου, την Ζωή σου. Η ίδια η κοινωνία που κάποτε αποδεχόταν τους σκλάβους σήμερα αποδέχεται την φυλή των υπαλλήλων, με την ίδια άνεση και ευκολία πουλάει και αγοράζει ανθρώπινες ψυχές. Αλλά πλέον με ευπρέπεια και αβρότητα το ονομάζει στέλεχος επιχείρησης. Διευθύνων σύμβουλος, προϊστάμενος μάρκετινγκ, χρυσώνοντας το χάπι του θανάτου.
Όποιος χρειάζεται με τα χέρια του να κερδίζει την ζωή του, δεν μπορεί να είναι πολίτης των Αθηνών. Ανήκει στους σκλάβους. Σωκράτης
Ακόμη και στα ζώα φαίνεται αυτή η μετάλλαξη, αυτά που είναι τα λεγόμενα κατοικίδια και έχουν χάσει την σφριγηλότατα την ζωντάνια τους,την ζωή τους. Από την στιγμή που έπαψαν να είναι κυρίαρχα και ελεύθερα αλλά εξαρτώνται από κάποιον άλλο για να έχουν τροφή και επιβίωση, έγιναν ευνουχισμένα. Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί; Τίγρη; Είναι για λύπηση. Για την ίδια λύπηση είναι και ο υπάλληλος, που σέρνεται μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό στον τροχό της ρουτίνας του θανάτου.
Χαρακτηριστικά Των μεταλλαγμένων ανθρώπων που ανήκουν στην φυλή των υπαλλήλων; Η κατάθλιψη, το μόνιμο άγχος, οι αρρώστιες, η λιπαρότητα, στο σώμα και στις σκέψεις, η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγωνία, η πλαδαρότητα του σώματος, η χοντρή κοιλιά σε ένα αδύνατο σώμα, το κιτρίνισμα και η τραχύτητα του δέρματος, η σμίκρυνση του σώματος και των άκρων, η πρόωρη γήρανση. Όλα δείχνουν έναν άνθρωπο μαριονέτα, τυλιγμένο με σχοινιά, είναι πολύ εύκολο να τον χρησιμοποιήσεις να τον χειριστείς κατά βούληση, τα σχοινιά είναι ήδη εκεί.. Αν πιστεύεις πως σου ανήκει οτιδήποτε υλικό ή πνευματικό κι αν κατέχεις, ανήκεις κι ΕΣΥ σε αυτή την φυλή των υπαλλήλων-σκλάβων.
Αυτή η πίστη σου πως έχεις ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως σου ανήκει το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, παρ ότι έχεις δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσεις, είναι που σε κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Αυτή η πίστη, πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις, – ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει και ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις – ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινό πρόβατο, ευσυνείδητος υπάλληλος και πειθήνιος σε κάθε νόμο και εντολή των αρχόντων σου, αυτή η ΠΙΣΤΗ είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων. Πάψε να πιστεύεις και άρχισε να ΞΕΡΕΙΣ, να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣχρησιμοποιώντας το δικό σου μυαλό και μετά…. θα δεις τι θα κάνεις μετά !!!
Αν ΟΛΟΙ οι πολίτες ήταν Άνθρωποι, θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχες και ολιγαρκείς ζωές κοντά στη φύση ή με φυσικούς τρόπους.Επέλεξαν (ή τους επέλεξαν) όμως να είναι μαζοποιημένοι, προβατοποιημένοι, σκλάβοι και κατ επέκταση χειρίσιμοι, ελεγχόμενοι, δουλικοί, υποτελείς, Επέλεξαν να διαμένουν εντός απάνθρωπων μεγαλουπόλεων, σε κουτιά περιτυλιγμένα από σωλήνες και ηλεκτρικά καλώδια που αποκαλούν σπίτια, να δουλεύουν –οι δούλοι- σε συνθήκες πνευματικής, ψυχικής και ενίοτε και πρακτικής σκλαβιάς, εντός εταιριών που διευθύνονται, ΣΚΟΠΙΜΑ, από βλακώδεις πρακτικές διοίκησης, να μην έχουν τις στοιχειώδεις Ανθρώπινες αξιώσεις, ελευθεριών και να περνούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε ένα κουτί.
Μέσα σε αυτό τον υλικό ή πνευματικό κόσμο που ζούμε και που τα πάντα έχουν κάποιο ακρότατο –ορατό τουλάχιστον-όριο, πώς είναι δυνατό η ανθρώπινη κακότητα, η ανθρώπινη μοχθηρία, η ανθρώπινη βλακεία,δουλικότητα, να είναι δίχως κανένα όριο; Μήπως επειδή δεν είναι ανθρώπινη;
