Ο Ιουδαϊσμός άρχισε μια νέα εποχή, την εποχή του μονοθεϊσμού. Ο Θεός αυτής της θρησκείας κατακρίνει τη μαγεία γιατί είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να αμφισβητήσει τη δύναμη του θεού. Η βιβλική εξήγηση είναι ότι με τη μαγεία, ο άνθρωπος παραβιάζει την τάξη στο σύμπαν που δημιούργησε ο Θεός. Ακόμα και η ύπαρξη του Σατανά(του κακού) οφείλετε επειδή το επιτρέπει ο Θεός….
Στη Παλαιά Διαθήκη λέει ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να αφεθεί καμία μάγισσα ζωντανή…(ΕΞΟΔΟΣ|22.18), και αναφέρεται ως κακό, η ύπαρξη γητευτών, μάγων, νεκρομαντών.
Ο ιστορικός Σολομών ήταν ο γιος του βασιλιά Δαυίδ και της Βηθεσδά, και κυβέρνησε το Ισραήλ το 14ο αιώνα πΧ. Υπήρχε μια φήμη που έλεγε πως ήταν σοφός και πανίσχυρος μάγος και είχε υπό τον έλεγχο του δαίμονες. Το ψευδεπίγραφο “Διαθήκη του Σολωμόντα”, το οποίο γράφτηκε τον 1οαι. πΧ, μας πληροφορεί για το χτίσιμο του τεράστιου Ναού του με τη βοήθεια δαιμόνων. Ο ιστορικός Φλάβιος Ιωσήφ, τον 1ο αι. μΧ γράφει για τη δύναμη του Σολομώντα να εξορκίζει τους δαίμονες με το δαχτυλίδι του, μάλιστα υποστηρίζει πως ήταν μάρτυρας σε μια επίδειξη του δαχτυλιδιού από κάποιον στην βασιλική αυλή του αυτοκράτορα Βεσπασιανού για τον εξορκισμό ενός δαιμονίου. Ένα αγνωστικιστικό κείμενο, περιγράφει τη δημιουργία 49 δαιμόνων, τα οποία βρίσκονται στο βιβλίο του Σολομώντα. Ο γερμανός συγγραφέας Κiesewetter υποστηρίζει πως Λεμεγέθον(ή αλλιώς Σολομωνική) είναι το όνομα κάποιου μάγου γνωστικιστικής σέκτας αλλά δεν υπάρχει κάποια απόδειξη για την ύπαρξη αυτού του μάγου.
Πολλά από τα περιεχόμενα των έργων του Σολομώντα πέρασαν στην Αραβία στις γνωστές “1000 και 1 νύχτες”, όπου ο Σολομών έγινε ο Σουλεϊμάν και οι δαίμονες αντικαταστάθηκαν από τα τζίνι.
Στο βρετανικό μουσείο υπάρχουν διάφορες εκδόσεις του Λεμεγέθον. Οι πιο πολλές συμπίπτουν, εκτός από τη διαφορά ότι κάποιες έχουν 4 μέρη ενώ άλλες 5.Το πρώτο μέρος ονομάζεται Γητεία (goetia). Τα πνεύματα της Goetia εκδόθηκαν για πρώτη φορά από έναν μαθητή του Κορνηλίου Αγρίππα στο βιβλίο Pseudomonarchia Doemonum το 1577. Μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Reginald Scott στο Discoverie of Witchcraft το 1584. Το δεύτερο μέρος ονομάζεται Θεουργία-Γητεία και είναι ταυτόσημο με το Sganographia του Τριθέμιου. Τα επόμενα τρία μέρη του Λεμεγέθον ονομάζονται Ars Paulina, Ars Armadel και Ars Notaria.
Στην Ελλάδα κυκλοφορεί… ένα βιβλίο, το οποίο περιέχει διάφορα μέρη του Λεμεγέθον, καθώς και διάφορα, κυριολεκτικά, γελοία γιατροσόφια.
Το Κλειδί του Σολομώντα - Σολομωνική
(Σημ. παρέχεται στο τέλος της σελίδας)
Το «Κλειδί του Σολομώντα» είναι σίγουρα το πιο ξακουστό μαγικό κείμενο από όλα αυτά που θέλει η παράδοση σαν έργα του θρυλικού βασιλιά. Είναι η περίφημη και φοβερή « Σολομωνική» χειρόγραφα της οποίας βρίσκονται στα πιο μεγάλα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης καθώς επίσης και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν χειρόγραφα σε διάφορες μορφές και παραλλαγές της καθώς επίσης και σε διάφορες γλώσσες: Λατινική, αγγλική, γαλλική, γερμανική. Ωστόσο το υποτιθέμενο πρωτότυπο χειρόγραφο, το οποίο θα πρέπει να ήταν γραμμένο στα εβραϊκά, δεν βρέθηκε ποτέ.
Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσες πολλές μεταφράσεις του έργου- κυρίως μεταφράσεις του Μεσαίωνα- αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι το «Κλειδί» θεωρούνταν ανέκαθεν σαν η κορυφή των Μαγικών Τυπικών. Ένα βιβλίο στο οποίο « περιέχεται όλη η επιστήμη της Μαγικής Τέχνης» Και καθώς στους περισσότερους σχεδόν από τους προηγούμενους αιώνες η κυκλοφορία και η διάδοση τέτοιων έργων ήταν αυστηρά απαγορευμένη, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το λόγο της αντιγραφής των χειρογράφων που περνούσαν κρυφά από το ένα χέρι στο άλλο. Ωστόσο στην μαγεία βέβαια επικρατεί κάτι σαν κανόνας που επιβάλει σε κάθε μάγο που αντιγράφει ένα μαγικό έργο να προσθέτει σε αυτό και την προσωπική του σφραγίδα. Να κάνει κάποιες διορθώσεις δηλαδή με προσθήκες στο κείμενο εισάγοντας δικές του καθαρά ιδέες και μεθόδους πράγμα που δικαιολογεί τις διάφορες παραλλαγές και γενικά όλη αυτή την ανακατωσούρα που υπάρχει πάντοτε στα μαγικά κείμενα. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο και το Κλειδί του Σολομώντα βρίσκεται και σε αρκετές αποδόσεις οι οποίες φτάνουν να μην έχουν ουδένα κοινό με το καθεαυτό υλικό του εκτός από τον τίτλο.
Το πραγματικό έργο ίσως και να παρέμενε για πάντα ανέκδοτο αν δεν υπήρχε ένας ιδιόρρυθμος Σκωτσέζος,ο Μάθερ. Αυτός ήταν που το 1888 παρουσίασε για πρώτη φορά μια έκδοση βασισμένη σε πρωτότυπο χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου του Λονδίνου. Το βιβλίο ανατυπώθηκε μόλις το 1909 και έκτοτε παρέμεινε εκτός εμπορίου για πάνω από εξήντα χρόνια έως ότου έρθει πάλι στο φως με μια καινούργια ανατύπωση το 1972.
Το Κλειδί του Σολομώντα είναι το πιο φημισμένο- η δυσφημισμένο- από όλα τα υπόλοιπα μαγικά εγχειρίδια Πολλά άλλα βιβλία , επηρεασμένα από ιουδαϊκούς, χριστιανικούς, και μωαμεθανικούς θρύλους, θέλουν τον Σολομώντα σαν μάγο που απέκτησε μεγάλη δύναμη επειδή χρησιμοποίησε λεγεώνες κακών πνευμάτων για να χτίσει τον ναό της Νέας Ιερουσαλήμ αναγκάζοντας τα να υπακούσουν με το μαγικό δαχτυλίδι του. Επίσης λέγεται ότι είχε επίσης στην κατοχή του και ένα μαγικό χαλί και το Κλειδί δίνει οδηγίες για την κατασκευή ενός τέτοιου χαλιού.
Ο θρύλος ότι ένας άγγελος έφερε στον Σολομώντα το μαγικό δαχτυλίδι δίνει την δικαιολογία ότι ο μάγος αντλεί την δύναμη του τελικά από τον Θεό κι έτσι εξηγείται η σταθερή επιμονή του «Κλειδιού» κι άλλων παρομοίων σε προσευχές και ικεσίες στον Παντοδύναμο για βοήθεια ακόμα και σε εργασίες όπως « το ρίξιμο καταστροφής και θανάτου, μίσους, και διχόνοιας ή η «προετοιμασία σκόνης που φέρνει τρέλα» Ότι η θεία ενέργεια δηλαδή μπορεί να προέλθει από προσευχές και επικλήσεις και από χρήση των «ονομάτων δύναμης» τα οποία αστράφτουν και βροντούν μέσα στο Κλειδί. Τα πιο ισχυρά από αυτά είναι ονόματα ή επίθετα του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.
Το σημαντικότερο σημείο του έργου είναι ο υπαινιγμός που γίνεται σχετικά με κάποιο ανώτερο Μαγικό στόχο που μπορεί να επιτευχθεί από εκείνον που θα προχωρήσει ακολουθώντας τις οδηγίες μέσα στην Μαγική Επιστήμη. Δύο φορές τουλάχιστον μέσα στη πορεία του έργου γίνεται ένας τέτοιος υπαινιγμός: «Να λατρεύεις και να σέβεσαι τα Πολύ Άγια Ονόματα του Θεού που περιέχονται σε αυτά τα εμβλήματα γιατί διαφορετικά ποτέ δεν θα αξιωθείς να φτάσεις στο τέλος κάποιας εργασίας ούτε να εκπληρώσεις το Μυστήριο των Μυστηρίων.»
Άρα πρόκειται λοιπόν για ένα Μυστικό κρυμμένο μέσα στις σελίδες του «Κλειδιού» ο πυρήνας δηλαδή και συγχρόνως το ανώτατο επίτευγμα όλης της Μαγικής διαδικασίας Εικονικά είναι το φως που λάμπει μυστικά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και στην άβυσσο. Στην συνέχεια του κειμένου ικετεύεται ο Θεός να δείξει κατανόηση κι έτσι ο Σολομώντας δέχεται από τον άγγελο μαζί με την βοήθεια που του ζητά και την εξής απάντηση:
«Μου υπόσχεσαι ότι τόσο μεγάλη σοφία δεν θα την δώσεις σε καμιά ζωντανή ύπαρξη και ότι θα την αποκαλύψεις μόνο σε εκείνον που ξέρει ότι πρέπει να την κρατήσει για τον εαυτό του αλλιώς τα μυστικά θα βεβηλωθούν και κανένα αποτέλεσμα δεν θα υπάρχει;»
Τον 1ο αι. μ. Χ. ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει ένα βιβλίο που αποδίδεται στον Σολομώντα και που περιέχει επικλήσεις πνευμάτων. Επίσης η Διαθήκη του Σολομώντα, έργο ξεχωριστό από το Κλειδί, που χρονολογείται από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. , περιγράφει πως ο Θεός του έστειλε με ένα άγγελο, το μαγικό δαχτυλίδι το οποίο του έδωσε δύναμη πάνω στους δαίμονες και αναφέρει τα ονόματα αυτών και τις λειτουργίες τους.
Το κλειδί του Σολομώντα,εκτός από ένα περικομμένο και ημιτελές αντίτυπο που κυκλοφόρησε στην Γαλλία τον δέκατο έβδομο αιώνα, δεν τυπώθηκε ποτέ αλλά επί αιώνες παρέμενε σε μορφή χειρογράφων απρόσιτων σε όλους εκτός από λίγους τυχερούς μελετητές στους οποίους ήταν ανοιχτά τα άδυτα των μεγάλων βιβλιοθηκών.
Κεφαλή και θεμέλιο της Καβαλιστικής Μαγείας και πηγή μεγάλου μέρους της Τελετουργικής Μαγείας του Μεσαίωνα, το «Κλειδί» πάντοτε εκτιμούνταν από τους συγγραφείς του απόκρυφου σαν «εργασία υψηλού επιπέδου..»
Ποίος και πόσο σοφός ήταν ο Σολομών;
Πρόσφατα, σε μια αναζήτηση μου στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, συνάντησα το λήμμα «Σολομών», η ανάγνωση του οποίου μου παρήσχε ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες τις οποίες σπεύδω να σας μεταδώσω:
Όταν ο Δαυίδ ερωτεύτηκε την Βηθσαβεέ, εκείνη ήταν παντρεμένη με τον Ουρία, πιστό αξιωματικό του, που για να τον βγάλει από τη μέση και να αποκτήσει τη γυναίκα του, ο Δαυίδ είχε ένα θεάρεστο σχέδιο: να στείλει τον Ουρία στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Εκεί οι πιθανότητες ενός «ατυχήματος» ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες για την επίτευξη του στόχου του. Από τη σχέση αυτή γεννήθηκε ο Σολομών που σημαίνει «ειρηνικός» και όπως σημειώνει η εν λόγω εγκυκλοπαίδεια το όνομα αυτό του εδόθη «ως υπόσχε-σις προς τον λαόν, ότι η βασυλεία αυτού έμελλε να είναι ειρηνική, κατ' αντίθεσιν προς την πολυτάραχον βασιλείαν του πατρός του».
Στη συνέχεια αναφέρεται πως ο Σολομών αναγκάστηκε να σκοτώσει τον πρεσβύτερο αδελφό του Αδωνία καθώς και τους υποστηρικτάς αυτού για να εξασφαλίσει την θέση του στο θρόνο (Ο Σολομών ήταν το πέμπτο παιδί του Δαυίδ, εν ολίγοις απήχε πολύ από την νόμιμη αξίωση της διαδοχής).
Όταν σταθεροποιήθηκε στο θρόνο, προσέφερε στον Ιεχωβά 1000 ολοκαυτώματα, ο οποίος μετά από τόσο «μπερεκέτι», ευαρεστήθηκε όπως τον επισκεφθεί κατ' όναρ (πολύ βολικό αυτό το «κατ' όναρ» και πολύ το δουλεύουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού μόνον ο ενυπνιαζόμένος γνωρίζει το ενύπνιόν του και ότι θέλει λέει πως είδε).
Τον επισκέφθηκε λοιπόν «κατ' όναρ» ο Ιεχωβάς και τον ρώτησε τι επιθυμούσε: δόξα, πλούτη ή σοφία, αλλά ο Σολομών που και πλούσιος ήταν (είχαν φροντίσει γι' αυτό οι περίφημοι προγονοί του) και γνώριζε πως αν έχεις χρήμα και σοφία κι είσαι και βασιλιάς, έχει τη δόξα στο τσεπάκι, ζήτησε μόνον σοφία. Η "ταπεινή" του επιλογή ευχαρίστησε αρκούντως τον Ιεχωβά ώστε του χάρισε και τα τρία.
Όμως η μόνη μαρτυρία που έχουμε για την περίφημη σοφία του Σολομώντος είναι το επεισόδιο της διχοτόμησης του βρέφους. Μετά από μερικούς αιώνες θα ματαιοπονούσαν ο Ηράκλειτος, ο Θαλής, ο Αριστοτέλης και εκατοντάδες Έλληνες σοφοί: είχε προλάβει και είχε συμπεριλάβει ο Σολομών όλες τις "μεγάλες αλήθειες" στο "Ασμα Ασμάτων" του.
Όμως μη νομίζετε πως ο σοφός αυτός βασιλεύς καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Συνέγραφε κύριοι, από την Έκκλησιαστικήν" και τις "Παροιμίες" μέχρι και "χιλιάδας (!!!) λυρικών ασμάτων, πολλά περί φυσικής ιστορίας (τρέμε Αριστοτέλη) παραβολάς, μύθους, αινίγματα, αποφθέγματα κλπ, ων τα πλείστα εχάθησαν" (ατυχές και πολύ βολικό).
Τώρα, θα αναρωτηθείτε πώς προλάβαινε να τα συγγράψει όλα αυτά αφού (πάντοτε κατά το ίδιο λήμμα) «αι σύζυγοι και οι παλλακίδαι αυτού ανήρχοντο εις χιλιάδας», και όπως λέει και ο Εμμ. Ροΐδης στο έργο του "Πάπισσα Ιωάννα" «... ο Σολομών καταφερόταν κατά της ακολασίας εν μέσω τριακοσίων γυναικών και επτακοσίων παλλακίδων...»
Αλλά και του Σολομώντα του βγήκε η πίστη αφού «χάριν αυτών (των γυναικών του) έκτισε ναούς ειδωλολατρικούς εις την κορυφήν του Όρους των Ελαιών, δι' ο αύτη ωνομάσθη όρος Σκανδάλου. Αυτός ο ίδιος εξ έρωτος προς αυτάς και εξ έρωτος της ισχύος, παρεκτράπη, ουχί άπαξ, εις ειδωλολα-τρίαν». (Πολύ γρήγορα τον ξέχασε τον Ιεχωβά που του χάρισε δόξα, πλούτη και σοφία).
Στο τέλος όμως «η ασωτία των ανακτόρων διέφθειρε την κυβερνώσα τά-ξιν και δυσαρέστησε τον φορολογούμενον σκληρώς λαόν και δι' αυτό, όταν ο Σολομών απέθανε το κράτος του εδιχάσθη εξ εμφυλίου διχόνοιας και κατέρρευσε». (Πού βρίσκεται λοιπόν η σοφία που του χάρισε ο Θεός; Ένας τόσο σοφός βασιλεύς δεν θα έπρεπε να είχε αποτρέψει την οικονομική καταστροφή του βασιλείου του;)
Στον ίδιο βασιλέα αποδίδεται ένα ακόμη βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης με τον τίτλο, "Σοφία Σολομώντος". Για το θέμα αυτό η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη γράφει: «Η παλαιά γνώμη ότι εγράφη υπό του Σολομώντος έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί. Η πιθανωτέρα γνώμη είναι ότι εγράφη υπό Αλεξανδρινού Ιουδαίου μεταξύ 200-150 π.Χ. (ο Σολομών είχε ήδη πεθάνει το 937 π.Χ.) και δη Ελληνιστί και ουχί Εβραϊστί ως υποστηρίζεται υπό τίνων».
Υπάρχει όμως ένα ακόμη βιβλίο που αποδίδεται στον «σοφό» αυτό βασιλιά. Η περίφημη «Σολομωνική» «βιβλίον μαγειών απόκρυφο», σύμφωνα με την οποία ο εν λόγω βασιλεύς «ήτο άρχων των πνευμάτων τα οποία υπετάσ-σοντο εις τας προσταγάς και τα εμβλήματα αυτού». Υπάρχει ακόμη και η παράδοση σύμφωνα με την οποία το Ναό του Σολομώντος έχτισαν δαίμονες υπακούοντες εις τον Σολομώντα και το δαχτυλίδι - σφραγίδα που έφερε χαραγμένη την πεντάλφα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το Ναό αυτόν έχτισαν, όπως ο Μάνλυ Χόλλ υποστηρίζει, Έλληνες, δηλαδή ένας Διονυσιακός σύλλογος ο οποίος ασχολεί-το με την κατασκευή ιερών κτισμάτων. Κάτι σαν τις αρχαίες ιπποδρομίες: άλλος ήταν ο αναβάτης, άλλος (ο ιδιοκτήτης των ίππων) έπαιρνε το βραβείο.
Αυτός ήταν ο βίος και η πολιτεία του πανσόφου και ειρηνικού προπάτορος ημών.
