Ήταν ένα μικρό κύμα, πολύ λυπημένο, που συνεχώς μονολογούσε: «Πόσο δυστυχισμένο είμαι… τα άλλα κύματα είναι τόσο μεγάλα και δυνατά και εγώ είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο… γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;».
Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά το άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει: «Τα λες αυτά, διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένα κύμα και νομίζεις ότι είσαι μικρό και ασήμαντο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο».
Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα απαντά: «Πώς; Δεν είμαι κύμα; Μα, δε βλέπεις τον κυματισμό μου; Δε βλέπεις τα απόνερά μου; Αν και μικρό, είμαι κύμα! Τι εννοείς λέγοντας ότι δεν είμαι κύμα;».
Ήρεμα το μεγάλο κύμα αποκρίνεται: «Αυτό που αποκαλείς κύμα δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτε άλλο παρά νερό! Όταν κατανοήσεις τη βάση της φύσης σου, θα απαλλαχθείς από τη μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου».
