Wallpapers

ΖΩΗ (Βασιλική Αργυρίου)

Ξαφνικα, ακουω μια λεπτη βουη, πανω στην ηλιοκαμενη επηφανεια
στα συνεφα της δυσης του ηλιου.
Μην ειναι η καταρακομμενη μου ψυχη
που θαφτηκε στα αδυτα της θαλασσας?
Δεν την εχω ακουσει απο τοτε που
το μυαλο μου αποφασησε να γινει κυριαρχος
του βασιλειου του κορμιου μου.
Απο τοτε που τα ονειρα μου σκεπαστηκαν
με ενα λεπτο αεροστεγες καλημα
πρωστατευοντας ετσι την ζωη μου απο
κακοβουλα συναισθηματα
αλλα και ολα τα συναισθηματα που μπορει
ενα πλασμα να δεχτει.
Πια ειναι αυτη η σταδιοδρομια που πρεπει
να ακολουθησω χωρις αισθημα?
Τι χρωμα εχει,τι γευση, τι οσμη,τι ηχο?
Πως να νιωσω χωρις αγγιγμα στο απομακρισμενο
μου κορμι που δεν το ακουσα ποτε.
Τι θελει,τι μου λεει?ποιον να ακουσω?Ποιον να πυστεψω.
νιωθω σαν την αμμο,σκληρη,ρευστη,φυσηκη που ομως
καποιος εκμεταλευομενος τα συστατικα μου,
αποφασησε να με κανει γυαλι.
Ομορφο αλλα ευθραυστο,ακινητο,αλυγηστο.
Αραγε θα γινω παλι αμμος καποτε?