«Κύριοι, παρακαλώ λίγο την προσοχή σας: όπως βλέπετε, είμαστε δύο άνθρωποι, η ουρά όλο και μεγαλώνει και παρ’ότι είναι μόνο 10:30, θέλω να σας ενημερώσω πως πιθανότατα δεν θα προλάβουμε να σας εξυπηρετήσουμε όλους. Ζητώ την κατανόησή σας».
Η ουρά στην εφορία είναι σχεδόν ένα κοινωνικό γεγονός, όπου οι άνθρωποι ανταλλάσουν απόψεις, σχολιάζουν τα καυτά ζητήματα της επικαιρότητας, λένε τον πόνο τους, αλλά κυρίως εκτονώνουν το θυμό τους. Πολλοί μάλιστα παραδέχονται πως πέρασαν περισσότερο χρόνο με τον μπροστινό τους περιμένοντας για κλειδάριθμο, παρά με τη γυναίκα τους εκείνη τη μέρα.
Η ανακοίνωση έφερε αναστάτωση όπως ήταν φυσικό και το αστείο ήταν πως όλοι με μια συγχρονισμένη κίνηση κοίταξαν τα ρολόγια τους σαν μέλη χορευτικού σχήματος. Κι εκεί που περίμενα την έκρηξη θυμού και τα καθιερωμένα μπινελίκια, ως εκ θαύματος το μόνο που επικράτησε ήταν μια σχεδόν σιωπηλή απογοήτευση, σχόλια κατανόησης προς τους δύο υπαλλήλους που δεν επαρκούσαν για το φόρτο της ημέρας και η κλασική καταδίκη του συστήματος διοίκησης. Ίσως σε αυτό συνετέλεσε και το γεγονός πως ο φόρτος εργασίας οφειλόταν στις πολλές διακοπές επιχειρήσεων που δεν τα κατάφεραν στην κρίση, ίσως δεν είχε απομείνει άλλη ενέργεια για καυγάδες.
Είκοσι χρόνια τώρα, εάν οι ώρες που έχω ξοδέψει σε ουρές μετρούσαν όπως οι ώρες πτήσης , θα είχα επάξια καταλάβει θέση πτέραρχου. Έχω δει ανθρώπους να παίζουνε μπουνιές, ανθρώπους να κλαίνε, άπειρους τσακωμούς και φωνές. Πολίτες εριστικούς, εξυπνάκηδες να μπαίνουν μπροστά από άλλους στην ουρά, υπαλλήλους ασυνείδητους και αγενείς, τα πάντα. Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα. Ακόμη και η υπεύθυνη να βγάζει από το συρτάρι της το γκαζάκι και να ψήνει ελληνικό καφέ παραμερίζοντας δύο στοίβες φακέλων όσο εμείς περιμένουμε, βίωσα.
Όμως, τον τελευταίο καιρό κάτι μου φαίνεται διαφορετικό. Λόγω σχετικής δυσκολίας να βρει κανείς σε ποιο γκισέ να περιμένει, ο πρώτος της ουράς ενημέρωνε τον καινούριο. «Αν έχεις άδεια οδήγησης περιμένεις εδώ, αν δεν έχεις εκεί και μετά στο ταμείο στο δεύτερο όροφο». «Κύριε, βλέπω ότι δεν έχεις υπεύθυνη δήλωση, μην περιμένεις άδικα, πήγαινε κάτω και συμπλήρωσε μια και σου κρατάω τη θέση». Ένας νεαρός συμπλήρωνε την αίτηση ενός κυρίου που δεν τα κατάφερνε. Λόγοι ακινησίας αυτοκινήτου: οικονομικοί. Το στυλό του ενός είχε εξυπηρετήσει 3 άτομα. Όλες οι αδυναμίες του συστήματος καλύπτονταν από πολίτες. Υπάλληλος να ενημερώνει για το αν θα προλάβει κανείς ή όχι μέχρι τις 13:30 και να ζητάει κατανόηση μέχρι πριν κάποια χρόνια θα φάνταζε ευσεβής πόθος. Ένα κλίμα αλληλεγγύης , τολμώ να πω, διέκρινα να εμφανίζεται.
Ίσως επειδή όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι πια, ίσως γιατί όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα στεναχωριέσαι και ανησυχείς και για το δικό σου, ίσως ο φόβος και η ανασφάλεια σε κάνει να συνεργάζεσαι και να ενδιαφέρεσαι για τον πόνο του άλλου. Φαίνεται πως δεν κατάφεραν αυτή τη φορά να μας εξαπατήσουν να εναντιωθούμε η μια κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης, το πάντα αποδοτικό «διαίρει και βασίλευε», αλλά επικράτησε μια εσωτερική ανάγκη, να συμμετάσχουμε σε κάτι συλλογικό. Μάλλον δεν τρώμε πια κουτόχορτο και επαναφέραμε στη ζωή μας αξίες ξεχασμένες. Μάλλον εμπεδώσαμε τελικά ποιοι μπορούν να είναι οι σύμμαχοί μας και ποιοι μας ρουφάνε το αίμα σαν βδέλλες.
Ψάχνουμε όλοι απεγνωσμένα τα τελευταία τρία χρόνια να διακρίνουμε κάτι θετικό ώστε να αποκτήσουμε ελπίδα. Σίγουρα στα κανάλια δε θα το βρει κανείς, ούτε σε αυτούς που διοικούν σήμερα. Όμως εάν έχω αφουγκραστεί καλά και αυτή η τάση δεν οφείλεται στην ονειροπόλα οπτική γωνία μου, είναι η πρώτη διαπίστωση που μου δίνει κουράγιο για το μέλλον, γιατί αν δεν ξεκινήσει να αλλάζει κάτι σε μας τους ίδιους, απ’ότι φαίνεται δεν πρόκειται ποτέ να μας επιβάλει κάτι καλό κανείς από τους τώρα διαχειριστές. Αριστεροί, δεξιοί εκσυγχρονιστές, συντηρητικοί, τέρμα οι ταμπέλες. Γνωρίστε τον Κώστα, το Δημήτρη, τη Μαρία και συστηθείτε. Μόνο η αλληλεγγύη και η συνεργασία μπορεί να κάνει τη διαφορά.
