Η λοβοτομή είναι ιατρική μέθοδος (χειρουργική επέμβαση) που
χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα σε πολλές χώρες, κατά τις προηγούμενες
δεκαετίες. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι μπροστινοί (μετωπιαίοι) λοβοί
αποκόπτονται με χειρουργική επέμβαση από το υπόλοιπο τμήμα του
εγκεφάλου, προκειμένου να αντιμετωπιστούν διανοητικές διαταραχές και
ψυχικές παθήσεις. Οι ασθενείς παραμένουν σε ικανοποιητικό βαθμό ενεργοί,
αλλά χάνουν το μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής τους ζωής.
Οι μετωπιαίοι λοβοί ελέγχουν τη συνείδηση που έχουμε για τις πράξεις
μας, την κρίση μας για ό,τι συμβαίνει στις καθημερινές μας
δραστηριότητες, τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, τη γλώσσα που
χρησιμοποιούμε, καθώς και τη γνώση του νοήματος των λέξεων που
επιλέγουμε. Προβλήματα που παρατηρούνται μετά από βλάβη είναι η απώλεια
της κίνησης διαφόρων μερών του σώματος, η αδυναμία σχεδιασμού, η ύπαρξη
έμμονων ιδεών, αλλαγές στην διάθεση, δυσκολία στην επίλυση προβλημάτων
και ανικανότητα έκφρασης τη γλώσσας. Οι ασθενείς με βλάβες στην περιοχή
αυτήν παρουσιάζουν διαταραχές της προσωπικότητας, καθώς εμφανίζεται
αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών, απάθεια και αμέλεια για την προσωπική
εμφάνιση και υγιεινή, καθώς και αντικοινωνική συμπεριφορά. Οι μετωπιαίοι
λοβοί διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των πληροφοριών,
άρα και στη νόηση.
Την λοβοτομή, την επινόησε το 1935 ο Πορτογάλος νευροχειρουργός Έγκας
Μόνιτζ, ο οποίος άρχισε να την εφαρμόζει πειραματικά σε ασθενείς του
ψυχιατρείου της Λισαβόνας. Η εφεύρεση αυτή του χάρισε το Βραβείο Νομπέλ
το 1949, αν και σήμερα η πρακτική αυτή επικρίνεται σφοδρά. Ο Μονίτζ
παρατήρησε ότι τα συμπτώματα σοβαρών νοητικών ασθενειών όπως η
σχιζοφρένεια εξαφανίζονταν άμεσα σε ανθρώπους στους οποίους είχε γίνει
λοβοτομή. Εντούτοις υποτίμησε το γεγονός ότι οι βλάβες που προκαλούνταν
στον εγκέφαλο ήταν πολύ μεγαλύτερες από τα οφέλη. Μετά τη θεραπεία
πολλοί ασθενείς γίνονταν φυτά. Παρ’ όλα αυτά, η λοβοτομή εφαρμόστηκε
ευρέως μέχρι τη δεκαετία του 1950 σε χιλιάδες ανθρώπους που υπέφεραν από
νοητικές παθήσεις καθώς και σε υπερδραστήρια παιδιά και κρατουμένους
που θεωρούνταν επικίνδυνοι. Στους μεγαλύτερους υποστηρικτές της
λοβοτομής στις ΗΠΑ συγκαταλέγεται ο γιατρός Ουόλτερ Φρίμαν. Τη δεκαετία
του 1950 περιδιάβαινε στη χώρα για να κάνει χιλιάδες λοβοτομές με μια
γρήγορη τεχνική δικής του επινόησης. Χρησιμοποιούσε μια μικρή μύτη
τρυπανιού με την οποία διείσδυε από το αφτί στο κρανίο. Αφού έφτανε στον
μετωπιαίο λοβό, έκοβε τα επίμαχα νεύρα χτυπώντας απότομα το τρυπάνι με
ένα μικρό σφυρί.
via
