ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 - Για τους δαιμονισμένους
Γέροντα, στον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών (1) πόσοι δαίμονες κατοικούσαν;
-«Δαιμόνια πολλά» (2), γράφει το Ευαγγέλιο. Γι’ αυτό είπε ο δαιμονισμένος ότι το όνομα του ήταν «λεγεών»(3). Και βλέπετε, όπως σε έναν δαιμονισμένο μπορεί να κατοικούν ένα σωρό δαίμονες, έτσι και στην καρδιά του πιστού μπορεί να χωρέσουν όλοι οι Άγιοι. Αφού ο Χριστός χωράει, πόσο μάλλον οι Άγιοι! Μεγάλα μυστήρια! Μια φορά, όταν ήμουν στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, χτύπησε κάποιος το καμπανάκι. Κοίταξα από το παράθυρο, και τι να δω! Έναν άνδρα που τον ακολουθούσε μια ολόκληρη φάλαγγα δαιμόνων, ένα μαύρο σμήνος! Πρώτη φορά είδα να εξουσιάζουν έναν άνθρωπο τόσοι δαίμονες. Αυτός ήταν μέντιουμ· είχε ανακατέψει ευχές της Εκκλησίας με επικλήσεις δαιμόνων, χριστιανικά βιβλία με μαγικά, και μετά τον εξουσίαζαν οι δαίμονες. Φοβερό! Πολύ στενοχωρέθηκα.
Μερικοί ψυχίατροι και τους δαιμονισμένους τους θεωρούν ψυχοπαθείς. Μερικοί ιερείς πάλι κάποιους ψυχοπαθείς τους βγάζουν δαιμονισμένους. Ενώ, ένας ψυχοπαθής, για να βοηθηθεί πρέπει να πάει αλλού, ένας δαιμονισμένος αλλού. Ο ψυχίατρος πως μπορεί να βοηθήσει τον δαιμονισμένο;(4)
-Γέροντα, ένας δαιμονισμένος είναι σε θέση να καταλάβει σε τι έφταιξε και δαιμονίστηκε;
-Ναι, μπορεί να το καταλάβει, εκτός να έχει πάθει και το μυαλό του, οπότε είναι πολύ δύσκολο να βοηθηθεί. Αν είναι μόνο δαιμονισμένος, μπορεί πιο εύκολα να συνεννοηθείς μαζί του και να τον βοηθήσεις, αλλά πρέπει να κάνει υπακοή. Αλλιώς πώς να βοηθηθεί;
Μια φορά ήρθε στον Καλύβι ένας από την νότια Ελλάδα, που είχε πάει στους Ινδούς, και είχε δαιμονιστεί. Έλεγε κάτι βρισιές και έβγαζε από το στόμα του αφρούς. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα, άγρια. Του έλεγα: «μη λες αυτές τις βλαστήμιες, γιατί έτσι καλείς τα δαιμόνια», δεν άκουγε. Και από την άλλη ζητούσε να τον βοηθήσω. «Βοήθησε με, έλεγε, μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις». «Εμ, πώς να σε βοηθήσω; του λέω. Θέλεις να προσευχηθώ, για να λυτρωθείς με την Χάρη του Χριστού, κι εσύ καλείς τα δαιμόνια. Πήγαινε να εξομολογηθείς, να σου διαβάσουν εξορκισμούς και έλα μετά να συζητήσουμε». «Δεν πηγαίνω», μου λέει. «Έλα μέσα να σου βάλω λαδάκι από το κανδήλι», του λέω. «Δεν θέλω. Θέλω να με βοηθήσεις». Πήγαινε μετά πιο πέρα και κουβέντιαζε με κάποιον. Κάποια στιγμή που έλεγα σε μια συντροφιά ότι ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες για την σωτηρία μας, φώναξε από πέρα: «Ρε συ, γιατί λες πως εργάζεται ο Θεός, για να σωθούν οι άνθρωποι; Έχουμε έναν πατέρα στον ουρανό και έναν στην γη και πιο πάνω είναι ένας άρχοντας(5)». «Πάψε τις δαιμονολογίες», του λέω, και έλεγα την ευχή. «Τώρα με μπέρδεψες», μου λέει. «Φύγε», του είπα και τον τίναξα πέρα. Έγινε κουβάρι. «Εσύ με ποιόν είσαι;», με ρωτάει. «Με τον Χριστό», του λέω. «Ψέματα λες, μου λέει, δεν είσαι με τον Χριστό, αφού εγώ είμαι ο Χριστός κι εσύ με χτυπάς». Του τα παρουσιάζει ανάποδα ο διάβολος.
-Αυτά τα λέει ο διάβολος;
-Ναι, ο διάβολος, αλλά, βλέπεις, ο Θεός του έδωσε το κουράγιο να έρθει μέχρι το Άγιον Όρος. Για να ξεκινήσει από τον άλλη άκρη της Ελλάδος να έρθει στο Όρος σε τέτοια κατάσταση, είναι μεγάλο πράγμα! Αλλά δεν ακούει και γίνεται χειρότερα. Αν έκανε υπακοή, θα βοηθιόταν.
Με την εωσφορική υπερηφάνεια μπορεί να δαιμονισθεί ο άνθρωπος
Όποιος έχει πολλή υπερηφάνεια είναι σκοτισμένος. Το μυαλό του είναι ανταριασμένο, είναι σαν να έχει καυσαέριο. Κάνει χοντρά σφάλματα και δεν το καταλαβαίνει. Έχει φθάσει όμως σε τέτοια σκότιση, που, ό,τι κι αν του πεις για να τον βοηθήσεις, δεν καταλαβαίνει. Λέει ότι τον καταπιέζεις! Καταπίεση είναι αυτή; Άντε τώρα να του βγάλεις αυτόν τον λογισμό… Δεν είναι τρελός, αφού το μυαλό του δουλεύει. Πρέπει να καταλάβει ότι είναι άρνηση, είναι βλασφημία αυτό που λέει.
Έτσι φθάνουν σιγά-σιγά στην σατανολατρεία. Αν δεις σατανολάτρες, φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από τον διάβολο. Βλέπεις έναν δαιμονισμό επάνω τους. Και τα καημένα τα παιδιά τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν αυτοί με στανικές μουσικές. Φθάνουν να επικαλούνται τον σατανά. Έχω ακούσει ότι μερικούς δίσκους «ροκ», αν τους γυρίσεις ανάποδα(67), θα ακούσεις τραγούδια με τα οποία επικαλούνται τον σατανά. Έχουν μέχρι και δοξολογία του σατανά: «Σ‘ εσένα αφιερώνομαι, σατανά». Φοβερό!
-Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί η υπερηφάνεια να οδηγήσει στον δαιμονισμό;
-Ναι. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κάνει ένα σφάλμα και δικαιολογεί τον εαυτό του. Αν του πουν οι άλλοι μια κουβέντα, για να τον βοηθήσουν, λέει ότι τον αδικούν, πιστεύει ότι είναι καλύτερος από εκείνους και τους κατακρίνει. Ύστερα αρχίζει σιγά-σιγά να κρίνει τους Αγίους. Πρώτα τους νεότερους, μετά τους παλαιότερους: «Εκείνος δεν έκανε θαύματα, ο άλλος έκανε εκείνο…». Έπειτα από λίγο προχωρεί και αρχίζει να κρίνει τις Συνόδους: «και οι Σύνοδοι με τον τρόπο που αποφάσιζαν…», επομένως και οι Σύνοδοι κατά την γνώμη του δεν έχουν ακρίβεια. Και τελικά φθάνει να λέει: «Και ο Θεός γιατί το κάνει εκείνο έτσι;». Ε, όταν ο άνθρωπος φθάνει σε τέτοιο σημείο, δεν τρελαίνεται· δαιμονίζεται.
Είχε έρθει στο Καλύβι με τον πατέρα του ένας δαιμονισμένος που έλεγε ότι είναι θεός. Είχε πάει σε έναν πνευματικό έξω στον κόσμο, κι εκείνος, επειδή φοβήθηκε μήπως ο διάβολος του ορμίσει, του είπε: « Ευλόγησε με»! Τι να πεις; Τέλος πάντων! Έλεγε μετά στον πατέρα του: «Να δεις, και ο Πατήρ Παΐσιος θα παραδεχτεί ότι είμαι θεός». Βάζει στοίχημα με τον πατέρα του σε όσα χρήματα είχαν μαζί τους ότι θα τον παραδεχτώ για θεό. Μόλις άρχισα να κάνω κομποσχοίνι, τινάχθηκε όρθιος. «Τι κάνεις εσύ μ’ αυτό; φώναξε. Εγώ έχω κάνει όλες τις αμαρτίες. Έχω τον διάβολο μέσα μου και έχω θεοποιηθεί. Πρέπει να παραδεχτείς ότι είμαι θεός. Εσύ, βρε, τίποτα δεν έκανες, μου λέει. Κάνεις συνέχεια βουρ-βουρ μ’ αυτό!». έλεγε κάτι βαριές κουβέντες! Είχα αγανακτήσει. «Άντε, φύγε από ‘δω, χαμένε», του λέω. Του έδωσα ένα ξεσκόνισμα γερό. Αγρίεψε, έγινε θηρίο. Βγάζει τα χρήματα από την τσέπη του, τα πετάει στον πατέρα του: «Πάρ’ τα, λέει, έχασα το στοίχημα».
Οι δαιμονισμένοι αντιδρούν σε οτιδήποτε ιερό
-Γέροντα, πως μπορεί κανείς να καταλάβει αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;
-Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνονται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο αγιασμό αν τους δώσεις ή με άγιο Λείψανο αν τους σταυρώσεις, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν σταυρό και τους πλησιάσεις, ανησυχούν, ταράζονται. Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Άγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω· σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.
Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δείτε, να έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχει δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το οποίο κρατώ το άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχει δαιμόνιο, αλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο οποίο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο αγίου Λειψάνου, αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν· απομακρύνονται. Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά πρώτα γλυκά, για να διψάσει πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει. Τι έχει μέσα;». «Τίποτε», του λέω. «Τι με κάνεις; με καίει», φώναζε. «Δεν καίει εσένα· κάποιον άλλον καίει», του λέω. Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τιναζόταν τα χέρια του, τα πόδια του… Έπαθε δαιμονική κρίση. Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι.
Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά; «Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ. Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά. Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζει μέσα μου, να με σφίγγει πότε εδώ και πότε εκεί», και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια. Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα: «Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο· μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου». Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδερφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού, κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Σε ποιο σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Που νομίζεις ότι βρίσκεται;». μου έδειξε τότε τα πλευρά του. «Που, εδώ;», τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο. Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μ’ έκαψες, μ’ έκαψες! Δεν φεύγω…ω…ω! Δεν φεύγω!». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά. Τότε άρχισα μέσα μου να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Κύριε Ιησού Χριστέ, διώξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου», και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο. Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Ύστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έριξε κάτω. Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μεσ’ στις σκόνες. Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχθεί. Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε. Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.
Μη δίνετε σημασία στα λόγια του δαιμονισμένου
-Γέροντα, τι πρέπει να προσέχει κανείς, όταν συζητά με έναν δαιμονισμένο;
-Να λέει την ευχή και να του φέρεται με καλοσύνη.
-Γέροντα, θυμούνται οι δαιμονισμένοι τι λένε πάνω στην κρίση τους;
-Άλλα τα θυμούνται και άλλα δεν τα θυμούνται. Δεν ξέρουμε πως εργάζεται ο Θεός. Μερικές φορές επιτρέπει να τα θυμούνται, για να ταπεινωθούν και να μετανοήσουν.
Και όταν ζητάει κάτι ο δαιμονισμένος, δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πότε αυτό είναι από τον διάβολο και πότε το έχει ανάγκη ο ίδιος. Είχα συναντήσει κάπου μια δαιμονισμένη κοπέλα. Αυτή είχε διαβάσει Καζαντζάκη και πίστευε κάτι βλάσφημα πράγματα με αποτέλεσμα να δαιμονισθεί. Ξαφνικά την έπιασε το δαιμόνιο και έβαλε κάτι φωνές! «Καίγομαι, καίγομαι!». Οι δικοί της την κρατούσαν, για να την σταυρώσω. Μετά φώναζε: «Νερό, νερό:». Λέω: «Φέρτε της νερό». «Όχι, όχι, μου λένε, γιατί μας είπε κάποιος να μην κάνουμε υπακοή στον διάβολο». «Τώρα, λέω, η καημένη διψάει. Φέρτε νερό». Καταλάβαινα πότε ήταν το κάψιμο από τον διάβολο και πότε ήταν από δίψα. Ήπιε η καημένη κανα-δυο ποτήρια νερό. «Κάρβουνα, έλεγε, έχω μέσα μου, τόσο κάψιμο νιώθω. Και ένα κουβά νερό να έπινα, δεν θα έσβηνε μέσα μου η φωτιά». Τέτοιο κάψιμο ένιωθε!
-Όταν Γέροντα, φωνάζει ένας δαιμονισμένος, πως καταλαβαίνουμε πότε μιλάει ο διάβολος μέσω του ανθρώπου και πότε ο άνθρωπος;
-Όταν μιλάει ο διάβολος, τα χείλη δεν κινούνται κανονικά· κινούνται σαν μηχανή. Ενώ, όταν μιλάει ο άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά. Όταν φωνάζει ένας δαιμονισμένος, την ώρα που του διαβάζουν εξορκισμούς ή οι άλλοι εύχονται γι’ αυτόν, άλλοτε η ίδια η ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε τι κάθεσαι;» και άλλοτε ο διάβολος βρίζει τον άνθρωπο ή τον ιερέα ή βλαστημάει τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Άλλοτε λέει ψέματα ή άλλοτε πιέζεται από την αλήθεια. Μερικές φορές πάλι ο δαιμονισμένος λέει δικά του από τα πνευματικά που έχει διαβάσει κ.λπ. Τι να πω; Μπερδεμένα πράγματα. Γι’ αυτό, όταν συζητάτε μαζί του, να προσέχετε, να προσέχετε πολύ. Μη δίνετε σημασία στα λόγια του. Μπορεί να λέει λ.χ. «με καις». Αν πράγματι τον καις και πεις «τον καίω», κάηκες. Αν δεν τον καις και πιστέψεις ότι τον καις, κάηκες δύο φορές. Ή μπορεί να φωνάζει «βρωμιάρες» και σε μια να πει: «Εσύ είσαι καθαρή». Αν εκείνη το πιστέψει, πάει χάθηκε. Γι’ αυτό μην κάνετε πειράματα με τον διάβολο.
Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι. Είχαν εκεί και την κάρα του αγίου Παρθενίου(7), επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στριμώχθηκε πολύ. Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διαβάσει στον δαιμονισμένο εξορκισμούς. Ο ιερομόναχος αυτό ήταν ευσεβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνει κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πουν. Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο ποιο ενάρετος της μονής κ.λπ. ο πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ημέρα να του κάνει κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώσει την εντύπωση ότι αυτό διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο. Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζει τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζει: «καίγομαι! που με διώχνεις, άσπλαχνε;», οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό- ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσευχόταν και οι άλλοι πατέρες-, και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθεις σ’ εμένα». Το είχε πει αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, αλλά εκείνος ήταν άγιος. Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω;», ο Άγιος του είπε: «Έλα σ’ εμένα». Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: «και μόνον το όνομα σου με καίει, Παρθένιε!», και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε. Πήγε και αυτός να κάνει τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθεί πουθενά. Συνέχει γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιον Όρος. Τι τράβηξε ο καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα. Και να δείτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήσει (8). Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;
-Γέροντα, έχει σχέση ο καφές με τις αντιδράσεις ενός δαιμονισμένου;
-Όταν ο νευρικό σύστημα είναι ταραγμένο και πιει κανείς πολλούς καφέδες, κλονίζονται τα νεύρα και το ταγκαλάκι εκμεταλλεύεται αυτήν την κατάσταση. Δεν είναι ότι ο καφές είναι κάτι δαιμονικό. Χρησιμοποιεί το ταγκαλάκι την επίδρασή του στα νεύρα, και ο δαιμονισμένος αντιδράει χειρότερα.
Βοήθεια στους δαιμονισμένους
-Γέροντα, κάπου γράφει ότι ο διάβολος εμφωλεύει στην καρδιά του δαιμονισμένου, αλλά δεν θέλει να το ξέρει αυτό ο άνθρωπος, για να μην τον πολεμήσει με την ευχή. Έτσι είναι;
-Ναι, γιατί το δαιμόνιο έχει δικαίωμα να καθίσει μέσα στον δαιμονισμένο ένα διάστημα και μπορεί να λουφάζει, ενώ με την ευχή ζορίζεται, επαναστατεί και μπορεί να φύγει. Η ευχή είναι βαρύ πυροβολικό για τον διάβολο. Μου είχαν φέρει στο Καλύβι ένα παλικάρι δαιμονισμένο που έλεγε συνέχεια την ευχή. Ο πατέρας του ήταν μοναχός, αλλά πέταξε τα ράσα και παντρεύτηκε, και το καημένο γεννήθηκε με δαιμόνιο. Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, για να πάρει μισθό το παιδί, να σωθεί και ο πατέρας, να έχουμε και εμείς οι μοναχοί ως φρένο παραδείγματα από μοναχούς που πέταξαν τα ράσα και τώρα ταλαιπωρούνται. Κάποια στιγμή που το έπιασε το δαιμόνιο, φώναξε σαν την κότα πολύ δυνατά ; «Κα, κα, κα…». «Τι έπαθες;», του λέω, ενώ με τον νου μου έλεγα: «Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα, από το πλάσμα του Θεού». «Κι εγώ θέλω να φύγω, φώναζε το δαιμόνιο, επειδή πολύ με βασανίζει αυτός ο άνθρωπος, γιατί συνέχεια λέει την ευχή. Θέλω να πάω στο Πακιστάν, να βρω λίγη ανάπαυση!»
-Γέροντα, γιατί δεν έφευγε το δαιμόνιο, αφού το παιδί έλεγε την ευχή;
-Φαίνεται ότι και το παιδί είχε δώσει κάποια δικαιώματα, αλλά και το δαιμόνιο είχε το αφεντικό του και έπαιρνε από αυτό εντολές.
-Γέροντα, όταν προσεύχεται κανείς για έναν δαιμονισμένο, τι πρέπει να λέει;
-Κατ’ αρχήν να δοξολογήσει τον Θεό: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, να πει, που με βοήθησες και βρίσκομαι σ’ αυτήν την κατάσταση, ενώ κι εγώ μπορούσα να ήμουν στην θέση του και να είχα όχι πέντε-έξι δαιμόνια αλλά χιλιάδες. Σε παρακαλώ, βοήθησε τον δούλο Σου που ταλαιπωρείται τόσο πολύ». Να κάνει δηλαδή πρώτα καρδιακή προσευχή και ύστερα να συνεχίσει με την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο Σου».
Μερικές φορές εμείς που προσευχόμαστε, γινόμαστε αιτία να μη φεύγει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο, γιατί προσευχόμαστε με υπερηφάνεια. Έναν λογισμό υπερήφανο αν φέρουμε, λ.χ. «να, εγώ με την προσευχή μου θα βοηθήσω να φύγει το δαιμόνιο», αμέσως εμποδίζεται η θεία βοήθεια και βοηθάμε τον διάβολο να παραμένει.
Να ευχόμαστε για τους δαιμονισμένους πάντα με ταπείνωση, με πόνο και αγάπη. Μια δαιμονισμένη πολύ την πόνεσε η ψυχή μου. Έκανε μια συγκατάβαση η καημένη, είπε ένα «ναι» στον διάβολο, και την ταλαιπωρεί φοβερά το δαιμόνιο χρόνια ολόκληρα. Καίει τις σάρκες της. Γυρίζουν με τον άντρα της στα μοναστήρια και κουβαλούν μαζί τους και το δεκαεξάχρονο κορίτσι τους. Κάθονται όλη νύχτα στην εκκλησία και κάνουν αγρυπνία. Αν ήταν άνδρας, θα τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Το δαιμόνιο πολύ υποφέρει, όταν σφίξεις τον δαιμονισμένο με θεϊκή αγάπη.
Όταν δεν ερεθίζεις τον δαιμονισμένο και δεν του πας κόντρα, αλλά τον πονάς, φεύγει το δαιμόνιο για λίγο ή για πολύ. Η ταπείνωση είναι το ισχυρότερο «σοκ» για τον διάβολο. Σε ένα μοναστήρι, την ώρα που οι προσκυνητές προσκυνούσαν τα άγια Λείψανα, πετάχθηκε ξαφνικά ένας που είχε δαιμόνιο και είπε στον ηγούμενο άγρια: «Με το ζόρι πρέπει να πάμε;». ο ηγούμενος ταπεινά και με καλοσύνη του είπε: «Όχι με το ζόρι, με την θέληση σας». Τότε εκείνος φώναξε: «εγώ με το ζόρι θα πάω» και όρμισε στα άγια Λείψανα και προσκύνησε. Είδατε, πιέστηκε ο δαίμονας από την ταπείνωση και την καλοσύνη του ηγουμένου. Αυτό φοβούνται οι δαίμονες.
-Γέροντα, βοηθιούνται οι δαιμονισμένοι από την χάρη των Αγίων, όταν πηγαίνουν προσκύνημα την ημέρα της μνήμης τους;
-Καλύτερα δαιμονισμένοι να μην πηγαίνουν στα πανηγύρια, γιατί αποσπούν τον κόσμο από την προσευχή. Γίνεται αταξία. Ας πάνε άλλη μέρα να προσκυνήσουν . Και αν ακόμη ξέρουν οι δικοί του ότι υπάρχει εκεί κάποιος άνθρωπος που μπορεί να τον βοηθήσει, ας μην τον πάνε εκείνη την ημέρα μέσα στον κόσμο. Διαφημίσεις θα κάνουμε;
Ούτε είναι σωστό, όταν φωνάζει ένας δαιμονισμένος να μαζεύεται κόσμος. Ένα παιδάκι δαιμονισμένο, το καημένο, μου είπε προχθές: «Έχω γίνει ρεζίλι». Είχαν μαζευτεί όλοι γύρω του σαν τους γλάρους. Δεν καταλαβαίνουν ότι, όταν κάποιος έχει ένα κουσούρι και εκδηλώνεται μπροστά στον κόσμο, ρεζιλεύεται.
-Γέροντα, η θεία Κοινωνία βοηθάει τους δαιμονισμένους;
-Για όσους γεννήθηκαν δαιμονισμένοι, επειδή δεν έφταιξαν οι ίδιοι, η συχνή θεία Κοινωνία είναι το δραστικότερο φάρμακο. Αυτοί έχουν πολύ μεγάλο μισθό, όταν δεν γογγύζουν, μέχρι να ελευθερωθούν με την Χάρη του Θεού. Είναι μάρτυρες, αν υπομένουν, γι’ αυτό και επιβάλλεται να κοινωνούν συχνά. Ένας όμως που δαιμονίζεται από δική του απροσεξία, πρέπει να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, και να αγωνίζεται, για να θεραπευθεί, και θα κοινωνήσει, με την άδεια του πνευματικού, όταν πρέπει. Αν κοινωνήσει, χωρίς να μετανοήσει και χωρίς να εξομολογηθεί, θα δαιμονισθεί χειρότερα. Ένας δαιμονισμένος, όταν τον πήγαν να κοινωνήσει, έφτυνε την θεία Κοινωνία. Ο Χριστός θυσιάστηκε, καταδέχτηκε να του δώσει το Σώμα και το Αίμα Του, και αυτός να το φτύνει! Φοβερό! Βλέπετε, ο διάβολος δεν δέχεται βοήθεια.
-Γέροντα, μπορούμε να δίνουμε τα ονόματα τους να διαβάζονται στην Προσκομιδή;
-Ναι, βέβαια. Οι δαιμονισμένοι πολύ βοηθιούνται, όταν οι ιερείς διαβάζουν με πόνο τα ονόματα τους στην Προσκομιδή.
-Γέροντα, όταν κάποιος που είχε δαιμονισθεί έχει μετανοήσει, εξομολογείται, κοινωνάει, και η δαιμονική επήρεια δεν φεύγει, τι συμβαίνει;
-Δεν φεύγει, γιατί ακόμη δεν έχει σταθεροποιήσει πνευματική κατάσταση. Αν τον βοηθήσει αμέσως ο Θεός να απαλλαγή από αυτήν την δαιμονική επήρεια, αμέσως πάλι θα ξεφύγει. Γι’ αυτό ο Θεός από πολλή αγάπη επιτρέπει να υποχωρεί το κακό σιγά-σιγά. Έτσι ο άνθρωπος και εξοφλάει και σταθεροποιεί πνευματική κατάσταση. Όσο εκείνος, τόσο υποχωρεί το κακό. Από τον ίδιο θα εξαρτηθεί πόσο γρήγορα θα απαλλαγή από την δαιμονική επήρεια. Μια φορά με ρώτησε ένας πατέρας που το παιδί του είχε δαιμόνιο: «Πότε θα γίνει καλά το παιδί μου;» «Όταν εσύ σταθεροποιήσεις πνευματική κατάσταση, του λέω, θα βοηθηθεί και αυτό». Το ταλαίπωρο, ενώ ζούσε πνευματικά, ο πατέρας του αντιδρούσε και του έλεγε ότι θα τρελαθεί, αν δεν αλλάξει ζωή. Άρχισε να το πηγαίνει ο ίδιος σε οίκο ανοχής, οπότε το παιδί παρασύρθηκε και δαιμονίστηκε. Όταν το κυρίευε το δαιμόνιο, ορμούσε πάνω στην μάνα του με άσχημες διαθέσεις. Η καημένη η μάνα του αναγκάσθηκε να φύγει σ’ ένα νησί, για να γλυτώσει. Ο πατέρας είχε μετανοιώσει και προσπαθούσε να ζει πνευματικά, αλλά το παιδί δεν γινόταν καλά. Όταν γύρισε με το παιδί του όλα τα προσκυνήματα, έμαθε όλα τα Συναξάρια των Αγίων και σταθεροποίησε κατάσταση, τότε έγινε καλά το παιδί.
Για τους εξορκισμούς
-Γέροντα, σήμερα έφεραν μία δαιμονισμένη και παρακάλεσαν να πούμε στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς. Τι να κάνουμε;
-Σ’ αυτή την περίπτωση καλύτερα να λέγατε να το κανονίσει ο πνευματικός της. Για να είναι ο διάβολος μέσα της, θα πει ότι αυτή έκανε κάποια σοβαρή αμαρτία ή οι γονείς της, και έδωσαν δικαιώματα, γιατί η αμαρτία φέρνει τον διάβολο. Αν δεν μετανοήσουν και δεν εξομολογηθούν, δεν φεύγει η αμαρτία, επομένως δεν φεύγει και ο διάβολος.
-Βοηθιούνται, Γέροντα, οι δαιμονισμένοι με τους εξορκισμούς;
-Ανάλογα. Οι εξορκισμοί βοηθούν, όταν διαβάζονται σε ένα παιδάκι δαιμονισμένο που δεν έδωσε δικαιώματα και δεν ξέρει από εξομολόγηση ή σε έναν μεγάλο που έχασε τα λογικά του και δεν μπορεί να εξομολογηθεί. Όταν έχει τα λογικά του ο δαιμονισμένος, πρέπει πρώτα να βοηθηθεί να βρει σε τι έφταιξε και δαιμονίστηκε, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και μετά, αν χρειαστεί, να του διαβάσουν εξορκισμούς. Γιατί και μόνο με την συγχωρητική ευχή, μπορεί να φύγει το δαιμόνιο.
Μερικοί ιερείς μαζεύουν και αυτούς που έχουν δαιμόνιο και άλλους που έχουν κάποια αρρώστια και τους διαβάζουν εξορκισμούς. Ένας είχε πάρκινσον και του διάβαζαν εξορκισμούς. Να, και σήμερα, έφεραν έναν ηλικιωμένο που έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένος. Το αριστερό του χέρι πάει πέρα-δώθε. Τον πιάνουν και κρίσεις. «Από πότε, τον ρωτάω, είσαι έτσι;». «Από μικρός», μου λέει. Απόρησα. Πρόσεξα μετά ότι το κεφάλι του, στο αριστερό μέρος, ήταν λίγο ζουλιγμένο. Στην γέννα, φαίνεται, κάτι είχε πάθει και ύστερα είχε προβλήματα. Να έχει ο άλλος τον πόνο του και να του λένε πως έχει δαιμόνιο, να του διαβάζουν εξορκισμούς, «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα…», και να γίνεται ρεζίλι και στον κόσμο! Δεν κάνει! Πόσα παιδιά που τα θεωρούν δαιμονισμένα, δεν έχουν δαιμόνιο! Μου έφεραν ένα παιδί είκοσι πέντε χρόνων που έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένο. Του έδωσα να πιεί αγιασμό και το καημένο δεν αντέδρασε καθόλου. «Τι κάνει το παιδί; Ρωτάω τον πατέρα του. Από πότε το έπαθε;». «Από έξι χρονών, μου λέει. Τότε είχαν φέρει σκοτωμένο τον παππού του στο μαγαζί και το παιδί, μόλις τον είδε, έπαθε». Είχε πάθει το καημένο έναν νευρικό κλονισμό. Εδώ, και σε μεγάλο αν συμβεί αυτό, μπορεί να πάθει, πόσο μάλλον ένα παιδάκι! Άντε, τώρα, να το έχουν για δαιμονισμένο!
-Γέροντα, οι εξορκισμοί διαβάζονται και νοερώς;
-Νοερώς είναι καλύτερα. Βασικά οι εξορκισμοί πρέπει να διαβάζονται με πόνο, με ταπείνωση, όχι με υπερηφάνεια. Όταν οι ιερείς λένε δυνατά και υπερήφανα το «έξελθε πνεύμα ακάθαρτον», αγριεύει ο διάβολος, θυμώνει, εκμεταλλεύεται τον εγωισμό του δαιμονισμένου και μπορεί να του πει: «για δες, σε κάνει ρεζίλι στον κόσμο· κοπάνα τον αυτόν τον παπά», οπότε ο δαιμονισμένος αρχίζει να χτυπάει τον παπά. Έτσι δεν φεύγει το δαιμόνιο, αλλά φεύγει ο παπάς με το ευχολόγιο του… Μια φορά ένας ιερέας είπε σε έναν δαιμονισμένο: «ΣΕ διατάζω, ακάθαρτο πνεύμα, να φύγεις από αυτόν τον άνθρωπο!». Ε, γι’ αυτό κι εγώ δεν φεύγω…» του λέει ο διάβολος με το στόμα του δαιμονισμένου. Γι’ αυτό λέω στους ιερείς, όταν διαβάζουν εξορκισμούς, ποτέ να μην φωνάζουν: «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα…», λες και τα δαιμόνια δεν ακούν!
Αλλά και οι συγγενείς του δαιμονισμένου δεν χρειάζεται να πουν σε άλλους ότι θα καλέσουν τον παπά να διαβάσει εξορκισμούς. Καλύτερα να πουν ότι θα διαβάσει μια παράκληση, και ας διαβάσει τους εξορκισμούς με χαμηλή φωνή.
Μαρτύριο περνούν οι δαιμονισμένοι
Πάντως πολύ ταλαιπωρούνται όσοι έχουν δαιμόνιο, γιατί και ταπεινώνονται, αλλά και βασανίζονται από τον διάβολο! Μια φορά είχα συναντήσει στην Μονή Σταυρονικήτα ένα παλικάρι είκοσι τριών ετών που είχε δαιμόνιο. Ήταν πετσί και κόκαλο. Έξω έκανε παγωνιά, στον ναό έκαιγε σόμπα, και αυτός φορούσε ένα λεπτό κοντομάνικο πουκάμισο και καθόταν πίσω στην λιτή. Δεν άντεξα, πάω, του δίνω ένα μάλλινο ρούχο. «Φόρεσε τον αυτό, του λέω. Δεν κρυώνεις;». «Τι να κρυώσω, πάτερ, μου λέει, εγώ καίγομαι». Έ, να, αυτό είναι κόλαση.
Σε μερικούς μάλιστα δαιμονισμένους, που από την φύση τους είναι ευαίσθητοι, το ταγκαλάκι τους λέει ότι δεν θα σωθούν και τους βάζει να αυτοκτονήσουν. Φοβερό! Δεν είναι μικρό πράγμα! Ήξερα κάποιον δαιμονισμένο που και οι παπάδες τον είχαν βαρεθεί τον καημένο. Πήγαινε να του διαβάσουν εξορκισμούς και τον έδιωχναν. Ύστερα ο διάβολος του έλεγε και για μένα: «μην πας και σ’ αυτόν · ούτε αυτός θα σε δεχθεί», και τον είχε ρίξει σε απελπισία. Έναν άλλον, που είχε γίνει καλά με την χάρη του Αγίου Αρσενίου, τι τον έκανε ο διάβολος! Είχε έρθει εδώ, για να προσκυνήσει τα Λείψανα του Αγίου Αρσενίου, αλλά ήταν κλειστό το Μοναστήρι. Του παρουσιάζεται λοιπόν ο διάβολος με την μορφή του Αγίου Αρσενίου κάτω στην πόρτα και του λέει: «Να μην ξαναπατήσεις εδώ ούτε εγώ σε θέλω ούτε ο Παΐσιος». Τον έδιωξε. Κατάλαβες; Άρχισε μετά και έβριζε τον Άγιο, έβριζε κι εμένα. Καλά, εγώ είμαι για βρίσιμο, αλλά ο Άγιος!... οπότε ο ταλαίπωρος δαιμονίσθηκε και πάλι. Εδώ, μόνο με αναίδεια αν φερθεί κανείς, απομακρύνεται η Χάρις του Θεού, πόσο μάλλον να βρίζει τους Αγίους. Ήρθε και στο Καλύβι και φώναζε: «Τι σου έκανα και δεν με θέλεις; Γιατί κι εσύ δεν με βοηθάς; Θέλεις να βασανίζομαι;» Και του λέω: «ευλογημένε, ο διάβολος ήταν αυτός που σ’ έδιωξε· δεν ήταν ο Άγιος· ο Άγιος δεν διώχνει», και να μην ακούει. Πίστευε στον λογισμό του. Ξέρετε τι ταλαιπωρία, τι μαρτύριο περνούν κάθε μέρα οι καημένοι;
Αλλά και πολλοί δαιμονισμένοι ταλαιπωρούνται, για να βάλουν μερικοί άλλοι μυαλό. Γιατί, όταν τους βλέπουν πόσο βασανίζονται, προβληματίζονται, έρχονται σε συναίσθηση και μετανοούν. Μη νομίζετε δηλαδή ότι όσοι δαιμονίζονται έχουν περισσότερες αμαρτίες. Επιτρέπει όμως ο Θεός να δαιμονίζονται, οπότε εξευτελίζονται, ταπεινώνονται, ξοφλάνε αμαρτίες, παίρνουν αυτοί μισθό, αλλά βοηθιούνται και όσοι τους βλέπουν να ταλαιπωρούνται.
Βέβαια θα πει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ένα σωρό αμαρτίες και δεν δαιμονίζονται· πώς γίνεται αυτό; όταν ο άνθρωπος έχει φθάσει σε τέλεια πώρωση, τότε δεν προσβάλλεται από τον δαίμονα, γιατί βλέπει ο Θεός ότι δεν θα βοηθηθεί. Πρέπει να ξέρουμε ότι και η προσβολή από δαιμονική ενέργεια είναι, κατά κάποιον τρόπο, δώρο του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, για να ταπεινωθεί, να μετανοήσει και να σωθεί.
Σημειώσεις:
1. Βλ.Λουκ.8,26 κ.ε.
2. Λουκ.8,30.
3. Ρωμαϊκή στρατιωτική μονάδα που την απήρτιζαν τρεις έως έξι χιλιάδες στρατιώτες.
4. Ο Γέροντας έλεγε ότι ο ψυχοπαθής χρειάζεται την ιατρική βοήθεια καλού και πιστού ψυχιάτρου και την πνευματική βοήθεια του πνευματικού, ενώ ο δαιμονισμένος, εφόσον έχει τα λογικά του, χρειάζεται να βρει σε τι έφταιξε και δαιμονίστηκε, να μετανοήσει και να εξομολογηθεί, για να απαλλαγή από το δαιμόνιο.
5. Εννοούσε τον διάβολο.
6. Ο Γέροντας εννοεί του δίσκους που έχουν κρυμμένα μηνύματα σε «ανάστροφη κάλυψη».
7. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.
8. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορειτικά, σ. 96-97.
|
