Μόλις ακριβώς κάτω από το νότιο άκρο της Ιταλίας, στο ακραίο δυτικό τμήμα της
Μεσογείου, βρίσκεται το νησί της Μάλτας. Στο παρελθόν αυτό βρέθηκε υπό τη κατοχή διαφόρων εθνών και έχει θεωρηθεί σα μία από τις πιο στρατηγικές περιοχές του κόσμου: ένα λιμάνι και ένα σημείο διασταυρώσεως της Ευρώπης, της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Το μικρό αυτό νησί, μήκους μόλις 14,5 χιλιομέτρων ήταν ήδη ένα αρχαίο κέντρο πολιτισμού όταν το υπέταξαν οι Φοίνικες της Καρχηδόνας.
Όταν μια ομάδα ιερέων, λατρών του θεού Μολώχ, επισκέφθηκε το νησί την εποχή της Παλαιάς Δ ιαθήκης, οι νησιώτες δέχθηκαν εύκολα τις διδασκαλίες τους, μαζί και τη προσφορά ανθρωποθυσιών για τον εξευμενισμό του Μολώχ. Ο λόγος ήταν γιατί οι αρχαίοι Μαλτέζοι έκαναν οι ίδιοι ανθρωποθυσίες στους θεούς του κάτω κόσμου που πίστευαν ότι υπήρχαν κάτω από το νησί τους, τους οποίους συχνά ταύτιζαν με «όφεις». Όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε αυτό το νησί, το οποίο λεγόταν τότε Μελίτα, (Πράξεις Αποστόλων, ΚΗ΄), τον δάγκωσε μια έχιδνα του νησιού. Ο Παύλος χωρίς να ταραχθεί όμως τίναξε το φίδι από το χέρι του μέσα στην αναμμένη πυρά και δεν έπαθε τίποτα. Οι Μαλτέζοι βλέποντας ότι ούτε πρήσθηκε, ούτε πέθανε τον θεώρησαν σα θεό.
Από την εποχή των Καρχηδονίων, η Μάλτα είχε δεχθεί πολλούς κυβερνήτες: Ρωμαίους, Άραβες, Νορμανδούς, Καστιλλιανούς και το Τάγμα του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ, που έγινε αργότερα γνωστό σαν οι Ιππότες της Ρόδου και ακόμα αργότερα σαν οι Ιππότες της Μάλτας, οι οποίοι παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα, έχοντας το δεύτερο αρχηγείο τους στη Ρώμη. Λίγα μίλια νότια της πόλης Βαλέτα βρίσκεται το μικρό χωριό Κάζαλ Πάουλα. Εκεί το 1902, την ώρα που μερικοί εργάτες έσκαβαν ένα πηγάδι, η γη υποχώρησε και αυτοί έπεσαν μέσα της. Ανακάλυψαν έτσι μια σειρά αρχαίων σπηλαίων, σκαμμένων ως επί το πλείστον πάνω σε συμπαγή βράχο, τα οποία κατέβαιναν μέσα στη γη και σε τρία κατώτερα επίπεδα. Αυτές οι πολυεπίπεδες κατακόμβες έγιναν γνωστές σαν το «Υπόγειο του Χαλ Σαφλιέντι", από το όνομα του δρόμου κάτω από τον οποίο ανακαλύφθηκαν.
Κοντά στο δάπεδο του τελευταίου θαλάμου, στο τρίτο και τελευταίο (επίσημα αναγνωρισμένο) υποεπίπεδο αυτών των αρχαίων κατακομβών, υπάρχουν μερικοί ονομαζόμενοι «θάλαμοι ταφής». Αυτοί είναι τετράγωνοι μήκους μόλις ενός μέτρου, βρίσκονται στα δεξιά ακριβώς του δαπέδου και θα πρέπει να γονατίσει κανείς για να μπορέσει να κοιτάξει μέσα τους. Μόλις που επιτρέπουν να συρθεί κάποιος μέσα τους. Για πολλά χρόνια υπήρξαν φήμες ότι ο ένας από αυτούς τους θαλάμους δεν τελείωνε, αλλά συνέχιζε βαθύτερα σε άλλες ανεξερεύνητες σπηλιές ακόμα πιο πέρα. Αυτή φαίνεται να είναι η υπόγεια διάβαση και ο θάλαμος που ανέφερε ένα άρθρο του περιοδικού National Geographic τον Αύγουστο του 1940. Το άρθρο αυτά ανέφερε τα εξής σε σχέση με αρκετούς ανθρώπους που είχαν εξαφανισθεί μέσα σε αυτές τις κατακόμβες χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος:
Πολλές υπόγειες δίοδοι, μαζί με αρχαίες κατακόμβες, αποτελούν τώρα ένα τμήμα των οχυρώσεων και του αμυντικού συστήματος του νησιού. Σε πολλές από αυτές τις στοές φυλάσσονται διάφορα εφόδια και σε μερικές από αυτές βόμβες. Μερικές από τις υπόγειες περιοχές κάτω από τη Βαλέτα χρησίμευσαν σα σπίτια για τους φτωχούς. Κάποιοι προϊστορικοί άνθρωποι είχαν κτίσει ναούς και θαλάμους μέσα σε αυτές τις κρύπτες. Σε ένα λάκκο δίπλα σε ένα θυσιαστικό βωμό βρίσκονται χιλιάδες ανθρώπινοι σκελετοί. Πριν από χρόνια μπορούσε κάποιος να περπατήσει υπόγεια από το ένα άκρο της Μάλτας στο άλλο. Η κυβέρνηση όμως έκλεισε τις εισόδους αυτών των στοών μετά την εξαφάνιση στο λαβύρινθo μερικών μαθητών και του καθηγητή τους που έκαναν ένα μάθημα περιήγησης σε αυτές.
Η ιστορία όμως προχωράει πολύ «βαθύτερα» από ό,τι δείχνει το άρθρο του National Geographic. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι σε αυτές τις κατακόμβες εξαφανίσθηκαν κατά τη περιήγησή τους 30 περίπου παιδιά και ότι στην αρχή που ανακαλύφθηκε το «υπόγειο» ανακαλύφθηκαν επίσης περίπου 30.000 ανθρώπινοι σκελετοί ανδρών, γυναικών και παιδιών, θυμάτων των αρχαίων ανθρωποθυσιών στους θεούς του κάτω κόσμου. Ακόμα σε μια παλιά έκδοση του περιοδικού Borderland Science εμφανίσθηκε ένα άρθρο της Λόις Τζέσαπ, η οποία εργαζόταν τότε στη Βρετανική Πρεσβεία και έγινε αργότερα γραμματέας στην «Υπηρεσία Πληροφοριών για Ιπτάμενους ίσκους» (NYSIB) στη Νέα Υόρκη.
Η Τζέσαπ ισχυρίσθηκε ότι επισκέφθηκε τη Μάλτα και το Υπόγειο μία φορά πριν τη τραγική εξαφάνιση των παιδιών και ακόμα μια φορά λίγο μετά από αυτή. Περιέγραψε πώς στη πρώτη της επίσκεψη στις κατακόμβες έπεισε τελικά τον οδηγό της να της επιτρέψει να εξερευνήσει έναν από τους «νεκρικούς θαλάμους» κοντά στο δάπεδο του τελευταίου θαλάμου στο τρίτο υπόγειο, που υποτίθετο ότι ήταν το «τέλος» της υπόγειας περιήγησης. Αυτός φαινόταν να ξέρει κάτι που η ίδια αγνοούσε και της είπε ότι θα μπορούσε να μπει μόνο με δική της ευθύνη για ό,τι θα μπορούσε να της συμβεί. Το έκανε κρατώντας ένα κερί στο χέρι της και χρησιμοποιώντας τη χαλαρωμένη πλατειά ζώνη της σαν ένα οδηγό για τους φίλους της που ακολουθούσαν. Σύρθηκε έτσι μέσα από τη μικρή δίοδο και βγήκε τελικά σε μια μεγάλη σπηλιά, βρισκόμενη σ’ ένα περβάζι από όπου κοιτούσε από ψηλά ένα απύθμενο χάσμα. Κάτω, στην άλλη μεριά του χάσματος, ήταν ένα άλλο περβάζι που φαινόταν να οδηγεί σε μια είσοδο ή στοά στον απέναντι τοίχο. Η Τζέσαπ ορκίσθηκε ότι συνέβη πραγματικά αυτό που ακολουθεί.
Έξω από αυτή τη χαμηλότερη στοά, στην απέναντι πλευρά του χάσματος, ισχυρίζεται ότι εμφανίσθηκαν μερικά πολύ μεγάλα, μαλλιαρά ανθρωποειδή όντα, με τρίχες σε όλο το σώμα τους. Ενώ την παρατηρούσαν, σήκωσαν τα χέρια τους προς τη διεύθυνσή της, με τις παλάμες τους προς τα έξω, και αμέσως άρχισε να φυσάει ένας δυνατός «άνεμος» που έσβησε το κερί της. Μετά αισθάνθηκε κάποιο υγρό και γλιστερό «πράγμα» να την ακουμπάει και να την προσπερνά.
Όλα αυτά συνέβησαν καθώς άρχιζε να εμφανίζεται από τη δίοδο μέσα στη σπηλιά ο φίλος της που βρισκόταν πίσω της και την ακολουθούσε. Οι φίλοι της δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις πανικόβλητες προσπάθειές της να γυρίσουν πίσω στο δωμάτιο του «Υπογείου», αλλά αναγκάσθηκαν τελικά να το δεχθούν από την επιμονή της. Όταν βρεθήκανε πίσω στον υπόγειο θάλαμο, ο οδηγός είδε την έκφρασή της και της έδειξε με το βλέμμα του ότι «καταλάβαινε τι συνέβαινε». Μια βδομάδα περίπου μετά την εξαφάνιση των παιδιών και του δασκάλου τους, κατά τη δεύτερη επίσκεψή της σε αυτό το μέρος, είδε έναν καινούργιο οδηγό, ο οποίος όμως αρνήθηκε ότι είχε εργασθεί ποτέ εκεί κανένας άλλος εκτός απ’ αυτόν. Φαινόταν όμως ότι κάτι έκρυβε.
Τελικά έμαθε από άλλες πηγές ότι αυτό ήταν το τούνελ στο οποίο είχαν μπει τα παιδιά και ο δάσκαλός τους και πιθανά ο παλιός οδηγός. Έμαθε επίσης ότι μετά το πέρασμα του τελευταίου παιδιού «συνέβη» μια κατάρρευση. Παρόλο που η επίσημη απόδοση ανέφερε ότι τα τοιχώματα κατέρρευσαν πάνω στους μαθητές, οι ομάδες έρευνας δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν ποτέ κανένα ίχνος του δασκάλου τους, παρόλο που το σχοινί που είχαν χρησιμοποιήσει για να δεθούν βρέθηκε να έχει κοπεί από ένα αιχμηρό εργαλείο και όχι από ένα βράχο που έπεσε. Έμαθε ακόμα ότι τα ουρλιαχτά και τα κλάματα των παιδιών ακουγόντουσαν για βδομάδες υπόγεια σε διάφορα μέρη του νησιού, αλλά δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το μέρος τους. Όσο για τις κατακόμβες κάτω από την ίδια τη Μάλτα, υπάρχουν μερικές αρχαίες ιστορίες που λένε ότι οι βαθιές σπηλιές κάτω από το νησί συνεχίζονται υπόγεια πέρα από τις ακτές και κατά μερικούς ένα μέρος αυτού του λαβύρινθου εκτείνεται για εκατοντάδες χιλιόμετρα προς τα βόρεια και διασταυρώνεται με τις κατακόμβες κάτω από τη Ρώμη, ή το έκανε τουλάχιστον την αρχαία εποχή.
ΠΗΓΗ
