Εκείνο που εντυπωσιάζει ήδη στις ερμηνευτικές θέσεις του κ. Ράμφου είναι το πάθος του να εκμηδενίσει την Ορθόδοξη παράδοση και στην θέση της να βάλει την δική του ερμηνεία η οποία οδηγεί κατευθείαν στις ευκολίες, στις κακοδοξίες και στην φιλοσοφική βαρβαρότητα της Δύσης. Γιατί να μην προσφέρει την ερμηνεία του, η οποία είναι εμπεριστατωμένη, για όποιον επιθυμεί να την ερευνήσει αλλά εκβιάζει την νοημοσύνη μας τρυπώνοντας στην Πατερική μας παράδοση, στην εκκλησιαστική εμπειρία με ανύπαρκτες εμπειρίες και με ελάχιστες γνώσεις;
Ένας απίστευτος αφορισμός που θα κρέμεται στην τόσο ποθητή φήμη του για πάντα: όλα τα φώτα της παραδόσεως είναι σαν τα φώτα που έζησε και περιέγραψε ο Ευάγριος. Και όχι μόνον, οι Σούφι, οι Κινέζοι, οι Ινδοί. Αυτά τα φώτα εκμεταλλεύτηκε ο Χριστός και έκανε το κομμάτι του. Τα ίδια που ατένισε και ο Μέσκος και απέκτησε προσωπικότητα.
Το τρίτο του «μάθημα» στην φιλοκαλία αφορούσε την ερμηνεία της §39 και §40 από το έργο “περί λογισμών” του Ευάγριου.
«Όταν ο νους τον παλαιόν άνθρωπον αποδυσάμενος τον εκ Χάριτος επενδύσηται (Κολ. 3,9-10), τότε και την εαυτού κατάστασιν όψεται κατά τον καιρόν της προσευχής σαπφείρω ή ουρανίω χρώματι παρεμφερή, ήντινα και τόπον Θεού η Γραφή ονομάζει υπό των πρεσβυτέρων οφθέντα επί του όρους Σινά».
Από εδώ ξεκινά την παρερμηνεία του ο κ. Ράμφος. Ταυτίζοντας τον τόπο Θεού της Γραφής, αυτόν που είδαν οι πρεσβύτεροι πάνω στο όρος Σινά, με τον Ίδιο τον Θεό! Δηλαδή αυτό που είδαν οι πρεσβύτεροι απέξω, με αυτό που είδε ο Μωυσής μέσα στην κατοικία του Θεού.
Πάει ακόμη παραπέρα τονίζοντας πως ο τόπος του Θεού, είναι ο τόπος της Βασιλείας, άρα η Βασιλεία εντός μας υπάρχει. Ο θεός υπάρχει μέσα μας, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε τον Χριστό σαν Θεό, κι αυτός τον ίδιο θεό πίστευε, την εσωτερικότητα, τον Σάπφειρο.
Στην αντοψία έχουμε μια εσωτερίκευση, μια καινούργια σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Ιδρυτική πράξη είναι η αναγνώριση του θείου ως Χρώματος. Ζήτω ο Σάπφειρος, λοιπόν, ο πατήρ.
Το θαβώρειο Φως και το άκτιστο Φως του ησυχασμού είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο Ευάγριος, αυτό που βιώνουν οι Σούφι, οι Ινδοί και οι Κινέζοι. Μπρος στο πάθος του να βρει ίχνη εσωτερικότητος, υποκειμενισμού, θυσιάζει ακόμη και την νοημοσύνη του!
Πώς είναι δυνατόν να ξεθάβει μια κακοδοξία, του Βαρλαάμ, η οποία έχει καταδικαστεί από Σύνοδο της Εκκλησίας; Να μας σέρνει βίαια στο παρελθόν για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μέλλον; Τόσο πολύ εξαρτάται το μέλλον του κ. Ράμφου από ένα κατάλληλο παρελθόν; Και γιατί να προτιμήσουμε την δική του θρησκεία και όχι τον Κύριο, ο οποίος δεν ζητά από εμάς το παρελθόν μας; Πιστεύει πως είναι πιο δυνατός από τον Βαρλαάμ και θα νικήσει; Πιστεύει πως δεν έχει αντίπαλο; Εφόσον σαν μοναδικό του αντίπαλο υπολόγιζε τον κ. Γιανναρά και ο Γιανναράς έγινε χειρότερος υβριστής της παραδόσεώς μας από τον ίδιο; Γιατί η ιστορία ανέδειξε νικητή τον Βαρλαάμ, επειδή δίδαξε αρχαία ελληνικά τον Πετράρχη; Ο οποίος έβαλε σαν κέντρο του ανθρώπου την συγκίνηση, αρχή της εσωτερικότητος;
Από το ένα μέρος συμφωνεί με τον Ευάγριο πως για να δούμε τον εαυτό μας πρέπει να αδειάσουμε τον Νου από τις σκέψεις, τα νοήματα των πραγμάτων, για να αποκτήσουμε ταυτότητα και εσωτερική βεβαιότητα, από την άλλη ο Αυγουστίνος έσωσε την Δύση επειδή μετέτρεψε το δόγμα σε σύμβολο και ελευθέρωσε την σκέψη!!!
«Το έγχρωμο φως του Νου, απηχεί τον βαθμό του ασκητού στην κλίμακα των αρετών». Μα αυτό δεν είναι η ψυχή; Τί δουλειά έχει ο Νους με την πολλαπλότητα; Δεν διάβασε ποτέ του Πλωτίνο; Ο Νους γεννά την ψυχή, την πολλαπλότητα! Και της δίνει ενότητα. Ακριβώς όπως ισχυρίζεται ο ίδιος πως όλα τα φώτα είναι ίδια! Μια κοινή εμπειρία διατρέχει τις θρησκείες!
Οι ψυχικοί άνθρωποι που υψώνουν το ανάστημά τους! Πόσο βαρετοί είναι! Ακόμη και να τους αντικρούσεις!
Θέλει λοιπόν με πάθος να μπούμε στην εσωτερικότητα της Δύσεως και στο υποκείμενό της, για να δημιουργήσουμε τον χρόνο μας και την κατοικία μας! Ψάχνει λοιπόν ίχνη, πατήματα εσωτερικότητος στα κείμενα τής Παραδόσεώς μας. Και όμως εμείς διαβάσαμε στην απαντητική επιστολή του Χάιντεγκερ στον Γιάσπερς πως υποκείμενο-αντικείμενο δεν υπάρχει στους Αρχαίους Έλληνες και γι’ αυτό εστράφη στην Ανατολή, η οποία είναι το βασίλειο του υποκειμένου. Μήπως κατορθώσει να βρει ένα διαφορετικό υποκείμενο που δεν θα δημιουργεί και δεν θα εξαρτάται από την τεχνολογία η οποία καταστρέφει τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Γιατί εμείς να “σωθούμε’’ μπαίνοντας σ’ έναν κόσμο υπό διάλυση; Μήπως αυτός ο διαλυμένος άνθρωπος της Δύσεως σαν και τον ίδιο το Ράμφο δεν ευθύνεται για την Ελληνική κρίση;
Άς δούμε για λίγο αυτή την ενδιαφέρουσα έρευνα για το έγχρωμο Φώς τι αξία έχει! Το χρώμα παράγεται από την ένωση του Φωτός με το νερό, την ύλη! Όπως βλέπουμε και στο ουράνιο τόξο. Τα χρώματα του εαυτού αποδεικνύουν καταρχάς την διαφορετική σύσταση της ανθρώπινης ύλης από τη φυσική. Η διαφορά οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος, η ύλη του, είναι χειροποίητος! Δεν κατάγεται από τη φύση. Γι’ αυτό μπορεί να την υπερβαίνει. Δυστυχώς ο Δαρβίνος δεν διαθέτει εσωτερικό οφθαλμό ούτε ο κ. Γιανναράς που μας πολιορκεί συνεχώς με τα δεδομένα της παλαιοντολογίας! Ερεύνησε λοιπόν τα νοήματα του Γκαίτε, τους καταλόγους των Σούφι που σήκωσαν κεφάλι χωρίς λόγο, έβγαλε συμπεράσματα και δεν άνοιξε μια σελίδα από την Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών, όπου θα ανακάλυπτε όλα τα Μυστήρια τού χρώματος και ίσως σοκαριζόνταν και από την ιδέα πως κάνει Μελέτη θανάτου, και διδάσκει το Εύ Θνήσκειν. Θα μπορούσε ίσως να καταλάβει τον Λόγο του Κυρίου «άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».
Ιεραρχικά λοιπόν τα φώτα που συναντά ο νεκρός και με τα οποία καλείται να ταυτιστεί για να γλιτώσει το κάρμα, την ζωή των αισθήσεων είναι:
Το καθαρό φώς της πραγματικότητος, που είναι ο Αλάνθαστος Νούς.
Το καθαρό φώς επάνω στην Ατραπό, η συνάντηση της Μητέρας-πραγματικότητος, βλέπει δηλ. το νοητικό σώμα ή σώμα σκέψεως ή επιθυμητικό σώμα. Το δεύτερο στάδιο ανατέλλει πάνω στο σώμα - των σκέψεων. Το σώμα είναι το αστραφτερό σώμα της πλάνης, το αστρικό σώμα της Θεοσοφίας, το αιθερικό αντίστοιχο τού Φυσικού σώματος. Αυτό το αιθερικό σώμα θα εξυμνήσει σαν το πνευματικό σώμα του Ωριγένη πού επιτυγχάνει τις ερμηνείες των πραγμάτων και της Βίβλου. Γιατί να μην διαβάσουμε από την αρχή το ΜΠΑΡΝΤΟ ΤΟΝΤΟΛ;
Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΙΡΗΝΙΚΩΝ ΘΕΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗ ΗΜΕΡΑ
Ημέρα πρώτη. Το φώς της ημέρας αυτής είναι το σύνολο της συνειδήσεως αναλυμένης στην πρωταρχική κατάστασή της που είναι το κυανό φώς!
Την δεύτερη ημέρα η αγνή μορφή του νερού θα λάμψει σαν ένα λευκό Φώς. Αυτό το λαμπρό, εκθαμβωτικό, διαφανές λευκό Φώς είναι η Σοφία.
Την τρίτη ημέρα η πρωταρχική μορφή του στοιχείου γη θα λάμψη μπροστά σου σαν ένα κίτρινο φώς. Είναι η ακτινοβολία της δικής σου διάνοιας.
Την τέταρτη ημέρα το κόκκινο φώς η πρωταρχική μορφή της φωτιάς, είναι το σύνολο των αισθημάτων και σαν Σοφία βοηθά το κράτημα της διάνοιας στην κατάσταση της απαρνήσεως.
Την Πέμπτη ημέρα το πράσινο φώς έχει σειρά. Είναι η φυσική δύναμη της σοφίας της δικής μας διάνοιας. Δίνει απάρνηση και αμεροληψία.
Την έκτη ημέρα τα τέσσερα χρώματα των τεσσάρων στοιχείων θα λάμψουν ταυτόχρονα και είναι εκπορεύσεις των δικών μας μορφών σκέψεων.
Την δε εβδόμη ημέρα η ποικιλόχρωμη ακτινοβολία των εξαγνισμένων ροπών θα έλθει και θα λάμψει, είναι η δική σου σοφία.
Οι Σούφι λοιπόν αναγνωρίζουν πως είναι ανώτεροι από εμάς στο θάνατο, και έχουν δίκηο. Εάν δεν υπήρχαν οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ακόμη θα συλλάβιζαν τα γράμματα. Ας δούμε λοιπόν το Ένα το νεοπλατωνικό, το επέκεινα της ουσίας, το αγαθό του Πλάτωνος, ή το φώς των μεγάλων καμπαλιστών το οποίο παρότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το άκτιστο Φώς της Εκκλησίας, είναι παρόλα αυτά ζωή και όχι πολύχρωμος θάνατος. Διότι το υποκείμενο είναι προς τον θάνατον.
«Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ» του Ernst Benz . (ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο IV)
«Η νέα φιλοσοφία της ζωής, την οποία ανέπτυξε ο Oetinger και την οποία στήριξε στην ηλεκτρική του θεωρία, έχει για σημείο εκκίνησης μια νέα ερμηνεία της ιστορίας της Δημιουργίας. Αυτή η νέα ερμηνεία βρίσκεται σε συμφωνία με την βασική του κατανόηση της σχέσεως της βιβλικής αποκαλύψεως με τις επιστήμες της φύσεως. Ο Oetinger αρχίζει με το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως όπου διαβάζουμε: Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γή... ήταν σκοτάδι πάνω από την άβυσσο και πάνω στα νερά έπνεε πνεύμα Θεού.
Τότε είπε ο Θεός να γίνει φώς, και έγινε φώς. Ο Θεός είδε το φώς, ήταν καλό και το χώρισε από το σκοτάδι. Το φώς το ονόμασε ημέρα και το σκοτάδι νύχτα. Ημέρα πρώτη».
Τί είναι λοιπόν αυτό το φώς της πρώτης ημέρας της δημιουργίας; Δεν μπορεί να είναι το φώς του ήλιου, διότι ο ήλιος δημιουργήθηκε την τέταρτη ημέρα. Άρα είναι κάτι άλλο. Η ερμηνεία του βασίζεται σε δύο προβλήματα που είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει για να λύσει το Μυστήριο. Πρώτον τί ήταν αυτό το φώς καθ’ εαυτό και δεύτερον τί του συνέβη μετά την δημιουργία του ήλιου;
Ο Oetinger υπήρξε διάσημος καββαλιστής και επηρέασε βαθειά τους Γερμανούς, όπως και τους Hegel και Marx.
Έτσι λοιπόν δεν θα είχαμε καμμία αντίρρηση να μας περιγράψει ο κ. Ράμφος τον βαθύτερό μας εαυτό. Αλλά από εδώ μέχρις του σημείου να δηλώνει πως όλα τα φώτα της παραδόσεώς μας, από το Θαβώρ, μέχρι την Δαμασκό και το Άγιον Όρος είναι αυτά που βίωσε ο Ευάγριος πάει πολύ. Ζητά πολλά από μας. Και εμείς δεν του ‘χουμε ζητήσει τίποτε μέχρι στιγμής. Ούτε να είναι σοβαρός! Τι σόι εσωτερικό Φως είναι αυτό της Δαμασκού που τύφλωσε τον Παύλο;
Τελειώνοντας θα θέλαμε να αναφερθούμε σε μία σημαντική επισήμανση του Νίτσε (!) η οποία περιλαμβάνεται στο κείμενό του εναντίον του Στράους. Λέει: «Καλά δεν καταλαβαίνει ακόμη ο κ. Στράους πως δεν υπάρχουν πλέον Χριστιανοί, πως είναι όλοι Βουδιστές;» Ενάμιση αιώνα πριν. Και εμείς ακόμη να το υποπτευθούμε! Ο Παν φεύγει το Νιρβάνα έρχεται!
Γιάννης Πατρῶζος
