Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἡ βιογραφία τοῦ Θεοῦ στό κόσμο αὐτό. Καί μάλιστα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι ἡ βιογραφία τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ σ’ αὐτό τό κόσμο. Μέσα σ’ αὐτή περιγράφεται πῶς ὁ Θεός, γιά νά δείξει τόν ἑαυτό Του στούς ἀνθρώπους, ἔστειλε τό Θεό Λόγο, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, καί σάν ἄνθρωπος εἶπε στούς ἀνθρώπους, ὅλα ὅσα ὁ Θεός ἔχει, ὅλα ὅσα ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά τόν κόσμο αὐτό καί γιά τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν σ’ αὐτόν.
Ἀποκάλυψε ὁ Θεός Λόγος τό σχέδιό του στό κόσμο. Ὁ Θεός Λόγος μέ τή βοήθεια τοῦ λόγου, ἔδειξε τό Θεό στούς ἀνθρώπους, ὅσο εἶναι δυνατό ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιλάβει τόν ἀπερίληπτο Θεό. Ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο στό κόσμο αὐτό καί στούς ἀνθρώπους πού ζοῦν σ’ αὐτόν, ὁ Κύριος τό ἔδωσε μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Μέσα σ’ αὐτήν ἔδωσε τίς ἀπαντήσεις γιά ὅλα τά ἐρωτήματα. Δέν ὑπάρχουν ἐρωτήματα πού νά βασανίζουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί γιά τά ὁποῖα νά μήν ἔχει δοθεῖ μέσα στήν Ἁγία Γραφή εἴτε ἄμεση εἴτε ἔμμεση ἀπάντηση. Οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά ἐπινοήσουν περισσότερα ἐρωτήματα ἀπ’ ὅσες ἀπαντήσεις ὑπάρχουν μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Τό ὅτι δέν βρίσκεις στήν Ἁγία Γραφή ἀπάντηση σέ κάποιο σου ἐρώτημα, σημαίνει ἤ ὅτι ἔθεσες ἀσήμαντο ἐρώτημα ἤ ὅτι δέν μπόρεσες νά διαβάσεις τήν Ἁγία Γραφή καί νά πάρεις τή τελική ἀπάντηση.
Στήν Ἁγία Γραφή ὁ Θεός ἔδειξε:
1) Τί εἶναι ὁ κόσμος, ἀπό ποῦ προέρχε ται, γιά ποιό λόγο ὑπάρχει, πρός τά ποῦ πορεύεται, πού θά καταλήξει.
2) Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀπό ποῦ ἔρχεται,
ποῦ πηγαίνει, ποιά εἶναι ἡ οὐσία του, γιά ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς θά τελειωθεῖ.
3) Τί εἶναι τά ζῶα, τί εἶναι τά φυτά, γιά ποιό λόγο ὑπάρχουν; τί ἐξυπηρετεῖ ἡ ὕπαρξή τους; τί προσφέρουν;
4) Τί εἶναι τό καλό, ἀπό ποῦ προέρχε ται, ποῦ ὁδηγεῖ, γιά ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς ἀποκτᾶται.
5) Τί εἶναι τό κακό, ἀπό ποῦ προέρχεται, πῶς ὑπάρχει, γιά ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς θά τελειώσει,
6) Τί εἶναι δίκαιοι καί τί ἁμαρτωλοί, πῶς ἀπό ἕναν ἁμαρτωλό βγαίνει δίκαιος καί πῶς ἕνας ἐπηρμένος δίκαιος μπορεῖ νά καταντήσει ἁμαρτωλός· πῶς ὁ ἄνθρωπος ὑπηρετεῖ τό Θεό καί πῶς τό διάβολο· ὁλόκληρος ὁ δρόμος ἀπό τό ἀγαθό ὥς τό κακό, ἀπό τό Θεό ὥς τό διάβολο.
7) Ὅλα, ἀπό τήν ἀρχή ὥς τό τέλος, ὁλό κληρος ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή σάρκα ὥς τό θεό, ἀπό τή σύλληψή του μέχρι τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή του.
8) Τί εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου, ἡ ἱστο ρία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τί εἶναι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ποιός ὁ δρόμος τους, ὁ σκο πός καί ἡ τελείωσή τους.
Γενικά, ὁ Θεός στήν Ἁγία Γραφή εἶπε ὅλα ὅσα χρειαζόταν νά πεῖ στούς ἀνθρώπους. Στήν Ἁγία Γραφή βρίσκεται ἡ βιογραφία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ καθενός μας ἀνεξαιρέτως. Σ’ αὐτήν ὁ καθένας μας μπορεῖ νά βρεῖ ὁλό κληρο τόν ἑαυτό του νά παρουσιάζεται καί νά περιγράφεται λεπτομερῶς: ὅλες οἱ ἀρετές σου
καί συγκινητικότερος ἀπό τό λόγο πού ὑπάρχει στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, καί τοῦ Σολομῶντος, καί τοῦ Δαβίδ, καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου… Ἐδῶ ἡ μουσική, ἡ ἀγγελική μουσική τῆς αἰώνιας ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, ντύθηκε μέ ἀνθρώπινες λέξεις.
Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος διαβάζει καί μελετᾶ τήν Ἁγία Γραφή, τόσο περισσότερο βρίσκει αἰτίες ὅλο καί πιό πολύ νά τήν μελετᾶ ἀσταμάτητα. Αὐτή εἶναι, κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, σάν τήν εὐωδιαστή ρίζα, πού ὅσο περισσότερο τρίβεται, τόσο περισσότερο εὐωδιάζει. Ὅσο βασικό εἶναι τό γιατί πρέπει νά διαβάζει κανείς τήν Ἁγία Γραφή, τό ἴδιο ἐπίσης βασικό εἶναι τό πῶς πρέπει νά διαβάζει κανείς τήν Ἁγ. Γραφή.
Πῶς πρέπει νά διαβάζει κανείς τήν Ἁγία Γραφή;
καί τά ἐλαττώματα πού ἔχεις καί δέν ἔχεις. Θά βρεῖς τούς δρόμους μέσω τῶν ὁποίων ἡ ψυχή σου καί ἡ ψυχή κάθε ἄνθρωπου, βαδίζει ἀπό τήν ἁμαρτία στήν τελειότητα καί ὁλόκλη ρο τό δρόμο ἀπό τόν ἄνθρωπο ὥς τό Θεό καί ἀπό τόν ἄνθρωπο ὥς τό διάβολο. Στήν Ἁγία Γραφή θά βρεῖς τρόπους ν’ ἀπελευθερωθεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία. Θά βρεῖς μέ μία λέξη, ὅλη τήν ἱστορία τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἁμαρτωλότητας, καί ὅλη τήν ἱστορία τῆς ἀρετῆς καί τῶν δικαί ων.
Εἶσαι θλιμμένος; στήν Ἁγία Γραφή θά βρεῖς παρηγοριά. Εἶσαι λυπημένος; τή χαρά· εἶσαι θυμώδης; τή γαλήνη· εἶσαι ἐμπαθής; τή σωφροσύνη· εἶσαι ἄφρονας; τή σοφία· εἶσαι κακός; τή καλωσύνη· εἶσαι ἐγκληματίας; τό ἔλεος καί τή δικαιοσύνη· εἶσαι μισάνθρωπος; τήν ἀγάπη. Σ’ αὐτήν θά βρεῖς φάρμακο γιά ὅλες σου τίς ἀτέλειες καί τά ἐλαττώματα, καί τροφή γιά ὅλες σου τίς ἀρετές καί τίς ἀσκήσεις. Εἶσαι ἀγαθός; ἡ Ἁγία Γραφή θά σέ μάθει νά γίνεις ἀγαθότερος καί ἀγαθότατος. Εἶσαι εὐαίσθητος; αὐτή θά σέ μάθει τήν ἀγγελική τρυφερότητα· εἶσαι ἔξυπνος; αὐτή θά σέ μάθει τή σοφία· ἀγαπᾶς τήν ὀμορφιά καί τήν ὡραιότητα τοῦ τρόπου καί τοῦ λόγου; Δέν ὑπάρχει ὡραιότερος
Οἱ ἅγιοι Πατέρες, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἅγιο Χρυσόστομο, εἶναι οἱ καλύτεροι καθηγητές σ’ αὐτό. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, μποροῦμε νά ποῦμε, ἔγραψε τό πέμπτο Εὐαγγέλιο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν σοβαρή προετοιμασία γιά τήν ἀνάγνωση καί τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καί ἡ προετοιμασία ἔγκειται σέ τί; Καταρχήν στή προσευχή. Προσευχήσου στό Κύριο νά φωτίσει τό νοῦ σου, ὥστε νά κατανοήσει τους λόγους της, καί νά χαριτώσει τή καρδιά σου νά αἰσθανθεῖς τήν ἀλήθεια τῶν λόγων αὐτῶν καί τή ζωή. Συνειδητοποίησε ὅτι αὐτά εἶναι λόγια τοῦ Θεοῦ, πού αὐτός ὁ ἴδιος ἀπευθύνει σέ σένα. Ἡ προσευχή, σέ σχέση μέ τίς ἄλλες εὐαγγελικές ἀρετές, εἶναι ἡ καταλληλότερη γιά νά καταστήσει ἱκανό τόν ἄνθρωπο νά κατανοήσει τήν Ἁγία Γραφή.
Πῶς πρέπει νά διαβάζεται ἡ Ἁγ. Γραφή;
Μέ προσευχή, φόβο καί σεβασμό, γιατί σέ κάθε λέξη ὑπάρχει καί ἀπό μία σταγόνα αἰώνιας ἀλήθειας, καί ὅλες οἱ λέξεις ἀποτε λοῦν ἀπέραντο ὠκεανό τῆς αἰώνιας ἀλήθειας. Ἡ Ἁγία Γραφή δέν εἶναι βιβλίο, ἀλλά ζωή. Γιατί οἱ λέξεις της «πνεῦμα καί ζωή ἐστιν» (Ἰωάν. 6,63), γι’ αὐτό μποροῦν νά γίνουν καταληπτές ἐάν τίς κάνουμε ψυχή τῆς ψυχῆς μας καί ζωή τῆς ζωῆς μας.
Αὐτό εἶναι βιβλίο πού διαβάζεται μέ ζωή, μέ ἔργο. Πρῶτα ἀξίζει νά ζήσει κανείς καί μετά νά καταλάβει. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Σωτήρα: «ἐάν τίς θέλη τό θέλημα αὐτοῦ ποιεῖν, γνώσεται περί τῆς διδαχῆς πότερον ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν…» (Ἰωάν, 7,17). Δούλεψε γιά νά καταλάβεις. Αὐτό εἶναι βασικός κανόνας τῆς ὀρθόδοξης ἑρμηνευτικῆς. Συνήθως ὁ ἄνθρωπος στήν ἀρχή διαβάζει γρήγορα τήν Ἁγία Γραφή, καί μετά ὅλο καί πιό ἀργά, μέχρις ὅτου στό τέλος ἀρχίζει νά διαβάζει λέξη πρός λέξη. Γιατί σέ κάθε λέξη ἀνακαλύπτει ἀτέλειωτη ἀλήθεια καί ἄφατο μυστήριο.
Κάθε μέρα Διαθήκης, ἀλλά παράλληλα μ’ αὐτό ἐξάσκησέ την καί μία ἀρετή. Ἐξάσκησε τήν μέχρις ὅτου σοῦ γίνει συνήθεια. Παραδείγματος χάρη ἐξάσκησε πρῶτα τή συγχώρεση τῶν προσβολῶν. Αὐτό νά σοῦ γίνει καθημερινό καθῆκον, καί παράλληλα μέ αὐτό εὔχου πρός τόν Κύριο: «Κύριε ἀγαθέ, δῶσε μου ἀγάπη γι’ αὐτούς πού μέ προσβάλλουν». Καί ὅταν μετατρέψεις τήν ἀρετή αὐτή σέ συνήθεια, τότε θά σοῦ εἶναι εὐκολότερη κάθε ἄλλη μετά ἀπ’ αὐτήν, καί ἔτσι θά ἐργαστεῖς μέ τὴ σειρά μέχρι τήν τελευταία.
Βασικό εἶναι νά διαβάζεις τήν Ἁγία Γραφή ὅσο τό δυνατόν περισσότερο, Ὅ,τι ὁ νοῦς δέν ἀντιλαμβάνεται θά τό αἰσθανθεῖ ἡ καρδιὰ. Κι ἄν ἀκόμα ὁ νοῦς σου δέν ἀντιλαμβάνεται καί ἡ καρδιά σου δέν αἰσθάνεται, ἐσύ ἐν τούτοις διάβαζε. Γιατί μέ τήν ἀνάγνωση σπείρεις τό λόγο τοῦ Θεοῦ στή ψυχή σου· καί ὁ σπόρος αὐτός ἐκεῖ δέν θά καταστραφεῖ, ἀλλά βαθμιαῖα καί ἀπαρατήρητα θά περάσει στήν φύση τῆς ψυχῆς σου, καί θά ἐκπληρωθεῖ σέ σένα ὁ λόγος τοῦ Σωτήρα, γιά τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος:
«βάλει τόν σπόρον ἐπί τῆς γῆς, καί καθεύδει καί ἐγείρεται νύκτα καί ἡμέραν, καί ὁ σπόρος βλαστάνῃ καί μηκύνηται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτός» (Μάρκ. 4,26 – 29). Βασικό εἶναι νά σπείρεις καί ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού κάνει ν’ αὐξάνεται ἡ σπορά. Μόνο μή βιάζεσαι γιά τήν ἐπιτυχία, ὥστε νά μή μοιάσεις μέ τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο
πού σήμερα σπέρνει καί τήν ἑπομένη θέλει νά θερίσει.
Διαβάζοντας τήν Ἁγία Γραφή μεταφέ ρεις τό φύραμα στή ζύμη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός σου, τό ὁποῖο σταδιακά αὐξάνεται, διαπερνᾶ τή ψυχή μέχρις ὅτου διεισδύσει σ’ αὐτή καί ζυμωθεῖ μέ τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια καί δικαιοσύνη. Τελικά ἡ παραβολή γιά τό σπορέα καί τό σπόρο μπορεῖ νά ἐφαρμοσθεῖ στό καθένα μας. Σέ μᾶς δόθηκε μέσα στήν Ἁγ. Γραφή ὁ σπόρος τῆς θεϊκῆς ἀλήθειας. Διαβάζοντάς την, σπείρουμε τό σπόρο αὐτό στή ψυχή μας. Καί αὐτός πέφτει καί σέ πετρώδη καί σέ ἀκανθώδη μέρη τῆς ψυχῆς ἀλλά κάτι πέφτει καί στήν καλή γῆ τῆς καρδιᾶς μας καί φέρει καρπό. Καί ὅταν θά δεῖς τό καρπό καί τόν δοκιμάσεις τότε ἀπό τή γλυκύτητα καί τή χαρά θά βιαστεῖς νά καθαρίσεις καί τά πετρώδη καί τά ἀκανθώδη μέρη τῆς ψυχῆς σου, νά ὀργώσεις καί νά σπείρεις τό σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ξέρετε πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός μπροστά στά μάτια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὅταν ἀκούει τούς λόγους καί τούς ἐκτελεῖ. Ἡ ἀρχή τῆς σοφίας εἶναι ἡ ὑπακοή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 7, 24). Κάθε λόγος τοῦ Σωτήρα ἔχει τήν ἰσχύ καί τή δύναμη νά θεραπεύει καί τίς φυσικές καί τίς ψυχικές ἀσθένειες. «Εἰπέ λόγῳ, καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8, 8). Ὁ Σωτήρας «εἶπε λόγο» καί θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος τοῦ ἑκατόνταρχου.
Ὅπως τότε, ἔτσι καί τώρα, ὁ Κύριος ἀδιάκοπα ἐπαναλαμβάνει τούς λόγους του καί σέ σένα καί σέ μένα καί σ’ ὅλους μας. Μόνο πρέπει νά σταθοῦμε, νά ἐμβαθύνουμε σέ αὐτούς καί νά τούς δεχθοῦμε μέ τήν πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου. Καί τό θαῦμα θά γίνει καί σέ μᾶς. Καί θά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή μας ὅπως ἀκριβῶς θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος ἐκείνου. Γιατί στό Εὐαγγέλιο εἶναι γραμμένο καί τό ἀκόλουθο: «προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζομένους πολλούς καί ἐξέβαλε τά πνεύματα λόγῳ καί πάντας τούς κακῶς ἔχοντας ἐθεράπευσεν» (Ματθ. 8,16).
Αὐτό κάνει καί σήμερα, γιατί ὁ Κύριος
«Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός, καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).
Στή μέλλουσα κρίση θά κριθοῦν ἐκεῖνοι πού δέν ὑπάκουσαν στό λόγο τοῦ Θεοῦ.
Καί θά εἶναι ἀνεκτότερη ἡ γῆ τῶν Σοδό μων καί τῆς Γομμόρας ἀπ’ ὅ,τι ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως γι’ αὐτούς (Ματθ. 10, 14 – 15). Πρόσεξε! Στήν τελική κρίση θά σοῦ ζητηθεῖ λόγος, γιά τό τί ἔκανες μέ τούς λόγους τοῦ Θεοῦ, γιά τό ἄν τούς ὑπάκουσες καί υἱοθέτησες, ἄν χαιρόσουν ἤ ντρεπόσουν γι’ αὐτούς. Ἄν ντρεπόσουν γι’ αὐτούς, καί ὁ Θεός θά ντραπεῖ γιά σένα
«ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μάρκ. 8, 38).
Λίγες εἶναι οἱ λέξεις τῶν ἀνθρώπων πού δέν εἶναι ἔρημες καί κενές, γι’ αὐτό καί εἶναι λίγες ἐκεῖνες γιά τίς ὁποῖες δέν θά κριθοῦμε (Ματθ. 12, 36). Γιά ν’ ἀποφύγει αὐτό ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μελετήσει καί νά μάθει τά λόγια τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, νά τά οἰκειοποιηθεῖ. Γιατί γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Θεός τά ἀνακοίνωσε στούς ἀνθρώπους, γιά νά τά κάνουν κτῆμα τους καί μέσω αὐτῶν νά κάνουν δική τους καί τήν ἴδια τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Σέ κάθε λόγο τοῦ Σωτήρα ὑπάρχει περισσότερη αἰωνιότητα καί ἀφθαρσία, ἀπ’ ὅ,τι σ’ ὁλόκληρο τόν οὐρανό καί σ’ ὁλόκληρη τή γῆ μέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τους. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσιν» (Ματθ. 24,35). Αὐτό σημαίνει ὅτι στούς λόγους τοῦ Σωτήρα ὑπάρχει ὁ Θεός καί κάθε τι θεϊκό, γι’ αὐτό δέν θά παρέλθουν. Ὁ ἄνθρωπος πού τούς οἰκειοποιεῖται γίνεται πιό ἄφθαρτος ἀπό τόν οὐρανό καί τή γῆ, γιατί μέσα σ’ αὐτούς ὑπάρχει μία δύναμη πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἀθάνατο καί αἰώνιο.
Ἡ ἐκμάθηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐκπλήρωσή τους κάνει τόν ἄνθρωπο – συγγενῆ τοῦ Κυρίου. Αὐτός ὁ ἴδιος τό δήλωσε ὅταν εἶπε
«Μήτηρ μου καί ἀδελφοί μου οὗτοι εἰσιν οἱ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες» (Λουκ. 8, 21). Τοῦτο σημαίνει: ἀκοῦς, διαβάζεις τό λόγο τοῦ Θεοῦ; εἶσαι κατά τό ἥμισυ ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ· τόν ἐκτελεῖς; εἶσαι ὁλόκληρος ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό εἶναι χαρά καί προνόμιο μεγαλύτερο κι ἀπό τά ἀγγελικά προνόμια. Μέ τήν ἐκμάθηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς ξεχειλίζει μιὰ μακαριότητα στή ψυχή πού δέν μοιάζει μέ τίποτα τό γήινο. Ὁ Σωτήρας αὐτήν ἐννοοῦσε ὅταν εἶπε: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 28).
Μεγάλο εἶναι τό μυστήριο τοῦ Λόγου.
Τόσο μεγάλο ὥστε αὐτό τό ἴδιο τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὀνομάζεται στήν Ἁγία Γραφή Λόγος. Ὁ Θεός εἶναι Λόγος (Ἰωάν. 1,1). Ὅλοι οἱ λόγοι, πού ἀπορρέουν ἀπό τόν αἰώνιο καί ἀπόλυτο αὐτό Λόγο, εἶναι γεμάτοι Θεό, θεϊκή ἀλήθεια, αἰωνιότητα, δικαιοσύνη. Ἀκοῦς τούς λόγους αὐτούς; Ἀκοῦς τό Θεό. Τούς διαβάζεις; Διαβάζεις ἀπ’ εὐθείας τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός – Λόγος ἔγινε σάρξ, ἔγινε ἄνθρωπος (Ἰωάν. 1, 14) καί ὁ βουβός καί βραδύγλωσσος ἄνθρωπος ἄρχισε νά ὀρθώνει λέξεις αἰώνιας ἀλήθειας καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ.
Στούς λόγους τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει κάποιος χυμός ἀθανασίας ὁ ὁποῖος μέ τήν ἀνάγνωση τῶν λόγων Του πέφτει σταγόνασταγόνα στή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ζωογονεῖ ἀπό τό θάνατο καί τή φθορά. Αὐτό ἀποκαλύπτει ὁ Σωτήρας ὅταν λέει: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον… καί μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. 5,24). Τοῦτο σημαίνει ὅτι μέ τήν ἀνάγνωση, καί τήν ἐκμάθηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ διδάσκεσαι τήν ἀθανασία καί τήν αἰωνιότητα διδάσκεσαι τήν ἀθάνατη καί αἰώνια ζωή. Ἄν πιστεύεις σ’ αὐτούς τούς λόγους μ’ ὅλη σου τή πίστη, ἔμαθες ἤδη τί εἶναι αἰώνια ζωή καί πέρασες ἀπό τό θάνατο στή ζωή. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας ἐπιμένει ἀποφασιστικά: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τόν ἐμόν λόγον τηρῄση, θάνατον οὐ μή θεωρῄση εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8, 51).
Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτος Θεό, γι’ αὐτό ὅταν εἰσέρχεται στή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν καθαρίζει ἀπό κάθε ρῦπο. Ἀπό κάθε του λόγο βγαίνει δύναμη, ἡ ὁποία καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας στό Μυστικό Δεῖπνο εἶπε στούς πάντα παρόντες ἀκροατές του, στούς μαθητές του, τούς λόγους ἐκείνους: «ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διά τόν λόγον, ὄν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰωάν.15,3). Ὅ,τι εἶναι γραμμένο μέσα στήν Ἁγία Γραφή, ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοί του ὀνόμασαν λόγο Θεοῦ, λόγο Κυρίου (Ἰωάν. 17, 13 – Πρ. Ἀπ. 6, 2 -13, 46- 16,32-19, 20-Β ‘ Κορ. 2,17-Κολ.1, 15 -Β’ Θέσ. 3, 1). Καί ἄν δέν τόν διαβάζεις καί δέν τόν δέχεσαι σάν τέτοιο, τότε θά μείνεις στό σκοτάδι τῶν βουβῶν καί βραδύγλωσσων ἀνθρώπινων λέξεων, τῶν κενῶν καί ἔρημων.
Κάθε λόγος τοῦ Σωτήρα εἶναι γεμάτος ἀλήθεια καί ὅταν εἰσέλθει στή ψυχή τήν ἁγιάζει σ’ ὅλη τήν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτό ὁ Σωτήρας ἀπευθύνει τή προσευχή του, πρός τόν οὐράνιο Πατέρα του: «Πάτερ! ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ· ὁ λόγος ὁ σός ἀλήθεια ἐστιν» (Ἰωάν.17,17). Δέν δέχεσαι τό λόγο τοῦ Χριστοῦ σάν λόγο τοῦ Θεοῦ, σάν λόγο ἀληθείας; Αὐτό εἶναι ψέμα καί ὁ πατέρας τοῦ ψέματος πού βρίσκεται μέσα σου, ἐπαναστατεῖ κατ’ αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Σέ κάθε λόγο τοῦ Σωτήρα ὑπάρχουν πολλές ὑπερφυσικές ἀλήθειες καί εὐλογίες. Καί αὐτό εἶναι πού χαριτώνει τή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ τήν ἐπισκεφθεῖ. Γι’ αὐτό ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ὁλόκληρη τήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας ὀνομάζει: «λόγον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. Ἀπ. 20, 32), «λόγον Ἀληθείας» (Ἐφ. 1, 13), «λόγον ζωῆς» (Φιλιπ.2, 16).
Σάν ζῶσα χαροποιός δύναμη, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ θαυματουργικά καί ζωοδοτικά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τόν ἀκούει καί τόν δέχεται μέ πίστη (Α’ Θεσ. 2, 13). Ὅλα ἔχουν σπιλωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί ὅλα καθαρίζονται μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν προσευχή, τά πάντα, κάθε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ἄνθρωπο ὥς τό σκουλήκι (Α΄ Τιμ. 4, 6). Μέ τήν ἀλήθεια πού ἔχει μέσα του, μέ τή δύναμη πού ἔχει, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καί διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος,
ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας» (Ἑβρ. 4,12). Δέν ὑπάρχει τίποτα τό μυστικό μπροστά σ’ αὐτόν καί γι’ αὐτόν. Γιατί κάθε θεῖος λόγος ἔχει μέσα του κάτι ἀπό τόν αἰώνιο Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔχει τή δύναμη νά γεννᾶ καί ἀναγεννᾶ πνευματικά τοὺς ἀνθρώπους. Καί γεννώμενος ἀπ’ αὐτόν ὁ ἄνθρωπος, γεννιέται ἀπό τήν ἀλήθεια. Πάνω σ’ αὐτό βασιζόμενος καί ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει πρός τούς χριστιανούς, ὅτι ὁ Θεός τούς «ἀπεκύησε λόγῳ ἀληθείας» (1,18) καί ὁ ἅγιος Πέτρος τούς λέει ὅτι εἶναι «ἀναγεγεννημένοι διά λόγου ζῶντος Θεοῦ καί μένοντος» στούς αἰῶνες (Α’ Πέτρ. 1, 23). Ὅλοι οἱ λόγοι, πού εἶπε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, προέρχονται ἀπό τόν Αἰώνιο Λόγο, πού εἶναι λόγος ζωῆς καί παρέχει αἰώνια ζωή.
Ζώντας μέ τό Λόγο αὐτό ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννιέται ἀπό τό θάνατο στή ζωή. Γεμίζοντας τόν ἑαυτό του μέ τήν αἰώνια ζωή, ὁ ἄνθρωπος γίνεται νικητής τοῦ θανάτου καί κοινωνός θείας φύσεως (Β’ Πέτρ. 1, 4) καί ἡ μακαριότητά του δέν θά ἔχει τέλος.
Σέ ὅλα αὐτά τό βασικό, τό βασικότερο, εἶναι ἡ πίστη καί τό αἴσθημα ἀγάπης πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιατί μέ τή θαλπωρή αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος ἀνοίγεται τό μυστήριο κάθε λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως μέ τή θαλπωρή τῶν ἀκτίνων τοῦ ἡλίου ἀνοίγει ὁ κάλυκας τοῦ εὔοσμου λουλουδιοῦ. Ἀμήν.Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
via
