Μούλεγε μια όμορφη κοπέλα, μόλις 24 ετών, οτι είναι δυστυχισμένη, γιατί δεν μπορεί να βρεί χαρά στη ζωή της, η οποία ομως της τα έχει δώσει όλα..Καλούς γονείς, εξυπναδα, καλές σπουδές, καλούς φίλους..Εχει ό,τι θέλει κι όμως είναι δυστυχισμένη..Με ρωτούσε αν υπάρχει κάτι, μια μέθοδος, ένας τρόπος να βρεί το κουράγιο να χαμογελάσει…Να χαρεί τη ζωή..
Της μίλησα για τον Γέροντα Παϊσιο…που τον γνώριζε απ τα λεγόμενα του πατέρα της, που τον σέβονταν, όπως μου είπε..Μιλησαμε αρκετή ώρα..Τελειώνοντας, με διαβεβαίωσε οτι θα διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του Γέροντα..ο οποίος έλεγε οτι.. Οσο Απομακρυνονται Οι Ανθρωποι Απο Την Φυσικη Ζωη, Την Απλη, Και Προχωρουν Στην Πολυτελεια..Αυξανουν Και Το Ανθρωπινο Αγχος. Και Οσο Προχωρει Η Κοσμικη Ευγενεια, Τοσο Χανεται Και Η Απλοτητα, Η Χαρα Και Το Φυσικο Ανθρωπινο Χαμογελο.
Την κουβέντα μας αυτή θυμήθηκα, παρακολουθώντας ένα βίντεο που μούστειλε ο φίλος μου ο Αλκης και που με πολύ γλυκό τρόπο, περιγράφει πόσα πολλά και θαυμάσια μπορεί να επιτυχει κάποιος με τον τρόπο που μιλάει στον άλλο, και τον προτρέπει να μάθει να βλέπει πάντα την όμορφη πλευρά των πραγμάτων, μια κι όλα μα όλα έχουν και την όμορφη πλευρά τους..
Αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε…έχω την εντύπωση οτι μαλακώνει την καρδιά, κι ας μοιάζει μελό…
