Στην προσπάθεια να απαντήσουμε στο αιώνιο αυτό ερώτημα, συνήθως ξεκινάμε με τα πιο απτά εξωτερικά στοιχεία μας: φύλο, ονοματεπώνυμο, εθνικότητα, ράτσα, ηλικία, σωματικά χαρακτηριστικά κ.λ.π., για να προχωρήσουμε σε πιο εσωτερικά, όπως προσωπικότητα, διανοητική και συναισθηματική νοημοσύνη, μόρφωση, επαγγελματική κατάρτιση, δεξιότητες, ενδιαφέροντα, πεποιθήσεις, μνήμες, φιλοδοξίες και άλλα.
Οι περισσότεροι περιορίζονται σ'αυτά τα δύο επίπεδα γνώσης του εαυτού, με τα οποία και ταυτίζονται. Γι'αυτούς δεν έχει νόημα η αναζήτηση κάποιας βαθύτερης υπόστασης...
Υπάρχουν όμως και άλλοι, που δεν ικανοποιούνται από αυτές τις επιδερμικές απαντήσεις, γιατί νιώθουν τα σκιρτήματα κάποιου βαθύτερου εαυτού, κάτω από το προσωπείο που φορούν. Μπορούν να καταφύγουν σε έτοιμες απαντήσεις: επιστημονικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές και μεταφυσικές. Θα βρεθούν τότε μπροστά σε μια πληθώρα πολύπλοκων και συχνά αντικρουόμενων θεωριών, που θα τους δημιουργήσουν μεγαλύτερη σύγχιση.
Ποιός είναι τότε ο Δρόμος γι' αυτόν που εξακολουθεί να επιζητεί μια αυθεντική, άμεση και αναμφισβήτητη απάντηση;
Υπάρχουν, θεωρητικά τουλάχιστον, πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην Αλήθεια. Πρακτικά όμως, υπάρχει μόνο ένα: το μονοπάτι της εμπειρικής γνώσης. Ο ορισμός για την εμπειρική γνώση μπορεί να διατυπωθεί ως η συνεχής μελέτη και παρατήρηση των αντιδράσεων του εαυτού, καθώς και η ανακάλυψη των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Αυτή η διεργασία, από ένα σημείο και μετά, συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, όσο κι αν αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Όταν ο άνθρωπος συνεχίζει την μέθοδο της αυτοπαρατήρησης απελευθερώνεται σταδιακά από τα εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να εκφράσει τον πραγματικό εαυτό του. Εναρμονίζει την συνειδητότητά του με δυνάμεις που γίνονται άμεσα αντιληπτές.
Εάν είναι τόσο απλό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν "παρατηρούν";
Γιατί η συνείδησή τους κοιμάται και ονειρεύεται. Όπως λέει ο Ηράκλειτος:
Γιατί η συνείδησή τους κοιμάται και ονειρεύεται. Όπως λέει ο Ηράκλειτος:
«Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς: σ' αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας».
