Ιω. 8,44 ὑμεῖς(1) ἐκ(2) τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου(3) ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας(4) τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν(5). ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς(6) καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν(7), ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ(8)· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ(9), ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ(10).
Ιω. 8,44 Σεις έχετε πατέρα τον διάβολον, από τον οποίον και κατάγεσθε και θέλετε να εκτελήτε τας πονηράς επιθυμίας του πατρός σας. Εκείνος από την αρχήν της δημιουργίας του ανθρώπου ήτο ανθρωποκτόνος και ποτέ δεν έχει σταθή ούτε και στέκεται εις την αλήθειαν, διότι δεν υπάρχει μέσα του, ούτε αλήθεια ούτε επιθυμία δια την αλήθειαν. Οταν λέγη το ψεύδος, το ανασύρει και το λέγει από τον ευατόν του, διότι είναι ψεύτης, και ο πατήρ και ο εφευρέτης του ψεύδους.
(1) Μπαίνει μπροστά με έμφαση. Εσείς, οι οποίοι καυχιέστε, ότι έχετε Πατέρα το Θεό (g). «Απέκλεισε αυτούς από τη συγγένεια του Αβραάμ, και επειδή τόλμησαν μεγαλύτερα, τότε τους καταφέρει το χτύπημα λέγοντας ότι όχι μόνο του Αβραάμ δεν είναι, αλλά ότι είναι και του διαβόλου, κάνοντας την χειρουργική τομή αντίστοιχη με την αναισχυντία τους» (Χ).
(2) Δεν σημαίνει μόνο την πηγή ή καταγωγή αλλά και την συμμετοχή στις ιδιότητες και τον χαρακτήρα εκείνου, από τον οποίο σαν από πηγή προήλθαν αυτοί (ο).
(3) Υπάρχει και η ερμηνεία την οποία «κάποιοι από τους παλαιότερους εξηγητές» εισηγήθηκαν, θεωρώντας ότι με την παραπάνω φράση σημαίνεται «ο αρχαίος εκείνος σατανάς, Yaldabaoth the father of the devil ο οποίος θεωρείται και πρωτοστάτης όλων των άλλων δαιμονίων» (Κ)= *Εσείς κατάγεστε από τον πατέρα του διαβόλου ή (όπου ο ενικός διαβόλου μπαίνει με έννοια αθροιστική) των πονηρών πνευμάτων. Αυτήν την ερμηνεία αποδέχτηκε και ο Grotius. Για αυτό και αναζητήθηκαν στη φράση αυτή ίχνη της γνωστικής διδασκαλίας των Οφιτών, σύμφωνα με την οποία ο Ιαλδαβαώθ, ο δημιουργός του κόσμου και Θεός των Ιουδαίων, ήταν ο πατέρας του φιδιού (Ειρηναίου κατά αιρέσεων Ι 30,6,10). Τέτοια όμως έννοια κηρύχτηκε από όλους σχεδόν τους ερμηνευτές ως τελείως ξένη με το ευαγγέλιο του Ιωάννη και ασυμβίβαστη με τα συμφραζόμενα (g,β).
Η μόνη ερμηνεία είναι η εξής: «Εσείς είστε από τον πατέρα εκείνον, τον διάβολο· πατέρας δικός σας εκείνος είναι, ο διάβολος» (Ζ). Το άρθρο σύμφωνα με άλλους μεν έχει έννοια κτητική (=εσείς πατέρα σας έχετε τον διάβολο), ενώ σύμφωνα με άλλους ερμηνεύτηκε: εσείς είστε παιδιά του πατέρα, ο οποίος είναι ο διάβολος. «Αυτό το είπε όχι επειδή ο διάβολος είναι αίτιος της ύπαρξής τους, αλλά είναι αίτιος του ότι έχουν γίνει πονηροί, το οποίο γίνεται από τη συμπεριφορά» (αμ). «Ήταν οι Ιουδαίοι τα παιδιά του διαβόλου μέσω μίμησης και όχι μέσω γέννησης» (Αυ). Εφόσον δεν είναι παιδιά του Θεού, είναι παιδιά του διαβόλου. Διότι ο Θεός και ο διάβολος μοιράζονται τον κόσμο των ανθρώπων. Ο διάβολος για αυτό χαρακτηρίζεται ότι «ενεργεί στους γιους της ανυπακοής» (Εφεσ. β 2). Όλοι οι πονηροί είναι παιδιά του διαβόλου, σπέρμα του φιδιού (Γεν. γ 15), γιοι του πονηρού (Ματθ. ιγ 38). Έχουν την εικόνα του, υπακούουν στα προστάγματά του και ακολουθούν το παράδειγμά του.
(4) «Δεν αφήνει τη χειρουργική τομή χωρίς μαρτυρία, αλλά την αποδεικνύει με επιχειρήματα» (Χ). «Να πώς είστε παιδιά του· διότι τέτοιες είναι οι επιθυμίες σας, και όχι διότι δημιουργηθήκατε από αυτόν» (Αυ). «Και δεν είπε, Τα έργα, αλλά, Τις επιθυμίες, δείχνοντας ότι επιθυμούσαν πάρα πολύ και το ψεύδος και το φόνο, τα οποία είναι κατ’ εξοχήν ιδιαίτερα κακά του διαβόλου» (Θφ). Το «επιθυμία» στην Κ.Δ. βρίσκεται γενικά με κακή έννοια (ο). Οι άτακτες και παράνομες επιθυμίες του πατέρα τους αποκαλύπτονται στο δεύτερο τμήμα του σ. (g). Είναι λοιπόν αυτές «ο φόνος ανθρώπων και το ψεύδος» (Ζ). Και δείχνει έτσι «ότι και εκείνος και αυτοί έχουν μεγάλη επιθυμία για φόνους» (Χ).
Άξιες πολλής προσοχής και οι επόμενες παρατηρήσεις: Με τις σαρκικές και κοσμικές επιθυμίες ο διάβολος πειράζει τους ανθρώπους. Επειδή όμως αυτός είναι πνεύμα, που δεν έχει σάρκα, δεν μπορεί αυτός ο ίδιος να ικανοποιήσει αυτές από μόνος του. Οι χαρακτηριστικές του διαβόλου επιθυμίες είναι κακίες πνευματικές, υπερηφάνεια και φθόνος, μίσος, κακεντρέχεια και οργή, εχθρότητα προς κάθε τι καλό και πόθος να παρασύρει τους άλλους σε κάθε κακό. Αυτές είναι οι επιθυμίες, με την εκπλήρωση των οποίων ικανοποιείται ο διάβολος, και όλοι όσοι βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία αυτών των επιθυμιών, μοιάζουν με τον διάβολο σαν παιδιά στον πατέρα. Όσο κάποιος περισσότερο αρέσκεται και επιθυμεί και απολαμβάνει και μελετά με το νου την αμαρτία και ψάχνει να βρει μεθόδους για απόλαυσή της, τόσο περισσότερο μοιάζει με το διάβολο.
(5) Είστε αποφασισμένοι να πράττετε. Το «θέλετε» δηλώνει πρόθεση και διάθεση θέλησης σταθερή και αταλάντευτη. Σημαίνει μάλλον επιθυμείτε, ποθείτε (g,ο). Όταν η αμαρτία διαπράττεται ελεύθερα και εσκεμμένα και όχι από απροσεξία, με σκέψη ψυχρή και όχι κατόπιν αντίστασης στην οποία τελικά η θέληση λόγω ασθένειας κάμφθηκε, όταν κάποιος εμμένει σε αυτήν πεισματικά και με απόφαση άκαμπτη, τότε μπορεί να λεχθεί και για αυτόν «ότι θέλει να κάνει τις επιθυμίες του πατέρα του».
(6) «Αυτό εξηγεί το «θέλετε να κάνετε τις επιθυμίες του πατέρα σας»» (Αυ). «Ανθρωποκτόνος είναι αυτός που με οποιονδήποτε τρόπο σκότωσε άνθρωπο» (Ω). Στο Α΄ Ιω. γ 12 διαβάζουμε: «ο Κάϊν ήταν από τον πονηρό και έσφαξε τον αδελφό του». Για αυτό πολλοί θεώρησαν ότι και το παρόν χωρίο αναφέρεται στη μέσω του Κάϊν εισαγωγή του φόνου μεταξύ των ανθρώπων. («Τους πηγαίνει λοιπόν στον Κάϊν, ο οποίος πρώτος από όλους τους ανθρώπους δεν αγάπησε αυτόν που ήθελε να τον σωφρονίσει με ελέγχους, αλλά αναδείχτηκε η αρχή του φθόνου και του φόνου και του δόλου και του ψεύδους και της απάτης μετά από εκείνον, τον σατανά, του οποίου δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί γιος» (Κ)).
Πιο σωστή η εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο Σατανάς ονομάζεται ανθρωποκτόνος επειδή «φόνευσε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ» (Ζ). «Διότι ενώ δεν μπορούσε να κατηγορήσει για κάτι τον Αδάμ, αλλά μόνο επειδή τον φθόνησε, τον φόνευσε» (Χ).
«Διότι η παράβαση του Αδάμ και ο θάνατος που μέσω αυτής όρμησε πάνω μας, ήταν έργο διαβολικής απάτης και φθόνου», όπως κάνει σαφές «το ρητό του πάνσοφου Σολομώντα (Σοφ. Σολ, β 24)… από το φθόνο του διαβόλου ο θάνατος μπήκε στον κόσμο» (Κ).
«Ο διάβολος ονομάζεται φονιάς όχι διότι είναι οπλισμένος με μαχαίρι ή ζωσμένος με ξίφος. Ήλθε στον άνθρωπο, έσπειρε τις πονηρές του επιβουλές και τον φόνευσε. Μη φαντάζεσαι λοιπόν ότι δεν είσαι φονιάς, όταν πείθεις τον αδελφό σου στο πονηρό. Εάν πείθεις τον αδελφό σου να πράξει το πονηρό, φονεύεις αυτόν» (Αυ). Υπέρ αυτής της ερμηνείας συνηγορεί και το «απ’ αρχής» που ακολουθεί, δηλαδή από την αρχή της ανθρωπότητας. «Διότι φόνευσε τον πρώτο άνθρωπο» (Αυ). Πάντοτε αφότου έλαβε κάποια γνώση για τη φύση του ανθρώπου (b). «Αυτήν την ανθρωποκτονία έπραξε αρχίζοντας από την αρχή» (Ω). «Από αυτήν τη στιγμή, κατά την οποία ο φόνος ήταν δυνατόν να διαπραχθεί, έγινε εκείνος φονιάς» (Αυ).
Φθόνησε την θεία εικόνα που ήταν στον άνθρωπο, ζήλεψε την ευτυχία του ανθρώπου και πόθησε διακαώς την καταστροφή του, και έτσι έκανε τον εαυτό του αδιάλλακτο εχθρό του όλου ανθρωπίνου γένους. Και αφού εξαπάτησε τον πρώτο άνθρωπο, για να αμαρτήσει, έγινε φονιάς ψυχών δηλητηριάζοντας με τον απαγορευμένο καρπό όλους τους ανθρώπους. Πόσο πρέπει να προσέχουμε και να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας απέναντι στα τεχνάσματα του διαβόλου και πόσο οφείλουμε να μην ακούμε ουδέποτε αυτόν και όταν ακόμα μας μιλά ευχάριστα και θελκτικά. Είναι φονιάς και ζητά να μας εξαπατήσει και να μας θανατώσει. Αλήθεια· είναι να απορεί κάποιος, πώς οι άνθρωποι συμφωνούν να κάνουν κύριό τους αυτόν, ο οποίος από την αρχή εργάστηκε και εργάζεται για τον όλεθρο του γένους τους.
(7) Ή, «δεν παραμένει στον ορθό τρόπο ζωής· δεν αναπαύεται, αλλά μισεί αυτόν τον τρόπο ζωής» (Ζ). Ή, πιο σωστά, δεν στέκεται στην αλήθεια, δεν έχει μέρος με την αλήθεια, το έδαφος της αλήθειας είναι ξένο με αυτόν, δεν πατά ποτέ σε έδαφος αλήθειας. Και αποφάσισε να φονεύσει τον άνθρωπο για αυτόν ακριβώς το λόγο, διότι ο άνθρωπος ήταν τότε στην αλήθεια (b). Επιβουλεύτηκε και θανάτωσε τον άνθρωπο, διότι διέκρινε σε αυτόν το μελλοντικό όργανο της θείας αλήθειας. Επειδή λοιπόν ο Ιησούς υπήρξε ο τέλειος άνθρωπος και ως τέτοιος τέλειο όργανο της θείας αλήθειας, για αυτό ο διάβολος συγκέντρωσε ολόκληρο το μίσος εναντίον του (g).
Υπάρχει και η ερμηνεία που αναφέρει το χωρίο στην πρώτη πτώση του Σατανά που ανατράπηκε από το έδαφος της θείας αλήθειας με το ψεύδος της υπερηφάνειας. Οπότε το οὐχ ἕστηκεν= «Ήταν λοιπόν στην αλήθεια και έπεσε αφού δεν στάθηκε σε αυτήν» (Αυ). Δεν εξακολούθησε να παραμένει στην καθαρότητα και ευθύτητα της φύσης του, με την οποία τον δημιούργησε ο Θεός. Αλλά άφησε την πρώτη του κατάσταση και όταν εξέπεσε από την αγαθότητα, απομακρύνθηκε οριστικά από την αλήθεια, διότι η αποστασία του στηριζόταν σε ψεύδος. Και οι ιδέες τις οποίες διαδίδει, είναι ψευδείς και πλανημένες. Γνώρισε την αλήθεια, αλλά επειδή δεν την αγάπησε, έγινε εχθρός της, για αυτό και λέγεται για αυτόν ότι «δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν».
(8) Δεν στέκεται σε αλήθεια, διότι μέσα του δεν υπάρχει ούτε κάποιος μακρινός πόθος της αλήθειας. Του λείπει η εσωτερική αλήθεια, η ευθύτητα της θέλησης (g). «Η αιτία λοιπόν που αυτός δεν στάθηκε στην αλήθεια, ειπώθηκε με αυτόν τον τρόπο· ότι δηλαδή δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν. Και για αυτό δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν, επειδή ακριβώς… εξαπατήθηκε αυτός από τον εαυτό του, και θεωρήθηκε ότι είναι χειρότερος από αυτούς τους υπόλοιπους εξαπατημένους, διότι εκείνοι μεν εξαπατώνται από αυτόν, ενώ αυτός είναι ο ίδιος δημιουργός της απάτης στον εαυτό του» (Ω).
(9) Όταν λέει το ψεύδος «από το περίσσευμα της καρδιάς το στόμα μιλά». Ολόκληρο το εσωτερικό του κατέχεται από το ψεύδος και το ψεύδος αποτελεί την προσωπική του δημιουργία (β,g). «Είναι δικό του το ψεύδος» (Ζ).
«Διότι εκείνος γέννησε το ψεύδος πρώτος, λέγοντας, Την ημέρα που θα φάτε από αυτό, θα ανοίξουν τα μάτια σας (Γεν. γ 5). Και αυτός χρησιμοποίησε πρώτος αυτό· διότι οι μεν άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν αυτό ως δικό τους αλλά ως ξένο, ενώ αυτός ως δικό του» (Χ). «Μιλά από τα δικά του και καθόλου από τα του Θεού» (Ω).
Το ψεύδος είναι το κύριο ιδίωμα της γλώσσας του. Ο Θεός όταν τον δημιούργησε, έβαλε μέσα σε αυτόν την αλήθεια. Το ψεύδος λοιπόν είναι εξ’ ολοκλήρου δικό του, διότι αυτός το επινόησε. Όταν οι άνθρωποι ψεύδονται, δανείζονται το ψεύδος από το σατανά και αυτός γεμίζει τις καρδιές τους στο να ψεύδονται (Πράξ. ε 3). Όταν όμως ο σατανάς λέει το ψεύδος, έχει μέσα στον εαυτό του τον κανόνα και το πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο σχηματίζει και δημιουργεί αυτό· τα ελατήρια και τα κίνητρα που τον ωθούν να ψεύδεται, δεν βρίσκονται έξω από αυτόν, αλλά στο ίδιο το εσωτερικό του. Και επειδή στην αρχική του πτώση δεν είχε άλλον, ο οποίος να τον παρακινήσει σε αυτήν, αλλά αυτός μόνος και από τον εαυτό του κινήθηκε προς αυτήν, η αμαρτία του υπήρξε ανεπανόρθωτη και η διαφθορά του πλήρης. Αντιθέτως ο Κύριος για τον εαυτό του κηρύττει, ότι «εγώ δεν μίλησα από τον εαυτό μου» (Ιω. ιβ 49, δες και ζ 17). Οι λόγοι του εκφράζουν το θέλημα και τη σκέψη του Πατέρα, ενώ του διαβόλου οι λόγοι εκφράζουν την αποξενωμένη από την αλήθεια φύση του. Ομοίως και για το Πνεύμα κηρύττεται ότι «δεν θα μιλήσει από τον εαυτό του» (Ιω. ιστ 13)(β).
(10) Ό,τι προηγουμένως είπε αρνητικά («δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν»), τώρα το επαναλαμβάνει θετικά. Είναι ψεύτης και ο πατέρας του, δηλαδή «είναι ο πατέρας του ψεύδους» (Ω). «Επειδή είναι ο πρώτος που το εφηύρε» (Ζ). «Αυτός πρώτος γέννησε το ψεύδος λέγοντας άλλα αντί άλλων στην Εύα» (αμ). «Με το ψέμα κατέχει τα πάντα, άλλοτε μεν συκοφαντώντας το Θεό στους ανθρώπους, άλλοτε δε τους ανθρώπους στο Θεό… λέγοντας για τον Ιώβ, Μήπως δωρεάν και χωρίς αμοιβές σέβεται ο Ιώβ το Θεό;» (Θη).
Οι χρησμοί του ήταν ψέματα, οι προφήτες του ψευδοπροφήτες και οι εικόνες και τα είδωλα της λατρείας του ήταν διδάσκαλοι ψεύδους. Έβαλε σε πειρασμό τους πρώτους ανθρώπους με ολοφάνερο ψεύδος. Και όλοι οι πειρασμοί του διεξάγονται με ψεύδη, με τα οποία παρουσιάζει το αγαθό ως κακό και το κακό ως αγαθό, υποσχόμενος ατιμωρησία για κάθε αμαρτία. Γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι ψεύδη, τα υποβάλλει όμως με την πρόθεση να εξαπατά και έτσι να οδηγεί στον όλεθρο.
Ή, ο διάβολος είναι συγχρόνως ψεύτης ο ίδιος και πατέρας κάθε ψεύδους… Κάθε άνθρωπος ψεύτης είναι υιός του διαβόλου (b). «Εσύ είναι δυνατόν αν είσαι ψεύτης, διότι λες κάποιο ψεύδος, αλλά δεν είσαι και ο πατέρας του. Διότι, εάν κατέχεις ό,τι λες από τον διάβολο και πίστεψες στον διάβολο, είσαι ψεύτης, αλλά όχι και πατέρας του ψεύδους» (Αυ). Και η δεύτερη αυτή ερμηνεία είναι αξιόλογη, εφόσον στα συμφραζόμενα πρόκειται όχι για την αρχή του ψεύδους γενικά, αλλά ειδικά για την συγγένεια με τον διάβολο και την υιοθέτηση από τον διάβολο των προσώπων με τα οποία συζητούσε ο Κύριος (g). Αυτός ο ψεύτης είναι ο πατέρας σας και εσείς είστε ψεύτες (μ).
Ιω. 8,45 ἐγὼ(1) δὲ ὅτι τὴν ἀλήθειαν λέγω, οὐ πιστεύετέ μοι(2).
Ιω. 8,45 Εγώ όμως λέγω πάντοτε την αλήθειαν, και εν τούτοις σεις δεν με πιστεύετε.
(1) Μπαίνει μπροστά με έμφαση και σε αντίθεση με τον πατέρα του ψεύδους (g). (2) Συμβαίνει σε αυτούς το τελείως αντίθετο από το συνηθισμένο. Συνήθως ο άνθρωπος που λέει την αλήθεια γίνεται πιστευτός. Αλλά εδώ οι Ιουδαίοι, ως παιδιά του ψεύτη διαβόλου δεν πίστευαν στον Ιησού που έλεγε την αλήθεια (g). «Αν μεν έλεγα ψέματα, θα με πιστεύατε, διότι θα έλεγα το χαρακτηριστικό του πατέρα σας· επειδή όμως διδάσκω την αλήθεια, δεν με πιστεύετε, διότι διδάσκω αυτό που είναι ξένο με αυτόν» (Ζ). «Επειδή έχετε οικειότητα με το ψεύδος, εύλογα δεν παραδέχεστε την αλήθεια που λέω» (Θμ). Από αυτό αποδεικνύεται ότι η από αυτούς απόρριψη της αλήθειας ήταν θεληματική και δεν οφειλόταν σε ανεπάρκεια της αποκάλυψής της, ή στο ακατανόητό της. «Είπε την αιτία για την οποία δεν μπορούν, ώστε να φανεί ότι η αδυναμία βρισκόταν στη δική τους προαίρεση και όχι στη φύση του πράγματος» (Θμ).
Άθλια είναι η κατάσταση εκείνων, στους οποίους το φως της αλήθειας έγινε τυραννικό βάσανο. Δεν ήθελαν οι Ιουδαίοι να ακούσουν τη διδασκαλία του Κυρίου, διότι αυτή εξέθετε σε αυτούς αλήθειες δυσάρεστες. Όταν τους έλεγε την αλήθεια για τους εαυτούς τους και για την κατάστασή τους, έδειχνε σε αυτούς σαν σε κάποιο καθρέπτη την εικόνα τους, η οποία δεν ήταν κολακευτική για αυτούς, επειδή τους φαινόταν άσχημη και δύσμορφη. Για αυτό και δεν πίστευαν σε ό,τι τους έλεγε.
Και το Όνομα Αυτού Ιαλδαβαώθ – Γιαχβέ – Σαβαώθ – Σακλάς- Αμπράξας.
“Τώρα ο Άρχων που είναι αδύναμος έχει τρία ονόματα. Το πρώτο όνομα είναι Ιαλδαβαώθ, το δεύτερο είναι Σακλάς και το τρίτο είναι Σάμαελ” / Το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου γίνεται για πρώτη φορά η ολοκληρωτική αποκάλυψη του Ονόματος, όπως και της Μορφής του Κυρίου Σαβαώθ: “…καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων πυῤῥὸς μέγας, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα… καὶ ἐβλήθη ὁ Δράκων ὁ Μέγας, ὁ Ὄφις ὁ Ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ Σατανᾶς, ὁ Πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι Αὐτοῦ μετ’ Αὐτοῦ ἐβλήθησαν'” (12:3,9). Και τα επτά διαδήματα, τα οποία είδες, συμβολίζουν επτά βασιλείς, οι οποίοι σαν βασιλείς παίρνουν βασιλικήν εξουσίαν επί μίαν ώραν (επί μικρόν χρονικόν διάστημα) και θα βασιλεύσουν μαζί με το θηρίον ολίγον χρόνον” (17:12).
“…Έπειτα από αυτήν θα έλθη τετάρτη βασιλεία, η οποία θα είναι ισχυρά όπως ο σίδηρος. Οπως δε ο σίδηρος συντρίβει και δαμάζει τα πάντα, έτσι και η βασιλεία αυτή θα συντρίψει και θα υποτάξη τους πάντας υπό την κυριαρχίαν της. …Είδες τον σίδηρον ανακατωμένον με τον πηλόν. Αυτό σημαίνει, ότι ανακατεμένοι θα είναι οι λαοί, που θα αποτελούν αυτήν την βασιλείαν. Δεν θα έχουν στενόν σύνδεσμον ο ένας με τον άλλον, ώστε να αποτελούν μίαν ενότητα. Θα είναι, όπως ο σίδηρος, που δεν αναμιγνύεται με τον πηλόν και δεν αποτελεί αδιάσπαστον ενότητα. Κατά την εποχήν των βασιλέων της τετάρτης βασιλείας, ο Θεός του ουρανού θα αναδείξη μίαν άλλην βασιλείαν, η οποία στους αιώνας των αιώνων δεν θα καταστραφεί. Και έτσι η βασιλεία αυτή του Γιαχβέ δεν θα λείψει, δεν θα δώση τόπον εις άλλην βασιλείαν. Θα συντρίψει δέ, και θα θρυμματίσει και θα λιχνίσει όλας τας άλλας βασιλείας· και αυτή θα υψωθεί, θα εκταθεί και θα υπάρχει στους αιώνας των αιώνων” Δανιήλ 2:40-44
“Και όταν το φως είχε αναμιχθεί με το σκοτάδι, προκάλεσε την λάμψη του σκοταδιού. Και όταν το σκοτάδι είχε αναμειχθεί με το φως, σκοτείνιασε το φως και δεν έγινε ούτε φως ούτε σκοτάδι, αλλά έγινε αχνό” … “Αυτός είναι ο Πρώτος Αρχων που πήρε μεγάλη Δύναμη από την Μητέρα του και μετακίνησε τον Εαυτό του από την Ιδια και απομακρύνθηκε από τα μέρη στα οποία γεννήθηκε. Αυτός έγινε Δυνατός και Δημιούργησε για τον εαυτό του άλλους αιώνες με φλόγες λαμπρές που εξακολουθεί να υπάρχει” / Το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη
Ολοφάνερη η σημασία του σκοταδιού και η κρυμμένη φλόγα της Δύναμης κι ότι ο Σάμαελ αναμειγνύεται και με τα δυο για να προκαλέσει τις Δημιουργίες Του. Αυτό είναι το μοντέλο του Κατεργάρη – Πολεμιστή που με την Θέληση Του και την ανάλογη ΔΡΑΣΗ, γίνεται ικανός να δημιουργήσει ό,τι θελήσει. Εδώ αναφέρει ότι η Φλόγα (το ΠΥΡ κι όχι η φωτιά όπως λανθασμένα λέγεται) του Παραδείσου λήφθηκε από την Μητέρα Του Σοφία και χρησιμοποιήθηκε από τον Yaldabaoth για να Δημιουργήσει.
«Και η Σοφία της Επίνοιας, που είναι ένας αιώνας (κόσμος) … θέλησε να γεννήσει κάτι όμοιο με αυτή, δίχως την συγκατάθεση του Πνεύματος. Και γέννησε, παρά το ότι το πρόσωπο του αρσενικού της στοιχείου δεν το είχε εγκρίνει και δεν είχε συμφωνήσει. Και χάρη στην ακατανίκητη δύναμη που υπάρχει μέσα Της, η σκέψη Της δεν παρέμεινε αδρανής, αλλά βγήκε από αυτήν ένα πλάσμα, το οποίο ήταν ατελές και διαφορετικό από αυτήν. Και αυτό δεν έμοιαζε με την μητέρα του γιατί είχε άλλη μορφή. Και όταν είδε το αποτέλεσμα της επιθυμίας της, αυτό μεταβλήθηκε σε μορφή φιδιού με πρόσωπο λιονταριού. Και τα μάτια του έμοιαζαν με φωτιές αστραπής που ακτινοβολούσαν. Εκείνη τότε το πέταξε μακριά της, έξω από εκείνο τοΝ χώρο, για να μην το δει κανένας από τους αθανάτους, διότι το είχε δημιουργήσει με άγνοια.
Και το περιέβαλε με μια φωτεινή νεφέλη, ώστε κανείς να μην μπορεί να το δει, εκτός από το Άγιο Πνεύμα …και κάλεσε το όνομά του Ιαλδαβαώθ. Αυτός είναι ο πρώτος Αρχων (ο Αρχων του κόσμου τούτου, δημιουργός –ορατών τε και αοράτων που έλαβε μεγάλη Δύναμη από την μητέρα Του. Και έφυγε από κοντά της και από τους χώρους όπου γεννήθηκε. Έγινε ισχυρός και Δημιούργησε για τον εαυτό του άλλους αιώνες (κόσμους) με μια φλόγα λαμπερού ΠΥΡ, η οποία εξακολουθεί και τώρα να υπάρχει. Και έγινε ένα με την τρέλα του, η οποία ενυπάρχει σ’ αυτόν.
Και αυτός είναι ασεβής μέσα στην τρέλα του. Διότι είπε: «Εγώ είμαι Θεός και δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από μένα», επειδή γνωρίζει την δύναμή Του και τον χώρο απ’ όπου προήλθε.
Και οι άρχοντες δημιούργησαν επτά δυνάμεις για τους εαυτούς τους. Και οι δυνάμεις δημιούργησαν έξι αγγέλους για τον καθένα, μέχρι που έγιναν 365 άγγελοι. Όμως ο Ιαλδαβαώθ είχε ένα πλήθος προσώπων και μπορούσε να παρουσιάζεται μπροστά τους με ένα από αυτά, (μασκαράτα) κατά την επιθυμία του, στο μέσον των αγγέλων του.
Αυτοκλήθηκε Θεός. Και δεν εμπιστευόταν το χώρο απ’ όπου προήλθε. Και ενώθηκε με τις εξουσίες που ήταν μαζί του και κατονόμασε κάθε δύναμη αρχίζοντας από την ανώτερη. Και τα οργάνωσε όλα κατά το πρότυπο των πρώτων αιώνων (κόσμων) που απέκτησαν υπόσταση, ώστε να γίνουν ακατανίκητοι. Όχι επειδή είχε δει τους ακατανίκητους χώρους, αλλά η δύναμη μέσα Του, την οποία πήρε από τη μητέρα Του, δημιούργησε σ’ Αυτόν την ομοιότητα του κόσμου Του. Και όταν είδε την Δημιουργία που τον περιβάλλει και το πλήθος των αγγέλων τριγύρω Του, οι οποίοι είχαν προέλθει απ’ αυτόν, είπε σ’ αυτούς:
«Εγώ είμαι ένας ζηλότυπος Θεός και δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από εμένα» Τότε η μητέρα του κατάλαβε τηΝ διαστρέβλωση, όταν η λαμπρότητα του φωτός της ελαττώθηκε. Και έγινε σκοτάδι επειδή το αρσενικό της τμήμα δεν είχε συμφωνήσει. Όταν όμως είδε το κακό που έγινε και την κλοπή που διέπραξε ο γιος της, μετάνοιωσε. Και την κατέλαβε η λησμοσύνη μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας και άρχισε να νοιώθει ντροπή. Και ο αλαζόνας πήρε δύναμη από την μητέρα Του. Διότι ήταν αμαθής και νόμιζε ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος εκτός από την μητέρα Του. Και όταν είδε το πλήθος των αγγέλων, τους οποίους είχε δημιουργήσει, ένοιωθε ότι υπερείχε όλων αυτών.» / Το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη
«Και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων και είπεν ο Θεός ‘γενηθήτω φως’ και έγινε» (Γένεσις κεφ. Α §1).
“Ο Yaldabaoth κατάφερε να δημιουργήσει και άλλα πνεύματα, όπως ο Μπελιάς, ο Καίν και άλλα. Ο Σάκλας, όπως είναι ένα από τα πολλά ονόματά του, κατανόησε την ισχύ της Δυνάμεως που ήρθε από μέσα και πως να αλλάξει το σχήμα του για να είναι όμορφο και αγγελικό, ώστε οι άλλοι άγγελοι να ακούσουν την φωνή Του. Ο Yaldabaoth, θα μπορούσε να τους μιλήσει για να τον ακούσουν και αυτή η Φλόγα θα μπορούσε να πυροδοτηθεί μέσα τους επίσης.
Αλλά ο Yaldabaoth είχε ένα πλήθος από πρόσωπα, περισσότερο από όλα αυτά, έτσι ώστε να μπορεί να βάλει ένα πρόσωπο πριν από όλα αυτά, σύμφωνα με την επιθυμία του, όταν βρίσκεται στην μέση των σεραφικών. Μοιράστηκε την Φλόγα μαζί τους. Γι’ αυτό βυθίστηκε πάνω τους. Λόγω της Δύναμης της δόξας που κατείχε από την Φλόγα της Μητέρας Του, ο ίδιος αυτοκλήθηκε Θεός. Και δεν εμπιστεύτηκε τον τόπο από τον οποίο ήρθε. Και συνέδεσε τις επτά Δυνάμεις στην σκέψη Του με τις αρχές που ήταν μαζί Του. Και όταν μίλησε αυτό συνέβη” / Το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης είπε ότι «μεταξύ των Εβραίων αναφέρουν ότι ο Μωυσής κάλεσε τον Θεό Ιάο ή Ιάχ και Γιάχ των Εβραίων”.
Yaldabaoth είναι το πύρινο φίδι του Μωυσή, είδωλο ενός φιδιού από ορείχαλκο που αναφέρεται στις Γραφές αριθμούς 21: 8, όπου είναι γραμμένο, «Έτσι, οι άνθρωποι ήρθαν στον Μωυσή και του είπαν: «Έχουμε αμαρτήσει, διότι έχουμε μιλήσει εναντίον του Κυρίου (ερπετό) και εσείς μεσολαβήστε στον Κύριον να απομακρύνει τα φίδια απο εμας» Και ο Μωυσής παρενέβει για τους ανθρώπους, και κατόπιν ο Κύριος είπε στον Μωυσή: «Φτιάξε ένα χάλκινο φίδι και βάλε το πάνω σ’ ένα κοντάρι. Όποιος δαγκώνεται από κάποιο φίδι, θα το κοιτάζει και δεν θα πεθαίνει». Έτσι ο Μωυσής κατασκεύασε ένα χάλκινο φίδι και το έβαλε πάνω σ’ ένα κοντάρι. Κι όταν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον, αυτός κοιτούσε το χάλκινο φίδι και δεν πέθαινε»
Στα κέιμενα Πίστη-Σοφία, ο Γιαλνταμπαόθ ομιλείται ως αυτός που κατοικεί στο “μεγάλο χάος το οποίο είναι η εξωτερική Ομίχλη», με τους σαράντα εννέα Δαίμονες του, να βασανίζει τις ασεβείς ψυχές. Είναι από το φίδι (ερπετό) Γιαλνταμπαόθ (ή Ιλντα-Μπαόθ) ότι οι άνθρωποι παραχωρούνται με την ιερή γνώση του Θεού ως δημιουργοί, και καταστροφείς τους για όσους παραβιάζουν την καθολική σοφία των φυσικών νόμων του Θεού, όπου θα τιμωρηθούν από τα δαιμόνια παράσιτα του Yaldabaoth.
Αυτός είναι ο άρχοντας αυτού του κόσμου, που είναι ο Αρχηγός Άρχων Yaldabaoth ο οποίος είναι ο γιος του δημιουργού Θεού της Γένεσης. Η έννοια του ονόματος Δημιουργού είναι ο κατασκευαστής που έφτιαξε αυτόν τον κόσμο. Το γεγονός αυτό είναι το κλειδί για την κατανόηση της έννοιας και το ρόλο του Yaldabaoth πέρα απ’ τον υλικό – πνευματικό κόσμο.
Κατά την Γνωστική Βιβλιοθήκη Ναγκ Χαμαντί στα απόκρυφα του Ιωάννη (Το μυστικό βιβλίο του Ιωάννη – Η μυστική Αποκάλυψη του Ιωάννη), αναφέρει ότι ο Yaldabaoth είναι ο κύριος Άρχων που δημιουργήθηκε από την Θεά Σοφία στην μορφή ενός λιονταριού με όψη φιδιού, με τα μάτια του σαν τις λάμψεις των αστραπών.
“Υπάρχουν πολλές ακαθαρσίες στο Ισραήλ και είναι τόσο επικίνδυνες και επιβλαβείς, όπως τα φίδια και τα ερπετά. Υπάρχουν εκείνοι που προέρχονται πρώτα από τον πειρασμό, και εκείνοι οι ειδωλολάτρες που μοιάζουν με τα άγρια ζώα και τα άγρια θηρία του αγρού. Υπάρχει επίσης η ακαθαρσία που προκύπτει από τις αδικίες στην καθημερινή ζωή και ακόμα περισσότερο, η ακαθαρσία του κακού-μυαλού. Όλα αυτά βρίσκονται να πλήττουν το Ισραήλ, αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη ακαθαρσία από αυτή του Αμαλέκ ή αυτής της προσωποποίησης του κακού που ονομάζεται και είναι γνωστή ως «ο Θεός αυτού του κόσμου». Είναι αυτή «η οποία δηλητηριάζει όλα τα μέσα και σκληραίνει όλα τα συναισθήματα». Προκαλεί τον θάνατο της ψυχής και την μετατρέπει σε έναν ειδωλολάτρη, λάτρη του κόσμου και της χρυσής εικόνας του πλούτου. Το απόκρυφο όνομά του είναι Σάμαελ, «Το δηλητήριο του Θεού». Ωστόσο Σαμαέλ ήταν το όνομα του φιδιού που έβαλε σε πειρασμό και αποπλάνησε τον Αδάμ και την Εύα, αλλά είναι αυτοί ένα και το ίδιο και οι δύο καταραμένοι το ίδιο” – Το Ζοχάρ είναι ένα έργο του 13ου αιώνα μ.κ.ε. από τον ραβίνο Μωυσή Ντε Λεών, έναν ισπανό Καμπαλιστή σε μια προσπάθειά του να ερμηνεύσει τα σκοπίμως δυσνόητα κείμενα της Βίβλου …ο δύστυχος!!!
Αβραξάς, Αμπρακατάμπρα.
Ο Κοκορόμυαλος Θεός δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία.
Η λέξη Αμπράξας βρίσκεται στα Γνωστικά κείμενα όπως το “Ιερό Βιβλίο του Μεγάλου Αόρατου Πνεύματος” και εμφανίζεται επίσης στο “Ελληνικό Μαγικό Πάπυρο”. Το “Ιερό Βιβλίο του Μεγάλου Αόρατου Πνεύματος” αναφέρεται στον Αβράξας ως έναν Αιώνα που κατοικεί με την Σοφία και άλλους Αιώνες του Πληρώματος υπό το φως του πεφωτισμένου Elleleth. Οι πρώτοι πατέρες της εκκλησίας όπως ο Ειρηναίος και ο Επιφάνιος είπαν ότι ο κόσμος, όπως και οι 365 ουρανοί, δημιουργήθηκαν προς τιμήν του «Αβράξας» και ότι ο Χρηστός (κι όχι Χριστός) δεν στάλθηκε από τον Δημιουργό του κόσμου αλλά από τον Αβράξας και σύμφωνα με τον Τζερόμ, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός ως μεταφραστής της Βίβλου από την ελληνική και την εβραϊκή στα λατινικά, ο «Αβράξας» σήμαινε «τον μεγαλύτερο Θεό» (De vir. 21), «ο ανώτερος Θεός», «ο Παντοδύναμος Θεός» και «ο Κύριος ο Δημιουργός» (Comm.in.No.I., 11) . Ο Γ. Κ. Βασιλέας, στους Γνωστικούς, λέγει ότι η λέξη Αμπράξας είναι παρόμοια με την ιερή εβραϊκή λέξη Σεμχαμφοράς, και δηλώνει ένα από τα πολλά ονόματα του Ιουδαϊκού Θεού.
Ο πολύς Abrasax είναι μια από τις επτά θεότητες (…ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα…) που αναφέρονται στην γέννηση του Πρώτου Θεού, Δημιουργό του Σύμπαντος στην Βιβλική, Καμπαλιστική και Γνωστική Παράδοση.
Το συνηθέστερο βαρβαρικό, μαγικό, θεϊκό όνομα, που συναντάμε στα Γνωστικά αποτροπαϊκά φυλακτά, είναι το ΑΒΡΑΣΑΞ ή ΑΒΡΑΞΑΣ. Το όνομα αυτό χρησιμοποιείται για την απομάκρυνση κάθε κακού, όπως ασθένειες, πυρετοί, φαντάσματα, δαίμονες. Ανήκει σε έναν Θεό που ταυτίζεται με πολλά άλλα Θεϊκά ονόματα κι έχει αναγνωριστεί ως ο Θεός των Επτά Σφαιρών από τις οποίες αποτελείται ο κόσμος. Γι’ αυτόν το λόγο το όνομα του Θεού περιλαμβάνει επτά γράμματα, Α Β Ρ Α Σ Α Ξ.
Είναι, επίσης, ο Θεός των 365 ζωνών του Κόσμου και γι’ αυτό κατέχει αυτόν το μαγικό αριθμό. Κατά συνέπεια ο Θεός εμπεριέχει τους 365 ημερήσιους Θεούς, θεωρείται ως ηλιακός και αναπαρίσταται στα φυλακτά οπλισμένος, με κεφαλή πετεινού και σώμα που καταλήγει σε Φ Ι Δ Ι.
Το όνομα ΑΒΡΑΣΑΞ ή ΑΒΡΑΞΑΣ ερμηνεύθηκε επίσης ως κοπτική λέξη που σημαίνει «Ιερό Όνομα» ή ως παραφθορά του εβραϊκού Ηα- Bracham, που σημαίνει «ευλογία» από την εβραϊκή έκφραση «Ηα- Bracham-Dabarah» («αναγγελία της ευλογίας» ή «το όνομα του ευλογηθέντος») προέρχεται η διάσημη λέξη της μαγείας «abracadabra». Οποιαδήποτε είναι η σημασία του ονόματος αυτού, πάντοτε εκπροσωπείτο «Κυρίαρχο Πνεύμα». Πολλές φορές το όνομα ΑΒΡΑΞΑΣ βρίσκεται σκαλισμένο σε μαγικούς λίθους που, εξαιτίας αυτού, αποκαλούνται «Αβραξάς-λίθοι» ή «Γνωστικοί λίθοι».
Το όνομα Ιάω δείχνει το σημείο όπου υποτίθεται κατοικεί ο Άγνωστος και γύρω από αυτό το όνομα διαβάζεται η επιγραφή: ΣΕΜΕΣ ΕΙΛΑΜ ΑΒΡΑΣΑΞ (ο αιώνιος Ήλιος Αβρασαξ) δείχνοντας μας τα μυστικά των Γνωστικών και Οφιτών. Η Ιαώ ή Ιαχώ είναι ο Ανώτερος Θεός των Φοινίκων και ερμηνεύεται ως «Το Φως το αντιληπτό μέσα από την Διάνοια και είναι η Φυσική Αρχή Ολων των Πραγμάτων, η Αρσενική Ουσία της Σοφίας».
Η μορφή του Αβράξας συνοδεύεται απ’ τον ουροβόρο όφι.
Αυτόν τον όφι που καλείται επίσης «Δράκος» και που έχει κεφάλι λιονταριού με ηλιακές ακτίνες γύρω του, 13 ή 12 τον αριθμό. Σε ορισμένες παραστάσεις οι ακτίνες είναι 7 γιατί το 13 συμβολίζει τους 13 αστερισμούς στο ετήσιο μονοπάτι του Ήλίου, το 12 τα δώδεκα ζώδια και το 7 τους επτά πλανήτες.
“Κύκλω κυκλών πορεύεται το πνεύμα και επί κύκλους αυτού εκπορεύει το πνεύμα. Είναι το άπειρον και ἀπειροδύναμον γὰρ τὸ θεῖον, καὶ οὐδεὶς ἐξαριθμήσασθαι δύναται τὰς τούτου δυνάμεις. Μίαν δὲ ἀκίνητον πεπερασμένην δύναμιν ἔλεγεν ὁ Παρμενίδης τὸ θεῖον, καὶ αὐτὸς λέγων ἀρχήν• τοῦτο γὰρ ὡς εἴρηται καὶ ἕν ἐστιν, καὶ ἀκίνητον, καὶ πεπερασμένη ἡ ἀπ’ αὐτοῦ ἐνέργεια. Καὶ σκόπει ὅτι ὁ Μιλήσιος Θαλῆς πρὸς τὴν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ ἀποβλέπων ἔλεγεν αὐτὸν ἄπειρον• ἀπειροδύναμος γὰρ ὁ Θεός.”
Όφι συναντάμε και στο κυρήκειο του Ερμή. Φίδι συναντάμε στην μορφή του Αγαθοδαίμονα Χνουβίς, στην Κυρήνη στην Λιβύη, βρέθηκαν πολλά φυλαχτήρια με την μορφή του για προστασία ή θεραπεία της υγείας. Η μορφή του φυλαχτού είχε στην πρώτη όψη τον Χνουβί και πίσω τα ονόματα, όπως βλέπετε και στις εικόνες. Αυτά τα φυλαχτήρια είναι των Γνωστικών των πρώτων γνωστών αιώνων, κατόπιν εκχριστιανίστηκαν και μπαστράδεψαν. Ο όφις, ο Αγαθοδαίμων είναι κοινή παράσταση του Αβρασάξ, κατά κανόνα για την σωματική ρώμη και την προστασία της περιουσίας, αλλά και για άλλες ιδιότητες που σχετίζονται με την εσωτερική πλευρά. Η φραγίδα του Αγαθοδαίμωνα είναι κοινή σε όλα τα φυλαχτά, είναι η παράσταση του αριθμού των ημερών του ενιαυτού. Συνοδεύεται με το όνομα ΙΑΩ, το «εγώ ειμί το Α και το Ω» διαχωρισμένο με το ηλιακό γράμμα Ι, το μέσον των επτά φωνηέντων. Εχει τεράστια σημασία το ΕΠΤΑ.
Το όνομα του Θεού ως Αβρασάξ ήταν η παρακαταθήκη των προχριστιανικών Γνωστικών και έχει παρατηρηθεί και εκτεθεί από τους περισσότερους σύγχρονους χριστιανούς λόγιους.
“Η υπέρτατη θεότητα και παντοδύναμος Θεός ο Δημιουργός των Παντων Είναι ο Αβραξας. Μέσα Του περιέχει τον αριθμό, 365. Αυτός δημιούργησε τον Νείλο ή τον Νου, απ’ όπου προέκυψε ο Λόγος. Από το Λόγο προέκυψε η Πρόνοια. Από την Πρόνοια, η Αρετή και η Σ-οφία κι από αυτές οι Κυριαρχίες, οι Δυνάμεις και οι Άγγελοι, που τελικά δημιούργησαν τους 365 ουρανούς.
Ο Αβραξας είναι ο ίδιος Θεός με τα ονόματα Μίθρας, ο ήλιος των Εθνικών. Τα ονόματά τους σε ελληνικούς χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν τον ίδιο αριθμό, 365, τον ετήσιο ηλιακό κύκλο και την Θεότητα του ίδιου του Ηλιου. Τα μυστήρια του Μίθρα σείναι ταυτόσημα με τις χριστιανικές τελετές. Οι χριστιανοί λατρεύουν τον Ιησού- Γιαχβέ- Χρηστό σαν ηλιακή θεότητα, αλλά ο Ηλιος είναι ο Μίθρας που κάνει τα πάντα φανερά και φωτεινά. Η ταυτότητα του Αβραξας εμφανίζεται στον ακόλουθο πίνακα:
Ο Ιωάννης Λαυρέντιος ο Λύδος αναφέρει πως οι μυστικοί Χαλδαίοι τον ονομάζουν ΙΑΩ το «Φως νοητόν» και πως αυτό είναι στην γλώσσα των Φοινίκων και σημαίνει τον δημιουργικό αριθμό και αναφέρονται στην ογδοάδα. Επίσης πως Σαβαώθ (Σαμπαούτ) πως είναι αυτός υπέρ των επτά πόλων, δηλαδή ο Δημιουργός. Οι εβραίοι πιστεύουν πως τούτος είναι ο Διόνυσος.
Στα φυλαχτήρια πάντα χαραζόταν το όνομα ΙΑΩ με τους τίτλους ΑΒΡΑΣΑΞ και ΣΑΒΑΩΘ, καθώς επίσης το ΣΕΜΕΣ ΕΙΛΑΜ δηλαδή ο Αιώνιος Ήλιος, το ΑΒΛΑΝΑΘΑΒΛΑ δηλαδή Εσύ είσαι η Τέχνη Πατέρα μας, το ΑΔΟΝΑΙ δηλαδή ο Κύριος κι άλλα. Όλα αυτά δηλώνουν τον Φοίβο, τον θεό της ημέρας που συχνά παρουσιάζεται εξοπλισμένος με ενα μαστίγιο και τον όφι που συμβολίζει την πορεία του ήλιου μέσα στους ζωδιακούς αστερισμούς.
Η Κλάρος είχε ένα φημισμένο μαντείο του Απόλλωνα. Ο Μαρκόβιος ζήτησε από τον Θεό να του πει ποιός από τους Θεούς είναι ο Ιάω. «Στην Αίγυπτο ο Ηλιος ήταν ο Πατέρας των Θεών, ο Άμμων. Ο Όσιρις ήταν ο βασιλιάς των Θεών. Στην Ασσυρία, ο Ασσούρ ή Ας ήταν ο Ηλιος, ο πατέρας των Θεών. Ο Δίας ήταν ο βασιλιάς και Πατέρας των Θεών. Στην Φοινίκη ο Ελών ή Ελιών ήταν ο υψηλότερος Θεός, αυτός που ο Αβραάμ τον αποκάλεσε Ελ ή Ελιών. Οι Βαβυλώνιοι είχαν τον Βά’αλ, τον Ηλιο των βασιλιά των Θεών που ήταν επίσης ο Σύρος Θεός Αντάντ, ο Ηλιος, ο Δίας. Οι αρχαίοι Δωριείς τον έλεγαν Άδωνι, Αω. ΙΑΩ λοιπόν είναι ο Ηλιος Θεός, ο Άδωνις. Είναι ο Διόνυσος ο Υψηλότερος όλων των Θεών! ΦΡΑΖΕΟ ΤΟΝ ΠΑΝΤΩΝ ΥΠΑΤΟΝ ΘΕΟΝ ΕΜΜΕΝ ΙΑΩ.»
«Γνωρίζετε ότι ανάμεσα σε όλους τους Θεούς ο υψηλότερος είναι ο Ιαώ. Ο Θεός Άδης είναι τον Χειμώνα, ο Θεός Δίας ξεκινά την Ανοιξη, ο Θεός Ήλιος το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο ο Ιαώ. Μπαίνει σε δραστηριότητα, εργάζεται διαρκώς. Ο Ιαώ είναι ο Jovis Pater, ο Δίας, τον οποίο οι Εβραίοι αποκαλούν αδίκως Javé. Ο Ιαώ προσφέρει το ουσιαστικό κρασί της ζωής. Είναι η φωτιά, το νερό, η αιτία, η ψυχή, η ουσία, η προέλευση.» Διόδωρος
«Ιαώ. ἡ σωτηρία. παρ’ ῾Εβραίοις»
Ο Σαμαέλ – Σαβαώθ – Γιαχβέ, φέρει και το όνομα Αμπράξας
Αυτοί που ψέλνουν στις συναγωνές – εκκλησίες τους το: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου» ξέρουν ποιός είναι ο Σαβαώθ; Σιγά μην ξέρουν (sic)
Σύμφωνα με την επίσημη εκκλησία, σημαίνει «δυνάμεων», επομένως το Κύριος Σαβαώθ μεταφράζεται, ως «Κύριος των δυνάμεων». Αυτή η θέση προέρχεται από τον Επιφάνειο, για τα ονόματα (sic) του Θεού. Ο Επιφάνειος σαν Εβραίος που ήταν, ήξερε καλά Εβραϊκά, αλλά δεν μας τα λέγει καλά… γιατί όταν έγινε χριστιανός κι επίσκοπος, ψήφισε την ένωση χριστιανισμού και ιουδαϊσμού, την ταφόπλακα δηλαδή της ΛΟΓΙΚΗΣ και του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Για το όνομα Σαβαώθ, γράφει στο έργο του «περί αιρέσεων», πως ο όρος «Σαβαώθ» δεν είναι όνομα, αλλά επιθετικός προσδιορισμός και σημαίνει «των δυνάμεων». Ελληνική πατρολογία Migne, Τόμος 41 σελίδες 684-685 έργο «περί αιρέσεων»… Και το Ελλιών ύψιστος και το Σαβαώθ «δυνάμεων» ερμηνεύεται. Κύριος Σαβαώθ, Κύριος των δυνάμεων.
Στα εβραϊκά, «τσεβά» σημαίνει στράτευμα και «τσεβαότ» στρατεύματα. Αντονάϊ Τσεβαότ σημαίνει κύριος των στρατευμάτων. Στα αρχαία Εβραϊκά το τελικό γράμμα της λέξης ΤΣΕΒΑΟΤ προφέρονταν ως Θ. Λέει ο Επιφάνιος οτι πουθενά δεν αναφέρεται το όνομα Σαβαώθ μόνο του. Προπαγανδιστικά έκανε την δήλωση, διότι υπάρχει το όνομα Σαβαώθ με κεφαλαίο Σ, ως όνομα κι όχι ως επιθετικός προσδιορισμός σε πολλά σημεία στην «Αγία Γραφή» τους.
Ησαϊας: Ορασις, ἣν εἶδεν ῾Ησαΐας υἱὸς ᾿Αμώς, κατὰ Βαβυλῶνος. 2 ἐπ᾿ ὄρους πεδινοῦ ἄρατε σημεῖον, ὑψώσατε τὴν φωνὴν αὐτοῖς, μὴ φοβεῖσθε, παρακαλεῖτε τῇ χειρί· ἀνοίξατε, οἱ ἄρχοντες. 3 ἐγὼ συντάσσω καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς· [ἡγιασμένοι εἰσί, καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς]. γίγαντες ἔρχονται πληρῶσαι τὸν θυμόν μου χαίροντες ἅμα καὶ ὑβρίζοντες. 4 φωνὴ ἐθνῶν πολλῶν ἐπὶ τῶν ὀρέων, ὁμοία ἐθνῶν πολλῶν, φωνὴ βασιλέων καὶ ἐθνῶν συνηγμένων. Κύριος Σαβαὼθ ἐντέταλται ἔθνει ὁπλομάχῳ 5 ἔρχεσθαι ἐκ γῆς πόρρωθεν ἀπ᾿ ἄκρου θεμελίου τοῦ οὐρανοῦ, Κύριος Σαβαώθ καὶ οἱ ὁπλομάχοι αὐτοῦ, τοῦ καταφθεῖραι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. 6 ὀλολύζετε, ἐγγὺς γὰρ ἡμέρα Κυρίου Σαβαὼθ, καὶ συντριβὴ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἥξει· 7 διὰ τοῦτο πᾶσα χεὶρ ἐκλυθήσεται καὶ πᾶσα ψυχὴ ἀνθρώπου δειλιάσει. 8 καὶ ταραχθήσονται οἱ πρέσβεις καὶ ὠδῖνες αὐτοὺς ἕξουσιν, ὡς γυναικὸς τικτούσης· καὶ συμφοράσουσιν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἐκστήσονται καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῶν ὡς φλὸξ μεταβαλοῦσιν. 9 ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου Σαβαὼθ ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καὶ ὀργῆς θεῖναι τὴν οἰκουμένην ἔρημον καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ αὐτῆς. 10 οἱ γὰρ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ ᾿Ωρίων καὶ πᾶς ὁ κόσμος τοῦ οὐρανοῦ τὸ φῶς οὐ δώσουσι, καὶ σκοτισθήσεται τοῦ ἡλίου ἀνατέλλοντος, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φῶς αὐτῆς. 11 καὶ ἐντελοῦμαι τῇ οἰκουμένῃ ὅλῃ κακὰ καὶ τοῖς ἀσεβέσι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν· καὶ ἀπολῶ ὕβριν ἀνόμων, καὶ ὕβριν ὑπερηφάνων ταπεινώσω. 12 καὶ ἔσονται οἱ καταλελειμμένοι ἔντιμοι μᾶλλον ἢ τὸ χρυσίον τὸ ἄπυρον, καὶ ὁ ἄνθρωπος μᾶλλον ἔντιμος ἔσται ἢ ὁ λίθος ὁ ἐκ Σουφίρ. 13 ὁ γὰρ οὐρανὸς θυμωθήσεται καὶ ἡ γῆ σεισθήσεται ἐκ τῶν θεμελίων Κύριος Σαβαὼθ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἐπέλθῃ ὁ θυμὸς αὐτοῦ. 14 καὶ ἔσονται οἱ καταλελειμμένοι ὡς δορκάδιον φεῦγον καὶ ὡς πρόβατον πλανώμενον, καὶ οὐκ ἔσται ὁ συνάγων, ὥστε ἄνθρωπον εἰς τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀποστραφῆναι καὶ ἄνθρωπον εἰς τὴν χώραν ἑαυτοῦ διώξεται. 15 ὃς γὰρ ἂν ἁλῷ, ἡττηθήσεται, καὶ οἵτινες συνηγμένοι εἰσί, μαχαίρᾳ πεσοῦνται· 16 καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν ἐνώπιον αὐτῶν ράξουσι καὶ τὰς οἰκίας αὐτῶν προνομεύσουσι καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν ἕξουσιν. 17 ἰδοὺ ἐπεγείρω ὑμῖν τοὺς Μήδους, οἳ ἀργύριον οὐ λογίζονται, οὐδὲ χρυσίου χρείαν ἔχουσι. 18 τοξεύματα νεανίσκων συντρίψουσι καὶ τὰ τέκνα ὑμῶν οὐ μὴ ἐλεήσωσιν, οὐδὲ ἐπὶ τοῖς τέκνοις σου φείσονται οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν. 19 καὶ ἔσται Βαβυλών, ἣ καλεῖται ἔνδοξος ἀπὸ βασιλέως Χαλδαίων, ὃν τρόπον κατέστρεψεν ὁ Θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα· 20 οὐ κατοικηθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον, οὐδὲ μὴ εἰσέλθωσιν εἰς αὐτὴν διὰ πολλῶν γενεῶν, οὐδὲ μὴ διέλθωσιν αὐτὴν ῎Αραβες, οὐδὲ ποιμένες οὐ μὴ ἀναπαύσονται ἐν αὐτῇ· 21 καὶ ἀναπαύσονται ἐκεῖ θηρία καὶ ἐμπλησθήσονται αἱ οἰκίαι ἤχου, καὶ ἀναπαύσονται ἐκεῖ σειρῆνες, καὶ δαιμόνια ἐκεῖ ὀρχήσονται, 22 καὶ ὀνοκένταυροι ἐκεῖ κατοικήσουσι, καὶ νοσσοποιήσουσιν ἐχῖνοι ἐν τοῖς οἴκοις αὐτῶν· ταχὺ ἔρχεται καὶ οὐ χρονιεῖ.
Το όνομα Κύριος Σαβαώθ υπάρχει μέσα στα εβραϊκά κείμενα από τα οποία προήλθε η ελληνική μετάφραση της «παλαιάς διαθήκης». Η εβραϊκή έχει το όνομα Τσεβαότ. Στα κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι, περιέχονται αναφορές στον Κύριο Σαβαώθ και αυτά που αναφέρουν δεν είναι χαρούμενα, όπως τίποτε χαρούμενο δεν υπάρχει στο εβραϊκό ιουδαϊκοχριστιανικό συνονθύλευμα.
Ο Κώδικας ΧΙΙ 101, 24-103, 2, … στο χάος εμφανίστηκαν 7 όντα, εκ των οποίων, ένας είναι ο Σαβαώθ.
Ο Κώδικας Ι 10, 19-13, 13, ο Σαβαώθ έχει πρόσωπο φιδιού.
Ο Κώδικας ΧΙΙ 103, 32 -105, 20, ονομάζει τον Σαβαώθ, γιό του Γιαλνταμπαώθ. Υπάρχουν πολλές αναφορές μέσα στα κείμενα.
Το Σαβαώθ προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα της αραβικής λέξης «σάμπ» που σημαίνει σκοτάδι, και «μπαούτ» που είναι το χάος. Σαμπαότ ή Σαβαώθ είναι το σκότος του χάους.
Ο Χρυσόστομος έγραψε: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου.» Τα κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι λένε, πως μέσα στο περιορισμένο υλικό βασίλειο του Γιαχβέ, ο Σαβαώθ έχει δικό του σύμπαν. Αυτόν και το σύμπαν του υμνείτε όταν παπαγαλίζετε “πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου»
Ένα από τα ονόματα του Σαμαέλ είναι και Γιαχβέ, ο οποίος παρουσιάζεται με την ιδιότητα του Θεού των Εβραίων (Γιαχβέ, Ιεχωβάς) ή Yaldabaoth. Η Ελληνική λέξη Ων, είναι η λέξη που λανθασμένα χρησιμοποιεί η ορθόδοξη εκκλησία στα Ελληνικά, για να αποδώσει την Εβραϊκή λέξη: Γιαχβέ – Σαμαέλ.
Αναφέρει η Παλαιά Διαθηκη Έξοδος 20/κ΄ 1-6 για τον Γιαχβέ – Σαμαέλ.
«Και είπε ο Γιαχβέ όλους αυτούς τους λόγους, λέγοντας: Εγώ είμαι ο Γιαχβέ ο Θεός σου, ο οποίος σε έβγαλε από την γη της Αιγύπτου, από σπίτι δουλείας. Δεν θα έχεις άλλους θεούς εκτός από εμένα. Δεν θα κατασκευάσεις για τον εαυτό σου είδωλο, ούτε οποιοδήποτε ομοίωμα, όσων είναι στον ουρανό πάνω, και όσων είναι στην γη κάτω, και όσα στα νερά κάτω από την γη. Δεν θα τα προσκυνήσεις αυτά, ούτε θα τα λατρέψεις. Επειδή εγώ είμαι Γιαχβέ ο Θεός σου, Θεός ζηλιάρης, που αποδίδει αμαρτίες πατέρων στα τέκνα, μέχρι τρίτης και τετάρτης γενιάς σε αυτούς που με μισούν, και κάνω έλεος σε χιλιάδες γενιές αυτών που με αγαπούν και φυλάνε τα προστάγματά μου»
Επίκληση του Σαβαώθ – Γιαχβέ έχετε και στο μυστήριο της νηπιοβάπτισης των δούλων Του: Αφορισμός Γ’ «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Κύριε Σαβαώθ, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ἰώμενος πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν, ἐπίβλεψον ἐπὶ τὸν δοῦλον σου, ἐκζήτησον, ἐξερεύνησον, καὶ ἀπέλασον ἀπ’ αὐτοῦ πάντα τὰ ἐνεργήματα τοῦ Διαβόλου»
«Κύριος», στην Παλαιά Διαθήκη, όπου βλέπετε τον προσδιορισμό αυτό, τα πρωτότυπα έγραφαν «ΓΧΒΧ» αποκαλούμενο ως Τετραγράμματο και μεταγράφεται ως «Γιαχβέ» (ή Ιαβέ, αγγλ. Jahveh/Yahweh) ή «Ιεχωβά» (ή Ιεοβά, αγγλ. Jehovah/Yehowah) και γι’αυτό όταν ο ιουδαϊοχριστιανός υμνεί «Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ» βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με τις γραφές της εκκλησίας του όφι.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς το σιωνιστικό κίνημα βρισκόταν σε δράση, Ιουδαίοι που έκαναν προσπάθειες προσέγγισης με τον χριστιανισμό, χρησιμοποιούσαν το όνομα Ιεχωβά. Για παράδειγμα, ο Βιβλικός λόγιος Άλφρεντ Έντερσαϊμ χρησιμοποιεί ευρέως -στα σημαντικά για τον Βιβλικό Ιουδαϊσμό-Χριστιανισμό και το Ισραήλ έργα του- αυτή την μορφή του θεϊκού ονόματος Γιαχβέ. Την ίδια πρακτική ακολούθησε ο λόγιος του Ταλμούδ Τζόζεφ Ραμπίνοβιτς (Joseph Rabinowitz) ο οποίος «σύμφωνα με τον ορθόδοξο ιουδαϊσμό πίστευε ότι «μόνον όταν θα ερχόταν ο Μεσσίας θα μπορούσε να προφερθεί το όνομα του Θεού». Ο λόγιος Ντέιβιντ Μπάρον Γκίνσμπουργκ (David Baron Günzburg) χρησιμοποιούσε το όνομα Ιεχωβά και έγραψε μια ανάλυση στο 53ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ησαΐα με τίτλο «Ο Υπηρέτης του Ιεχωβά: Τα Παθήματα του Μεσσία και η Δόξα που θα Επακολουθούσε».
Πολλοί Ιουδαίοι που δεν απέβλεπαν σε προσέγγιση με τον χριστιανισμό, χρησιμοποιούσαν το όνομα Ιεχωβά. Για παράδειγμα, το 1939, η Επιτροπή για την Διατήρηση των Εβραίων ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οι Ιουδαίοι εκλέχτηκαν, όχι για δική τους χάρη, αλλά εκλέχτηκαν για να αποτελέσουν το μέσο που θα χρησιμοποιήσει ο Ιεχωβά για να απολυτρώσει την ανθρωπότητα. [LOL] Τι είναι συνεπώς ο Ιουδαϊσμός; Ιουδαϊσμός είναι η αντίληψη της αιώνιας και άπειρης ιδέας του Ιεχωβά και η προσπάθεια συνειδητοποίησης αυτής της ιδέας»[ξανά LOL]. Στην Γερμανία, την δεκαετία του ’30, προτεσταντικές ομάδες διεξήγαν εκστρατείες στην γερμανική επικράτεια με σκοπό να εξαλειφθούν από τις θρησκευτικές ιστορίες και την λατρεία «εβραϊσμοί» που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων και το όνομα του φιδίσιου Γιαχβέ ή Ιεχωβά.
Νεότεροι ηγέτες, έχουν κάνει δημόσια χρήση του ονόματος αυτού. Για παράδειγμα, ο δύο φορές Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Μπέντζαμιν Ντιζραέλι αναφέρει στο έργο του Tancred or The New Crusade, μεταξύ άλλων, ότι ο Χρηστός «προσευχήθηκε στον Ιεχωβά για να τους συγχωρήσει λόγω της άγνοιάς τους». Το 1947, ο Γκάντι, σχολιάζοντας στην αραβο-ισραηλινή διένεξη, αναφέρθηκε στους Εβραίους ως «απογόνους του Ιεχωβά». Ο Καρλ Μαρξ, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ο Λούντβιχ Φόγιερμπαχ, ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, ο Νικολάι Μπουχάριν κ.α. χρησιμοποίησαν στα έργα τους το όνομα του Θεού στην μορφή Ιεχωβά. Επίσης, ο εβραίος Άλμπερτ Αϊνστάιν στην αλληλογραφία του αναφερόταν συχνά στον Θεό με το όνομα Ιεχωβά. Μάλιστα, ο Αϊνστάιν μαζί με τον Ρόμπερτ Όπενχαϊμερ συμμετείχαν σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα ονόματι “Project JEHOVAH”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Μάλκολμ Χ αναφερόταν συχνά στον Ιεχωβά της Βίβλου στους πύρινους λόγους του αναφορικά με τις φυλετικές διακρίσεις.
Η χρήση το ονόματος του Θεού ως Ιεχωβά είχε ήδη παγιωθεί για αιώνες σε τέτοιο βαθμό ώστε στα τέλη του 19ου αιώνα ο καθηγητής Γκούσταβ Έλλερ μπορούσε να πει: «Το όνομα Ιεχωβά έχει τώρα υιοθετηθεί στο λεξιλόγιό μας και δεν μπορεί να αντικατασταθεί». Ο ιστορικός Χ. Τζ. Γουέλς ανέφερε ότι «το όνομα του Θεού θα πρέπει να συλλαβίζεται, Ιεχωβά και ότι αν και είναι της μόδας μεταξύ των διανοούμενων και των σκεπτικιστών ο συλλαβισμός Γιαχβέ ή Ιαχβέ ή κάτι παρόμοιο, από τις αρχές του 16ου αιώνα το όνομα Ιεχωβά έχει καθιερωθεί στην αγγλική φιλολογία ως το όνομα του Θεού του Ισραήλ, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα» ενώ τονίζει εμφατικά ότι οι αλλαγές στη μορφή ονομάτων που χρησιμοποιούνται από παλιά «αναστατώνουν», «αποθαρρύνουν» και προκαλούν «ατελείωτη σύγχυση» και «αποστροφή προς την ιστορία» στον μέσο αναγνώστη.
Παρόμοιο σκεπτικό περιέχονται στις απόψεις που εξέφρασε προγενέστερα ο Καλβίνος, δηλαδή ότι Ιεχωβά «είναι το πρωταρχικό όνομα του Θεού», ότι η μη προφορά του ονόματος «αποτελεί αχρεία δεισιδαιμονία», ότι είναι εσφαλμένο να θεωρείται το όνομα «άρρητο» και να μην προφέρεται εντέλει λόγω αδυναμίας να δοθεί σαφής γραμματική ερμηνεία του.
Σύγχρονοι λόγιοι αναφέρουν ότι «στην Εβραϊκή το όνομα του Θεού προφέρεται Yehowah» κι ότι έτσι «προφερόταν στους βιβλικούς χρόνους». Εκτενής ανάλυση και σύγχρονη έρευνα που φανερώνει ότι το Τετραγράμματο προφερόταν από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα ως Ιεχωβά (Y.eH.oW.aH) έχει παρουσιαστεί από τον λόγιο της Εβραϊκής Ζεράρ Γκερτό (Gérard Gertoux).
Η κριτική που έχει ασκηθεί όσον αφορά το όνομα τους θεού ως Ιεχωβά θεωρεί ότι είναι μία «συγκριτικά πρόσφατη επινόηση» παρά το γεγονός ότι η μορφή αυτή μαρτυρείται ήδη από τον 11ο αιώνα, ενώ σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, η απόδοση αυτή αποτελεί «ανακριβή» ή ακόμη και «εσφαλμένη» μεταγραφή. Ένας από τους λόγους που υποστηρίζουν αυτή την άποψη είναι η γραμματική ανακολουθία αυτής της μεταγραφής σύμφωνα με την εβραϊκή γλώσσα, όπως αναφέρει η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια: «Αυτή η προφορά [Ιεχωβά] είναι από γραμματικής άποψης αδύνατη». Από την άλλη πλευρά, λόγιοι τονίζουν ότι η άποψη που θεωρεί την μορφή Ιεχωβά βαρβαρισμό «είναι γνωστό μεταξύ των λογίων ότι είναι εσφαλμένη» και ότι «έχει απορριφτεί από Εβραϊστές όλων των δογμάτων και με την υποστήριξη της Συνόδου του Βατικανού για την προπαγάνδα».
Κάποιοι λόγιοι προτείνουν και κάποιες άλλες μεταγραφικές αποδόσεις όπως «Ιαχουβά» (Yahuwa), «Ιαχουά» (Yahuah) και «Ιεχουά» (Yehuah). Άλλοι πιστεύουν ότι η αρχική προφορά του Τετραγράμματου έχει χαθεί προ καιρού και κατά συνέπεια ότι δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί η ακριβής μορφή της. Μπορούν όμως στις “Μυστικές Εταιρίες” στις Στοές και στα Λαγούμια που έρπουν να τον αποκαλούν με το όνομα Του, Yaldabaoth.
Στα αρχαιότερα χειρόγραφα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα ΔΥΟ (κι όχι εβδομήκοντα όπως σκοπίμως λανθασμένα αναφέρεται) περιλαμβάνονται Βιβλικά αποσπάσματα που μεταγράφουν το εβραϊκό Τετραγράμματο στα ελληνικά ως «Ιάω» δηλ. το όνομα του Yaldabaoth.
Ο φωνηεντισμός της μορφής Ιεχωβά εμφανίζεται σε κείμενα του 3ου αιώνα μ.κ.ε. Για παράδειγμα, σε πάπυρο του 3ου αιώνα υπάρχει η φράση «εληιε Ιεωα ρουβα», η οποία προέρχεται από τα εβραϊκά και σημαίνει «ο Θεός μου Ιεωά ισχυρότερος». Στο Γνωστικό Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων γίνεται αναφορά στο μυστηριακό θεϊκό όνομα «Ιεηουωα». Σε αυτή την μορφή του ονόματος στα ελληνικά αναφέρεται προφανώς στις αρχές του 4ου αιώνα και ο Ευσέβιος Καισαρείας λέγοντας ότι «το όνομα του Θεού που δεν επιτρέπεται να προφέρεται έχει τέσσερις χαρακτήρες στα εβραϊκά και εφτά φωνήεντα στα ελληνικά».
Επίσης, ο Ευσέβιος αναφερόμενος σε πολύ αρχαίες πηγές παραθέτει την μορφή «Ιευώ» όσον αφορά στο όνομα του Θεού των Ιουδαίων. Συγγραφείς όπως ο Σεβήρος Αντιοχείας (465-538) και εκείνος του έργου Ευλογία του Ιωάννη του Βαπτιστή, κάνουν χρήση της μορφής «Ιωά».
Παρόμοια, στον Κοϊσλινιανό κώδικα (Codex Coislinianus) του 6ου αιώνα, δίνεται η ερμηνεία διαφόρων θεοφορικών ονομάτων με την χρήση της μορφής «Ιωά». Έκτοτε έχουν εμφανιστεί διάφορες μορφές απόδοσης στα Ελληνικά του Τετραγράμματου, όπως «Ιεβέ», «Ιαουέ», «Ιαβέ», «Ιαή» και «Ιαώ» δηλαδή …Yaldabaoth που είναι βέβυλο να ακούγεται από τις μάζες. Γιαχβέ – Χρηστός … και πολύ τους είναι.
Τα Εγρηγορότα είναι οι Βολαδόρες – Τα Αρπακτικά του Don Juan Matus οι Άρχοντες των προχριστιανικών Γνωστικών
Τα δόκανα είναι τόσο έντεχνα στημένα που απαιτείται ικανή ΔΙΑΚΡΙΣΗ κι ετοιμότητα για να μην την πατήσει μια αφελής κι ευκολόπιστη ψυχή. Διαλογισμός, θεουργία, θεοσ-οφισ-μός, εσωτερισμός, αποκρυφισμός, δήθεν μαγεία, δάσκαλοι ποιμένες, γιόγκα Τάντρα, χασίς, ναρκωτικά και πάνω απ’ όλα σεξομαγεία για σίγουρο αποτέλεσμα ψυχικού θανάτου, όλα κατευθυνόμενα κι ενορχηστρωμένα από τους Ερπετοειδείς, τα Εγρηγορότα και τους παρασιτικούς υποταχτικούς τους, τις υπάκουες ανθρώπινες μαϊμουδίτσες.
«Έχουμε έναν ισόβιο σύντροφο, ένα αρπακτικό, που ανέβηκε από τα βάθη του κόσμου και πήρε τον έλεγχο της ζωής μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι αιχμάλωτοί του. Τούτο το αρπακτικό, που είναι πολλοί άρπαγες μαζί, είναι κύριος και αφέντης μας. Μας έκανε υπάκουους, αβοήθητους. Όταν πάμε να διαμαρτυρηθούμε, καταπνίγει τις διαμαρτυρίες μας κι όταν θελήσουμε να δράσουμε ανεξάρτητα, απαιτεί να μην δράσουμε καθόλου. Κάτι μας κρατά αιχμαλώτους κι είμαστε όντως αιχμάλωτοι, δέσμιοι! Αυτές οι οντότητες μας κυρίευσαν επειδή είμαστε η τροφή τους και μας απομυζούν ανελέητα γιατί είμαστε τα μέσα συντήρησής τους. Κι όπως εμείς εκτρέφουμε κοτόπουλα σε ορνιθοτροφεία, έτσι και τα αρπακτικά εκτρέφουν εμάς σε ανθρωποτροφεία. Έτσι έχουν πάντα άφθονο φαγητό. Κάνω έκκληση στο αναλυτικό σου μυαλό, είπε ο δον Χουάν. Σκέψου για μια στιγμή και πες μου: Πως εξηγείς την αντίφαση ανάμεσα στην νοημοσύνη του ανθρώπου που μηχανεύεται, οργανώνει και κατασκευάζει και την ηλιθιότητα των συστημάτων των πεποιθήσεων και δοξασιών του ή την ηλιθιότητα της αντιφατικής συμπεριφοράς του; Οι μάγοι πιστεύουν ότι τα αρπακτικά μας έχουν δώσει τα συστήματα πεποιθήσεων που ασπαζόμαστε, τις ιδέες μας για το καλό και το κακό, τα κοινωνικά μας ήθη. Τα αρπακτικά είναι που δημιούργησαν τις ελπίδες τις προσδοκίες μας, το όραμα της επιτυχίας, τον εφιάλτη της αποτυχίας. Αυτά τα αρπακτικά μας έδωσαν την πλεονεξία, την απληστία και την δειλία μας. Είναι τα αρπακτικά αυτά που μας κάνουν αυτάρεσκους, κοινότοπους και εγωπαθείς. Είναι απείρως ικανά και συγκροτημένα.
Για να μας κρατούν υπάκουους, μειλίχιους κι ανίσχυρους, τα αρπακτικά χρησιμοποιούν ένα καταπληκτικό τέχνασμα -καταπληκτικό από άποψη στρατηγικής φυσικά. Είναι ένα φρικτό τέχνασμα για όσους το υφίστανται. Μας έδωσαν το μυαλό τους! Μ’ άκουσες; Τα αρπακτικά μας έδωσαν το μυαλό τους, που έγινε και δικό μας. Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από τον φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμά του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στην ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στον φόβο τους.
Οι μάγοι βλέπουν τα ανθρώπινα όντα σαν παράξενες, φωτεινές σφαίρες ενέργειας, που καλύπτονται ολόκληρες από ένα λαμπερό περίβλημα, κάτι σαν λούστρο, σαν επίχρισμα, ένα κάλυμμα που εφαρμόζει σφιχτά στο κουκούλι της ενέργειάς τους. Αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι που καταναλώνουν τα αρπακτικά, και πως όταν ένα ανθρώπινο ον φτάσει στην ενηλικίωση, το μόνο που απομένει από αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι μια στενή λωρίδα που φτάνει από το έδαφος ως τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών. Αυτή η λωρίδα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιζήσει, μόλις και μετά βίας. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που διαθέτει το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης έξω από το φωτεινό του κουκούλι. Γίνεται επομένως εύκολο θύμα μιας διαφορετικής επίγνωσης όπως είναι η σκληρή επίγνωση του αρπακτικού. Αυτή η στενή λωρίδα επίγνωσης αποτελεί τον πυρήνα της αυτοανάκλασης, όπου εγκλωβίζεται αμετάκλητα ο άνθρωπος. Με τον επιδέξιο χειρισμό της αυτοανάκλασης, της μοναδικής λάμψης επίγνωσης που αφήνουν στον άνθρωπο τα αρπακτικά δημιουργούν αναλαμπές επίγνωσης, τις οποίες στην συνέχεια καταναλώνουν με αδίστακτο, ληστρικό τρόπο. Μας φορτώνουν με ανόητα προβλήματα που αναγκάζουν εκείνες τις αναλαμπές επίγνωσης να γεννηθούν, και κατορθώνουν μ’ αυτό τον τρόπο να μας κρατούν ζωντανούς, ώστε να μπορούν να τρέφονται από την ενεργειακή αναλαμπή των ψευδοανησυχιών μας.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και να την φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δεν θα μπορούν να μας αγγίξουν. Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν. Κάπου στα βάθη κάθε ανθρώπινου όντος υπάρχει η προγονική γνώση της ύπαρξης των Αρπακτικών. Το ξέρουν τα σπλάχνα σου … Οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού είδαν τα αρπακτικά [κι ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΣ] τα ονόμασαν ιπτάμενους επειδή κάνουν βουτιές στον αέρα. Δεν είναι όμορφο θέαμα. Μεγάλες, αδιαπέραστες σκιές που σκίζουν τον αέρα. Μετά προσγειώνονται βαριά στο έδαφος. Οι σαμάνοι προβληματίστηκαν πολύ για το πότε εμφανίστηκαν στην γη. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ήταν κάποτε ένα τέλειο ον, ικανό να επιτελέσει με θαυμαστή διορατικότητα άθλους επίγνωσης που στις μέρες μας έχουν τη μορφή μύθων και θρύλων. Κι έπειτα όλα χάθηκαν κι έχουμε τώρα έναν άνθρωπο σε καταστολή. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια συνηθισμένα αρπακτικά. Είναι πολύ έξυπνα, πολύ συγκροτημένα. Χρησιμοποιούν πολύ μεθοδικά το σύστημα που θα μας εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος, το μαγικό ον που προορίζεται να γίνει, παύει να είναι πλάσμα μαγικό. Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας. Δεν υπάρχουν πια άλλα όνειρα γι’ αυτόν, πέρα από τα όνειρα ενός ζώου αναθρεμμένου για να γίνει κάποτε ένα κομμάτι κρέας, κοινότοπα, συμβατικά, ηλίθια»
Κοντολογίς, κάθε φορά που ανησυχείς, για οποιονδήποτε λόγο, τα Αρπαχτικά ταΐζεις.
Γι’ αυτό σου πουλάνε τα ιερατεία τους “φόβο θεού”, ο φόβος σου τα τρέφει.
Λογικό κι αναμενόμενο να λατρεύουν το Μεγάλο Αρπαχτικό – Αφέντη (και τα τσιράκια του) που τους επιτρέπει να υπάρχουν στο μαντρί Του.
Αλληγορικό ποίημα σε αλχημικό φυλλάδιο της Ελισαβετιανής εποχής
