Εγώ, αν ήμουνα Θεός
-και θα μπορούσα να ’μουν.
Αν όχι,
άλλος ποιος;
Εγώ, αν ήμουνα Θεός
δε θα με ’ρίχναν οι ελιγμοί των πονηρών
ερασιτέχνης δε θα ήμουν αγαθός
μα θα ‘μουν πανταχού παρών!
Θα ’μουν παντού τα πάντα να εποπτεύω,
να κριτικάρω, να κατασκοπεύω
τι κάνει ο κόσμος ο μικρός.
*
Ας πούμε, ο μπουρζουάς, ο βαρετός,
που μουρμουρίζει ό, τι κι αν του δώσεις
και αμαρταίνει,
πάντοτε με δόσεις.
Που ’ν μίζερος πολύ ο φουκαράς
τι κι αν το ξέρει πως:
έχει ο Θεός την έξη
να ‘ναι ακριβής σαν Σουηδός-
κι όμως ο αστός, ο μασκαράς,
θαρρεί ότι μπορεί να μετατρέψει
τα Κρίματα σε λάθη της σειράς
και ότι έτσι, εν τέλει, ο Θεός
θα παραβλέψει.
*
Γι αυτό κι εγώ,
αν ήμουνα Θεός,
παλιότερη θα διάλεγα εποχή.
Θεός αν ήμουν
θα προτιμούσα το αρχαίο πάθος, την αρχαία ορμή,
όπου είχε μίσος
κι έπειτα αγάπη
και το εχθρό ξεπλήρωνες μ’ οργή.
*
Αλλά,
δεν έχω ακόμη ξεκινήσει
για την ουράνια γύρα,
καθώς μαζί σας με τραβάτε συνεχώς
στην κατρακύλα.
*
Και βέβαια, αν ήμουνα Θεός
σίγουρα δε θα ήμουν σφιχτοχέρης
σπαγκοραμμένος κι εξηνταβελόνης
στα υλικά να κάνω οικονομία,
να ’ν δεύτερης ποιότητας η λάσπη
κι οι ανθρώποι να μου βγαίνουν
κάπως σκάρτοι.
Κι όμως, αλίμονο, αυτό συχνά συμβαίνει
κι έτσι ο Θεός -Εγώ- πρέπει να στέλνει
κάποιον με οδηγίες κάθε τόσο,
αλλά καθώς σε σας αρέσουν οι ερμηνείες,
οι διαστρεβλώσεις κι οι δικολαβίες,
θα μ’ αναιρείτε
ό, τι κι αν σας δώσω.
*
Αν ήμουνα εγώ Θεός
του γιου μου δε θα έκανα τα λάθη
και προπαντός,
αν ήτανε να μίλαγα γι Αγάπη
θα τα ’λεγα όλα λίγο πιο σαφώς.
Γιατί σ’ εσάς είναι γνωστό ότι αρέσει
να φλυαρείτε για Αγάπη διαρκώς
κι Αλληλεγγύη και Βοήθεια και άλλα…
κάπως σα γέροι από καιρό ξεμωραμένοι,
μα πίσω από τα λόγια τα μεγάλα
λίγη είναι η ουσία που απομένει.
*
Τώρα, εσείς καμώνεστε
τη Γη πως αγαπάτε
κι ό, τι βυζαίνει απ’ αυτήν:
απ’ τ’ άγρια ζώα έως τα δελφίνια
-χώρια σκύλους και γάτες,
και καναρίνια-
Μα σαν κάποιος διαθέτει
τέτοιο απόθεμα αγάπης στο μανίκι,
η απορία είναι λογική:
μα πώς στο διάβολο μπορεί
μόνο με τους ομοίους του
να ‘ναι τόσο καθίκι;
*
Εγώ, αν ήμουνα Θεός
θα ‘χα βγει απ’ τα ρούχα μου
και θα ’νιωθα αηδία
πιότερο απ’ όλα τ’ άλλα,
με την υποκρισία,
όταν για τους ανάπηρους και τους αδικημένους
μοστράρετε μια ψεύτικη, δήθεν ανησυχία.
Τα ’χω μ’ εκείνους
που για να δείξουν ότι είν’ ανθρωπιστές
και να κερδίσουνε στο Δήμο μια θητεία
φτιάχνουν διαβάσεις στις γωνιές και στις στροφές
Αλλά,
μέσα στης πόλης τα σκατά
μέσα στο χάος, μέσα στη βαβούρα,
τα έργα αυτά, κενά, μοναχικά
ανακαλούν μόνο νοθεία και φιγούρα.
Κι όμως, ύπουλοι σύμβουλοι,
εγώ ξέρω καλά,
πως όλους στην αράδα
τους δυστυχείς θα ρίχνατε ευχαρίστως
σ’ απύθμενο Καιάδα
*
Αλλά,
δεν έχω ακόμη ξεκινήσει
για την ουράνια γύρα,
καθώς μαζί σας με τραβάτε συνεχώς
στην κατρακύλα.
*
